3
Over Roosevelt's New Deal.
H"
Vredesdag te Arras.
De president is een man me fantasie.
Vier jaar geleden waren er bijna
zeventien millioen werkloozen,
thans nog „slechts" tien millioen.
et klinkt gek; het is een contradictio-
interminis. maar ik moet er een eer
lijk verslag over uitbrengen en de
waarheid mag tenslotte niet verzwe
gen worden: het is mijn verblijf in Boston,
Republikeinsch centrum bij uitnemendheid,
dat mij het juiste begrip van de New Deal
heeft bijgebracht en mij meer dan ooit tot een
hewonde^ar van Roosevelt's politiek heeft ge
maakt. Dat is daarom zoo merkwaardig, om
dat dit nu wel de laatste plaats op den aard
bol was, waar ik zulks had verwacht. Zélf
stond ik er wel voor open. Ik heb. eerlijk ge
zegd, altijd wel iets gezien in Roosevelt's
frissche ideeën. Maar zijn politieke maatrege
len waren mij toch te wisselvallig geweest.
Zelfs voor een krantenman was de „draad",
die er toch doorheen moest loopen, niet te
volgen. En nu moest het mij overkomen dat ik
aan de universiteit van Harvard in een „pri-
vatissimum" onder vier oogen het fraaiste
college over Roosevelt's staatkundig beleid te
hooren kreeg, dat ik me ooit had kunnen
voorstellen.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Om de
stemming over de naderende presidents
verkiezingen te peilen vroeg ik mijn taxi
chauffeur terwijl wij de lange Cambridge-
avenue opreden, hoe hij er over dacht. Nu. er
was volgens hem geen twijfel aan, of Roosevelt
zou worden herkozen. En hij zou zeker op Roo
sevelt stemmen en al zijn collega's ook. Of
het dan zoo goed was wat Roosevelt voor het
volk gedaan heeft? En of! Daar hebt U als
vreemdeling geen idee van. U weet ook niet
hoe ontzettend de toestand hier vier jaar ge
leden was. Wanneer dat nog een paar maan
den langer had geduurd, dan had er eensklaps
een bolsjewistische revolutie kunnen uitbre
ken.
Zoo, dus je voelt niets voor het commu
nisme?
Dat wil ik niet zeggen, maar voor Ame
rika deugt het niet, I guess. Maar om op
Roosevelt terug te komen, hij heeft het zaken
leven weer op gang gebracht. Schitterend is
het nog wel niet, dat weet iedereen, maar het
is toch een heel stuk beter dan het geweest is.
En hij is bezig langzamerhand weer eenige
millioènen aan werk te helpen. Er zijn nog wel
een dikke tien millioen werkloozen, maar er
zijn er bijna zeventien millioen geweest! Nu
mopperen ze in Wall Street wel dat dat zooveel
geld kost en dat we schulden maken, maar
zegt u nu maar eens wat ze dan wèl hadden
moeten doen.
Mijn chaufeur was in ieder geval goed in
gelicht. Zijn feiten klopten. Wanneer in nor
male tijden een kwart van de totale bevolking
in loondienst arbeidt, een fractie die men wel
als juist kan aannemen, dan is in Amerika de
helft van dit kwart werkloos geweest. En nu
nog een derde. (Terwijl bij ons de werkloosheid
nog niet heeft afgenomen, hoeft men toch het
aantal werkloozen niet op meer dan een vijfde
a een kwart te stellen).
Verder klopte, hetgeen mijn chauffeur zeide,
met hetgeen ik van alle loon-arbeiders en
kleine employé's te hooren had gekregen. Zij
waren allen pro-Roósevelt.
Anti-Roosevelt sfeer.
De taxi-rit sterkte mij in mijn voornemen
de Heeren van Harvard naar hun opinie's over
deze zelfde onderwerpen te vragen. Ik was er
op voorbereid dat begrijpt ge uit den aan
hef van mijn artikel hunnerzijds minder
vriendelijke commentaren te hooren. Zaken
lieden in New York en alle „nétte menschen"
die ik ontmoet had, onverschillig waar, waren
gedecideerd anti-Roosevelt. Alleen mijn be-
roepsgenooten niet. Zij waren wel vol critiek.
De „Times" had juist een vinnig, veel bespro
ken en alom onderschreven artikel gepubli
ceerd tegen de belastingplannen van minister
Morgenthau, maar dat was détail-critiek. Het
ging niet tegen de Roosevelt-administratie
zélf, evenmin als ons verzet, in Nederland,
tegen de reisbelasting, iets met onze sym
pathie voor het Kabinet Colijn te maken
heeft. Maar hoe dan ook ik had wel ge
merkt dat mijn beroepsgenooten pro-Roose-
velt waren. En ik reken de leden van ons gilde
toch zeker onder de „nette menschen"
De gebouwen doorloopende, die zoo mach
tig aan het Engelsche Cambridge herinne
ren, kwam ik bij Professor Holcombe's ka
mer. Deze hoogleeraar in het staats- en ad
ministratief recht, in de staatsleer en poli
tieke geschiedenis der laatste tijden, ontving
mij met een onderscheiding waarvoor ik mij
werkelijk geneerde. Maar zoo is het: het Ne
derlanderschap bezit in Amerika een good
will die men zich bij ons ter nauwernood be
wust is. De wieg van Amerika heeft in Hol
land gestaan. En de opvoeding van Amerika
is evenzeer Hollandsch geweest als Engelsch.
Professor Holcombe kende Nederland trou
wens, Alle mogelijke gemeenschappelijke in
teressen maakten het gesprek des te harte
lijker. En ik zag al gauw 'kans het onder
werp Roosevelt op het tapijt te brengen.
Al weer een Hollandsche naam! Een naam.
die door eenigszins beschaafde Amerikanen
dan ook op zijn Hollandsch wordt uitgespro
ken.
„Kijk eens", zei Professor Holcombe, „ik
ben geen politicus. En ik zou dan ook nooit
mijn beroep naar behoorei^ kunnen uitoefe
nen, wanneer ik tot een partij behoorde. U
weet wel, dat wij hier op „politiciana" neer
zien. Menschen, die in dit land in de politiek
gaan. doen dat bijna uitsluitend om het
baantje. U hebt waarschijnlijk ook wel ge
hoord, dat hier onder de politieke peuken-
meesters de omkoopbaarheid nog heel groot
is. De menschen uit mijn omgeving, in mijn
eigen kring hier in Cambridge en Boston,
doen geen van allen aan politiek. Zij hebben
dat nooit gedaan. Maar wij hebben allen
steeds steevast Republikeinsch gestemd. Ik
ook. Dit is het land der oude puriteinen.
But Roosevelt is a great fel low
Vier jaar geleden hebben we dat al begrepen
en we hebben hem van harte gesteund. En
nu zal ik dat weer doen, al weet ik wel dat
veel van mijn vrienden weer tot hun Repu-
blikeinsche sympathieën zullen terugkeeren,
dit jaar. Maar dat heeft niets te beteekenen.
Want onze kringen hebben, wanneer 't op
stemmen aankomt, lang niet genoeg invloed.
De sociale gedachte.
„Wat nu de New Deal eigenlijk is?
Dat zal ik u precies vertellen. Het be
staat uit drie programma's tegelijk
en de maatregelen, wetten en werk
programma's van drieërlei verschil
lende origine verwarren u en ons.
Maar houd dit goed uit elkaar: Ro o -
s e ve 11 is begonnen met in onze
wetgeving de sociale gedach
te te brengen. Die ontbrak geheel-
Wat wij nu zien is nog maar het allereer
ste begin. Wij kennen geen ziekte, geen on
gevallen-, geen werkloosheidsverzekering, zoo
als jullie dat in Europa hebt. Het staatsleven
hier heeft zich éénzijdig en slecht ont
wikkeld. Bij jullie is er naast een zuiver po-
litieken. ook nog een sociale inhoud van het
staatsleven: de zorg voor jullie menschen.
Bij ons niet. Wij hebben sinds de jongste ont
wikkeling van het industrieele tijdvak, dus
al van vóór den oorlog af, nooit voor men
schen hoeven te zorgen. Het ging ons zoo
goed, dat iedereen voor zich zelf kon zorgen.
De arbeider kon zijn levenseischen opvoeren,
niet alleen in materieelen zin, maar ook te
genover den werkgever.
Hij kon zelf eischen dat er maatregelen
voor zijn gezondheid en veiligheid werden
genomen. En hij zorgde zélf voor zijn levens
verzekering. Pensioenfondsen hadden alleen
heel groote ondernemingen, bijv. de Spoor
wegen. Daarom ziet u daar ook oudere arbei
ders. In andere bedrijven heeft men hen aan
den dijk gezet. Dat gaat op den duur niet.
Nu het verschijnsel der werkloosheid wel
niet gauw meer uit onze maatschappij zal
verdwijnen, spreekt het vanzelf dat ook hier
het systeem van ieder voor zich en God voor
ons aden niet langer houdbaar is.
„Wij halen dus een stuk weg in, dat Euro
pa op ons vooruit was. Wij hebben nu een
„dole", een „steun", maar de solide veranke
ring in een goed functionneerend systeem
van werkloosheidsverzekering ontbreekt. Wij
zullen op den duur ouderdomspensioen krij
gen en nog meer Maar wat u nu ziet aan
sociale maatregelen is louter uitgaven-
politiek en dit sluit dus aan bij de werk-
verschaffingsplannen. de geweldige bruggen
bij San Francisco, de kanaliseeringen en be
dijkingen in het Zuiden, het bouwen van
waterkrachtstations, etc. etc. Dat is het
tweede deel van de New Deal. In financieele
kringen wijst men er op dat wij echter een
sluitende begrooting behooren te hebben.
Dat is volkomen waar op den duur. Op 'dit
oogenblik moeten wij ons staatscrediet, en
dat hebben we, gebruiken om den oorlog te
gen de depressie uit te vechten. Daar helpt
geen lieve-moederen aan. Wanneer de geld-
wereld aan 't laadje zou zitten, zouden deze
heeren dat ook moeten doen. Ze zouden
misschien geen publieke werken uitvoeren en
des te meer steun moeten uitkeeren. Per
saldo zouden ze natuurlijk iets minder uit
geven (maar toch meer, véél meer, dan hun
inkomen) en ze zouden op het punt blijven
staan waar ze waren, terwijl wij bezig zijn
ons er uit te werken. Wij hebben dus wat
meer geld noodig maar korter!
De landbouwpolitiek.
„Het derde punt is de landbouwpolitiek, de
teeltbeperking en de landbouwsteun".
Wij hebben hetzelfde" antwoordde ik,
zuivelsteun, varkenscentrale, landbouwcrisis-
steun".
.Ja, dat weet ik wel. Maar weet u wel dat
het Hooggerechtshof hiertegen nu juist
zijn scherpste aanvallen richt? Nu slaat
Roosevelt, die tenslotte óók een handig
politicus is, daar tenslotte weer munt uit.
Het volk is vóór zijn politiek. En het volk
neemt het Hooggerechtshof zijn dwarsdrijve
rijen zeer kwalijk. U zult dan ook zien dat
daarin, indien zich tenminste geen onver
wachte gebeurtenissen voordoen, na de ver
kiezingen mutaties zullen plaats hebben.
„Amerika is steeds in dien zin democratisch
geweest, dat hier de groote middenklasse ge
regeerd heeft. Wanneer ik nu spreek over den
middenstand, dan moet u daar den geschool
den arbeider (die immers een auto bezit) bij
De vredesgedachte leeft sterk
in Frankrijk.
Terwijl op Zondag 24 Mei te Parijs 600.000
aanhangers van het Eenheidsfront betoog
den voor „Vrede, Vrijheid en Brood" bij de
„Mur des Fédérés", (de plek waar de laatste
verdedigers van de Commune in 1871 zijn ge
vallen) werd te Arras in Noord-Frankrij k door
pacifistische vrouwen een „Vredesdag" geor
ganiseerd. dien ik het voorrecht had bij te wo
nen als afgevaardigde van den „Int. Vrouwen
bond voor Vrede en Vrijheid" en van het Cen
traal Comité van den Vrouwenvredesgang
1936.
De Vredesdag was georganiseerd door 't Comité
Francais du „Mandat des Peuples a leurs
gouvernements", dat is het Wereldpetitionne
ment van den Int. Vrouwenbond voor Vrede en
Vrijheid, waarvoor ook in Holland reeds veel
propaganda gemaakt is. De Presidente van dit
Comité is Mme. Eidenschenk—-Patin, de secre
taresse Mme. Camille Drevet, beiden goede be
kenden in de vredesbeweging ook in Neder
land. Bij aankomst te Arras trof het mij, dat
geen enkel affiche te zien was en dat noch
spoorweg noch hotelpersoneel iets van de be
tooging schenen te weten. Er bleek dan ook
geen sprake te zijn van een massale betoo
ging. Een betrekkelijk kleine groep leidsters en
leiders was uit alle streken van Frankrijk te
zamen gekomen, om bij de graven van de dui
zenden gevallen strijders ro'ndom Arras te ge
tuigen van hun onverzettelijken wil tot Vrede
en om bovendien nogmaals de aandacht te
vestigen op het petitionnement. Behalve uit
Holland waren er afgevaardigden van de I. V.
v. V. V. uit Yougo-Slavië.
Om pl.m. 10 uur stapten wij met 100 perso
nen op het stationsplein te Arras in autocars,
waarin ook bergen bloemen werden meege
voerd. Achtereenvolgens werd halt gehouden
bij het Duitsche kerkhof, waar in eindelooze
rijen de zwarthouten kruisjes naast elkaar
staan, de beide Engelsche kerkhoven, waar de
kruisjes wit zijn en ten slotte het reusachtige
Fransche kerkhof „Lorette", waar voor dui
zenden „onbekende soldaten" geweldige mo
numenten zijn opgericht. Op ieder kerkhof
werden bloemen neergelegd onder eerbiedige
stilte, daarna nam één der aanwezigen het
woord om de dooden te herdenken en het na-
melooze leed, dat op deze plek geleden is.
..Laat onze dooden niet voor niets gestorven
zijn, laat ons werken voor den vrede", was de
grondtoon van al het gesprokene. Plechtige
declamatie volgde op de toespraken.
Het hoogte punt van dezen ontróerenden
tocht was het kerkhof „Lorette". Hier sprak
Marcelle Capy, de bekende schrijfster van „Des
hommes passerent" (En menschen trokken
voorbij). Met haar machtige diepe altstem
richtte zij zich vooral tot de vrouwen en wekte
haar op haar leven te wijden aan de grootsche
taak: het bereiden van den wereldvrede. c
Terugrijdend naar Arras zagen we in de
verte de boomen, die Duitsche vrouwen na
den wereldoorlog geplant hebben te Arras om
weer op te bouwen wat door Duitsche soldaten
was vernield.
Het déjeuner werd gebruikt in een Eenvou
dige dorpsherberg. Uit gesprekken met deel
neemsters en deelnemers bleek me, dat hier
„integrale" pacifisten bij elkaar waren zonder
politieke of communistische tendenzen.
rekenen. Zelfs al is hij nti werkloos, hij heeft
toch nog de begrippen en idealen uit den tijd
dat hij werkelijk 'n middenstander was.Verder
behoort tot deze groep: de boer, de employé
en ieder die een intellectueel beroep uitoefent.
Van die employé's en intellectueelen moet u
een klein percentage aftrekken dat tegen 'i
tegenwoording régime is. Dat zijn nl. die,
die de adviseurs zijn van de kapitalisten,
de directeuren van de groote ondernemin
gen en de bankiers.
„Want daarvan zijn er maar heel enke
len, die er dankbaar voor zijn, en zich er
rekenschap van geven, dat Roosevelt
hen gered heeft. Heusch gered. Zij
hadden de heele affaire bedorven, totaal
verknoeid. Toen ik u zeide dat Amerika
steeds door den middenstand geregeerd was
geworden, drukte ik mij niet heelemaal
nauwkeurig uit. Sinds den wereldoorlog
hebben de groote zaken getracht het bewind
naar zich toe te trekken. Welken vooruit-
zienden blik onze zakcnkoningen gehad heb
ben, weet u' De depressie was er het ge
volg van".
„Dus Roosevelt treedt hier in de voet
stappen van den grooten Theodoor Roose
velt", waagde ik het op te merken. „Die heeft
indertijd toch ook een nieuwe partij gesticht
om de Trusts te bevechten?"
„Precies! En ook nu wordt de President ge
steund door talloozen en talloozen die van
huis uit Republikeinsch zijn. Die menschen
zouden zich vroeger „Progressieven" hebben
genoemd. Nu geven zij niet meer om namen,
maar zij zullen de Democraten steunen, om
dat het Democratisch bewind het bewijs ge
geven heeft den toestand aan te kunnen.
Roosevelt is een man met fantasie.
Daardoor ziet hij de perspectieven en het
groote samenhangende geheel van de poli
tieke, sociale en economische problemen".
Liberalisme heeft afgedaan.
„Is Roosevelt eigenlijk een socialist?
Dat zegt men wel eens bij ons in Europa
„Neen, beslist niet. maar hij ziet in dat het
ongebreidelde liberalisme voorgoed heeft af
gedaan. Trouwens in Europa heeft het dat al
sinds dertig, veertig jaar. Vergeet vooral niet.
u die zoo graag naar Amerika opziet, dat
wij eigenlijk een geweldigen achterstand
hadden in te halen.
„Neen, een socialist is Roosevelt zeker
niet. Hij tracht het kapitalistisch stelsel juist
te redden, het een veilige haven binnen te
loodsen. Maar 't zal zich in ruil voor deze
eenige kans op redding heel wat noodza
kelijke controle moeten getroosten. Of het
kapitalistisch stelsel eeuwig in 't leven zal
blijven? Waarschijnlijk niet. Maar wij zijn al
tevreden wanneer wij één menschengeslacht
veilig door de tijden kunnen laveeren.
„Hier in Amerika, waar de groote massa
van de arbeiders zeker niet socialistisch is
(zij stemmen dan eens republikeinsch, dan
eens democratisch), zult u voorloopïg geen
socialisme zien. Maar wel een socialiseerenden
invloed. Wel een sterke overheidscontrole op
het bedrijfsleven. In zekeren zin verhuist, om
met de woorden van Roosevelt te spre
ken, het oppertoezicht over den handel en
nijverheid van New-York naar Washington.
Daar is niets aan te doen. De Republikeinsche
partij zal dat proces niet kunnen stoppen. Dat
zou belachelijk zijn. Bovendien, wat zouden
zij dan wel willen? En wien hebben zij, dien
zij tegenover Roosevelt kunnen stellen?
Niemand".
De studenten wachtten voor de deur van de
collegezaal. Had ik den professor te lang opge
houden? Voor mij was de tijd bliksemsnel
voorbij gegaan. Maar het was toch een lang
en wèl gefundeerd betoog geweest. Hij had
gelijk.
En de taxichauffeur? Ik had hem haast
vergeten. Had hij niet eigenlijk, op z'n bur-
germansch, precies hetzelfde gezegd?
Mr. M. KANN.
De Nederlandsche Vrouwen Vredesgang,
waarvan ik vertelde en photo's liet zien, trok
de belangstelling zeer. Op ons voorbeeld zou
's middags te Arras een stille rondgang plaats
hebben, gevolgd door een meeting. Deze op
tocht was echter een teleurstelling voor wie de
Hollandsche betooging had meegemaakt.
Een handjevol manifestanten, zonder orde op
gesteld, een muziekcorps voorop, dat voor de
gelegenheid echter niet speelde, trok door de
straten van Arras, een doek meedragend met
de woorden: „wij willen afschaffing van den
oorlog".
Eenige pensionaten, meisjes-leerlingen van
de „Ecole normale", voegden zich bij ons en
zoo togen wij naar de meeting, die druk be
zocht was. In de zaal zette de muziek dadelijk
een vroolijke marsch in. De stilte was blijk
baar uit het Noorden geïmporteerd en werd
niet zeer op prijs gesteld. De vergadering werd
gepresideerd door dent burgemeester van Ar
ras, die het woord gaf aan Mme. Eiden
schenkPatin. Deze zette nog eens de belang
rijkheid van het petitionnement uiteen. 2l/2
millioen handteekeningen waren reeds in
Frankrijk verzameld, maar de actie is nog in
vollen gang. Tallooze organisaties werken er
aan mede. Uit buiten- en binnenland waren
stapels brieven gekomen om adhaesie te be
tuigen met het „mandaat" en een „message"
te zenden voor den Vredesdag te Arras. Per
soonlijk bracht ik de vergadering een groet
uit naam van de vele duizenden Hollandsche
vrouwen, die op 18 Mei door de straten van
Amsterdam getrokken waren en wenschte
onzen Franschen geestverwanten succes met
hun werk voor ons gemeenschappelijk doel.
Een daverend applaus bewees, hoezeer deze
groet uit het Noorden op prijs gesteld werd.
Tot mijn spijt kon ik de vergadering niet tot
het einde toe bijwonen, door de slechte trein
verbinding.
De Vredesdag te Arras was inspireerend en
bemoedigend. De overtuiging dat de vredes
gedachte in Frankrijk sterk leeft, geeft ons
moed om verder te gaan op onzen moeilijken
weg. Laat ik eindigen met eenige zinnen uit
de „message" van den bekenden Franschen
schrijver Jean Giono naar Arras:
„In de Opdracht der volken aan hun re
geeringen" staat de mooiste zin van de we
reld: „Wij zijn vast besloten een einde te ma
ken aan den oorlog'" Deze zin moet ernstig
uitgesproken worden door vrouwen. Dan zul
len wij het allen hooren.
Dan pas zullen wij de zekerheid hebben, dat
de oorlog overwonnen is. Want deze wond kan
alleen genezen worden door reine handen..
Want wij, de mannen, kunnen tegen den
oorlog alleen woede en wanhoop voelen. Maar
de vrouwen zijn machtig."
M. A. THIEL.
Het schaap, dat last van slapeloosheid heeft,
draait de rollen om en telt de leden van een
reisgezelschap, die door een hek gaan.
(Judge).
De strijd om Hef blauwe lint.
Engelsche teleurstelling.
Onze Londensche corr. meldt:
De teleurstelling in Engeland over het ver
loop van de eerste vaart van de Queen Mary
naar New-York is onmiskenbaar. Toen het
schip uit Southampton vertrok was de ver
wachting algemeen dat het het Blauwe Lint
zou veroveren. Men troost zich met 't feit dat
de elf uur mist ter hoogte van Newfoundland
den voortgang van den nieuwen zee-kolos zoo
danig moest vertragen, dat voor dezen eer
sten keer de vaart die van de Normandie niet
kon overtreffen. De Daily Express aanvaardt,
dit als een verontschuldiging, maar merkt
bondig op dat het Britsche publiek voor het
schip en voor de verovering van het Blauwe
Lint heeft betaald en dat het op den terug
tocht niet mag worden teleurgesteld. De
meeste bladen verbergen hun teleurstelling
door nadruk te leggen op den record-loop van
een dag, door aan te halen wat de president
van de Cunard-White Star heeft verklaard,
dat de Queen Mary was ontworpen met de ge
dachte het kleinste en traagste schip te bou
wen als helft voor een wekelijkschen dienst
en niet met de gedachte het grootste en snel
ste schip te krijgen, door vast te stellen dat de
Queen Mary ongetwijfeld het snelste schip
van de wereld is en dat ze het Blauwe Lint
machtig kan worden zoodra ze het hebben wil,
Maar de anticlimax is voelbaar na de weer-
galooze reclame. Voorzoover men nuchter is
kunnen blijven heeft men moeten erkennen
dat de Normandie, een schip van nog wat
meer waterverplaatsing en met enkele dui
zenden minder paardekrachten, op haar
eerste reis toch wel een zeer opmerkelijke
pi-estatie heeft geleverd. De Morning Post. die
het hardst zijn best heeft gedaan zijn lezers
over hun teleurstelling heen te brengen, heeft
geschreven dat men er gerust op kan rekenen
dat de Queen Mary ingestoomd straks
een record zal vestigen over den Atlantischen
Oceaan dat even lang zal duren als de supe
rioriteit van Cambridge over Oxford op de
Theems. De opmerking is onvoorzichtig want
Frankrijk, Duitschland en Italië hebben be
wezen dat zij in technisch vermogen, in
scheepsbouw en in de vrijheid waarmede zij
er geld voor aan de openbare kas onttrekken
niet voor Engeland onderdoen. Bovendien zou
men, rekening houdende met alle omstandig
heden van de eerste reis van de Queen Mary,
tot het besluit kunnen komen dat de Nor
mandie beter voor snelheid is gebouwd dan
het Britsche schip. Als de Queen Mary het
Blauwe Lint verovert lijkt het waarschijnlijk
dat de Normandie zal beproeven het te her
overen. Haar taak lijkt niet hopeloos. Een
correspondent van de Daily Telegraph in
Havre heeft daar vernomen van vertegen
woordigers van de Compagnie Generale
Transatlantique dat de machines van hun
schip nog niet full speed hebben geloopen.
DONDERDAG T JUNI 1936
Engelsche en Nederlandsche
luchtverdediging.
Het betoog van een Lagerhuislid.
Italiaansch machtsvertoon op
15 Juni?
Mussolini zou concentratie van troepen langs
de grenzen voorbereiden.
PARIJS, 3 Juni. (ReuterA. N. P.).
Volgens de „Oeuvre" zijn de Fransche en
Engelsche ministeries van buitenlandsche za
ken er van op de hoogte gesteld, dat de Itali-
aansche regeering met zorg een politiek
machtsvertoon voor den 15den Juni zou voor
bereiden. De Duce zou openlijk voorbereidende
mobilisatie-maatregelen treffen langs de gren
zen van Oostenrijk, Zuid-Slavië en Frankrijk.
De reservisten hebben hun mobilisatiebiljet
ontvangen, waarop de plaats staat aangegeven,
waar zij zich op order hebben te vervoegen,
doch in de betreffende streken heeft men nog
geen troepenbewegingen waargenomen. Vol
gens andere berichten zou de Italiaansche re
geering order hebben gegeven, dat openbare
gebouwen en scholen voor 15 Juni ontruimd
moesten zijn. Men is overigens van meening.
dat het hier in hoofdzaak „bluf" betreft voor
het geval, dat de sancties niet op 15 Juni zou
den worden opgeheven.
Prinses Juliana op Schiphol.
Ter begroeting van den graaf en gravin van
Athlone.
AMSTERDAM, 3 Juni.
H. K. H. Prinses Juliana heeft hedenmiddag
een onverwacht bezoek gebracht aan het Am-
sterdamsche vliegveld Schiphol, om daar de
Earl of Athlone en zijn gemalin prinses Alice,
die morgen tegenwoordig zullen zijn bij de
onthulling van het gedenkteeken voor wijlen
H. M. Koningin Emma in de residentie, te be
groeten.
Tegen half een, toen de F 22 van de Zweed-
sche Aero Transport Maatschappij boven
Schiphol verscheen, begaf Prinses Juliana zich,
vergezeld door haar gevolg en de heeren jhr.
Van den Berch van Heemstede, voorzitter van
de Koninklijke Vereeniging voor de Lucht
vaart, Thomson en Dellaert, naar het platform
van het vliegveld. Hier wachtte zij de aan
komst van het vliegtuig af.
Op hartelijke wijze begroette de prinses haar
gasten en na afscheid genomen te hebben van
den havenmeester en den stations-chef van
Schiphol, vertrokken Prinses Juliana, de graaf
en de gravin van Athlone met gevolg in twee
auto's naar Het Loo.
De fraude bij de Rijkspost
spaarbank.
Twee ambtenaren en twee medeplichtigen
veroordeeld.
AMSTERDAM, 3 Juni. De arrondisse
mentsrechtbank deed vandaag uitspraak in
de strafzaak tegen de vier verdachten, die
terecht hebben gestaan wegens malversaties
bij de Rijkspostspaarbank hier ter stede.
Twee ambtenaren hoorden zich resp. veroor-
deelen tot twee jaar en twee en een half jaar
gevangenisstraf, in beide gevallen met aftrek
van vier maanden voorarrest. Twee mede
plichtigen, een werklooze broer van een der
ambtenaren en een monteur zijn veroordeeld
tot een jaar aftrek van voorarrest en tot tien
maanden, verminderd met de vier maanden
en twee weken preventieve hechtenis. In beide
laatste gevallen werd zes maanden van de
straf voorwaardelijk opgelegd met een proef
tijd van drie jaar.
Door vervalsching van spaarbankboekjes,
twee maal gepleegd, heeft het viertal de Rijks
postspaarbank voor 2000 en 3100 bena
deeld.
Onze Londensche corr. meldt:
Het Lagerhuislid R. W. Porritt, die dezer
dagen een ontkennend antwoord van Bald
win ontving op zijn vraag of de regeering
plannen voor luchtverdediging in samenwer
king met de Nederlandsche weermacht-auto
riteiten overwoog, heeft in de Times, in een
ingezonden stuk. verteld waarom hij de kwes
tie heeft aangeroerd. Zijn redeneering en
hij volgt den gedachtegang van Churchill
is dat wat hij noemt de verdedigings-kwa-
drant van West Europa naar het Noorden is
verschoven als gevolg van de sterke Fransche
en Belgische grensfortificaties aan Duitscllen
kant. Hij voorziet dat Nederland in d<"A maal
stroom van toekomstig conflict zal worden
getrokken en zijn neutraliteit, die voor Engel
sche verdediging tot heden gunstig is geweest,
zal verliezen. Daarom acht hij uitwisseling van
militaire inlichtingen en gemeenschappelijke
voorzorgsmaatregelen tusschen Groot Brit-
tannië en Nederland gewenscht.
VOOR DEN-
-KANTONRECHTER
Magnetiseur veroordeeld.
Een 47-jarig inwoner van Santpoort stond
voor den kantonrechter terecht wegens het
onbevoegd uitoefenen van de geneeskunst, in
overtreding van art, 436 van het Wetboek van
Strafrecht.
Hem waren vier gevallen ten laste gelegd:
hij had in Heemstede, Haarlem, en IJmuiden
in de maanden Januari, Februari, Maart en
April vier dames behandeld. Voor deze behan
delingen, die bestonden in het bestrijken van
de pijnlijke plekken en het daarna maken van
wegwerpende bewegingen had hij be
taling ontvangen. De vier patiënten
verklaarden min of meer positief baat bij de
behandelingen te hebben gehad.
De ambtenaar van het O. M., rar. Donker,
achtte de feiten in de dagvaarding ten laste
gelegd en door verdachte bekend, bewezen.
Verdachte is binnen twee jaren tijds reeds
eerder veroordeeld. Spr. meende dat men
sommige magnetiseurs niet op één lijn moet
stellen met kwakzalvers, doch verdachte is
ondanks zijn vonnis doorgegaan. Door het op
leggen van lage straffen is het niet onmoge
lijk dat voor de patiënten het gevaar ont
staat dat zij onder verkeerden invloed komen.
Een geringe geldboete zou hun handelingen
sanctioneeren.
Spr. eischte tegen verdachte vier boetes van
f 100 of vier maal tien dagen hechtenis.
De verdediger, mr, B. W. Stomps, gaf toe
dat verdachte formeel moet worden veroor
deeld. Sprekende over de maat van de straf zei
de verdediger, dat er veel personen zijn die
meer baat vinden bij behandeling door een
magnetiseur dan door een specialist. De ge
tuigen hebben allen min of meer baat gehad
en verdachte moet niet worden gerangschikt
onder dat soort menschen dat bij onze Oost
grens het kwakzalversbedrijf uitoefenen.
De verdediger beschreef de moeilijkheden
waarmede verd. te kampen had en riep de cle
mentie van den kantonrechter in.
Verdachte zelf verdedigde eveneens nog de
uitoefening van zijn magnetiseursberoep.
De kantonrechter sprak na overweging van
de omstandigheden als vonnis uit: vier geld
boeten van f 50, subs, vier maal tien dagen
hechtenis.
FAILLISSEMENTEN.
Uitgesproken faillissementen door de Ar-
rondissements-Rechtbank te Haarlem op
Dinsdag 2 Juni 1936.
1. De Handelsvennootschap onder de fir
ma van der Walle's Timmer- en Metselbe
drijf, gevestigd en kantoorhouden.de te Haar
lem, Prinsessekade 18a en hare beide ven-
nooten.
a, J. A. van der Walle, timmerman en
aannemer, wonende te Heemstede, Javalaan
no. 32.
b. J. J. van der Walle, timmerman en
aannemer, wonende te Haarlemmermeer,
Kruisweg 1064.
Curator: Mr. D. de Jong, te Haarlem.
2. H. Visser, handelaar in bouwmaterialen,
wonende te Zandvoort, Brederodestraat 171.
Curator: Mr. H. J. Pot, te Haarlem.
3 J. P. van der Horst, schilder, wonende
te Haarlem, Hoogewoerddwarsstraat 22.
Curator: Mr. H. J. Hoppe te Haarlem.
4 A. N. Mulder, timmerman, wonende te
Haarlem, Amsterdamschevaart 80 rood.
Curator: Jhr. Mr. W. A. Baud te Haarlem.
5 Herman Thoolen Hzn., bloemist, wonen
de te Overveen, gemeente Haarlem, Rol
landslaan 67.
Curator: Mr. A. C. F. Hendrikse te Haar
lem.
6 Gerrit Yff, reiziger, wonende te Zaandam
Ooievaarsstraat 21.
Curator: Mr. H. H. Riepma te Edam.
7. H. Koning, winkelier in visch. wonende
te Haarlem. Spaarnwouderstraat 57.
Curator: Mr. H. A. M. Smits te Haarlem.
Rechter-Commissaris in al deze faillisse
menten: Mr. A. L. M. van Berckel te Haar
lem.
Opgeheven zijn de navolgende faillisse
menten wegens gebrek aan actief van:
1. J. Vaandering, sigarenmaker, wonende
te Beverwijk. Deken Waarenstraat 25.
Curator: Mr. J. A. B. Sanders te Bever
wijk.
2. H. Stal, vleeschhouwer, wonende te
Zaandam.
Curator: Mr. J. van der Vegt te Haarlem.
3. P. van der Mey, machinist, wonende te
IJmuiden, Hedleystraat 15.
Curator: Mr. W. S. A. N. Gorter te Haar
lem
4. W. Kluft Hzn., tuinder, wonende te
Heemskerk, Kerkweg 23.
Curator: Mr. Dr. F. A. Bijvoet te Haar
lem.
Geëindigd zijn de navolgende faillissemen
ten wegens het verbindend worden der
eenige uitdeelingslijst van:
De Naamlooze Vennootschap Aannemings
Maatschappij voorheen P. Rosenhart, geves
tigd te Haarlem.
Ouratrice: Mevr. Mr. E. A. J. Scheltema-
Conradi te Haarlem.
2 P. Rosenhart. aannemer, wonende te
Haarlem
Curatrice: Mevr. Mr. E. A. J Scheltema-
Conradi te Haarlem.
3. J. H. A. Mathot, drukker, gewoond heb
bende te Haarlem.
Curator: Mr. F. A. Davidson te Haarlem.
Door homologatie van het accoord is ge
ëindigd het faillissement van:
N. Blokker, loodgieter, wonende te Haar
lem.
Curator: Mr, G. E. Mellema, te Haarlem.
