HET MYSTERIE
VAN MO AT HOUSE.
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
ADELINE SERGEANT.
(Nadruk verboden)
15)
„Je weet toch", herinnerde Lancaster haar
,.dat Cyril of ik altijd als gids willen mee
gaan. Het past ook niet als jonge meisjes
zonder geleide rondwandelen, maar Cyrii
zal het prettig vinden jullie van dienst te
zijn".
„Dank u wel!", antwoordde Claire. De oei
voor de lunch klonk en voor zij naar de eet
kamer gingen, greep Clalre haar plotseling
bij den arm en fluisterde haai toe: „Niet over
den tuin praten!" Maar Nell had niet veel
keus, want Lancaster vatte dadelijk het on
derwerp weer op.
,Het is heel jammer", zei hij, „dat de tuin
in zoo n toestand van verval is geraakt.
Vindt u ook niet, juffrouw Davenant?"
„Nogal" antwoordde Nell vrijmoedig. „Ik
krijg zoo'n gevoel, dat ik graag een beetje zou
tuinieren".
„Wat mij betreft kunt u alles doen waar
u zin in heeft" zei Lancaster voorkomend.
„Zal ik een par gereedschappen voor u op
zoeken? Met een hark, een schoffel en een
schaar kunt u ongetwijfeld wonderen ver
richten".
„O, maar ik heb er niet veel verstand van"
antwoordde Nell, een beetje geschrokken bij
de gedachte dat Lancaster misschien het
deurtje zou ontdekken".
„Ik denk dat tuinieren veel te zwaar werk
voor mij zal zijn", sprak Clair. „Het eenige
wat ik graag doe, is een beetje rondwande-
,en en als het warm genoeg is, op de bank
uitrusten. Die staat daar op een fijn plaatsje
in de volle zon".
„Werkelijk? Nu ik zal je geliefkoosd plekje
eens komen bekijken", kondigde Lancaster
aan, waarbij Nell opmerkte dat Claire plotse
ling bleek werd. Zij kreeg zelf weer moed,
toen het gesprek verder ging, want zij be
dacht, dat het best mogelijk was dat Lan
caster alles van de deur afwist, maar er op
vertrouwde, dat zij gesloten was en geen
:dée had van den sleutel, die in het schuurtje
hing. Maar zij moest haar angst toch wat
hebben laten blijken want Lancaster richtte
zich tot haar en zei, een beetje gamuseerd:
„Ik zie, dat jullie er niet op gesteld zijn
als ik je in je afzondering kom storen. Maar
ik heb het te druk om m'n tijd in den tuin
te verspillen; zoo aanlokkelijk vind in het
oovendien niet".
Zoo veranderde hij van onderwerp en Neil
voelde zich verlicht. Ze was nauwelijks voor-
oereid op Claire's plotselinge uitroep, toen zij
haar zitkamer hadden bereikt.
„Hij vermoedt iets!", riep zij. ..We kunnen
oeter de volgende dagen niet naar den tuin
gaan".
„Och, wat kan het voor kwaad als hij in
den tuin komt? Hij hoeft niet te weten, dat
wij den sleutel van de deur hebben, en we
kunnen wachten tot hij naar Londen gaat
Dan zijn we volkomen veilig".
„We zijn nooit veilig", antwoordde Claire,
met ingehouden stem. „Je weet nooit, of hij
werkelijk weg is of niet. We moeten er altijd
op bedacht zijn, dat we risico loopen. Zei je
niet", vervolgde ze. „dat je vanmiddag naar
het dorp ging?"
„Ja. ik heb een paar postzegels noodig"
mtwoordde Nell. „Misschien kan ik nu beter
gaan, voor het begint te regenen".
„Wil je dan dezen brief voor me posten?"
■erzocht Claire.
„Zeker!"
„Misschien kun je hem beter niet in je
hand houden", raadde Claire haar aan.
„Steek hem in je zak en praat er alsjeblieft
niet over; als iemand je vraagt waar je naar
toe gaat. zeg dan, dat je een paar postzegels
gaat koopen".
Nell knikte. „Ik begrijp het!", verklaarde
zij, en daarop liet ze Claire alleen.
Zij had niet meer dan twee of drie mi
nuten noodig om zich te kleeden, maar toen
zij de hall doorliep kwam Lancaster naar
buiten en sprak haar aan.
„Gaat u wandelen, juffrouw Davenant?"
„Ik moet enkel maar even naar het dorp"
antwoordde Nell.
,Zoo. En heelemaal alleen? Zal ik met u
meegaan?"
„O, neen. Dank U!". weerde Nell haastig
af. „Ik heb alleen w«t postzegels noodig".
„O, over postzegels hoeft u zich nooit zor
gen te maken. Ik wil er met genoegen een
dozijn voor u laten halen".
„Maar dan berooft u me van mijn wande
ling". gaf Nell lachend ten antwoord. „Ik
houd van wandelen, maar het is altijd pret
tiger als men een doel heeft".
„Maar u vergeet juffrouw Davenant, dat
u tegenover mij en Claire een plicht hebt",
sprak Lancaster, terwijl hij plotseling zijn
donkere wenkbrauwen samentrok. „Als u
even doordenkt, zult u zich herinneren dat
ik van u verlangd heb, dat u voort-durend bij
haar zou blijven. U mag haar niet alleen
laten om naar het dorp te gaan en bood
schappen voor uzelf te doen".
Nell kreeg een hoofd als vuur. ,Ik ben er
',oo weer" verontschuldigde zij zich. ..Alleen
naar een paar postzegels koopen. Ik dacht
.liet, dat u daar bezwaar tegen had".
„En hebt u geen andere boodschap?", vroeg
Lancaster, haar scherp aanziend.
„Ik moet alleen naar het postkantoor",
antwoordde Nell.
„Maar dat is geen antwoord. U moest een
brief posten, die u «iet wilde laten zien" en
daar Nell haar gezicht niet heelemaal in be
dwang kon houden, glimlachte hij triomfan
telijk, en zei:
„U zult me zeer verplichten door mij den
orief te overhandigen".
„Ik zie niet in, wat u met mijn correspon
dentie te maken heeft, meneer Lancaster!"
„Jammer genoeg is het niet uw eigen cor
respondentie", kwam het er suikerzoet uit.
,Het is de correspondentie van mijn pupil,
waarbij ik belang heb en waarvan ik u reeds
gezegd had, dat u die controleeren moest. Ik
kan wel raden, dat u een brief van Claire
in uw zak beeft en ik herhaal, dat u mij zeer
zoudt verplichten, door mij dien brief te over
handigen".
Nell stond perplex, maar juist terwijl ze
aarzelde, werden voetstappen hoorbaar op
de trap, die naar de hall leidde en een oogen-
blik later verscheen Claire zelf en kwam
recht op hen af, alsof zij het onderwerp van
hun gesprek geraden had,
„Je 'kunt mij den brief wel geven Nell
sprak ze rustig. „Ik weet dat meneer Lan
caster verlangt".
Aarzelend haalde Nell den brief te voor
schijn. en Claire stak haar hand uit. Maa-
Nell was absoluut niet bedacht op Lancaster
Hij griste den brief, voor zij hem Claire kor.
overreiken, uit. haar hand Met een kreet vai
verontwaardiging sprong Nell naar voren
Maar Claire trok haar onmiddellijk terug
en haar bleeke lippen glimlachten ironisch
„Houdt je maar kalm", voegde ze Nell toe
Het was jouw schuld niet".
Intusschen las Lancaster het adres op de
•nveloppe.
„Den heer Everard Hume, las hij. „Ik
dacht dat je nu wel begreep, dat je geen
contact meer met dien man mag onderhou
ten, Claire?"
„Ik weet, dat het me verboden ls", ant-
voordde Claire rustig.
„En ik wensch gehoorzaajté te worden!
vrklaarde hij grimmig. Maar het meisje bleef
hem onbevreesd aan. „Zal ik den brief ope
nen?", vroeg hij, haar van onder z'n saam
getrokken wenkbrauwen aanziend.
.„Als u daar zin in hebt", hernam ze onver
schillig.
„Als ik hem teruggeef, zul je me dan be
loven geen pogingen meer te doen, om hem
nog eens te schrijven?"
„Neen", verklaarde Claire, „ik beloof u
niets!"
„In dat geval" besloot Lancaster, „zal ik
mezelf het genoegen bereiden inzage van je
correspondentie te nemen". Hij stak den
brief in z'n zak en liep weg.
Nell, die bij deze scène had toegezien,
sprong hem met een kreet achterna.
„Maar meneer Lancaster! U zult toch niet
zoo gemeen zijn om Claire's brief mee te
nemen, en hem te lezen? Laten we hem in
het vuur gooien als u hem niet wilt posten.
Maar lezen mag u hem niet!"
Maar Lancaster venolgde zijn weg en ging
zijn studeerkamer weer binnen, alsof hij niets
•gehoord had.
„Het hindert niet. NelT', zei Claire kalm.
Er staan slechts een paar onbenullige regeis
in dien brief, niet genoeg om Lancaster eenig
houvast te geven. Feitelijk was het een expe
riment. Ik wilde weten, of hij jou den pas
iou afsnijden. Hij wil niet. dat ik met den
man die ik liefheb, correspondeer. Als je
"cegaat, zal ik je alles over hem vertellen,
n dan zul je me begrijpen".
fWordt vervolgd).
Tusschen twee jonge achten van de Amsterdamsche studenten-roeivereeniging „Nereus"
Is Donderdag op den Amstel een beslissingsrace gehouden voor deelname aan de
Varsity op 21 Mei. a.s. Een moment uit den strijd
De -Royal Corinthian Yacht-club" hield deze week ter hoogte van Burnham-on-Crouch selectie
zeilwedstrijden voor de uitzending van zeilers naar de komende Olympische zeilwedstrijden te Kiel
Het door sir Henry Deterding aan het Rijksmuseum te Amsterdam geschonken
schilderij .Avondlandschap" van Aerts van der Neer, weleer behoorend tot
de vermaarde collectie-Six, is na aankomst in zaal 33 geplaatst, waar het veel
belangstelling trekt
De .Meer Werk'-actie in de hoofdstad is begonnen. Het inpakken en ver
zenden der manifesten in het gebouw van het Amsterdamsch Centraal
Comité voor jeugdige werkloozen
Ter huldiging van hen, die bij de feestelijkheden van het 750-jarig bestaan van 's Hertogen
bosch hun medewerking hebben verleend, is door den burgemeester van den Bosch, mr.
F. J, van Lanschot, in de hal Yan het stadhuis een gedenksteen onthuld
Prins Eugene van Zweden, die incognito i«
ons land vei toeft, v<_ 'nat het meu gemeente
museum te den Haag
