Het Geluk ligt in de Sneeuw
Burgemeester Max van Brussel be
groet Koning Gustaaf van Zweden
bij diens bezoek aan het stadhuis
der Belgische hoofdstad
De koetsier Anton Kabelaar te den Haag herdenkt 15 Februari a.s. den dag,
waarop hij vóór 50 jaar het leven redde van wijlen Koningin Emma en H. M. de
Koningin door de op hol geslagen paarden van de koninklijke koets tot
stilstand te brengen
het bezoek van het Engelsche vliegtuigmoederschip „Hermes" aan de Indische
vlootbasis te Soerabaja kon het schip door den merkwaardigen vorm van den
romp niet aan de kade meren, zoodat de verbinding met den wal door middel
van pontons tot stand gebracht moest worden
De nieuwe verkeersbrug in den provincialen weg Amsterdam 't Gooi
ter vervanging van de oude draaibrug over het Merwedekanaal te
Weesperkarspel is Donderdag in gebruik genomen
Het nieuwe raadhuis van Boxtel is Donderdag in tegenwoordigheid
van vele autoriteiten geopend.,Foto van de eerste officieele raadszitting
tijdens de rede van den commissaris der Koningin in Noord-Brabant,
jhr. mr. dr. A. B. G. M. van Rijckevorsel
Vier moderne .Heemskinderen" met hun ros Beyaart op de Rijks-
voorjaarskeuring van hengsten te Maastricht
De opmetingen bij den bouw van de nieuwe Beurs aan den Coolsingel
te Rotterdam geschieden bij regen onder een parasol
FEUILLETON
Een Wintersportroman.
van
PETER KRAYENBÜHL.
(Nadruk verboden.)
41)
De avond eindigt met een verrassing: de
productieleider van een groot filmconcern
heeft in Walter Dillmann den componist van
de schlagers op het bal-masqué ontdekt en
neemt hem terzijde. Daar beiden elkaar voor
treffelijk begrijpen, is al spoedig een contract
opgesteld en geteekend, waarbij Walter zich
verplicht de muziek te componeeren voor de
hem toe te zenden schlagerteksten tegen een
maandelijksche vergoeding van duizend mark.
Allen wenschen hem geluk met deze aardige
„bijverdienste" en hij kan er dan ook niet aan
ontkomen zijn succes met eenige flesschen
champagne te vieren.
Nu, Walter, heb je nog altijd spijt van
je vlucht naar het geluk? vraagt Grace hem
over de tafel heen.
Al lang niet meer, miss Grace!
Hij vult zijn glas opnieuw en treedt dicht
op haar toe.
Op Die ter.fluistert hij haar in 't
oor.
De zilveren klank der champagnekelken
brengt nieuwe hoop in het hart van de jonge
Engelsche.
Wat Dieter in Ponteresina van de Duitsche
skiespringers over den toestand in verschil
lende plaatsen van hun vaderland hoort, heeft
zijn volle belangstelling. Zij hebben echter
niet veel tijd voor uitvoerige verhalen, want
In het oefenkamp heerscht strenge discipline
en er wordt ijverig en onverbiddelijk ge
traind.
Dieter probeert nog zich voor het spring
concours te laten inschrijven, maar een zeer
hooghartige Italiaan, die als voorzitter van
de jury fungeert, verzet zich krachtig daar
tegen omdat hij Dieter in zijn kwaliteit van
skileeraar als professional beschouwt. Dieter
kan daar slechts om lachen en dat brengt den
Italiaan tenslotte tot een soort razernij
De eerstvolgende trein vertrekt over een
kwartier. Eerst onderweg komt Dieter tot de
ontdekking, dat hij Antonswil zal aandoen....
Dan is het plotseling uit met de kalmte, die
hij zich de laatste dagen heeft eigen ge
maakt; het vooruitzicht Grace weer te kunnen
ontmoeten, stemt hem overgelukkig....
Hallo met het Grand Hotel?
Dieter telefoneert van het ver afgelegen
station Antonswil. In de portiersloge van het
hotel meldt zich een onbekende, nuchter-
trieste stem.
Kan ik mister of miss Arlen spreken?
Het spijt me, de familie Arlen is vanmor
gen vertrokken
Vertrokken
Het is Dieter of hij een klap in het gezicht
krijgt. Vertrokken? Waarheen?
Dat is me niet bekend
Is meneer Lersner dan misschien te spre
ken?
Ook niet, neen, meneer Lersner is naar
München.
Dank u, dank u wel,Dieter voelt
den grond onder zich wegzinken. Hij staart in
een leegte, die hij niet begrijpt en die hem
zinloos voorkomt. Meer verbaasd en verwon
derd dan bedroefd en teleurgesteld haast hij
zich uit de telefooncel en op het perron pakt
hij nog net den bagagewagen van den juist
vertrekkenden trein.
De föhn strijkt lauw over het meer als Die
ter in Bregenz overstapt. Een zoele lentelucht
laat haar sporen achter op boom en struik,
maar aan de andere zijde van de Main regeert
nog de wintersche majesteit met onvermin
derde kracht. Een felle oostenwind dringt de
hevige koude door de kieren van het coupé
raampje in den slecht verwarmden trein.
Die ter rilt
Hij behoudt zijn kalmte, ofschoon een hei
melijke angst zich van hem meester maakt,
een niet te onderdrukken, vrees voor het on-
verwachte alleen zijn
Achter Erfurt geraakt de trein in een he
vige sneeuwbui. Lang staart Dieter in ge
dachten naar den werveldans der groote
sneewvlokken tot de avond valt en de nacht.
Hij schuift het blauwe schermpje over het
electrisch licht aan het plafond, strekt zich
uit op den harden bank en weldra glijdt hij
weg in de duistere, mysterieuze diepte van het
land der droomen
Ook als hij niet had geslapen, zou hij er
onkundig van zijn gebeven aan welk een be
langrijk stuk van het verleden de voortsnel
lende trein hem voorbij droeg.
Dicht bij Weimar verheft zich boven den
zachtgiooienden heuvelrug van het golvende
bergland een reeds van verre zichtbare, dicht
beboschte top, op welks oostelijike helling een
oude, eenvoudige buitenplaats ligt, waarvan
■het woonhuis in vroege empire stijl is opge
trokken. Twee helder verlichte'vensters zijn
zelfs van uit den trein duidelijk te onderschei
den; om de staande lamp zitten twee vrou
wen: Lisa Stabern en Petra, Petra von Brit-
tinghoff.
De zwijgzame Petra heeft, nadat zij reeds
twee weken hier, bij de vroegere verloofde
van haar overleden broeder is, eindelijk haar
vriendin in vertrouwen genomen. Zij heeft
haar verteld van de ontmoeting met den jon
gen skileeraar Dieter Prausnitz, die haar in
enkele uren tijds teruggaf, wat zij meende
reeds lang te hebben verloren: haar vertrou
wen in de wereld. Zij verzwijgt zelfs haar
plotseling ontwaakte liefde voor den jonge
man, dien zij het leven redde, een liefde, die
weliswaar niet werd beantwoord, omdat ook
hier de jeugd haar rechten eischte en sterker
bleek dan een door vele desillusies verbitterd
gemoed, maar die haar desondanks de over
tuiging heeft bijgebracht, dat elke mensch
een natuurlijk recht heeft op een plaats in
deze wereld, dat men zijn plicht verzaakt
door zich in eenzaamheid af te zonderen
wanneer men zich nuttig kan maken en dat
tenslotte elkeen de smid is van zijn eigen
geluk.
Zie je, Lisa, zoo besluit Petra haar biecht.
dat alles bracht men in korter tijd dan ik
ooit voor mogelijk zou hebben gehoudpn tot
'het besluit de mij toegedachte plaats in de
wereld weer in te nemen, mij opnieuw aan te
sluiten bij den macht, die ons alles leven
verder draagt en al moge die plaats dan niet
naast Dieter zijn, zij zal mij, ook zonder hem
en waar ze ook zij, meer voldoening schen
ken dan m'n kluizenaarsbestaan in de ber
gen, dat geen ruimte liet voor idealen, zonder
welke ons leven nu eenmaal geen waarde
heeft
Zoo is het Petra, zegt haar vriendin en
in haar stem ligt oprechte blijdschap over de
groote verandering, die er in Petra heeft
plaats gegrepen. Met beide voeten op den
grond blijven staan, maar opzien naar de
Sterrenik weet niet waar ik het dezer
dagen las, maar dat lijikt me wel een bij uit
stek gezonde levensopvattingIk hef) het
zelf ook niet gemakkelijk gehad, je weet liet,
maar al trok ik me dan ook zooveel mogelijk
uit het gezelschapsleven terug, omdat dit te
veel droeve herinneringen bood, ik heb m'n
vertrouwen in het goede van den mensch
nooit verloren
En ik heb het nu teruggevonden Lisa,
dank zij Die ter.M'n vertrouwen inde
menschen en.in mijzelf. En al zullen wij
elkaar ook nooit terugzien, Dieter en ik, dan
nog zal onze ontmoeting niet tevergeefs zijn
geweest, want zij leerde me in enkele uren
meer, dan de jaren van eenzame afzondering
daar bij het Satanshom.
BerlijnAnhalter BahnhofAllen uit
stappen!
Dieter doet zijn rugzak om, legt zijn skies
op den schouder en draagt zijn stokken on
der den arm. I-Iij is blij het doel van zijn reis
bereikt te hebben. Het doel? vraagt hij zich
zelf af. Is een moeder het doel? Niet slechts
het begin het uitgangspunt, het verleden?
Een deel van den weg legt hij te voet af
om de straat weer eens te voelen, de geasfal
teerde straat van een wereldstad. Zij is nat
van ae mist, die zich klam en vochtig op ge
laat en handen der voorbijgangers legt
Zoo zacht mogelijk ontdoet Dieter zich in
het portaal van zijn bagage, hij trekt zijn
zware laarzen uit en sluipt op z'n teenen naar
zijn kamer. Juist wil hij de deur achter zich
sluiten, als hij_^otsjling hoort roepen:
Dieter? Dieter, ben je daar?
Ja moeder, ik ben het. Wel te rusten
laat je maar niet storen..,.
Kom maar binnen, Dieter, 't is toch al bij
zessen.
Dieter voldoet aan het verzoek. Moeder en
zoon begroeten elkaar allerhartelijkst, maax
nemen elkaar tevens onderzoekend op
Ga maar naar de keuken; op tafel staat
een thermosflesch met thee. Brood, boter en
wat je verder mocht noodig hebben staan in
de kast.
Ja.... Zeg moeder, heb je me dan ver
wacht?
Ach ik dacht wel dat je dezer dagen weer
eens aan zou komen.
Hoezoo? En waarom alleen maar „aanko-
men"?
Ga nu maar en drink eerst eens een
paar koppen thee. Je bent zeker door en door
kou d
Dieter gaat naar de keuken, maar hij gunt
zich niet veel tijd. Een paar minuten later is j
hij alweer terug.
Vertel nu eens, moeder....
Zij richt zich op en lacht. Eet toch eerst i
wat, Dieter. jij gedeserteerde kluizenaar
Moeder! Er is hier iemand geweest; dat
zijn jouw woorden niet.Zeg eerlijk, was z ij
hier?
Ja, Dieter, zij was hierDaar op het1
hoektafeltje onder die vaas ligt een brief
voor je.
Haastig stelt Dieter zich in het bezit van het
ongesloten epistel, dat hij vluchtig doorleest en
daarna nog eens voor de tweede voor de
derde maal:
„Domme Dieter, lieve Dieter, gedeser
teerde kluizenaar! Je moeder is een voor
beeldige vrouw. Het ware te wenschen,
dat je wat meer van haar had! Ga naar
hotel Bristol, daar zul je ons aantreffen
of misschien ook niet, als je niet heel
gauw komt. In dat geval zal ik een brief
bij den portier achterlaten. Tot ziens!
Het is een schande, zooals ik je na
loop....
Hartelijke groeten van
GRACE".
.(Slot volgU v
