mm
De betooverde Villa.
Aandacht tijdens de zanghulde voor de Konink- ^en stoomtrein van Eindhoven naar Utrecht ontspoorde bij
lijke Familie op den Dam te Amsterdam het b'"™"rW*n het station Geldermalsen. De locomotief,
een bagagewagen en drie personenwagens derailleerden. Het
opruimingswerk
'MiM
v?
Stralend van geluk doen H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard, gezeten in het gala-rijtuig hun intocht in de
hoofdstad. Een prachtig close-up van dit voor Amsterdam gedenkwaardig oogenblik
Ofschoon Koning George VI van Engeland eerst in December zijn geboortedag viert, werd Maandag te
Londen reeds de generale repetitie der .Trooping of the Colour" voor den verjaardag van den vorst
gehouden
Enthousiaste jeugd op den Dam te
Amsterdam bij den feestelijken intocht
van het Prinselijk Echtpaar in de
hoofdstad
Minister mr. J. A de Wilde verlaat
de buitengewone zitting der Staten
Generaal, welke Dinsdagmiddag door
hem namens H M. de Koningin ge
opend werd
FEUILLETON
Naar het Engelsch bewerkt door
J. R. ViAiN RJIJIN.
(Nadruk verboden).
Voorspel.
I.
Mevrouw Amabel Grey was de nieuwe gor
dijnen voor de kamer van haar dochter
Daphne aan het zoomen. Zij zat op een
lagen stoel en de vroolijke oranjekleurige stof
lag over haar knie en naast haar op den
grond.
„Ik moest haar eigenlijk ook wat laten
doen", dacht Amabel, maar zij zette de ge
dachte aanstonds weer uit haar hoofd. „Je
kunt iemand geen belangstelling voor iets op
dringen, maar als Daffy
Er kwam een waas van tranen tusschen
Amabel en haar naaiwerk en ze keek naar
Daphine, die voor het raam zat en niets deed.
Buiten viel een gestadige regen. Er lag een
open boek op Daphne's knie, maar 't was
minstens een half uur geleden, sinds zij een
bladzijde had omgeslagen.
„Ze moest 'n beetje meer huishoudelijke
neigingen hebben en wat eenvoudiger zijn.
Het kind is innerlijk ontevreden". Dezelfde
gedachte, die altijd denzelfden weemoed
bracht. „Zij heeft meer van mijn zuster
Agaath dan van mij, voor het leven van
Agaath en de vrienden van Agaath interes
seert ze zich wel. Het is te begrijpen
Middlebury is saai, ze heeft niet veel
Amabel deed nog een paar steken, toen zei
ze: „Daffykun je me niet even helpen met
dien zoom? Dan is 't in een wip klaar".
„Zoo'n haast is er niet bij", antwoordde
Daphne, zonder het hoofd om te draaien.
Ze had een even prettige en heldere stem als
haar moeder.
„Maar wil je dan niet zien, hoe ze wor
den?".
„Ik weet wel hoe ze worden! Niet veel zaaks
De stof is te goedkoop geweest".
Er kwam een ongelukkig gevoel over Ama
bel. Daphine was haar eenig kind, een bui
tengewoon knap meisje. Als ze alles vooruit
geweten had, dacht Amabel, had ze haar
dochter misschien niet door haar zuster
Agaath laten opvoeden.
„Je kunt nooit beweren, dat ik haar niet
keurig heb afgeleverd, Amabel", had Agaath
tegen haar gezegd en ze had er aan toege
voegd: „Een mensch moet met den tijd mee
gaan, Amy, jij bent ouderwetseh. Kiijk al
leen maar naar je interieur".
De inrichting van haar kamer was wel niet
modern, maar het zag er eenvoudig en smaak
vol uit, vooral door de aanwezigheid van
enkele mooie, antieke dingen, zooals de rij
kleurige beeldjes en de miniatuur-portret
jes van de bet-overgrootouders van professor
Grey er boven. Er brandde een klem vuur in
een diepen haard en een gxoote kom met
chrysanthemums stond op de eiken tafel
naast Amabel,
Amabel glimlachte, terwijl ze zich het ge
sprek met Agaath herinnerde. „Daffy....".
begon ze.
Maar Daphne was opgesprongen en naar
de deur gesneld. De post had gebeld ze kwam
terug met twee brieven.
„Een voor u van tante Agaath", zei ze
de brief kwam neer op de oranje stof, die in
Amabel's schoot lag. Toen schoerde ze haar
eigen enveloppe open en Amabel hoorde
een gesmoorden kreet.
„Moeder, ze willen me mee hebben naar
Egypte!"
„Daffy wie?"
„Violet - Violet Studland. Ze gaan met z'n
achten. Ze zegt, dat ik absoluut meemoet".
Het meisje lachte van zenuwachtige opwin
ding. „Ik begrijp best, wat ze daarmee be
doelt. Als ik niet meega, gaat Jimmy ook niet.
Violet zou me anders zien aankomen! Maar
nu moet ik absoluut mee!"
Amabel schoof de oranje stof opzij en
stond op.
„Maar Daphne
„Komt u nu niet met maren, 't is het
zaligste wat ik me kan voorstellen".
„Ja, maar kind, vraagt mevrouw Stud
land je als gast mee naar Egypte? En al is
't zoo, dan zal het nog een heele hand met
geld kosten en ik weet niet
„Ik moet mee". De woorden kwamen snel en
hard. „U denkt ook maar altijd aan de kos
ten". Het is een prachtkans ze zegt.
„Zegt ze ook, hoeveel geld ermee gemoeid
is?"
„Zal wel. Violet is verschrikkelijk zakelijk,
da's één troost. „Ze sloeg het blaadje om.
„Ze zegt", de trotseerende klank was niet
meer in Daphne's stem „ze zegt van twee
honderd pondtweehonderd pond!"
Er was een oogenblik van diepe stilte. Ama
bel, terneergeslagen, zocht naar woorden.
Daphne zat strak rechtop, met den brief in
de hand.
„Ik was al bang", begon Amabel.
„Dat bent u altijd", stoof Daphine op. „U
zegt altijd neen, als ik iets wilnee moe
der, dat bedoel ik zoo niet, ik weet, dat
het alleen om het geld is. Maar zou er niets
aan te doen zijn? Kunt u niet leenen?"
„Waar zou ik 't van moeten terugbetalen?
Je moet redelijk zijn, kind".
Daphne werd voorzichtiger. „Ik ben rede
lijk", zei ze. „Ik wa"s in 't begin zenuwachtig
en ik dacht, dat u 't wel begrijpen zou. Maar
ik zal 't u moeten uitleggen, 't Is geen ge
woon reisjeHet is mijn eenige kans!"
„Dat begrijp ik niet".
.Nee, dat kunt u niet begrijpen, 't Is't
is om Jimmy".
„Jimmy Malleson. Hij is de Malleson van
de mosterd. Zijn vader is verleden jaar ge
storven, Hij weet zelf niet hoe rijk hij is"..
„Ja en?"
Er kwam een pauze. Daphne trappelde met
haar voet.
„Hij is nogal een flirt, dus wist ik 't niet
zekerMaar uit Violet's brief zou ik zeg
gen: dus als ze zegt, dat Jimmy met haar
naar Egypte gaat en dat ik absoluut óók mee
moet, dan meent ze, dat Jimmy niet gaan zou
als ik niet ging. Ik ken Violet" Ze zweeg even.
Toen: „Moeder, heusch, ik moét mee! Weet
u er geen mouw aan te passen?"
Amabel zag Daphne's lippen trillen.
„Maar kindlief ik zou niet weten hoe!"
„Kunnen we niet iets verkoopen?"
„Wat dan, lieveling?"
„Ja, dat weet ik nietDe miniaturen
zijn zulke dingen niet veel geld waard?"
„Dat ligt er aan, wie ze geschilderd heeft.
Deze hebben geen waarde, en bovendien,
zulke dingen kan ik niet verkoopen, Daffy".
„Waarom niet?", riep het. meisje uit. „We
hebben ook niets! Maar u kunt 't gerust
leenen! Als ik met Jimmy trouw, kan ik 't u
honderdmaal teruggeven. Begrijpt u me nu
eens, moeder! 't Is de mooiste kans van mijn
Leven! U hebt me bij tante Agaath laten wo
nen ik ben in Parijs en Lausanne geweest
en dan moet ik me in Middlebury opzouten
en me Interesseeren voor de dorpspomp!"
„Daffy!", zei Amabel, heel bleek.
,,'t Is toch waar? Tante Agaath kan 't niet
helpen, u hebt zelf goedgevonden, dat ze
mij opvoedde. U dacht misschien, dat ze ook
wel verder voor me zorgen zou, maar nu
ze met oom Cyril Moreland getrouwd is, heb
ik geen schijn van kans meer".
„Stil eens even, Daffy", zei de moeder. „Ik
heb den brief van Agaath nog niet uit,
daar staat iets inWacht, hier is het.
„Mevrouw Studland wil Daffy mee naar
Egypte hebben", schrijft ze. Haar stem werd
zachter en ernstig, toen ze verder las: „Jimmy
Malleson gaat ook. Als je maar even een mo
gelijkheid ziet, om aan 't geld te komen, laat
haar dan gaan. ik geloof, dat hij ernstig over
haar denkt. Ik kan een paar japonnen geven,
maar meer ook niet. Cyril is zoo gauw ja-
loersch..
„Ziet u nu wel?", riep Daphne. Alles
hangt van u af. Geef u me nu mijn kans,
over een half jaar krijgt u tienmaal zooveel
van me terug!"
„Daphine", vermaande de moeder, „draaf
toch niet zoo door! Ik heb je gevraagd, re
delijk te zijn. Als meneer Malleson om je
geeft, kan hij hier komen. En afgezien van
alles, ik vind 't niet prettig, dat mijn
dochter een rijken jongeman naloopt".
„Ik loop hem niet na", protesteerde het
meisje fel. „Ik geef hem alleen zijn kans en
ik vraag de mijne".
Amabel iegde den brief van haar zuster
neer.
„Ik wil niet, dat je om geld trouwt", zei
ze. „Geld is de hoofdzaak niet in 't leven".
Daphne werd vuurrood.
„Wie zegt u, dat ik hem om zijn geld wil
trouwen?", riep ze. Natuurlijk wil ik een pret
tig leven, geld hebben, dat wil iedereen
maar al bezat Jimmy geen centU hebt
geen idee hoe ontzettend ik
Haar stem stierf weg in een snik. „Wilt u
me nu laten gaan?"
Amabel stond op.
„Daphne, wees kalm alsjeblieft. Al wou ik
je nóe zoo graag laten gaan ik kan het
niet!"
„U bedoelt, dat u niet wilt", viel Daphne
in spijtige woede uit. „Begrijpt u dan niet,
dat ik van Jimmy houd? Maar dat zegt u
natuurlijk niets. U hebt zelf zoo makkelijk
kunnen afzien van den man, van wien u hield,
dat
„Daphne, wees stil!", zei Amabel op ge
heel anderen toon dan tevoren. Maar het
meisje kon zich niet meer bedwingen.
„U liet den man in den steek, van wien
u hield, en u trouwde met vaderu
moest zeker van grootvader en grootmoeder,
—hij was een vriend van grootvader, en zoo
wat even oud, is 't niet? Dus zoo erg dol zulf
u wel niet op hem geweest zijn,..."
Een imposant overzicht op den Dam te Amsterdam tijdens de zanghulde der duizenden voor
Koninklijke Familie ter gelegenheid van den blijden intocht van het Prinselijk Echtpaar
De verwelkoming van het Prinselijk Echtpaar op het
Centraal Station te Amsterdam bij aankomst der
vorstelijke personen in de hoofdstad
