Groote brand te Stockholm.
Vlammende Schoonheid
Generaal Franco tijdens zijn radiorede
te Salamanca, waarbij hij de grond
slagen van zijn program uiteenzette
Het door Jan Poortenaar vervaardigd
schilderij van Raden Adjeng Siti Noeroel
Koesoemowardhani, dochter van Z. H.
Pangeran Adipati Ario Mangkoe-
negoro VII
Het dochtertje van den Hertog en de Hertogin van Kent is Dinsdag
gedoopt in Buckingham Palace te Londen. De baby Prinses bij het
verlaten der ouderlijke woning op Belgrave Square gevolgd door
haar broertje Prins Edward
De Soesoehoenan van Soerakarta, die voor het eerst zijn opwachting bij
den nieuwen Gouverneur-Generaal van Ned. Indië kwam maken, bracht
tijdens zijn verblijf te Batavia ook een bezoek aan verschillende historische
merkwaardigheden
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
TEMPLE BAILY.
3)
(Nadruk Verboden.)
Ze waren nu aan vader's bureau. De stem
van den verkooper verhief zich met frissche
kracht:
Dames en heeren, antiek koperdrrjfwerk
aan de sloten en een koperen adelaar met
gespreide vleugels!
Virginia hief haar hoofd weer op en luister
de. De oude adelaar, de lieve vriend uit haar
kinderjaren! O, en de geschiedenis van het
oude bureau, waaraan zij haar vader zoo dik
wijls had zien zitten, terwijl zijn smalle witte
hand met den grooten zegelring aan den
ringvinger, over het blanke papier schoof!
Het bureau kende vader's onstuimige geest
drift uit de eerste dagen, dat hij was begon
nen te dichten. Maar het kende ook de ne
derlaag van zijn droomen, de nederlaag, die
zijn teere, fijngewrochte verzen leden in dezen
modernen tijd, met zijn nieuwe vormen en zijn
onversierd realisme. De adelaar, die Virginia
eerst een triomf verkondiger had toegeschenen,
was haar langzamerhand een symbool der
mislukking geworden.
Er werd levendig geboden. De man, die de
kandelaars had willen hebben, zat op den
rand van een kleine tafel en riep zijn bod tel
kens tegen dat van den afslager in. Virginia
keek belangstellend naar hem. Hij was niet
knap, vond zij, maar hij had een zekere jon
gensachtige charme, die haar voor hem in
nam. Terwijl zij op hem neerkeek, keek hij
plotseling naar boven en lichtte zijn hand
op tot een groet. Zij vond het aardig van hem
en haar stralend gezichtje zei hem dat.
Mrs. Bieecker deed haar bod telkens met
koele, zakelijke stem. Virginia had wel
van de Bleeckers gehoord. Anthony, de eeni-
ge zoon, was bij de marine. Zijn vader was
multi-millionnair, maar het was nu eenmaal
een traditie, dat in elk geslacht een Anthony
Bieecker de zee zou bevaren in dienst van zijn
vaderland. Zij wist ook, niettegenstaande
haar afzondering, dat de jongeman erg veel
succes had bij het vrouwelijk geslacht. Zijn
moeders scheen daar niets op tegen te hebben,
want ieder oogenblik kwam zij met de groote
auto naar Annapolis en had dan steeds een
meisje bij zich, niet altijd hetzelfde, maar
wel altijd een, dat knap was en rijk. En dan
was Anthony altijd de trouwe begeleider van
zijn moeder en haar charmant gezelschap.
Als mrs. Bieecker haar zinnen op de secre
taire had gezet, zou zij haar wel krijgen ook.
Zij heeft zooveel geld, dat zij niet weet
wat ze ermee moet doen. zei Virginia, terwijl
ze haar broer het kleine dametje aanwees.
Maar mrs. Bieecker kreeg het bureau toch
niet, want plotseling begon een meisje te
bieden. Zij scheen heelemaal alleen te zijn
en stond met haar handen in de zakken van
een dikken geruiten mantel. Zij was te dik
om een schotsche ruit te kunnen dragen, dat
had zij toch wel kunen weten. Maar haar
gebrek aan smaak werd vergoed door haar
frisch, aardig gezicht en de bruine krullen,
die onder het strakke blauwvilten hoedje te
voorschijn sprongen. Zij scheen het bureau
absoluut te willen hebben en bood kalm
tegen Michael en mevrouw Bieecker op. De
vaklui zwegen allang, de prijs ging veel te
hoog voor hun winstpercentage.
Rickey luisterde in ademlooze spanning.
Zeg Jin, als dat zoo doorgaat, hebben we
straks een fortuin binnen!
Het bureau werd tenslotte het eigendom
van het meisje met den blauwen hoed. Mi
chael werd de gelukkige bezitter van het
Chippendale stoeltje en van een anderen an
tieken leuningstoel, terwiji mrs. Bieecker met
de oud-Hollandsche lepels ging strijken
Dat we hier nooit eerder aan gedacht
hebben. Jinny, we krijgen nu geld in over
vloed! riep Richard enthousiast. Maar zijn
zuster was niet zoo optimistisch gestemd.
Er zullen nu ook dubbele uitgaven zijn,
Rickey en dan de schulden!
Ja, de schulden! Den vorlgen avond had
zij tot diep in den nacht over de papieren ge
bogen gezeten en het resultaat van al haar
becijferingen had haar den angst om het hart
doen slaan. Er waren aangelegenheden, die
haar vader jarenlang verwaarloosd had! en die
nu eigenlijk door Rickey zouden moeten wor
den verzorgd. Maar de mannen van de fami
lie hadden geen zakenhoofd. Virginia even
min, maar zij begreep tenminste, dat er toch
iemand moest zijn, die orde bracht in den
chaos. Zij was tot de conclusie gekomen, dat,
als de meubels en het huis goed verkocht wer
den, er net geld genoeg zou zijn om de schul
den af te betalen en haar ouders een onbe
zorgd verblijf in Galifomië te verschaffen.
Wat Rickêy en haarzelf berof, och, zij wa
ren jong en hadden het leven voor zich. Haar
moeder en zij waren al die jaren zoo zuinig
mogelijk geweest. Hoewel zij in haar jeugd
nooit een hand had behoeven uit steken, had
mrs. Farquhar, het kleine, teere vrouwtje,
haar heele huwelijksleven lang nooit meer ge
had dan een kleine dienstmeid. Virginia had
leeren koken, dekken, het oude mahonie wrij
ven en het zilver poetsen. Deze twee afstam
melingen van een rijk geslacht, afstammelin
gen van beroemde schoonheden, die altijd in
de rijkste gewaden en met de prachtigste ju-
weelen getooid waren geweest, wisten hoe zij
haar handen moesten gebruiken en hoe zij,
niettegenstaande haar armoede, het oude huis
zijn voorname en toch hartelijke sfeer kon
den doen behouden.
De mannen hadden dit als vanzelfsprekend
aanvaard, zonder de vele opofferingen ook
maar te vermoeden. Vader en zoon, beiden
waren droomers en ongeschikt voor de harde
werkelijkheid van het leven.
Mrs. Bieecker bood nu op een kleinen wit-
geverfden spiegel.
Vroeg-Amerikaansch. verklaarde Qrogan.
Hij had natuurlijk niet geverfd moeten wor
den. maar de lijnen zijn goed.
Hü liet den prijs oploopen, tot de spiegel
tenslotte voor honderdviifti# dollar het eigen
dom werd van mrs. Bieecker.
Virginia kwam met een schok tot de werke
lijkheid terug.
O hemel, Rickey, ik kan haar dien spie
gel niet laten koopen. hij is niet echt!
Rickey's stem had weer even een ruwen
klank.
Wat heb jij ermee te maken? Ze denkt
dat ze er verstand van heeft. Waarom zou je
haar wijzer maken?
Rickey!
Nou, kijk me maar niet zoo aan! Ze
heeft geld genoeg. Doe niet zoo dwaas, Vir
ginia!
Maar zijn zusje was de kamer al uit. Zij
holde op mrs. Bieecker toe.
Het spijt mij wel, maar die spiegel is bij
vergissing tusschen de andere dingen terecht
gekomen, hij is niet antiek. Ik heb hem zelf
voor twee dollar gekocht, omdat ik het wel
een aardig ding vond. Daarom heb ik hem wit
geverfd, en in mijn eigen kamertje opgehan
gen.
Mrs. Bieecker nam het meisje van top tot
teen op.
Enfin, u bent tenminste eerlijk, zei ze
tenslotte, met een air, alsof ze een straatjon
gen prees, die een verloren portemonnaie
terugbracht. Het irriteerde haar verschrikke
lijk, dat zij zich had laten beetnemen. Een
paar antiquiars, die het gesprek hoorden, glim
lachten spottend.
Maar als die spiegel niet echt is, vroeg
ze uit de hoogte, hoe kan ik dan van de an
dere dingen op aan?
Daar sta ik voor in
Virginia's wangen brandden. Tony kwam
haastig tusschenbeide om de situatie te red
den.
Net goed voor je, Midget!
En in zijn hart dacht hij: Dat kind ge
draagt zich als een prinses! De manier waar
op zij op Midget's beleediging reageerde!
Mrs. Bieecker voelde waarschijnlijk wel, dat
zij te ver was gegaan, want even later zei ze:
Ik zou graag van alles, wat ik gekocht
heb, de geschiedenis weten, miss Farquhar,
vooral van de lepers, Ku&t
u niet met ons gaan lunchen? Wij staan juist
op het punt om een restaurant op te zoeken.
Ik denk niet, dat het gaan zal, antwoord
de Virginia.
Maar Tony smeekte dadelijk:
O, alstublieft, miss Farquhar! Wij 2ijn
allemaal zoo verschrikkelijk benieuwd naar het
verhaal van die lepels!
Vóór zij kon antwoorden, kwam Marty van
Duyne met McMillan op hen toe.
Jane, ik heb Michael uitgenoodigd om
met ons te lunchen. Je hebt er toch niets op
tegen;
Het was om Michael, dat Virgina toestem
de. Zij vond mrs. Bieecker onuitstaanbaar,
maar ze kon zich het plezier van een nadere
kennismaking met Michael McMillan niet ont
zeggen.
Dus dan zijn we met ons vijven, zei
Jane Bieecker. Tony, je doet het beste met
even een tafel tereserveeren.
Tony ging. Hij was ervan overtuigd dat Vir
ginia om zijn aandringen ja had gezegdi
Rickey had uit het zolderraam zijn zuster ga
degeslagen. Hij zag, hoe zij haar excuses
maakte over den spiegel. Echt iets voor Jin
ny, om zoo op haar eer te staan! Wat maakte
het voor verschil voor die menschen?
Rickey was er zich niet van bewust, dat
zijn zuster mooi was. Hij hield van haar en
hing aan haar-, omdat zij van haar prilste
jeugd af zijn eenige kameraad was geweest,
zijn steun in moeilijkheden, zijn veiligheids
klep in booze buien en zijn troost in alle ver
drietelijkheden. Maai* voor hem was zij geen
sprookjesprinses, zooals voor Tony en Michael.
Schoonheid zag Rickey alleen In vrouwen,
zooals die eene daar beneden, die heelemaal
in het zilvergrijs was. Die was pas mooi,
mooi als een zilveren tooverfee. De zon scheen
pal op haar, maar de hitte scheen haar niet
te deren. Zij was koel en bleek, van een glan
zende, doorschijnende bleekheid, alsof er bin
nen in haar een licht brandde. Hij kon zijn
oogen niet van haar afhouden en draaide on
willig zijn hoofd af, toen hij Virginia's stem
achter zich hoorde.
CWordt vervolgd.)
