Het ontleden der potvisschen
Vlammende Schoonheid
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
TEMPLE BAILY.
(Nadruk Verboden.)
28)
Ik denk er heelemaal niet over. Ik houd
niet van hem.
En je bent niet van plan met hem te
trouwen wanneer je niet van hem houdt?
Neen.
Andere vrouwen zouden om de voordeelen
denken.
Minachting brandde als een vlam in haar
oogen, toen Virginia de oudere vrouw aanzag.
U bedoelt zijn geld? Voor mij zou het hu
welijk nooit een contract kunnen zijn, mrs.
Bleecker, U hoeft niet bang te z-ijn. Tony is
absoluut veilig.
Toen was Jane grof geworden.
Natuurlijk is er een ander, zei ze. Je
zoudt geen millioenen weggooien als je niet
van een ander hield. Dat is de ware reden.
Plotseling drong de humor van de situatie
tot Virginia door en zij glimlachte, toen zij
anwoordde:
U wilt niet dat ik met Tony trouw. Wat
kan het u dan schelen of ik van een ander
houd?
Waarop Jane een beetje beduusd had geant
woord
Het kan mij ook niets schelen.
Maar de waarheid was. dat zij Virginia had
willen zien lijden, niet Tony. Wat verbeeldde
dat kind zich, dat zij met een hooghartig ge
baar het Bleecker-fortuin durfde verwerpen?
Virginia stak haar de hand toe:
Ik moet nu gaan. En ik heb u nog geen
gelukkig Kerstfeest gewenscht.
r- .Veel kans op een gelukkig Kerstfeest zal
ik niet hebben met Tony in zóó'n stemming,
had Jane geantwoord. Maar zij had Virginia's
hand toch gedrukt en er, een beetje beschaamd
over zichzelf, aan toegevoegd:
Ik had je dat alles misschien niet zoo
in je gezicht moeten zeggen
O, het geeft niets.
Virginia glimlachte tegen het rose vrouwtje
in de kussens. Waarom zou zij Jane een kwaad
hart toedragen? Zij was immers niet de moeite
waard, dat zij zich over haar woorden erger
de
Toen zij ontbeten had en klaar stond om te
vertrekken, overhandigde Wells, de butler, haar
een klein pakje.
Mr. McMillan vroeg mij u dit te geven,
toen hij wegging.
Virginia nam het aan en stak het in haar
taschje.
Dank je, Wells, zei ze kalm. Maar onder
haar uiterlijke kalmte bonsde haar hart, als
of het zou breken
xvn.
Het zolderkamertje.
Toen zij eindelijk goed eja wel in den trein
zat, opende Virginia het kleine pakje, dat
Wells haar had gegeven. De oude Anthony
had haar naar het station gereden en bij het
afscheid met een eenigszins ontroerde stem
gezegd
Als je ooit behoefte voelt aan een vriend,
mijn lieve kind, weet dan, dat ik altijd voor
ie klaar sta.
Waarop zij geantwoord had:
O, ik wou, dat ik van Tony hield. Het zou
heerlijk zijn om u tot schoonvader te hebben!
Maar dat en alles was vergeten toen zij het
touwtje had losgemaakt en in een witlederen
étui een gedreven platina hanger had gevon
den rondom met diamantjes versierd Michael
had op een kaartje erbij het gedicht geschre
ven, dat haar voorvader aan de dame van de
Oud Hollandsche lepels had opgedragen:
Al trek ik Oost- of Westwaarts,
naar 't Noorden ol naar 't Zuid
Het glanzen van dit zilv'ren ding
blijft steeds in mijn herinnering.
Maar meer dan 't beeld erin gegrift,
het lief gezicht
dat eens dit zilver ving.
En daaronder stond: Voor mijn Virginia, met
mijn liefde voor altijd.
De hanger zat aan een fijn platina kettinkje.
Het was een mooi dingetje, maar Virginia
wist, dat zij het niet mocht houden Of was
het dwaas van haar om dit laatste aanden
ken aan haar gelukkige dagen met. Michael
van de hand te wijzen?
De straten van New York ademden een echte
feestdagsfeer. Uit de kerken klonk gezang
en de paar voetgangers, die er te zien waren,
waren beladen met pakjes.
Toen zij het oude huis bereikte, was er nie
mand om haar te verwelkomen. Het Schotsche
herdertje en Primrose, de poes, had zij aan de
hoede van de Barlows toevertrouwd. Het was
een grijze dag en geen zon scheen door de
honigkleurige gordijnen. De groote kamer was
kil. de haard donker. En zij was weggeloopen
uit een huis. waar alles vroolijkheid en licht
en kleur was waarom? Om Rickey en
Michael.
Zij voelde een plotselinge behoefte om haar
hart uit te storten, maar zij vermande zich.
Het was beter hier te zijn, alleen, dan ginds
met dingen, waar zij zich voor schaamde. Zij
moest haar hoofd omhoog houden, het moest,
het nioest. het moest.Mechanisch herhaal
de zij de woorden, terwijl zij het vuur aan
legde en haar koffer uitpakte Daarna liep zij
naar beneden om te vragen, of er brieven
voor haar waren.
Er waren niet alleen brieven, maar ook
pakjes en doozen. Mrs. Leonardi de hospita
liet haar zoontje ze voor Virginia naar boven
dragen.
Ik wist niet, dat u komen zou, sprak ze.
Wij vieren Kerstfeest, ik ben het diner aan het
koken.
Dat bleek ook al. zonder dat de goede vrouw
het zei. uil de geuren di« lit de keukei kwa
men Virginia had sïnd. len vorigen ;vund
bijna niets gegeten en de geuren wekten haar
iionger op. Zij had. niet aan haar eigen diner
gedacht, zij had aan niets ander;, gedacht
dan van Derekdale weg te komen.
En u? Wilt u met ons meeëtenV vroeg
de vrouw. Het is maar heel eenvoudig maar
er is genoeg.
Doch Virginia, vermoedend, dat alle neef
jes en nichtjes en ooms en tantes Leonardi
ook deel zouden uitmaken van het gezelschap
weigerde.
Het is heel lief van u om het te vragen,
maar ik heb andere plannen.
Zij wist niet zeker, welke die plannen waren,
maar langzamerhand namen zij vasteren vorm
aan. Er was een groot pak van haar vader en
moeder, met tropische vruchten en flesschen
en blikjes met dadels, vijgen, abrikozen en
pruimen en allerlei vreemde lekkernijen.
Zij zou zelf haar kerstdiner klaarmaken!
Zij zou de tafel vroolijk dekken en alle kaarsen
laten branden en feest maken en Derekdale
met zijn schittering en glans vergeten. Zij
keek op de klok. Het was juist twaalf uur. Om
negen uur was zij van Derekdale weggegaan.
Het leek bijna niet mogelijk, dat zoo'n groote
verandering in zoo'n korten tijd kon plaats
hebben. Maar toch.hoe oneindig lang leek
het oogenblik haar geleden, dat zij Michael
voor het laatst had gezien
Even later rende zij de trap of naar boven.
Toen zij aanklopte aan de kamer van de Bar
lows en het vrouwtje haar opendeed, gaf zij
een kreet van vreugde.
Miss Farquhar!Roger, het is miss
Virginia!
Er volgde een hartelijke verwelkoming
het kind vloog in haar armen, de kleine hond
was wild van vreugde en het poesje wuifde
zijn 'nooien staart.
Wat bent u gauw teruggekomen' Waar
om bent u zoo gauw teruggekomen? vroeg
Roger.
Om jullie allemaal uit te noodigen voor
mijn Kerstdiner.
Maar we hebben er zelf ook een
Nu?
Het kookt al, hè moeder?
Ja. maar misschien wil miss Virginia het
met ons deelen,
Dat wil ik graag, als jullie dan vanavond
op mijn feest komen.
O, geeft u een feest?
- Ja, voor jou en voor je moeder en mij
en Weenie en Prim, en miss Mary Lee Logan,
als zij komen kan
Mrs. Barlow zei, met blozende wangen:
Ons eten is maar heel eenvoudig, miss
Virginia.
Plet is heerlijk! Roger's stem klonk gretig.
U hebt het mij zelf gezegd, moeder.
Zij glimlachte.
Het is heerlijk, omdat wij het zelf klaar
maken. Ziet u, miss Virginia, het is geen kal
koen. want om een kalkoen op te krijgen,
moet je met een heele familie zijn. Het is ook
geen duif, want dat is te duur voor twee. Maar
het is een prachtige vogel, heelemaal van
deeg gemaakt, en gevuld met gehakt en tel
kens als we den oven open maken....
Roger vulde het verslag aan
Telkens als we den oven open maken
doen we er weer een kluitje boter op en ik
mag het ook wel zelf doen, miss Virginia. Ik
zal het u laten zien, hoe ik het doe
Het was roerend om de moeder gade te
slaan, die een feest wist te maken van het
allereenvoudigste voedsel.
Er is genoeg voor ons allemaal, zei Roger
overtuigend voor Weenie en Prim en voor u..
Voor tafel praatten de beide vrouwen even
alleen
Ik ben onverwachts thuisgekomen, zei
Virginia, en ik vond het zoo prettig om een
feestje te maken, straks bij het souper. Ik zal
een boom bestellen
Ik heb ook een kleintje opgetuigd voor
het kind zei mrs. Barlow. Maar die van u zal
wel veel mooier zijn.
Dan hebben we er allebei een.
En zij aten van den wonderlijken vogel, de
kaarsjes van het kleine boompje werden aan
gestoken en de cadeautjes uitgedeeld, die Vir
ginia voor Roger en zijn moeder had achter
gelaten.
(Wordt vervolgd.)
Een vonkenregen spat rond bij het electrisch lasschen der
onderdeelen voor de nieuwe electrische stroomlijntreinen, die
voor de Ned. Spoorwegen bij de firma Beijnes te Haarlem inJ
Bij het destructiebedrijf te Overschie is men druk bezig met het ontleden
der gestrande potvisschen. De vetlaag wordt in stukken gehakt en gesneden,
waarna deze in groote tonnen worden verpakt
De 18 jarige Nederlandsche violist Wim Noske, is
Woensdag met zijn moeder per K L.M.-vliegtuig
naar Praag vertrokken, om daar o.m. voor de
radio te spelen
Voor de noodlijdende Spaansche be
volking worden in verschillende steden
van Spanje door de nationalistische
organisaties volkskeukens opgericht.
Aantreden voor het het middagmaal
in een keuken te Salamanca
De verkiezingscampagne in Britsch Indië
kenmerkte zich door buitengewone
heftigheid. Een karakteristieke opname
van de leidster Sarojini Naidu tijdens
een hartstochtelijke redevoering
Op de werf van J. en K. Smit te Kinderdijk is een nieuwe tinmolen
in aanbouw, in opdracht van het Indisch gouvernement. Een kijkje
op het gevaarte, dat drie meter langer zal worden dan de dezer
dagen tijdens het trapsport vergane „Kantoeng"
De bekende vlieginstructeurs Schmidt Crans en Asjes als juryleden bij de
wedstrijden op ski's, welke, voor het eerst in ons land, Woensdag op het
vliegveld Ypenburg werden gehouden
De vernielde spoorwagen van
den sneltrein Marseille—Port
Bou, waarin op het station
Cerbère een bom ontplofte
