De strijd om Madrid,
De Landverrader
m
Veevervoer aangepast aan de tijds
omstandigheden. Een niet alledaagsch
snapshot te Assendelft
WÉÉS!?
FEUILLETON
De moedige machinist Huisman, die bij de aanrijding met een gastank-auto nabij Zwolle op zijn post bleef, zal deze week, Het bombardement van de Spaansche hoofdstad. De uitwerking van een explosie
genezen van zijn brandwonden, het ziekenhuis te Groningen kunnen verlaten vanuit de voorstad Getafe
in Madrid, gezien
Een vroolijke groep Engelsche reservisten, die Maandag uit
Palestina met de .Laurentic* te Southampton zijn terug
gekeerd
De bouw van de nieuwe Beurs te
Rotterdam. Een overzicht van den
stand der werkzaamheden
-*> V'
De aanleg van het stadion In het
40 H. A. groot park, dat te Nijmegen
in wording is en welk werk door 300
personen ondertoezicht der Ned. Heide
maatschappij in werkverschaffing wordt
uitgevoerd
De Wagnervereeniging hield Dinsdagavond in den Stadsschouwburg te Amsterdam de generale repetitie van Bizet s bekende opera
.Carmen". Een scène uit de eerste acte
De oude telefooncentrales te Beverwijk en Wijk aan
Zee zijn Dinsdagmiddag uitgeschakeld en vervangen
door de automatische centrales
Naar het Engelsch bewerkt door
THEA BLOEMERS.
(Nadruk verboden).
3)
Tante Clare zuchtte eens diep; dat was
haar gewoonte in moeilijke omstandigheden.
Enfin, ik hoop, dat ik me vergis, liet ze
bij wijze van geruststelling er op volgen,
maar haar stem klonk niet erg overtuigend.
Gladys ontging dit niet en zonder op het
laatste gezegde acht te slaan, vroeg ze ver
der:
TJ zeide daar even, dat u den naam van
dien notaris kende, tante. Heeft u dan wel
eens meer onaangename brieven van. hem
ontvangen?
Ik heb nooit een brief van hem ont
vangen.
Dan begrijp ik er heelemaal niets meer
van. Toe, tante, u weet er vast meer van,
ik brand van nieuwsgierigheid, dat moest u
toch begrijpen.
Liefdevol streek de rimpelige hand over de
weerbarstige haren van het jonge meisje en
een heimelijke traan blonk in de vermoeide
oogen der oude dame.
Kindlief, ik herinner me alleen, dat je
vader vroeger iedere drie maanden van dit
adres een brief kreeg.
Vader, mijn vader ontving die brieven
van notaris Branton?
Tante Clare knikte zwijgend.
En weet u wat er in die brieven stond?
Neen, lieveling, dat weet ik niet. Je
vader sprak er nooit over zelfs niet, voor-
zoover ik tenminste weet. met je lieve, on
vergetelijke moeder. Maar ik weet heel zeker,
dat die brief altijd een kleine som geld be
vatte. Op die dagen scheen je vader opeens
veel ouder dan gewoonlijk, liep den heelen
dag met gefronste wenkbrauwen en at bijna
niet. Ik geloof, dat hij dikwijls van plan is
geweest het terug te sturen, maar dat hij
het naliet terwille van je moeder; die mocht
dan altijd iets nieuws koopen voor haar zelf
of voor de huishouding. Voor zich gebruikte
je vader nooit iets van het geld. Hoevéél het
was zou ik je niet kunnen zeggen, ik schat,
naar de uitgaven die je moeder deed, dat
het een duizend pond per jaar zal zijn ge
weest. Veel bleef er nooit van over, alleen na
je geboorte werd er steeds iets van wegge
legd.
Toen je vader stierf, hielden de geldzen
dingen onmiddellijk op. Je moeder was toen
al te ziek om zich met de zaak te bemoeien.
Na haar sterven kwam er een briefje, nog
aan je moeder gericht, met de eenvoudige
mededeeling, dat er geen geld meer vanwege
het notariskantoor zou worden gezonden.
Meer kan ik je niet vertellen.
Dus u weet niet van wien het geld
kwam? vroeg Gladys, die ademloos had toe
geluisterd.
Nee, daar heb ik nooit achter kunnen
komen. Ach, ik had toen wel andere zorgen
aan mijn hoofd.
De herinnering werd de goede tante Clare
te machtig en zij wischte haar oogen af.
Ook Gladys was ontroerd, zooals altijd,
wanneer zij over haar ouders hoorde spre
ken.
Vader was een goed mensch, niet waar
tante?
Een goed mensch. Hij was de edelste
man van heel Engeland dat is zeker. Van
het kleine inkomen, dat hij als boekhouder
verdiende, onderhield hij niet alleen zijn
eigen gezin, maar hij dwong mij ook bij hen
te komen wonen Ik stond toen alleen op de
wereld, net als Jij Gladys. Ik vreesde een
tast te zijn in zijn gezin, maar het is heel
anders uitgekomen.
Je vader was een en al bezorgdheid voor
je moeder, die, dat heb ik je al zoo dikwijls
verteld, een zwakke gezondheid had. Hij zelf
deed zich altijd flinker voor, dan hij was.
Een geheim verdriet moet hem hebben ge
kweld, want hij kon er soms zoo echt droe
vig uitzien en hij was zeer zwijgzaam van
aard. Als hij anderen helpen kon, op welke
manier ook, hij zou het nooit nalaten. Van
zijn geringe geldmiddelen hielp hij meer dan
eens anderen voort. Van je moeder hield hij
oneindig veel. En toen jij werd geboren, was
hij zoo gelukkig, ach, ik zie hem nog bij je
wieg staan.
Kort na je geboorte schijnt hij je moeder
te hebben medegedeeld, wat de oorzaak was
van het leed, dat hem zoo zichtbaar drukte,
tenminste je moeder werd nog stiller dan
gewoonlijk. Maar, en dit herinner ik me al
tijd heel levendig, ze zag met nog meer eer
bied tegen je vader op dan vroeger reeds het
geval was geweest. Je was nauwelijks zeven
jaar, toen je vader stierf. Het was een korte,
hevige ziekte en je moeder lag reeds drie
maanden te bed. Vóór je vader het bewust
zijn verloor, liet hij zich naar het bed van
je moeder dragen en fluisterde haar iets toe,
dat ik niet verstaan kon, maar dat zeker
betrekking had op hetgeen zij samen alleen
wisten.
Je moeder stierf, zonder mij iets te hebben
medegedeeld. Dus, waarin het verdriet van
je vader bestaan heeft, weet ik niet. Mis
schien zul jij er morgen van hooren, het zou
toch niet onmogelijk zijn, dat die notaris iets
met de zaak had uit te staan.
Tante zweeg, en Gladys ging, eveneens
zwijgend, de tafel dekken voor het avond
eten. Zoo vaak had ze deze bijzonderheden
al gehoord, maar vanavond was het of het
verhaal van tante Clare veel duidelijker was
dan andere keeren. En of het meer tot haar
sprak. Hoe vaak had ze zich al een duidelijker
voorstelling van haar vader en moeder wil
len maken, dan de oude verbleekte portret
ten haar toestonden; hoe menigmaal had ze
des nachts als de slaap maar niet komen
wilde, aan haar moeder gedacht en hoeveel
jaartjes van haar leven had ze in gedachten
al niet weggegeven om nog maar ééns haar
vader te kunnen aanschouwen.
Wat kon het geheim uit zijn leven toch
zijn geweest? Waarmee zou hij zich dag aan
dag hebben afgetobd en waarom scheen de
last van dit geheim hem minder te drukken
na de geboorte van zijn eenig dochtertje?
Pats!
Daar vielen twee borden uit de handen
van Gladys. Tante Clare kwam haastig van
achteren loopen, maar ze kon onmogelijk
boos zijn, toen ze het lieve betraande ge
zichtje zag. Ze begreep wel wat er in het
meisje moest omgaan.
Niets erg hoor, we zullen wel weer een
paar nieuwe koopen, als het de eerste van de
maand is geweest, lachte ze.
Het kleine ongeluk had ook de gedachten
van Gladys in een andere richting gestuurd
en ze begon weer aan den brief te denken.
Zou het nu niet mogelijk kunnen zijn, dat
hij prettige gevolgen zou hebben?
De maaltijd verliep stiller dan gewoonlijk.
Gladys was niet gestemd om haar dagelijk-
sche verhalen van kantoor waarnaar tante
altijd met een mengeling van ontzag en ge
noegen luisterde, te vertellen Ze raakte pas
bij de pudding op dreef. Smaken deed haar
het eten niet zoo goed, maar om tante een
plezier te doen, at ze een extra stuk van het
dessert.
Komt Mary vandaag nog aanloopen?
vroeg tante bij het afruimen van de tafel.
Ik denk het niet, ze moest al drie avon
den achtereen overwerken en wilde vroeg
naar bed.
Tante knikte en nam haar onafscheide-
lijke'breikous op.
Gladys zette zich naast haar op een klein,
eenigszins wankel stoeltje en begon uit de
krant de rubrieken voor te lezen, waarin
tante belang stelde. Ze las goed voor met
haar welluidende stem. Jammer alleen, dat
zij niet aan beter lectuur werd besteed, dan
de dagelijksche verkeersongevallen, de bran
den en het feuilleton, dat Gladys al onge
veer van buiten kende, omdat ze het ma
nuscript op de redactie had moeten overtik
ken. Maar ze deed het met plezier, omdat ze
wist, tante er een groot genoegen mee te
doen. Dezen avond echter makte ze fout op
fout. Ze was met haar gedachten heelemaal
niet bij hetgeen ze voorlas. Soms stokte ze
wel een minuut lang en dan dwaalden haar
gedachten weer af naar haar ouders.
Toen ze voor de zooveelste maal bleef ste
ken, legde tante Clare haar breiwerk neer en
stelde voor naar bed te gaan.
Gaarne stemde het meisje toe; ze wilde
alleen zijn.
Op haar klein, sober gemeubeld, kamertje
moest ze alles nog eens goed overdenken.
Maar veel verder kwam ze niet. Ze was nu
echter ook geneigd den brief van notaris
Branton als een kwaad voorteeken te be
schouwen. Of misschien had hij enkel maar
een goede typiste noodig en had hij op een
of andere manier van haar gehoord.
Maar even later verwierp ze deze oplossing
weer. Op den rand van haar bed zat ze nog
lang na te soezen. Al vager en verwarder
werden haar gedachten en op het laatst werd
ze van alles zóó moe, dat ze er beetje ziek
van werd op den koop toe.
Wat ben ik toch een dwaas, vermaande
ze zich zelf, om me zoo van streek te maken.
En waarom? Om niets. Die notaris zal een of
ander onbelangrijk boodschapje hebben.
Misschien worden die geheimzinnige uitkee-
ringen weer hervat. Natuurlijk, dat zou het
zijn. Dat ze daar niet eerder aan had ge
dacht. Het lag toch zoo voor de hand. Dat
zou een uitkomst zijn. Van haar typisten-sa
laris konden ze er met hun beidjes precies
komen, maar dan moesten erH ook geen bij
zondere dingen gebeuren. Geen ziekten of
andere narigheden. Dat kon niet lijden.
..iSfcl - - Y
(Wordt vervolgd)
