Vlammende Schoonheid
Het Nederlandsch elftal, dat Zondag in het stadion te Amsterdam een 2-1 zege behaalde in den voetbalwedstrijd tegen
Zwitserland, tijdens het spelen van ons volkslied
De Zwltsersche
doelverdediger in
actie tijdens een
der aanvallen van
de Oranjemannen
in den wedstrijd
Nederland - Zwit
serland te Amster
dam
Eenige waardigheidsteekens der brand
weer uit vroeger dagen op de brand
weertentoonstelling welke in de St.
Anthonieswaag te Amsterdam wordt
gehouden
De toss voor den landenwedstrijd Nederland-Zwitserland
in het stadion te Amsterdam. Links Puck van Heel; geheel
rechts de Zwitsersche aanvoerder
Van de werf Wilton Feyenoord te Schiedam is Zaterdag het 12000 tons
motortankschip „Nederland*, bestemd voor de Ned. Pacific Petroleum Mij.
te water gelaten. Gehuld in den rook van een sleepboot verlaat het schip
het bouwdok
De heeren ir. De Kok en Schmidt Crans zijn Zondag van hun retourvlucht met hun
sportvliegtuig naar Ned Indië behouden op het vliegveld Ypenburg teruggekeerd - Een
snapshot na de landing, welke plaats vond tijdens een fiksche sneeuwbui
De nieuwe burgemeester van Hengelo (Gld.), de heer F.
van Hoog' j'en, werd Zaterdag in zijn gemeente ge
ïnstalleerd en feestelijk verwelkomd, waarvan hierboven
een snapshot
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
TEMPLE BAILY.
(Nadruk Verboden.)
25)
Virginia keek naar het groote schilderij. Zij
had het dien middag niet gezien. Het stelde
Jane Bleecker voor, in een statig blauw sleep-
toilet, met een hoog kapsel, waarin een dia
manten diadeem fonkelde. Zij zat in een ge-
beeldhouwden armstoel, en haar echtgenoot
stond achter de leuning ervan. De oude An
thony was toen nog een jonge Anthony, en
hij leek zóó sprekend op Tony, dat Virginia, er
bijna van schrok. Tony, een jongetje van acht
jaar. zat op een kussen aan zijn moeder's voe
ten en tegen Jane Bleecker's knie geleund
stond een kleinmeisje in een wit jurkje.
Het kleine meisje was ons dochtertje,
verklaarde Anthony. Zij stierf, toen zij vijf
jaar was. Zij heette naar mijn grootmoeder
uit Maryland, Cynthia Howard. Tony aanbad
haar. Ik geloof, dat hij er nooit overheen is
gekomen. Het is juist om wat hij voor Cynthia
was. dat ik weet. wat hij voor jou zou kunnen
zijn. Hij was altijd heel teeder en beschermend.
Zij legde haar hand op zijn arm.
Ik wou dat het waar kon zijn.
Kun je onmogelijk?
Zij schudde het hoofd
Ik geef toch alle hoop niet op zei hij glim
lachend. Ik zou niemand liever als de mees
teres van Derekdale willen zien.
De meesteres van Derekdale.de meesteres
van Derekdale
Tony's woorden schoten haai weer te bin
nen en zij had wéér het gevoel van een drei
gend onheil.
Een stein in de deux zeide;
Anthony!
Het was Jane Bleecker. Zij droeg een tuien,
bleekrose avondtoilet, dat glinsterde van de
opgestikte kralen. Zij zag er jong genoeg uit,
om voor de kleindochter van de dame op het
portret te kunnen doorgaan.
Over een paar minuten gaan wij soupee-
ren, kom je niet beneden, Anthony?
En tegen Virginia:
Michael McMillan vroeg naai- u.
Zij zei niet, dat Tony ook naar haar vroeg.
Zij is weggeloopen van onze mistletoe-
cotillon. Jane, legde haar man haar uit. Het
was een beetje te luidruchtig naar haar
smaak
Jane haalde haar schouders op.
Beste Anthony, wij leven niet meer in
den tijd van koningin Victoria!
Virginia had een scherp antwoord op haar
lippen, maar zij hield zich in.
Uw man heeft mij uw schilderij laten
zien, mrs. Bleecker. U ziet er nu jonger uit
dan toen.
Dat komt door het korte haar en mijn
kleeren. zei Jane. Zij keek op naar de dame
in het blauw en plotseling rustten haar oogen
op het meisje in het wit.
Als Cynthia er nog was. zou zij nu bijna
twintig zijn, zei ze. en het leek Virginia of
haar stem zachter klonk. Zij vroeg zich af. of
er ook een mistletoe-cotillon zou zijn geweest
als de dochter van Jane Bleecker dit Kerstbal
had meegemaakt.
Jane wendde zich af van het schilderij.
Kom Anthony, wij moeten naar beneden.
Met hun drieën gingen zij de trap af. Maar
bij de deur van de balzaal verliet Virginia
hen en begaf zich naar de bibliotheek. Vóór
zij er binnentrad sprak zij in de hall een be
diende aan.
Kent u mr. McMillan?
En toen de man bevestigend antwoordde:
Zoudt u hem willen vragen om in de
öibliotheek te komen, bij miss Farquhar?
Toen de man zich omdraaide, voelde Virgi
nia haar wangen gloeien. Wat zou hij wel
van haar denken?
Zij zette zich op den divan achter hit
scherm en wachtte. Dadelijk zou hij voor
haar staan, haar toelachen met zijn lieve,
blauwe oogen. Hij kwam inderdaad even later,
maar niet alleen, en niet in antwoord op haar
boodschap. Rickey was bij hem. Uit haar
schuilplaats hoorde zij hun stemmen; eerst
die van Michael:
Weet je misschien waar je zuster is?
Toen Rickey:
Al wist ik het, dan zou ik het u nog niet
zeggen.
Het spijt me. dat je er zoo over denkt,
Farquhar.
Hoe zou ik er anders over kunnen den
ken? Het is niet mooi van u, om Jinny uw
attenties op te dringen, alleen omdat ik u dui
zend dollar schuldig ben.
Zij hoorde Michael's scherpen uitroep:
Als je jezelf was, zou ik je dat laten
terugnemen
Ik neem niets terug, en ik ben bereid
met u te vechten.
Virginia sprong op. Zij voelde, dat zij nu
moest tevoorschijn komen, maar Michael's vol
gende woorden hielden haar terug.
Laat ons vrienden zijn, Farquhar.
Dank je voor de eer. Ik zal je je geld
terugbetalen, maar ik wil niets met je tijd
schriften te doen hebben, noch met jou!
Doodsche stilte, waarna Michael weer sprak:
Er is geen reden, om dit onderhoud
voort te zetten, is het wel? Misschien zul je je
excuus komen maken, als je weer jezelf bent.
Rickey begon te lachen en plotseling be
merkte Virginia, dat het lachen verder en ver
der weg klonk. Zij kwam haastig van achter
het scherm te voorschijn, maar de beide man
nen waren weg In de hall klonk nog de flauwe
nagalm van Rickey's lachen.
Zij stond stokstijf midden in het vertrek,
wit en bevend alles om haar heen scheen te
draaien. Wat had Rickey bedoeld, toen hij
zei. dat hij Michael duizend dollar schuldig
was?
XV.
Zoo vroeg in den morgen!
Rickey volgde Michael en haalde hem ten
slotte in.
Luister eens. zei hij en legde zijn hand
op de si-m van den ander. Je doet beter Jinny
met rust te laten. Zij gaat met Tony Bleecker
trouwen.
Michael draaide zich woedend naar hem om.
Je liegt.
Vraag het haar zelf als je mij niet ge
looft.
Ik hoef het haar niet te vragen. Zij is
evenmin verliefd op Bleecker als ik.
Rickey zag bleek.
Wat zou het nóg, al is ze niet verliefd
op hem? Hij heeft haar wat te geven. Zij zal
de meesteres van Derekdale zijn. Dat betee
ken t wel iets voor een meisje, zou ik denken
Michael staarde hem aan.
Dat beteekent wel iets voor een meisje,
maar niet voor Virginia Farquhar.
Hij had veel zin om Rickey als een kwa
jongen door elkaar te schudden, maar hij
hield zich kalm.
Ik wensch daar niet over te praten, zei
hij en ging naar de balzaal terug.
Hij zocht Virginia overal, maar kon haar
nergens vinden. Ook anderen zochten haar;
Tony en zijn vader. Ten laatste bracht een
dienstmeisje mrs. Bleecker de boodschap, dat
miss Farquhar zich niet wel voelde en naar
haar kamer was gegaan.
Deze teleurstelling was Michael als een slag
in zijn gezicht. Hij had zóó gerekend op de
oogenbükken die zij nog samen zouden heb
ben Hij had haar nog zooveel te zeggen
De rest van den avond duurde hem einde
loos lang en eenmaal in bed wilde de slaap
niet komen. Hij riep zich het gesprek met
Rickey weer voor den geest, diens insinuatie,
dat Virginia met. Anthony Bleecker zou trou
wen.
Zij zal de meesteres van Derekdale wor
den, en dat beteekent wel iets voor een meisje.
Toen Virguga/t plgtsqlinga verdwijning..,-*
het gaf hem een gevoel, alsof er iets niet in
orde was. Tony Bleecker had het kalm opge
vat, naar het scheen. Hij had nog gedanst en
gelachen en zijn souper met smaak verorberd.
Als zijn gedachten bij Virginia waren, dan
toonde hij dat toch niet. Maar was het niet
mogelijk, dat er reeds een geheime verstand
houding tusschen hen bestond? De gedachte
was hem ondragelijk; hij trachtte ze zoo ver
mogelijk van zich af te zetten.
Hij stond vroeg op en ging naar beneden.
Een heel leger bedienden was bezig om het
huis weer in orde te brengen. Wells, de but
ler. zoo frisch als een hoentje niettegenstaan
de zijn korte nachtrust, vroeg hem of hij
koffie wilde.
Als het mogelijk is. graag.
Er is een dienstmeisje in de ontbijtkamer.
Zij zal wel voor u zorgen mr. McMillan.
Gesterkt door de koffie ging Michael de
deur uit. Het sneeuwde zachtjes, de vlokken
vlogen als veertjes in de koude, ijle lucht. De
stilte was zóó intens, dat het leek alsof er
niets leefde dan alleen die vallende vlokken.
Hij keek op zijn horloge. Het was nog geen
acht uur. Het zou uren duren vóór de eerste
gasten beneden kwamen. Hij kon er niet op
rekenen Virginia vóór twaalf uur te zien. Hij
besloot den tijd daartusschen te gebruiken om
zijn tante Molly een gelukkig Kerstfeest te
wenschen. Hij zou in de stad bloemen voor
haar koopen en hen kon dan met gemak om
elf uur op Derekdale terug zijn.
Voor hij wegging overhandigde hij den butler
een pakje, mei het verzoek dit miss Farquhar
bij haar ontbijt te laten brengen, niet eerder.
Toen hij eenmaal achter het stuur van zijn
wagentje zat, zag Michael alles al veel opge
wekter in. Hij stopte voor een bloemist, toen
hij door de stad reed en kocht een grooten
bos roode rozen voor tante Molly. Hij kocht
ook rozen voor Virginia, kleine rose knopjes
met een lint, bijeengebonden. Hij legde ze zorg
vuldig in zijn auto en reed welgemoed verder.
(Wordt vervolgd.)
