DE GOUDEN BRUG.
Dusseldorf was Zondag getuige van het binnentrekken der Duitsche troepen, die Verkeerstellingen worden deze week £en hoekje van het Jaarbeursgebouw te Utrecht op den vooravond der openinq van de Yooriaars-
op verschillende plaatsen in ons land 3
door de bevolking met geestdrift werden ontvangen gehouden, teneinde gegevens te ver- beurs, terwijl nog veel gedaan moet worden om alles tijdig gereed te hebben
Jcrijgen omtrent het vrachtverkeer
FEUILLETON
ROMAN VAN HANNO FLESSEN.
(Nadruk verboden)
12)
„Is er iets niet in orde?" informeert Renate
belangstellend.
„Een kleinigheid", jokt hij.
Bella verstoort de idylle. Zij legt haar kop
op Renate's hand, een zeker teeken, dat hij
haar aandacht vraagt en een wensch koestert.
„Wat is er Bella?"
De dog blaft kort. Dan loopt zij achter
het huis om terug te keeren met Renate's ski's,
welke zij tot voor haar voeten sleept.
„Kijk eens aan", zegt ze lachend, wat zegt
u daarvan, meneer Szartossy? Bella wil, dat
we u een eindje vergezellen!"
„Dat is de intelligentste hond, dien ik ooit
gezien heb", antwoordt Szartossy met volle
overtuiging. „Ik hoop, dat Bella's wensch u
een bevel is, mevrouw
„Natuurlijk! Wat dat betreft, heeft ze mij
goed gedresseerd".
Haastig bukt Szartossy zich om Renate's
ski's onder te binnen en hij tracht daarbij zijn
groote blijdschap te verbergen onder de banale
woorden
„Het weer is vandaag ook werkelijk te ver
lokkend!"
Renate knikt slechts; dan wendt zij zich
tot Therese„Ik breng meneer Szartossy tot
Sistrans. Over een uurtje ben ik weer terug,
dan gaan we den boom versieren".
Een oogenblik later glijden zij samen over
de sneeuw, terwij de vroolijk blaffende, dog
uitgelaten om hem heen springt.
Tijdens dit ongedwongen samenzijn treden
Renate Lien's bijzondere eigenschappen
wel zeer duidelijk aan het licht. Als een open
baring gevoelt do man aan haar zijde de ze^d-
zame bekoring, welke er uitgaat van deze
vrouw, die een ruime mate van intelligentie
en levenswijsheid aan de gratie en de op
gewektheid van het jonge meisje paart. Steeds
dieper wortelt deze liefde op het eerste ge
zicht in zijn hart, maar hij wacht zich er voor
door een of ander ondoordacht woord de ver
trouwelijke sfeer, welke er tusschen hen bei
den heerscht, te verbreken
Met een hartelijken, kameraadschappelijken
handdruk nemen zij afscheid. Maar lang
staart Stefan Szartossy de terugkeerende vrou
wenfiguur na, zóó lang tot zij nog slechts als
een kleine zwarte stip aan de horizon waar
neembaar is.
De Kerstdagen zijn voorbij. Renate's feest
programma is geheel volgens de oorspronke
lijke vaststelling verloopen: samenzijn onder
den kerstboom met Therese en Bella in de
Lantaarn; bijwonen van de mis in de Franzis-
kaner kerk; logies in Hotel „Maria Theresia";
den eersten Kerstdag bij dr. Delmer met het
gebruikelijke welverzorgde Kerstmaal en het
gezellige praatuurtje; den volgenden dag een
mooie sledetocht naar Hall en een interessante
jacht in het Gnadenwald, mede in gezelschap
van den bejaarden houtvester Sepp Leibner,
voor de schrijfster Renate Lien een onuitput
telijke bron van oude volksverhalen. En Sepp
Leibner, die de bewoonster van de Lantaarn
een buitengewone achting toedraagt, heeft
haar dan ook tenslotte thuis gebracht.
Nu zit ze dan weer op haar lievelings
plaatsje, haar „schrijfhoek" in de Lantaarn.
Haar tengere gestalte verdwijnt bijna in de
fauteuil met de hooge leuning. Bella heeft
de kop op haar knie gelegd en laat zich ge
nadiglijk door de slanke, blanke hand het
gladde vel streelen
Een aangename verrassing in den vorm
van een onverwachte ontmoeting is Renate
tijdens de feestdagen toch nog beschoren ge
weest. Het was bij de mis in de Franziskaner-
kerk, dat Stefan Szartossy naast haar knielde.
Zwijgend, slechts met de oogen hadden zij
elkaar onder de tonen van het orgel be
groet. Na de plechtige godsdienstoefening, die
op beiden een diepen indruk had gemaakt,
had hij haar vergezeld door de nachtelijke
stilte van het besneeuwde bergstadje. Goede,
innige woorden hadden ze met elkaar gewis
seld, woorden, zooals men die slechts bij bij
zondere gelegenheden vindt en die twee
menschen nader tot elkaar brengen
Terwijl Renate met een gevoel van blijd
schap aan deze ontmoeting terugdenkt, heeft
ze er, evenmin als toen, eenig vermoeden van
wat het den man gekost heeft, bij het hotel
zoo vormelijk van haar afscheid te moeten
nemen. Hij heeft het ook niet laten blijken.
Na een handdruk en een korten groet heeft
hij alleen zijn weg vervolgd in den helderen
Kerstnacht onder den van sterren flonke-
renken hemel. Alleen van Innsbruck naar Igls,
afwisselend opgewekt en down, maar perma
nent verliefd als de eerste de beste H.B.S.-
jongen.
In Iglerhof waren de feestdagen precies
zoo voorbij gegaan, als Johanna dat haar tante
eenige dagen daarvoor had voorspeld. Op
„Heiligenabend" den avond vóór Kerstmis
had men zich vereenigd aan een gemeen
schappelijke tafel, de weinige hotelgasten
waren uiterlijk, zoowel als innerlijk, wat
nader tot elkaar gekomen en zij, die onder
ling wat intiemer omgingen, hadden elkaar
met kleine geschenken verrast. Daarna had
Sylvester Vonberg kerstliederen gespeeld en
Johanna had erbij gezongen. Ernstig en diep
doorvoeld had zij de oude gezangen ten ge-
hoore gebracht, zóó, dat allen, die het toeval
in de hall van het hotel tezamen had ge
bracht, er diep van onder den indruk waren.
Spoedig daarop was men uiteengegaan en
niemand was Stephan Szartossy's heimelijke
tocht naar Innsbruck opgevallen.
Barones von Geitier is bijzonder ingenomen
met HanneiTs lieve attentie om als haar
Kerstcadeau de min of meer vervallen villa in
Hietzing wat te laten opknappen. Sinds haar
nichtje haar heeft "meegedeeld, dat de restau
ratie-werkzaamheden direct na Nieuwjaar
zullen beginnen, verkeert zij in een allerge-
noegelijkste stemming.
Ook Sylvester Vonberg is overgelukkig.
„Dit is de mooiste Kerstmis "van mijn
leven", zegt hij zacht voor zich heen, terwijl
hij uit het raam van zijn hotelkamer in den
ontwakenden ochtend staart. Zijn handen
dankte voor de schitterende orchidee, die hij
aan zijn vinger heeft geschoven, toen zij hem
dankt voor de schitterende orchidee, die hij
haar officieel mocht vereeren. Het was de
edelste bloem geweest, welke hij had kunnen
bemachtigen enzij had hem zijn geheele
vermogen gekost.
Maar daarvoor heeft hij slechts een licht
zinnig lachje en een onverschillig schouder
ophalen over. Nooit is hij een rekenaar ge
weest en nu is hij minder dan ooit in staat
uit zijn luchtige gedachtenwereld in hooger
sferen naar den harden aardbodem af te
dalen om zich daar bij het nuchtere leven
van allen dag aan te passen.
Met de trots van den eigenaar bekijkt hij
het kleinood. Binnenkort zal hij, de self made
man van boerenafkomst, dit erfstuk van een
oude, adellijke familie officieel aan den vinger
dragen. De tamelijk breede ring, een meester
werk van antieke goudsmeedkunst, is ver
vaardigd van met de hand gedreven goud. Het
middelstuk vormt een groote, kostbare, als
romboïde geslepen saphier, welke omlijst
wordt door vier diamanten van het zuiverste
water. Eerst nu bemerkt Sylvester, dat in de
binnenzijde van den ring het wapen van de
Geitiers is gegraveerd met daaromheen hun
zinspreuk:
WEES STEEDS OPRECHT TEGENOVER
UZELF EN ANDEREN!
Dat geeft hem toch even een schok, die
hem bijna tot de nuchtere werkelijkheid
terugroept.
Hij is niet oprecht geweest tegenover haar,
die hem vertrouwt, die hem liefheeft met
heel haar hart. Hem, den zigeuner, den....
oplichter! Hij noemt zichzelf zoo in een
plotselinge opwelling van bitterheid.
Zit hij met zijn keurige bagage, zijn voor-
beeldige garderobe en zijn correct uiterlijk niet
zonder een cent op zak in dit fashionable
berghotel, temidden van de beste families,
die hij doorloopend bedriegt! Als ze dat eens
wist, de jonge barones Geitler-Hattorf! Neen,
dat zou ze met al haar liefde niet kunnen be
grijpen en evenmin kunnen vergeven. Nooit
zou ze daarvoor een aannemelijk excuus vin
den. De kloof, welke daardoor zou ontstaan,
tusschen haar en hem, zou niet te overbrug
gen zijn. Dat voelt Sylvester Vonberg op dit
oogenblik volkomen duidelijk. En daarom,
peinst hij erover hoe hij zich uit deze wan
hopige impasse zal kunnen bevrijden. Tot
eiken prijs moet hij er uit zien te komen, al
was het alleen maar om Johanna een ernstige
teleurstelling te besparen. Want hij houdt van
haar, zóó eerlijk en zóó oprecht, als hij zelf
vroeger niet voor mogelijk zou hebben ge
houden. Deze liefde is een openbaring voor
hem en omdat zij zoo diep gemeend, echt en
waar is, moet zij sterk genoeg zijn om tegen
de som van alle uterlijke leugens te zijn opge
wassen.
Hij heeft nu eenmaal die ongelukkige nei
ging tot een, min of meer parvenu-achtige
grootdoenerij, waarbij het pochen op zijn boe
renafkomst slechts pose is. Dat heeft Johan
na onmiddellijk bemerkt. En hij heeft slechts
het eerlijke voornemen zich, zoowel het een
als het ander, af te te wennen. Om harentwil.
Om Johanna waard te zijn. Dat hij haar
louter uit een kunstzinnig oogpunt beschouwd
evenaart, ja. misschien zelfs overtreft.-
geeft hem de kracht nu door te zetten.
.(Wordt vervolgd).
De Fransche troepenbewegingen naar de Oost
grens. Een militaire autocolonne gereed om
met soldaten uit Metz naar het grensgebied te
vertrekken
Het tweede gedeelte der overbrugging aan de Oosterdoksluis te Amsterdam, is Maandag
naar de plaats van bestemming getransporteerd
De Duitsche troepen trekken te Keulen een der kazernes binnen, waar zij, na de
hermilitariseering van het Rijnland gelegerd zijn
Het Regiment Kustartillerie heeft Maan
dag op het fort Kijkduin en in de
omgeving schietoefeningen gehouden.
De kanonniers in actie bij een der
stukken geschut
Hodza, de Tsjechische pre-
mier, tijdens zijn rede in
de zitting van den Econo-
mischen Raad der klein»
entente
