RomeKeulenAmsterdam.
Met de Veendam naar het Noorden.
£efe §touwschuift
Overige middelen brengen
9 millioen minder op dan
in 1935.
Nieuws van de Engelsche
filmmarkt.
Rentmeester verongelukt?
Sombere schoonheid en woeste kracht
Onder vier oogen.
Slachtoffers van de droogte in
de Ver. Staten.
I.
Twee en half uur had ik noodig om naar
heneden te loopen van de Vesuvius af door
asch en dennebosschen. In vijf uur tijd vloog
ik den volgenden dag van Rome naar Keulen
en toen links de Dom vlak naast den vleugel
voorbij ging, stond rechts mijn vrouw aan
den Rijn bij een bosje stokken en een zil
veren lap. Toen ik een half uur later naast
haar stond zaten alle langs- en dwars-
spanten op hun plaats in de bootshuis, waren
twer masten ingezet en drie zeilen geheschen,
lagen twee paddels klaar en nadat onze
bagage gestouwd was ging onze nieuwe Ber-
gervouwboot de Scharrelaar te water. Nog
een paar minuten en we varen met forsche
paddelslagen onder de spoorbrug door tot
de wind de zeilen bolt en onze Rijnreis be
gint. In vijf uur RomeKeulen, in vijf dagen
KeulenAmsterdam.
Wat_ is Keulen klein zoo langs den Rijn.
Maar je vliegt er ook langs. De stroom heeft
al een vaart van zes kilometer per uur en
ons zeiltuig doet er nog een kleine zes bij
Heerlijk gauw zijn we buiten, tusschen groene
weilanden en populieren en het gaat zoo fijn,
ook als we bij de eerste groote bocht al zeilen
moeten strijken en dus met onze eigen 1/4
paardekracht verder gaan, dat we besluiten
nog een uurtje door te paddelen en te drij
ven.
Het is geweldig druk op de rivier en langs
den kant. Groote sleepen varen op en af,
motorbooten puffen en raderbooten daveren
langs. En overal kano's, vouwbooten, wherries,
gieken, een enkele zeilboot, een allergezel
ligste drukte. Maar nog gezelliger wordt het
als reigers langs den kant staan, eenden over
vliegen, eksters kakelen in de boomen langs
den oever en dan zoeken ook wij ons een
plekje. Een groote zwaai om met den neus
stroomop zachtjes in den wal te loopen, een
paar slagen nog en dan schuurt de neus over
het strand. Precies tien minuten later staat
de tent en snort de primus om thee te zet
ten en hebben we elk een 50 dikke mugge
beten. Geen nood. De Baby Shell Tox spuit
komt uit het vooronder, luchtmatrasjes op
blazen, muskietengaas voor de tentdeur en
we laten de plaaggeesten buiten zoemen. Dan
worden de donsdekens gespreid, de flanel
len lakens gelegd, provisievoorraad eens na
gezien, post, lectuur, kaarten klaargelegd, niets
ontbreekt. We hebben in de vijf meter lange
vouwboot een kleine tachtig kilogram bagage
en je zou zeggen er khn nog twee maal zoo
veel in. Dat ziet er goed uit voor Canada,
waarvoor dit eigenlijk een proeftocht is.
Wat slaap je gezellig in onder dat puffen
der motorbooten! En is het heerlijk poede
len en plassen op een waschtafel met zulk
stroomend water in zoo'n omlijsting van
wilgen en populieren boven rijk bloeiende
weilanden en wuivend riet en pal staande
reigers op elke krib. Om zes uur hadden de
eerste zonnestralen ons uit de tent gelokt.
Om zeven uur zit al onze bagage weer in voor-
en achteronder gestuwd en glijden we ge-
ruischloos langs de groene oevers heen. Stil
is het echter nooit. Dit is wel een heel leuke
methode om een goed idee te krijgen over
de kolossale beteekenis van den Rijn als ver
keersader! Er is altijd wel een sleep in zicht
en ook wel eens vijf tegelijk van eiken
kant. Telkens dorpen en stadjes, vaak zeer
schilderachtig met oude burchten en forsche
kerktorens en met klimopbegroeide wallen.
Dan weer trekken kolossale fabrieken de
aandacht en we worden er aan herinnerd, dat
Bayer's aspirine en Mannesmann's water
leidingbuizen uit Duitschland komen, dat er
ook nog zoo iets is als Krupp enz. enz. Altijd
is er wat te zien en zeer afwisselend is de
reis ook. Bovendien is er weer een der Rijks-
grooten op reis, zoodat overal vlaggen wap
peren en vaak muziek tot ons door klinkt. En
wat het heerlijkst is. Er lijkt ook overal langs
de oevers een strook niemandsland te lig
gen, een strook Rijksdomein of zoo iets,
waar iedereen kan picniccen, kampeeren, zijn
boot ophalen m.a.w. doen. waar hij zin
aan heeft. Nergens verboden toegang of ver
boden vrijweg! En als het Zaterdagmiddag
wordt, wordt het nog drukker op het water.
Tegen den avond beweegt zich een stroom
van kano's overal langs de oevers ,even on
afgebroken als de auto's langs de Amster-
damsche vaart. Stroomop tenminste houden
ze den wallekant, stroomaf varen althans de
vouwbooten ook midden in de rivier, zoeken
de lijn van den sterksten stroom. Maar dat
kun je eigenlijk alleen met vol zeewaardige
schepen doen, zooals een vouwboot met spat-
dek is. Wie dat niet gelooft, moet maar eens
op een drukke dag bij Duisburg gaan varen.
Als je daar, waar honderden aken voor
anker liggen en dus het stroomgebied ver
nauwen, een paar pleiziervarende raden
booten, stroomop en stroomaf, wat sleepboot
jes zonder vracht en een proefvarende race
boot tegen komt, dan krijg je een golven
warreling, zoo erg, als ik hem zelfs in onze
zeegaten met wind tegen ebstroom nauwe
lijks heb gezien. Overstortende golven komen
van rondom aan. Geen sprake van den kop
in den golven houden, de golf rij en kruisen
eelkaar en slaan beide terug tegen de op
stroom liggende aken en botsen dan weer
Het is een heksenketel, waar al menige boot
volgeslagen is en zelfs vouwbooten gekenterd
moeten zijn, hoewel dat mij haast onmoge
lijk lijkt. Dien nacht kampeerden we op een
hoog weilandje, even voorbij Duisburg, ach
ter tientallen op lading wachtende aken.
En telkens klonk Hollandsch en Vlaamsch
uit de groepjes wandelaars. Er varen ver
bazend veel Hollandsche schepen op den
Rijn!
Weer vol zon en windstilte. De langste en
heetste Zondag van het jaar. We brachten
het. dien dag tot Emmerik. Den heelen dag-
gezellige meeliggers, een praatje hier een
groet daar, af en toe een lekker windje mee
en dan weer eens een uurtje paddelen. Tegen
den middag aan wal om middagmaal te
koken en zoo houd je het een uur of tien per
dag makkelijk in zoo'n klein bootje uit!
Duitsche douane, deviezencontrole, Hol
landsche douane, invoerrechten, toen nog een
flinke gietbui, alle narigheid in een paar uur
afgewerkt en als we Arnhem door zijn komt
het zonnetje al weer warmen. Drogen hoefde
niet. Spatdek en Eskimojak houden den
vouwbootvaarder volkomen droog in het erg
ste regenweer en het wildste water. Alleen
begon hier de tegenwind. Hoe de rivier ook
draaide en kronkelde, altijd wind tegen. Maar
wat is dat stuk ook mooi. Arnhem, Ooster
beek, de Duno, Wageningsche berg. Tot waar
wij wilden schutten naar den prachtigen
Krommen Rijn. Maar dat ging niet en over
dragen was ons te machtig. Dus maar weer
verder (wij hadden even voor Wijk bij Duur
stede op een pas gemaaid hooilandje over
nacht), dan maar zoo lang mogelijk pro-
fiteerende van den stroom.
Schutten bij Vreeswijk in de Vaartsche Rijn
Anderhalve meter omlaag. Nog eens schutten
bij Utrecht, twee meter zakt. Jongens als
de Rijn eens hoog staat en er valt toevallig
een bom op pelk van die sluizen, zijn we nog
niet erg gelukkig. En nok niet als straks de
bisamrat de verrassing verzorgt.
Dat Merwedekanaal!Niet over praten.
Foeteren staat niet netjes, maar ik wensch
niemand na vier dagen paddelen wind pal
tegen in het Merwedekanaal. Gauw bij Breu-
kelen links om en daar! Dat is toch wel Hol
land op zijn allermooist! De waterlelies tegen
het riet, de zwanebloemen er bovenuit.
Sterntjes, meeuwen, waterhoentjes, kieviten,
heel die heerlijke bloemen- en vogelwereld.
Neen, daar kan de heele Duitsche Rijn mij
voor gestolen worden. Zoo'n vaart in de
morgenzon door een wilgomrande en riet om
zoomde slingerende trekvaart is een van de
mooiste natuurtafereelen, die de aarde biedt.
Probeer het maar eens met de Heykop en met
de Kromme Mydrecht, maar de Oude Rijn is
is ook al best of anders de Reeuwijksche
plassen. Wij kampeerden dicht achter Breu-
kelen in de volle weelde van het piassen-
land en werkten ons met steeds tegenwind
langs de Kaag naar huis. In vijf dagen op
eigen kracht van Keulen naar Haarlem. Toch
leuk. Nu ligt mijn vouwboot weer uiteenge-
vouwenin een hutkoffer, daar boven op
een tweede koffer met tenten en donsdekens,
daarboven ligt een kooi vol fototoestellen
en litteratuur en ik zit te peinzen in de
bovenste kooi van mijn hut op de Duchess
of Atholl van de Canadian Pacific met uit
zicht op de schoorsteenen van Greenock,
de haven van Glasgow. Op weg naar Canada!
Maar daar begint een ander verhaal!
VAN DER SLEEN.
En blijven lZlk millioen beneden de raming.
Bij de Staatscourant van Maandag is ge
voegd een overzicht van den stand der rijks
middelen op ultumo Juli van het dienstjaar
1936.
Daaraan wordt het volgende ontleend:
Directe belastingen.
Bedrag der raming-
Totaal bedrag kohieren 1936
Zuiver bedrag kohieren 1936
Zuiver bedrag kohieren 1935
tot en met dezelfde maand
van het vorig jaar
f 113.100.000,
f 72.833.619,35
f 71.620.460,17
f 64.053.737,86
Overige middelen.
1/12 der raming» f 30.960.416,67
Opbrengst over Juli 1936 f 28.146.986,
Opbrengst over Juli 1935 f 32.061.609,84
Opbrengst over de eerste
zeven maanden 1936 f 204.127.492,31
Opbrengst over de eerste ze
ven maanden 1935 f 212.776.301,71
Mozart op het witte doek.
*f
(Van onzen Londenschen correspondent.)
Menschen van gevestigden naam in de we
reld van de kunst hebben samengewerkt voor
een nieuwe Engelsche film, getiteld „Whom
the gods love" (Wien de goden liefhebben
nemen zij vroeg tot zich). De film geeft voor
stellingen uit het leven van Mozart. Het ver
haal is van de hand van Margaret Kennedy.
Dat is een begaafde hand. „The Constant
Nymph" is er mee geschreven; en „Escape me
never" waarin de Duitsche Elizabeth Bergner
haar Engelschen tooneel- en filmnaam maak
te. Basil Dean, die reeds jaren geleden als too-
neelregisseur in Londen een goeden naam
heeft verworven om de oorspronkelijkheid
en het dramatische begrip die zijn voorstel
lingen kenmerkten, heeft de tooneelen van
deze nieuwe film ontworpen en de spelers ge
leid. De muziek, Mozart's muziek is aan de
vertooning toegevoegd met raad en bijstand
van dr. Baumgartner, die bestuurder is van het
Mozart-instituut in Salzburg. En tenslotte
werd deze muziek gespeeld door het Lon-
densch Philharmonisch Orkest onder leiding
van Sir Thomas Beecham. Met zulke mede
werking kon het met deze film niet gemak
kelijk misloopen; dat is dan ook niet ge
beurd.
De weergave via de geluidstrook van de
film is bijzonder zuiver. En in de beelden geeft
ze ook veel te waardeeren. Margaret Kennedy
heeft zich vrijheden veroorloofd met het ka
rakter van haar held.en met zijn liefdes
geschiedenissen. Zij heeft de verwachtingen
van het gemiddeld filmpubliek niet willen
teleurstellen en daarom van Mozart een slor
diger en romantischer en lichtzinniger per
soon gemaakt dan hij zal zijn geweest en zijn
liefdeleven en -lijden en die van zijn vrouw
Constance zeker te hevig voorgesteld. Con
stance, die in de film een teedere vrouw van
enkel toewijding is, is bij de geschiedkundigen
heel anders. Victoria Hopper, de jonge vrouw
van Basil Dean, speelde voor Constance; en
Margaret Kennedy heeft zeker beiden aan
zich verplicht door van Constance zulk een
lief figuurtje te maken.
Maar overigens treffen de beelden en de ka
rakters en de gebeurtenissen juist om hun
historische nauwkeurigheid. Ze geven een
voortreffelijk denkbeeld van de omstandighe
den, waaronder de groote componist werkte,
van zijn omgeving, van het slag menschen
met wie hij te doen had. Hier is het bekoor
lijke wonderkind, dat aller harten stal. En hier
is de rijpe, jonge kunstenaar met zijn on-
stuimigen scheppingsdrang en zijn weergaloos
scheppend vermogen, gesard door het gekuip
in de muzikale wereld van zijn tijd, door de
onhebbelijkheden en stompzinnigheden van
de aanzienlijke personen van zijn tijd. Wij
zien herhaaldelijk den geheimzinnigen vreem
deling, die zijn Requiem heeft besteld, aan
de deur kloppen. Maar hoewel er buitengewone
beteekenis aan wordt gegeven in het verhaal
wordt de eenvoudige verklaring (dat de ge
heimzinnige kwam voor een edelman die de
compositie als een werk van zijn hand wilde
laten opvoeren) ons onthouden. De nacht,
waarin Mozart zijn ouverture voor Don Gio-
vannie componeert en waarbij zijn vrouw
hem met verhaaltjes wakker moet houden, is
zeer zeker een historische nacht. Maar voor
het verhaal, dat naar zijn hoogtepunt ging
de opvoering van De Tooverfluit die om de
muziek, om de scènes, om de kleeding en om
de omgeving klaarblijkelijk tot in de kleinste
bijzonderheden een trouwe weergave van den
oorspronkelijken avond, een van de mooiste
filmfragmenten is, die wij ooit hebben aan
schouwd moest de nacht de ouverture van
de Tooverfluit opleveren. John Loder vertolkt
de hoofdrol naar behooren.
A. K. VAN R.
Nog steeds is noch de boot, noch het lijk
van den verongelukten rentmeester uit Oyen
gevonden. Intusschen blijft men nog gelooven
aan de mogelijkheid van een ongeluk, daar
uit het onderzoek is gebleken dat aan de roei
boot tal van gebreken kleefden, waardoor het
vaartuig niet rivierwaardig zou zijn geweest.
Daar er een lange ketting met anker aan de
boot bevestigd was, bestaat 't vermoeden, dat
de boot gezonken is en dat het anker zich op
den rivierbodem heeft vastgezet, zoodat het
vaartuig niet meer boven is gekomen.
KONING EDWARD NAAR SMYRNA?
ISTANBOELf 18 Aug. (A.N.P.) Opnieuw
doet het gerucht de ronde, dat de koning
van Engeland een Turksche haven zal be
zoeken. Thans spreekt men van Smyrna.
DS. P. FEENSTRA JR. f
Te Amsterdam is op 85-jarigen leeftijd
overleden ds. P. Feenstra Jr., emeritus- predi
kant der Doopsgezinde gemeente aldaar, de
laatste jaren adviseerend lid van het college
van curatoren van het seminarium der doops
gezinden.
Ds. P. Feenstra, de nestor der doopsgezinde
theologen, stond vooral te Amsterdam, waar
hij jarenlang predikant geweest is, in en bui
ten Doopsgezinde kringen in zeer hoog aan
zien. Hij is geboren 18 October 1850 te Sap-
permeer, waar zijn vader predikant der doops
gezinde gemeente was.
De overledene was één der zes leden van
Teyler's Godgeleerd genootschap en lid van
de Nederlandsche Mij. van Letterkunde. £)e
Fransche litteratuur, en de studie van de
Fransche revolutie hadden zijn groote be
langstelling.
Ds. Feenstra was officier in de orde van
van Oranje Nassau.
In de grijze nevelen van den morgen
rijzen de rotswanden steil uit het
gladde water van den fjord op. Wazig
zijn de tegen de bergen aangeplakte
huizen van Odda van onze „Veendam"
af zichtbaar. Wij wrijven onze oogen
uit, in den waan, dat wij nog droomen
en beland zijn in 'n mysterieus schim
menrijk. Maar het is werkelijkheid!
De natuur laat in dit Noorsche fjordengebied
niet haar lachende, lieflijke zijde zien, maar
zij is geweldig, indrukwekkend, welhaast som
ber. De hooge bergen, grauw en massaal, met
hier en daar op de toppen sneeuw of ijs, schij
nen in zwijgende dreiging de wacht te houden
over het nietige menschenleven aan hun voet.
Langzaam dunnen de nevelen, op de sneeuw
toppen glinstert de zon, maar de somberheid
blijft en schijnt eeuwigdurend.
Het gebergte is hier rijk aan watervallen,
die als zilveren reepjes zich tegen het grauwe
gesteente afteekenen of die bruisend, met
onweerstaanbare kracht van rotsblok op rots
blok naar beneden daveren.
De grootste waterval in dit gebied is wel de
Laatefoss. Langs een smallen weg, die zich om
de rotsen windt in tallooze slingeringen, is de
cataract te bereiken. Ver in het rond verstui
ven de opspattende waterdroppen, zoodat het
schijnt, of hier een fijne motregen valt. Langs
den tegenoverliggenden bergwand stort een
andere groote waterval, de Espelandsfoss, om
laag. Het water woelt en kookt, lager en lager,
tot het langzamerhand verstikt, als was het
vermoeid van de dolle reis. In de doodstille
fjord komt het geheel tot rust.
Ontzaglijker en grootscher nog dan de wa
tervallen is de, eveneens nabij Odda gelegen
Buarbrae (brae beteekent gletscher). De tocht
er heen reeds is onvergetelijk schoon. Aan het
eind van het smalle dal, dat aan weerszijden
ingesloten wordt door woeste bergruggen, is
het blauwige ijsveld zichtbaar. Het smelt
water stroomt in snelle vaart, overal water
valletjes vormend, wild bruisend naar beneden.
De Espelaiiaoioss, een murukwekkende
waterval nabij Odda.
I Waar de gebaande autoweg ten einde is,
begint eerst de avontuurlijke beklimming. Van
steen op steen klauteren wij naar boven, tot
we aan den rand van den gletscher staan. Wij
leggen onze hand op het blauw-doorschij-
nende ijs. Zoover het oog reikt, ziet men ijs
velden, woeste rotsen, een wervelende stroom
en heel in de diepte de groene plekken der
weilanden.
„De weg terug" levert nog al eenige moei
lijkheden op. Eén oogenblik vreezen wij zelfs
dat de „Veendam" zonder ons zal vertrekken.
Een goede raadgever heeft mij en twee avon
tuurlijke reisgenooten geadviseerd „onder-
langs", dat wil zeggen vlak langs den bruisen
den bergstroom terug te gaan. Het blijkt daar
echter zóó onbegaanbaar te zijn, dat wij op
een gegeven oogenblik wat men noemt „muur
vast" zitten. Het onaangename is, dat wij in
't geheel niet toegerust zijn voor een berg
tocht. Wij springen als steenbokken van de
eene rots op de andere. Wij halen natte voe
ten in de bedding van kleine beekjes, wij
werken ons langs boomstammetjes verder,
maar wij komen tenslotte zonder ongelukken
in het primitieve hotelletje, dat aan den voet
van de Buarbrae gelegen is. Eenmaal daar,
voelen wij ons ware helden, die niet onderdoen
voor de moedige leden van de Mount Everest-
expeditie! „Bescheidenheit sei deine Zier!"
De wandeling terug naar Odda is verrukke
lijk. Hoog boven ons de donkere rotsmassa's,
in de diepte het woelige water, dat hier en
daar den weg dicht nadert. De bergstroom
brengt een ijzige koude mede. Aan den berg
kant van den weg is het aanmerkelijk warmer
dan eenige passen naar het water toe.
Langs het pad groeit een overvloed van
frambozen en bramen, wat men niet verwach
ten zou in dit dorre land.
Bij iedere wending van den weg kijken wij
om. Daar boven druipt de groote gletscher de
bergkam af als een stroom melk, die uit de
gebroken melkkan van een reus vloeit.
Voor ons in de diepte liggen de fjord en
Odda in een nevel gehuld.
De somberheid van het
Noorsche land.
Odda zelf is een nietig plaatsje. Het telt
slechts eenige duizenden inwoners. De huizen
zijn voor 't meerendeel nogal onooglijk. Er
zijn een paar winkeltjes, die speciaal op toeris
ten berekend zijn. Men kan hier kleedjes,
schortjes, mutsjes en dergelijk handwerk, van
echt Noorsch boerenweefsel koopen. In het
dorp loopen een stuk of wat Noorsche kleu
ters rond in de kleederdracht van de streek,
die geduldig poseeren voor ieder, die ze foto
graf eeren wil. Men ziet het: „tout comme chez
nous" in Marken en Volendam!
De frissche, roode kleur van deze Noorsche
kleeding is overigens de eenige vroolijke noot
in Odda. De donkere bergen en het nevelach
tige klimaat maken het hier somber, welhaast
beklemmend. De vuile smook van de plaatse
lijke carbidfabriek verhoogt de helderheid der
atmosfeer ook al niet.
Het schijnt, of de menschen onder den in
vloed van de machtige woestheid en de neer
drukkendheid der hen omringende natuur, ook
somber en norsch geworden zijn. Odda is
prachtig, de fjord, de watervallen, de rotsen,
de gletschers, het is alles even indrukwekkend.
Maar toch benijden wij de inwoners van Odda
niet, want wij voelen, dat een langdurig verblijf
in deze beangstigend woeste omgeving ons
wanhopig-neerslachtig zou maken.
Toch kunnen de „Oddaneezen" wel vroolijk
zijn. Dat blijkt bij het vertrek van de „Veen
dam". Van alle kanten komt de „spes patriae",
de jeugd van Odda, in die roeibootjes, die men
bij ons gemeenlijk „pieremagoggels" noemt, op
het groote toeristenschip af, om ons een vaar-
'wel toe te wuiven. De muziek van onze scheeps-
band wordt blijkbaar door hen zeer gewaar
deerd. Op de maat zwaaien zij ons toe. Eén der
Noren doet over het stille water van de fjord
een Hollandsche groet schallen: „Tot weder-
ziens" klinkt het uit een der bootjes.
Ja, daarmee kunnen wij van ganscher harte
instemmen, want al het schoons van dit land
noodt tot een volgend bezoek. Maar toch be
klagen wij jullie, Odda'sche jongens en meisjes,
die nu in je bootjes terugkeert naar het zich
in de schemering verhullende dorp. Prachtig is
het bij jullie en grootsch en dat is gelukkig
voor je, maar ook is het er beklemmend en
benauwend van overweldigende somberheid
en daar kunnen wij niet tegen, wij bewoners
van het lage landje tusschen Schelde en
Dollart. Wij behoeven de ruimte, het uitzicht
naar alle kanten. Wij minnen de schoone nie
tigheden van de Hollandsche natuur boven de
machtige schoonheid van het Noorsche land,
waarvan wij echter een mooie diep-verankerde
herinnering mee naar huis nemen.
De laatste étappe.
Want onze tocht loopt nu ten einde.
Voor de laatste maal heeft de „Veen
dam" op deze reis het anker gelicht.
De laatste étappe is begonnen. Als de
boot weer stil ligt, zijn wij in Rotter
dam, in Holland.
Het spreekt vanzelf, dat de laatste dagen
aan boord eenigszins feestelijk moeten ver-
loopen. Het begint reeds den voorlaatsten
middag met een „groote parade". Met de mu
ziek voorop trekken wij in een lange, vroo
lijke stoet het geheele schip rond, door al de
gangen en over al de dekken, waar wij deze
weken in vroolijkheid bijeen zijn geweest. Een
feestelijk afscheidsdiner en een „knalavond"
besluiten dezen laatsten dag aan boord.
Want den volgenden morgen hangt er reeds
een min of meer nerveuse vertrekstemming in
de lucht. Koffers worden gepakt, handen ge
drukt ten afscheid van op reis verworven
vrienden.
Hoek van Holland is het eerste stukje Ne
derland, dat wij weer zien. Op de pier staan
landgenooten ons toe te wuiven. De groene
oevers van den Nieuwen Waterweg, waarboven
de grauwe wolkenlucht zich welft, glijden langs
zwart-witte koeien in de wei, hier en daar een
molentje in 't verschiet.... Ja, Holland is
toch mooi!
Daar voor ons ligt Rotterdam. In een nevel
van wolken, smook en roet doemen de hijsch-
kranen, de elevators, de torens, bruggen en
huizen der stad op. Bedrijviig schieten kleine,
driftige motorbootjes en puffende stoom-
scheepjes heen en weer over het grauwe Maas
water. Aan de toekomstige „Prinsendam", die
bij de Rotterdamsche Droogdokmaatschappij
op stapel ligt, brengt de „Veendam" een groet.
Aan den overkant, in het Park, staat een
groote menigte met hoeden en zakdoeken
zwaaiende menschen. Dan wordt onze boot
een slag gedraaid en, terwijl het Wilhelmus
tegen de loodsen der HollandAmerika Lijn
weerklinkt, wordt de tros vastgemaakt. Wij
zijn weer thuis!
Weemoedig is het gevoel afscheid te moeten
nemen van de menschen met wie men veer
tien lange, vroolijke dagen heeft doorgebracht
en van onze mooie „Veendam", die ons zoo
trouw en veilig over de golven van Noord- en
Oostzee, van Sont en Kattegat,- van fjorden en
Atlantische Oceaan vervoerd heeft.
Maar dankbaar voelen wij ons toch ook, weer
terug te zijn, in onze vertrouwde omgeving, die
wij, na al het schoons van verre landen ge
noten te hebben, met zooveel meer waardee
ring beschouwen.
Bijna zevenhonderd reisgenooten stuiven
van de kade te Rotterdam naar alle deelen van
ons landje uiteen. Sommigen van hen, met wie
men twee weken gezamenlijk genoten heeft,
zal men naar alle waarschijnlijkheid nooit
meer terugzien. Met anderen zijn duurzame
'Tiendschapsbanden aangeknoopt. Maar ee"
ieder zal zijn geheele leven de herinnering aan j
de verrukkelijke reis met de „Veendam" naar j
Scandinavië bijblijven.
Allen keeren thans naar hun werk en hun
dageiüksche rechten aesterkt en verfrisnht
naar lichaam en geest en bereid de moeiten
des levens moedig te trotseeren.
R. PFAFF.
WOENSDAG 19 "AUG. 1936
Over de donkere aarde Staat de stille nacht
Bij mij is het bedaarde Licht, dat glimlacht
Om mij verdwijnen de kleine Dingen - ik waak
En zie stil naar mijne Eenvoudige taak.
En ik denk en ik schrei even. En ik voel mij
alleen
Langs mijn handen gaat het leven stillekens
heen.
Hoevelen kunnen dit den dichter niet na
zeggenhoevelen zijn er niet vooral onder
ons vrouwen, die: stil zien naar hun een
voudige taakdie denken en even schreien
en het leven stillekens door hun in ver
wachting geheven handen voelen gaan....
Niet voor allen is een op den voorgrond tre
denden taak weggelegd.
Voor velen is het leven niet meer dan een
dienende liefde en.dan is er meestal meer
van het dienen dan van de liefde in.
De dichters weten het zoo mooi te zeggen
en het lijkt in de boeken zoo fraai en zoo ver
heven enwe weten zoo opperbest hoe
anderen tevreden moeten zijn wanneer het
Lot hen achteraan heeft gezet.
Maar wanneer ons dat zelf treft.dan
voelen we ons al heel gauw ongelukkig en
achteruit gezet.
Wij voelen dat wij behoefte hebben aan wat
extra zorg en liefde en zachtheid.
Waarom?
Ochwe hebben geen groot leed of iets
anders zwaars om te dragenhet is alleen
maar dat we, ja eigenlijk dat we zoo niets
hebben, zoo heelemaal niets om eenige kleur
in ons bestaan te brengen.
Wij voelen ons aan den levensdisch als een,
die op dieet gesteld is en we begrijpen het hoe
en waarom niet.
Wij zouden willeno, wat zouden we toch
verschrikkelijk veel willen.en we zoeken
het daar waar we het zeker niet zullen
vinden. Maar al te vaak hebben we hier geen
zuiver omlijnd begrip van.... we voelen al
leen dat het zóó niet goed iswe komen in
opstand tegen de leegte van ons bestaan
we zoeken het in de dingen die van buiten af
tot ons komendoch het moet van binnen
uit ons zelf groeien.
Juist ons vrouwen valt het lot maar al te
vaak ten deel om onbekend, onbemind, ver
loren en vergeten onzen plicht te vervullen en
dan krijgt die plicht wel eens den bitteren
bijsmaak van onrecht.
Hoeveel nederige betrekkingen worden niet
jarenlang met trouwe plichtsbetrachting ver
vuld door haar, die nimmer een woord van lof
of dank oogsten. Hoeveel huisvrouwen zijn er
niet die haar beste krachten, haar frissche
jeugd, haar gezondheid, ja het beste wat zij in
zich hebben offeren voor haar gezin.
Zonder dat iemand eraan denkt om haar
daarvoor maar zelfs te danken. Wij vrouwen
met de stille eenvoudige taak, laten wij toch
nimmer denken dat slechts een schamel deel
het onze is
Het tegendeel is waar
Aan ons de lieve zachte woorden van troost
en opbeuring, het openlijk getoonde medelij
den, de sympathie en het erbarmen, die zich
uiten in vriendelijke kleine dienstbewijzen.
Door voorbeeld, niet door voorschrift willen
we anderen helpen
Het is zoo gemakkelijk nietwaar om anderen
voor te schrijven, hoe zij hun leed te dragen
en hun vreugde te genieten hebben
Doch slechts ons eigen dapper gedragen leed
zal hun ten zege strekken en onze vreugde zal
een weerklank vinden in hun harten.
Is dat geen heerlijke, geen groote en alles
omvattende taak?
Er behoeven geen vrouwen te zijn met een
leeg leven.
Want deze taak van dienende naastenliefde
is ons aller taak....
AMY GROSKAMP TEN HAVE.
WASHINGTON, 18 Augustus (Reuter).
Volgens officieele opgaven zullen tengevolge
van de schade, die de droogte aan de oog
sten in de Staten van het midden-westen en
noord-westen heeft toegebracht, nog voor
den winter meer dan twee millioen perso
nen, die van den landbouw moeten leven,
door de bondsregeering gesteund moeten
worden
SLOT-OPNAME VAN DE OLYMPIADE IN
REMBRANDT-THEATER EN CINEMA-
PALACE.
Reeds hedenavond zal in Rembrandt-thea
ter en in Cinema-Palace het Fox-wereld
nieuws een opname bevatten van de slot
wedstrijden van de Olympiade, terwijl het
Polygoon-nieuws de aankomst der Nederland
sche zwemsters in Rotterdam te zien zal
geven
MILITAIRE ATTACHé DER SPAANSCHE
AMBASSADE UIT FRANKRIJK
VERBANNEN.
PARIJS, 18 Aug. (Reuter-A.N.P.) De
„Echo de Paris" meldt, dat de minister van
binnenlandsche zaken, Salengro, op verzoek
van den Spaanschen ambassadeur de Albor-
noz, den militairen attaché bij de Spaansche
ambassade majoor Antonio Barroso. die on
langs zijn ontslag heeft genomen, uit
Frankrijk heeft uitgewezen.
DE VERKOOP VAN GASRESCHERMINGS
MIDDELEN.
's-GRAVENHAGE, 18 Augustus.
De inspecteur voor de bescherming van de
bevolking tegen luchtaanvallen, heeft een
circulaire gezonden aan de burgemeesters be
treffende de beschermingsmiddelen tegen
strijdgassen.
Het is den inspecteur gebleken, dat gas-
beschermingsmiddelen worden te koop aan
geboden, waarvan de hoedanigheid niet vast
staat.
Het ligt in het voornemen der regeering den
verkoop van beschermende middelen tegen
strijdgassen in zoodanige banen te leiden, dat
slechts goedgekeurde voorwerpen kunnen wor
den aangeboden.
Zoolang een desbetreffend besluit niet is
afgekondigd en in werking getreden, zal iedere
kooper of tusschenhandelaar goed doen, al
vorens tot zaken te komen, van den ver-
kooper overlegging te vragen van een door
den minister van defensie afgegeven verkla
ring, waaruit blijkt dat de gasmaskers aan
redelijk te stellen eischen voldoen.
