l J
St. Jansprocessie te Laren.
Binnen twaalf uur...
Een Lettandsch militair eskader bestaande uit drie watervliegtuigen arriveerde Woensdag op Scbellingwoude. Volgens landsgebruik werd aan den comman
dant van bet eskader bij de verwelkoming brood en zout aangeboden, door het dochtertje van den consul van Letland, de heer Mensjou
Tijdens het hevig onweer dat Woensdag boven Parijs woedde, stortte
een boom welke door den bliksem werd getroffen, op een kiosk, die
vernield werd, waarbij verscheidene personen, waaronder zich meerdere
kinderen bevonden, min of meer ernstig gewond werden. De plaats
van het ongeval
De bekende jaarlijksche St Jansmarkt te den Bosch is Woensdag
onder groote belangstelling gehouden. Een bedrijvig tafreeltje
Te Laren werd Woensdag de bekende jaarlijksche St. Jansprocessie gehouden,
waarvan hierboven een foto
Paardjerijden. Kroonprins Boudewijn
van België tijdens vroolijk spel aan
het Noordwijksche strand met Jan
Hein van de Mortel
De groote historische optocht, voorstellende den intocht van Prins Willem van Oranje als stadhouder
van Utrecht trok Woensdagmiddag bij gelegenheid van het derde eeuwfeest der Utrechtsche Universiteit
door de Domstad
Het omhangen van de kap aan de eere-doctoren tijdens de Woensdag
in het Groot Auditorium gehouden openbare zitting van den Acade-
mischen Senaat der jubileerende Utrechtsche universiteit
FEUILLETON
Naar het Engelsch be w er kt
door
J. VAN DER SLUYS-
(Nadruk verboden).
5)
In een oogwenk was de imposante heer in
de gang. Freddy staarde hem na; toen
wendde hij zich met een ruk tot het meisje.
Het plotselinge vertrek van den ongewensch-
ten reisgenoot zou hem minstens een paar
minuten geven om ongestoord van het ge
zelschap van zijn mooie gezellin te genieten
en een wilde haast greep hem aan om zich
die korte spanne tijds ten nutte maken.
Hij ontdekte dat het voorhoofd van het
meisje gefronst was.
„Grappige vent", viel hij met de deur in
huis. i
De rimpel bleef en ze gaf geen antwoord.
Freddy liet zich echter niet ontmoedigen en
zette zijn pogingen voort.
„Eerlijk gezegd, voel ik een diepe min
achting voor hem", vervolgde hij zijn be
schouwingen over den afwezige.
„Werkelijk?" klonk het thans neutraal.
„U niet?" waagde Freddy.
Eindelijk speelde de dageraad van een
glimlach om haar lippen: Het was duidelijk
dat ze er tegen vocht.
„Men behoort zijn medereizigers niet tot
onderwerp van discussie te maken!" berisp
te ze.
„Dat geldt voor gasten", wien~ hij tegen.
„Een man als hij zou toch no< onze gast
kunnen zijn!"
„Neemt u niet een heeleboel dingen als
Yaststaan.de feiten aan?"
„Inderdaad, heel veel. Ik neem bijvoor
beeld als vaststaand feit aan, dat u niet be-
leedigd zult zijn door mijn buitengewone
vrijpostigheid! Hij toedacht zich een oogen-
blik. „Maar misschien ga ik te ver in mijn
gevoel van zekerheid. Neeimt u mij niet
kwalijk
Het rumoer van dien rijdenden trein nam
eensklaps in hevigheid toe. Een lang perron
gleed voorbij.
„Welk station was dat?" vroeg het meisje
vlug.
Freddy rekte zijn hals. Als ze hen gevraagd
had de heele wereld den oorlog te verklaren,
zou hij het zonder aarzelen voor haar ge
daan hebben.
En misschien zou het minder inspanning
hebben gekost een deel van die wereld te
veroveren, van de snel-vervagende dansen
de letters, die den naam van het station
vormden, te ontcijferen.
Hij scheurde zijn nekspieren bijna om er
achter te komen welk mysterie een groot wit
vlak met buitelende zwarte schaduwen in
hield hij riskeerde dat zijn hoofd te plet
ter sloeg tegen een voorbijsohietenden paal.
enkel en alleen om de weetgierigheid van
het mooiste meisje op aarde te bevredigen!
„Brentwood!" schreeuwde hij.
Toen lachte ze. Ze had zijn moeïzamen
strijd gadegeslagen. Hij trok zijn nek in de
door de natuur bedoelde positie terug en
kwam tot de conclusie dat hij ook lachte.
Freddy wilde wat zeggen, maar op dat
moment werd de dikke heer weer in den cor-
ridor zichtbaar. Hij kwam terug. Neen, hij
kwam niet terug! Hij
„Hé, dat is grappig", merkte Freddy op.
,hij is voorbijgeloopen"
„Hij heeft zelfs niet naar binnen geke
ken", vulde het meisje, even verwonderd als
haar metgezel, aan.
Er volgde een pauze.
„Mogelijk heeft hij net zoo hard genoeg
van ons, als wij vari hem", verbrak Freddy
de stilte. ,3ij nader inzien geeft hij mis
schien de voorkeur aan den pijpenrooken-
den reverend in de andere afdeeling",
„Het lijkt me waarschijnlijker dat hij het
compartiment niet direct herkend heeft",
veronderstelde het meisje.
Maar zij was er volkomen zeker van, dat
van een vergissing geen sprake kon zijn, dat,
den omvangrijken heer met de opvallende
slobkousen niets ontging. Gedachteloosheid
behoorde in geen geval tót zijn reisbagage.
„Ik vermoed, dat hij wel direct zal komen",
besloot ze.
De conversatie stokte een poosje. Haar ge
dachten waren ergens anders. Hij'staarde uit
het venster en het zou hem een lief ding
waard geweest zijn te weten, waar haar geest
verwijlde, om zijn overdenkingen tot de met
gezellen van de 'hare te maken. Een verba
zingwekkende reis was het anders! Men-
schen, die tegen elkaar aanbotsten, geagi
teerde oude dames. ras-Londenaars, die hun
onwelkome aanwezigheid opdrongen, impo
sante, gekunstelde heeren met de onnatuur-
lijkst-denkbare conversatie, mannen in het
bruin die op 't onverwachts door duizeligheid
bevangen wei-den en dan groote genade.
die ring! Die had hij glad vergetenDe
diamanten ring, die eerste veranderde in
heelemaal geen ring en daarna in een ring
met een robijn
Toen viel zijn aandacht weer op het meis
jesgezicht. Hij zag het niet direct, maar in
de weerspiegeling van de ruit, 'juist op het
moment dat er een krampachtige angStfcrek
over gleed.
Er was iets-wonderlijks, om niet te zeggen
geheimzinnigs, aan deze reis. Er was iets niet
in den 'haak. En de dikke mijnJheer kon elk
oogenblik terug komen.
„Voelt u zich niet heelemaal goed?" hoor
de Freddy zichzelf zeggen.
Hij wist ternauwernood dat hij het zei.
Het was de stem van zijn hart geweest, dat
sprak in een machtige, ongecontroleerde
aandrift. Zijn verstand had geen deel aan
ie impulsieve vraag.
..Waarom?" klonk het ..Natu voel ik
mij goed. Waarom vraagt u dat?"
Hij keek haar thans recht in het gezicht.
Van den anest .eeen «noor msjy- as* tea*
alleen in de weerkaatsing van het glas ge
weest, dat ééne, korte moment.
„Ikik weet 'het niet", antwoordde hij
'n beetje onzeker. „Een oogenbilk dacht
ikHij. keerde zijn hoofd weer naar het
raam terwijl een blos over zijn gezicht brok
niet ln staat haar aan te zien. „Alles wat
ik voor u ehvoor u doen kan...."
De woorden kwamen hortend en hij
maakte den zin niet af.
Het duurde enkele seconden eer ze ant
woord gaf, maar het leek hem een eeuwig
heid.
„U kunt iets voor me doen", zei ze toen,
met een lage, gespannen stem. „U kunt
u kunt mij die sigaret geven, die u mij
straks aanbood.
Vol verbazing draaide hij zich naar haar
om. De toon, waarop ze dit laatste verzoek
uitsprak, klonk heel anders dan waarop ze
begonnen was. Hij was overtuigd dat ze oor
spronkelijk niet bedoeld had hem om een
sigaret te vragen
En opeens begreep Freddy Reeve de oor
zaak van die abrupte verandering. De groo
te, indrukwekkende mijnheer stond in de
deuropening.
Of hij daar zooewen was gearriveerd, of
dat hij er reeds enkele oogenblikken had ge
staan, kon Freddy niet uitmaken. Maar wel
wist hij, dat er een raadselachtige en niet
bepaald geruststellende flikkering in zijn
oogen was.
VI.
OP HET PERRON TE CHELMSFORD.
Een nieuwe geest werd thans over Freddy
Reeve vaardig. Bij de incidentjes, die een
vage overeenkomst vertoonden met fragmen
ten van een vreemd en duister n.^zaïk, had
den zich twee scherp-afgeteekende figuren
gevoegd. Het eene was de trek van angst, die
over het gezicht van het meisje gevlogen was.
het andere de raadselachtige en onheilspel
lende flikkering in de oogen yan den opgebla-
Maar al bezielde die nieuwe geest hem,
Freddy had nog geen duidelijk-omschreven
idee van wat hem te wachten stond, noch
yan de verbazingwekkende avonturen waar
heen de expresstrein zich in snelle vaart
spoedde. Zijn intuïtie waarschuwde hem ech
ter, dat zijn hulp noodig zou kunnen zijn.
En mócht het zoover komen, dan zou hij aan
wezig zijn om die hulp te verleenen dat
stond voor hem vast.
Evenwel was dit voornemen niet voldoende.
Het drong tot Freddy door, dat hij de meeste
kans had om een meisje te helpen dat be
dreigd werd.... want dat dit 't geval was, be
schouwde hij nu als een uitgemaakte zaak
wanneer het hem gelukte elke verdenking
welke haar belagers tegen hem zouden kun
nen koesteren, krachteloos te maken. Hij
moest zich tot den strijd voorbereiden, niet
alleen door de bewegingen van den vijand
nauwlettend gade te slaan, maar niet min
der door zijn eigen bewegingen te verbergen.
Dat kwam erop neer, dat hij niet meer mocht
laten blijken hoe het verdere verloop der ge
beurtenissen hem interesseerde.
Zijn eerste stap in deze noodzakelijke rich
ting was te glimlachen tegen de onwelkom®
verschijning in de deuropening.
Het onwelkome personage glimlachte terug.
„Hoe hebt u den patiënt aangetroffen?"
De dikke mijnheer wachtte een oogenblik
vóór hij antwoordde, als om het gewicht van
zijn antwoord te iaten uitkomen, of om zich
een zoo lang mogelijk uitstel te verschaf
fen.
„De patiënt?" echode hij langzaam. „O, die
maakt 'het best, zou ik zoo zeggen het
komt me voor dat hij even zijn.... eh....
over 'zijn ongesteldheid heen is."
„U hebt hem dus gevonden?" informeer-1
de het meisje thans.
(Wordt vervolgd).
