De crisis rond den Engelschen troon,
De Landverrader
FEUILLETON
De voetbalwedstrijd Engeland Honga
rije eindigde in een 6 2 overwinning
voor het Engelsche team. Een spel
moment
De bekende Nederlandsche sportvlieger
de heer M. A. G. van der Leeuw, die
Donderdagavond bij het vliegtuig
ongeluk te Rotterdam om het leven
gekomen is
In Madrid. Een soldaat der nationalisten verwijdert van een huis
den naam van een regeeringsatgevaardigde, naar wien een der
straten in de Spaansche hoofdstad genoemd was
Op de binnenplaats van de Koninklijke stallen te den Haag worden de
paaiden van den koninklijken stoet geoe'^nd en aan muziek en geschreeuw
gewend. De viervoeters trekken langs het schetterend koper
Naar het Engelsch bewerkt door
THEA BLOEMERS.
(Nadruk verboden).
17)
De chef kwam langzaam uit zijn stoel over
eind en liep waardig op Gladys toe. Het was
hem aan te zien, dat hij bij voorbaat reeds
genoot van de wraak, die hij kon gaan ne
men. Dit was ook inderdaad zijn laaghartig
plan. Hij was wat blij een ongezochte ge
legenheid te hebben om Gladys te straffen
voor het weigeren van zijn huwelijksaan
zoek.
Waar heb jij gisteren gezeten en wat
verbeeld jij je wel om om half twaalf te
kunnen komen aanzetten?
Gladys bedwong haar verontwaardiging
en bekeek het heerschap eens op haar ge
mak, maar verwaardigde zich niet hem van
antwoord te dienen.
Zou je niet eens antwoord geven, voor
ik je op staanden voet de straat opjaag, on
gemanierd schepsel?
Ongemanierd bent u, mijnheer Blash-
mere, want ik kan me niet herinneren u
verlof te hebben gegeven mij met „je en jou"
aan te spreken.
Houd je praatjes voor je en vertel waar
je gezeten hebt.
Het spijt me, maar dat ben ik niet van
plan.
Je schijnt te vergeten, dat ik je chef
ben.
U schijnt te vergeten, hoe men een
dame aanspreekt.
Eenige redacteuren begonnen onderdrukt
te lachen en dat bracht Blashmere buiten
zichzelf van kwaadheid,
Driftig liep hij op Gladys toe en wilde
haar bij den arm pakken, maar zij hield
hem terug met den koelen blik van haar
gebiedende oogen. Daarna draaide ze zich
om, liep statig en waardig naar de deur en
zeide voor zij het lokaal verliet: Ik zal met
den directeur over uw gedrag gaan spreken,
mijnheer.
Blashmere barstte in een hoonenden scha
terlach uit, maar inwendig was hij verre van
gerust. Wat moest dit alles beteekenen? Zou
hem een gevaar dreigen?
Hij stapte op de plats toe, waar Mary
Brown zat te werken en vroeg haar: Be
grijpt u hier iets van?
Jawel meneer.
Wat heeft het dan te beteekenen, de
zen onzin?
Het is heelemaal geen onzin, u zult er
wel spoedig meer van hooren.
Zoo, nu laat ik u van te voren zeggen,
dat deze heele comedie mij geen zier be
lang inboezemt en dat ik u met uw brutalen
mond .tegelijk met dat andere nest, voor
ontslag zal voordragen.
Doe wat u niet laten kunt, was het
droge antwoord van Mary. Hoewel ze niet
wist, wat Gladys van plan was, was ze er
zeker van, dat haar vriendin haar niet in den
steek zou laten, en daarom waagde ze het
er op zoo tegen den onsympathieken chef,
dien ook zij nimmer had kunnen lijden op
te treden.
Blashmere zette zich weer achter zijn les
senaar, kokend van machtelooze woede. Wat
hem het meest hinderde was, dat de kans
om Gladys de les te lezen hem ontschoten
was. Hij voelde zich tot niets in staat te
genover haar hooghartig optreden. Hij be
sloot te wachten op de dingen, die komen
zouden, maar nam zich vast voor zijn wraak
lust zoo goed mogelijk bot te vieren.
Inmiddels was Gladys naar de kamer van
den eersten directeur geloopen en had aan
geklopt.
Binnen riep een harde stom.
De heer Harisson was een ongemakkelijk
maar geen onrechtvaardig chef. Hij kende
maar één ideaal en dat was iederen dag een
betere krant te doen verschijnen dan zijn
concurrenten. Daarvoor ontzag hij niets en
niemand.
Toen Gladys binnentrad, nam zijn gezicht
onmiddellijk een strenge uitdrukking aan.
Hij had reeds gehoord van haar ongevraagd
wegblijven.
Mijnheer Harrisson, begon Gladys vrien
delijk, maar beslist, ik wilde u om een on
derhoud verzoeken.
De directeur begreep aan den toon van
haar stem aanstonds, dat zij hem iets ern
stigs had mede te deelen en liet haar op een
der stoelen naast zijn bureau plaats nemen.
Ik moet u echter tevoren verzoeken, de
strikste geheimhouding te betrachten, om
trent hetgeen ik zeggen ga.
Onwillekeurig moest de heer Harrisson een
glimlach onderdrukken. Wat ter wereld zou
dit eenvoudige meisje hem voor gewichtigs
te zeggen kunnen hebben?
Maar hij zeide hoffelijk: Daar geef ik u
mijn woord op, juffrouw Boroughbridge.
Gladys deelde hem toen in weinige woor
den mede, wat er te zeggen viel en ze ein
digde haar relaas met het beleefd verzoek
om eervol ontslag voor haar en Mary Brown,
die ze, naar ze mededeelde, tot haar parti
culiere secretaresse besloten had aan te
stellen.
Ik moet bekennen, dat het mij nu spijt
u beloofd te hebben het stilzwijgen te bewa
ren, want wat een prachtig krantenbericht,
welk een schitterende primeur, gaat op deze
wijze verloren. Maar ik zal natuurlijk gaar
ne mijn woord tegenover een gravin Bo
roughbridge gestand doen. Vanzelfsprekend
is het mij een genoegen u aanstonds van
dienst te kunnen zijn. Mag ik de redactie
boven van uw vertrek in kennis stellen?
Gaarne, mijnheer Harrison en wilt u
dan Mary tegelijk verzoeken met mij mede
te gaan?
De directeur haastte zich naar het heilig
dom, waar Blashmere heerschte. Toen hy
der
binnenkwam, had de nieuwsgierigheid
aanwezigen haar hoogtepunt bereikt.
Mijnheer Blashmere, ik heb de dames
Boroughbridge en Brown met ingang van
heden eervol ontslag verleend. Zij zullen
hier niet meer terugkomen, u wilt dus wel
naar twee andere krachten uitzien?
En wal is de reden van hun vertrek,
als ik vragen mag? barstte de ehef binnen
land los.
Daarover moet ik zwijgen, maar de re
den is een zeer gewichtige en een zeer eer
volle. Wilt u mij meteen maar volgen, juf
frouw Brown?
Mary pakte haar actetasch, liet haar werk
in den steek en met een korten groet liet ze
den verbaasden Blashmere staan. Maar deze
kon zijn oogen niet gelooven, toen hij even
later den directeur de beide meisjes aller
beminnelijkst uitgeleide zag doen.
Mary, van nu af ben 1e mijn rechter
en linkerhand tegelijk mijn secretaresse, ah
ie het zoo noemen wilt, maar natuurlijk blij
ven we even dikke vriendinnen als vroeger.
Mary stemde graag toe.
Gladys vertelde haar van het onderhoud
met den directeur. Ik heb er toch maar van
afgezien hem over het gedrag van Blashmere
te spreken. Ik voel me veel te gelukkig om
wien dan ook iets onaangenaams te berok
kenen besloot ze haar relaas.
Het eerste werk van de 1"nge gravin was
nu haar garderobe te gaan verzorgen. Een
gewichtig werk voor iedere vrouw, arm of
van adel.
Ze namen met hun beidjes een taxi en lie
ten zich naar het groote modepaleis van
Worth aan de Hannover Sa' re rijden.
Niemand sloeg acht op de beide jonge da
mes, die eentgszins bedeesd in het machtige
zebouw hé- nentraden.
Eindelijk was er een rf*"- he naar hen
toekwam en blijkbaar in dr ing ver
keerde, dat zij te doen had met twee meis
jes, die zich als verkoopsters kwamen aan
bieden. Zij vroeg op hoogen toon, wat zij
verlangden.
Gladys behield haar natuurlijke waardig
heid en liet zich rustig de duurste mantel
pakken door de ongeloovig kijkende juf
frouw voorleggen.
Na lang wikken en wegen en overleg met
Mary besloot ze een eenvoudig, grijs cos-
tuum te kiezen, dat echter het hoogst in
prijs was. Toen ze het had aangepast, klapte
Mary, midden in den winkel, verrukt in de
handen. Het mantelpak stond haar buiten
gewoon goed, eenvoudig, maar zeer voor
naam. De draagster gaf door haar keus blijk
van een uitstekenden verfijnden smaak.
Daarna kwamen de japonnen aan de beurt.
Hierbij ging de keuze sneller in haar werk.
Voorloopig bepaalde Gladys zich er toe een
zestal zomerjaponnetjes uit te kiezen. Ze wa
ren heel anders dan ze zich eenige avonden
te voren nog als de mooiste had gedroomd.
En de prijzen waren natuurlijk hooger, dan
ze in haar stoutste berekeningen ooit had
gedacht te kunnen besteden. Doch ook hier
toonde zij haar afkeer van ijdele opschik en
koos 'n aantal kleedjes, die eenvoudig, maar
loor snit en afwerking bijzonder fraai waren.
Het geld, dat zij van notaris Branton had
ontvangen, was nauwelijks toereikend om
een en ander te betalen. Als adres gaf Gladys
op: Gravin Boroughbridge, Park Lane 10. De
verkoopster liet niets van haar verwondering
blijken, integendeel, zij liet de beide dames
met de greets te voorkomendheid uit.
En nu gauw naar notaris Branton, zeide
Gladys, toen ze weer op straat stonden. Ze
iep een taxi aan en liet zich naar zijn adres
ijden.
De welwillende oude heer ontving hen zon-
ler eenig blijk v; o verwondering te geven en
iet zelfs eenige andere personen wachten.
(Wordt vervolgd).
