De inname van Malaga.
Vlammende Schoonheid
Onder leiding van den heer J. M. H Broeksmit (aan bord), bestuurder van den Amsterdamschen Voetbalbond, is Woens
dagavond te Amsterdam een cursus aangevangen voor de opleiding tot voetbal-scheidsrechter
Na den strijd om Malaga. Vluchtelingen, die tijdens de gevechten de stad verlaten hadden, keeren naar
hun woningen terug
Dr. Karl Burkhardt, hoogleeraar aan
de universiteit te Genève, die benoemd
is tot Hooge Commissaris van Danzig
Spelmoment uit den ijshockey-wedstrijd
Neder land België, welke Woensdag
avond op de Amsterdamsche kunstijs
baan werd gespeeld, waarbij Nederland
met 3 0 in de meerderheid bleet
In verband met de binnenkort tot stand te komen electrificatie der lijnen den Haag Gouda en Maarn Arnhem is men thans bezig
met den bouw van de diverse onderstatiens. Het Arnhemsche onderstation, dat bijna gereed is
De Duitsche minister van Oorlog verwelkomt te Berlijn de
vertegenwoordigers der buitenlandsche frontstrijders, die naar
de Duitsche hoofdstad zijn gekomen
De ruïne van een der huizen, die bij de gevechten om het
bezit van de stad Malaga verwoest werden
Op Woudestein te Rotterdam werd Woensdag de
voorjaarskeuring voor paarden gehouden, uitgeschre
ven door het .Ned. Trekpaard Stamboek. Het draven
voor de keurmeesters
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
TEMPLE BAILÏ.
(Nadruk Verboden.)
10)
Haar eerlijkheid vond hij aanbiddelijk. Hij
boog zich over tafel naar haar toe.
De andere mannen weten niet, wat zij
missen!
Virginia had toch geen plezier in zijn manier
van doen. Zij voelde zich een beetje angstig en
verlangde naar Rickey. Zij keek naar de klok
Waar blijft Rickey?
Waarom zoudt u zich bezorgd maken? Ik
voel mij heel gelukkig zonder hem. Maar ik
wilde u vragenWanneer zal ik u wéér mogen
zien?
Dat weet ik niet.
U wilt toch niet zeggen, dat u mij niet
meer wilt zien?
Legt u het niet een beetje te ernstig aan?
Het is mij ernst. En als liet u niets kon
schelen, waarom hebt u mij vanavond dan
laten komen?
Zij zei hem ronduit de waarheid.
Omdat uw moeder mij zoo neerbuigend be
handelde.
Wat bedoelt u?
Zij wilde niet, dat u mij gisteren naar
huis bracht. Zij vond mij beneden haar stand.
Dat wondde mijn trots, daarom sloeg ik alle
conventionaliteiten in den wind en inviteer
de u.
Het was een harde klap voor zijn ijdelheid
maar hij accepteerde het als een man. Hij
staarde haar een oogenblik aan en lachte toen
Enfin, nu ik eenmaal hier ben, moet u
maar lief tegen mij zijn en mij niet straffen
voor mijn moeder's zonden.
- Ik had u niet moeten laten komen. Ik
weet niets van u. behalve dat u Anthony
Bleecker bent, en luitenant-ter-zee.
.O, ik ben geen wolf in schaapsvacht,
maakt u zich daar maar niet. ongerust over..
Mrs. Montgomery had haar bord leeg en
kwam plotseling tot de. werkelijkheid terug.
Waar praten, jullie oyer, Virginia?
Over schapen, galnide Anthony's 1 stem
door de keuken en Virginia haastte zich op te
merken, dat het tijd werd om de'cake aan te
snijden.
De oude oogen glinsterden.
Wat voor cake?
Cocos.
Mrs. Montgomery was zeer voldaan.
Toen Virginia de cake aansneed, viel het
Anthony op, hoe slank en welgevormd haar
handen waren.
U zoudt harp moeten spelen, zei hij, u
hebt er echte handen voor, ze zijn prachtig.
Houd ze eens tegen het licht?
Zij gehoorzaamde, lichtelijk blozend. Uitge
spreid voor het licht van den kandelaar leken
haar handen doorschijnend als broos, rozig
glas.
Waarom doe je dat? vroeg de oude dame
wantrouwig.
Om ze te warmen, schreeuwde Anthony
en toen zacht:
Arme stakker, is zij haar jeugd verge
ten?
Zou iemand ooit zijn jeugd kunnen ver
geten? vroeg Virginia droomerig. Toen hief zij
plotseling het hoofd op, want er werd gebeld.
Daar is Rickey, zei ze opspringend, hij
heeft zeker zijn sleutel vergeten.
Maar het was Rickey niet, het was het
meisje in den Schotschen mantel.
U herinnertzich mij misschien niet. zei
ze tegen Virginia, maar ik was gisteren'op de
veiling en ik heb verschillende van uw mooie
oude meubels gekocht en kennis gemaakt met
uw broer.
Rickey?
Ja. Ik wilde hem niets vragen over het
antieke bureau.
Hij is niet thuis....
Misschien kunt u het mij wel zeggen
Stoor ik u?
F«t zou beter zijn, als p morgen t*rug
kwam.
Maar ik vertrek morgen vroeg.
Er lag zulk een oprechte teleurstelling in de
blauwe oogen te lezen, dat Virginia toegaf.
Als u het niet erg vindt, dat wij nog aan
tafel zitten
O neen, ik vind niets erg, als ik maar een
oogenblikje in dit heerlijke, oude huis mag
blijven.
Maar zij bleef langer dan een oogenblikje.
Mary Lee wist zelf heel goed, dat zij alleen
om Rickey was gekomen, dat haar hart be
klemd was, telkens als zij aan hem dacht. Zij
wilde hem nog één keer zien en hooren praten
en lachen zooals gisteren vóórdat hij Marty
van Duyne ontmoette. Zij was om hém in
Annapolis gebleven.
Zij deed haar hoed en jas af en zat mee
aan. Het gouden poesje sprong dadelijk op
haar schoot en de oude dame glimlachte tegen
haar. Zij at de sandwiches en de heerlijke
cake. die Virginia haar presenteerde en dronk
een kopje koffie.
Anthony verwenschte haar en toonde zijn
misnoegen door te zwijgen. Virginia daar
entegen was blij met het nieuwe gezelschap.
Zij voelde, dat zij Anthony niet had moeten
laten komen, dat zij daardoor iets had uitge
lokt, waarvan het einde wellicht nog niet te
voorzien was. Nu Mary Lee er was. kon hij ten
minste niet meer zoo persoonlijk zijn.
Mary Lee hoorde van Virginia, wat zij om
trent het bureau had willen weten en praatte
over antiquiteiten, over haar ouderlijk huis
in Memphis, haar moeder, haar z-angstudie en
haar groote toekomstidealen, over al de din
gen waarovei zij den vorigen dag met Rickey
had gepraat.
Uw broer vertelde mij, dat u ook in New
York komt wonen, zei ze tegen Virginia, Ik
hoop dat u het goedvindt, dat ik u eens kom
opzoeken.
Wij zullen niet veel tijd hebben voor ge
zelschapsleven. Rickey moet schrijven.
O, maar ik vertegenwoordig het gezel
schapsleven niet! Zeg alstublieft dat u bhj
zult zijn als ik kom!
Br was iets openhartigs in Mary Lee, dat
Virginia, onwillekeurig aantrok. Zij legde haar
hand op die van het meisje en gaf haar een
hartelijk drukje.
Natuurlijk zullen we blij zijn, zei ze op
recht.
Anthony zat er verveeld bij. Hij wilde dat
zij wegging, de avondwas toch al kort ge
noeg
Maar plotseling deed Mary Lee iets, dat hem
uit zijn apathie deed ontwaken. Al pratende
had zij drie wijnglazen bij elkaar gezet en nu
tinkelde zij er met de tanden van haar zilve
ren vork tegen, zoodat er een fijn, dun melo
dietje ontstond. Daarbij zong zij zacht, alsof
zij alles om zich heen vergeten had, een
vreemd liedje van een Chineesch meisje, dat
op zekeren nacht uitging om haar geliefde te
ontmoeten, maar inplaats van hem, den dood
ontmoette. Mary Lee had een mooie, zuivere
stem en zij droeg het zoo gevoelig voor, dat
zij in de oogen van haar toehoorders niet lan
ger het dikke, slordig gekleede meisje was,
maar het meisje, waarvan zij zong, teer en
tragisch tegen een achergrond van treur
wilgen, ivoren minaretten en een maanlichten
nacht.
Toen zij zweeg vroeg Anthony:
Waar hebt u dat opgeduikeld?
In China. Vader heeft mij meegenomen
op een reis om de wereld, toen ik zeventien
was.
Anthony was ook de wereld rond geweest en
zei dat. Zij praatten nu over hun herinnerin
gen. Virginia zei weinig, zij was bezorgd over
Rickey. Waarom kwam hij zoo laat? Hij wist
toch, dat zij een gast verwachtte en dat ze
hem erbij wilde hebben. Zij luisterde nauwe
lijks naar het gesprek, zij hoopte alleen maar.
dat haar gasten spoedig zouden vertrekken.
Waar ter wereld kon Rickey uithangen?
Mrs. Montgomery zat te knikkebollen in haar
stoel. Af en toe schrok zij wakker en trachtte
dan deel te nemen aan het gesprek. Br lag een
droeve poging om haar oude charme te doen
herleven in haar opmerkingen, die zij meest
tot Anthony richtte. Maax dan kreeg de slaap
weer de overhand en dommelde zij in.
Ik vrees, dat ik u zal moeten verzoeken
haar thuis te brengen, zei Virginia tegen An
thony, Het is hier vlak tegenover
Hij stond dadelijk op.
U doet het toch niet om mij kwijt te.ra-,
ken? vroeg hij.
Virginia lachte.
Ik .geloof het wel, zei ze eerlijk.
Mary Lee keek van de een naar den ander
en begreep de situatie onmiddellijk.
Mag ik uw adres hebben? vroeg hij. Ik
moet u terugzien.
U zult ons in een armoedig oud huis op
Washington Square vinden, zei ze en gaf hem
het nummer.
Geen huis zal mij armoedig lijken, als uw
tegenwoordigheid het opluistert.
Virginia bloosde niet bij dat complimentje
en toonde ook niet de minste belangstelling in
een volgende ontmoeting. En hoe kon hij we
ten dat zij, toen zij nauwelijks de deur achter
hem gesloten had, hem alweer vergeten was?
Mary Lee was met de anderen weggegaan en
toen Virginia eindelijk alleen was, holde zij
de trap op naar de tweede verdieping, waarbij
alle echo's in het oude huis haar nadreunden.
Toen ze Rickey's kamer bereikt had, opende zij
het bureautje, waarin hij zijn papieren bewaar
de. Het geld. dat Grogan hem had gegeven, lag
er niet! In koortsachtige opgewondenheid
doorzocht zij alle laden en kasten, zelfs de zak
ken van Rickey's pakken. Niets. Zij stond roer
loos midden in de kamer. De vreesdij ke waar
heid drong tot haar door. Rickey had al het
geld bij zich en bevond zich op het oogenblik
ongetwijfeld in het gezelschap van zijn ge
vaarlijke en sluwe vrienden!
Zij holde weer naar de keuken terug en blies
de kandelaars uit. De roode vuurgloed van de
beukenblokken verlichtte de kamer en de res
ten van het maal. Het gouden poesje zat op
tafel van den room te snoepen. Maar Virginia
voelde, dat er geen tijd was voor iets andei»
dan Rickey. Ieder oogenblik teldehij had
al dat geld bij zich, al dat geldJ
Haar vingers beefden, toen ze haar regenja»
toeknoopte, haar hart klopte of het barsten
zou. Zij had wel willen huilen, maar dat moctol
ze niet. Ze moest probeeren haar broer te vla
den. Hij had haar noodig. zij moest hea»
redden
.(Wordt vervolgdj.
