De betooverde Villa.
Het postkantoor op het terrein der Wereld- w i j_ia i
jamboree te Vogelenzang heeft reeds drukke De openingsdatum van de Wereldjamboree te Vogelenzang nadert. Aan de
klandizie, daar de voortrekkers, die het kamp tribunes rond het groote demonstratie-terrein wordt de laatste hand gelegd
in gereedheid brengen, er veelvuldig gebruik
van maken
De laatste toebereidselen
voor het Engelsche hengel-
kampioenschap te Barnes
Naar de WereldjamboreeIII Maandag is te Den Haag een aanvang gemaakt
met het op de A N.W B.-wegwijzers aanbrengen van de Jamboree-bordjes, welke
den talrijken vreemdelingen een veilige gids naar Vogelenzang zullen zijn
In de Houtrusthaflen te Den
Haag zal op het einde dezer
maand de luchtvaarttentoorv-
stelling „Avia" geopend worden.
Een snapshot van het m gereed
heid brengen der expositie
De Tour de France. Het peleton op de helling van den „Col
de Puymorens" tijdens de étappe Perpignan Luchon
De Indische padvinders, die deel zullen nemen aan de Wereldjamboree, brachten Maandag een be
zoek aan het Koloniaal Instituut te Amsterdam. Een foto tijdens de bezichtiging
Budge, de wereldkampioen tennis, i«
actie tijdens zijn partij tegen Henkei
in de Davis Cup-match Amerika—
Duitschland op Wimbledon
FEUILLETON
Naar het Engelsch bewerkt door
J. R. VAN RIJN.
36)
(Nadruk verboden)
Noeh Julian, noch Annie hoorde het. Annie
was lijkbleek tegen den muur gevallen. Er
stond een stoel midden in de ruimte, maar
die stoel was leeg. In den hoek van den kelder
lag iets op den grond, met een zeil bedekt.
Het was Julian, die met den moed der wan
hoop het dek terugsloeg. Aflnatoel's blik ont
moette den zijne. Zij lag gebonden, met een
prop in den mond. Haar oogen keken strak
en lijdend. Hij noemde haar naam, lichtte
haar op en begon de prop te verwijderen, te
haastig ln zijn namelooze opluchting, om iets
anders op te merken.
Miller echter zag de deur in den anderen
muur half opengaan en het gezicht van
Bronson verschijnen. Anne Brown gilde. De
deur werd dichtgeslagen en gesloten. Julian
keek op.
„Wat was dat?"
„Bronson. Laat hem maar gaan. Ik heb mijn
mannen op den uitkijk".
Hij wendde zich tot Annie, die tegen den
muur stond te snikken
„Waar komt die gang uit?"
„Zoek maar", antwoordde ze.
Miller keek donker.
„We moesten hier maar gauw weg zien
te komen. Hoe moeten we met mevrouw
Grey?"
„Ik kan wel loopen'', zei Amabel zacht. Nu
ze den arm van Julian om zich heen voelde,
trok de wolk om haar geest op maar de
wolk was héél zwart geweest!
Ze gingen den terugweg naar de zitkamer
en Amabel keek met een wonderlijken blik
naar het vuur, dat ze drie uren tevoren had
opgestookt. Het scheen eeuwen geleden, dat
ze dat had gedaan, met de gedachte, hoe nat
Julian zou zijn, als hij kwam.
Julian zette haar in een stoel en knielde
naast haar.
Annie Brown legde nog steeds schreiend
haar hoofd op haar armen. Miller, op den
drempel staande, blies op een fluitje. Politie
agenten kwamen de trap op. Hij gaf bevelen
Na een poosje hief Annie het hoofd op.
„Mijnheer Julian", riep ze.
Hij keek op en zag hoe vaal haar gezicht
„Ik heb haar gered", zei Annie. „Maar ik...
stond, hoe smeekend haar oogen.
kunt u niets voor mij doen?"
Miller kwam naar hen toe met een somber
gezicht.
„Ik heb bevel mademoiselle Lemoine te ar
resteeren'', zei hij.
Ze hief het hoofd op en keek hem aan.
al lang weg kunnen zijn".
Er kwam een man binnen, die Miller iets
toefluisterde.
„Ze hebben Bronson", zei deze deze toen.
„Dat Is één troost. Wat mademoiselle Lemoine
betreft wat ze zooeven gedaan heeft, zal na
tuurlijk yeel verschil maken".
Ze greep zich vast aan Julian's arm en
snikte krampachtig.
„Gilbert zal 't me nooit vergeven", bracht
ze uit. „We hadden kunnen vluchten, maar
Ik kon hem geen moord laten doen, is 't
wel? ik heb hem verraden en hij weet
het ik ben zijn vrouw maar toch zal hij
me vermoorden
„Zijn vrouw?", stootteJulian uit.
„Jawe zijn getrouwd, omdat hij vond
dat hij dan veiliger wasen ik deed het
om moedermaar hij wou het niet eens
voor Angela wetenik was niet goed ge
noeg voor Angelaen om mij dacht hij
nietO.
Haar gezicht veranderde. Ze keek naar de
deur. Julian en Miller keerden zich om.
De deur was geopend. Op den drempel, in
een flanellen nachtkleed, leunend tegen den
deurpost, stond juffrouw Brown. Julian snel
de naar haar toe en ondersteunde haar.
„Ik hoorde de stem van mijn Annie", zei
de oude vrouw zwak, „en toen ben ik geko
men".
In de gang stond Jenny te snikken maar
ln de kamer zelf waren allen stil. Amabel ad
de oogen vol tranen. Miller beet op zijr lip.
Annie Brown kwam rustig naar voren.
„Hier ben ik, moeder", zei ze. En plotseling
op haar knieën, omvatte ze de oude vrouw,
bitter snikkend.
„Ssst, Annie", zei de oude vrouw. „Huil
maar niet, kindjeMoeder is nergens boos
om, schat".
„Se willen me naar de gevangenis bren
gen, moeder", zei Annie, als een kind.
,Dc gevangenis?", zei juffrouw Brown.
Haar lippen trilden. Ze zag Julian aan
.naar vond geen troost. „De gevangenis, An
nie? Wat heb je gedaan?"
Zwijgenniemand gaf haar antwoord.
„Wat heeft ze gedaan? Als ze er spijt van
heeft, kunt u dan niet een goed woordje
voor haar doen, mijnheer Julian? U zult haar
niet in den steek laten, hè? Wil niemand me
zeggen wat ze gedaan heeft?"
„Brownie", zei Julian, „ik zal al 't moge
lijke doen dat weet je wel. Trek het je
maar niet te erg aan. Het is.het zijn
eigenlijk de zaken van haar man
„Haar man?", herhaalde ze met veranderde
stem. „Annie ben je getrouwd?"
Annie hief het natte gezicht op en keek haar
moeder aan, knikte toen. „Ja, wat ik ook ge
daan heb en wwat er ook met me gebeuren
mag, ik ben eerlijk en wettig getrouwd!"
„Daarvoor zij de hemel gedankt!" zuchtte
juffrouw Brown uit den grond van haar
hart.
HOOFDSTUK XXXXV.
Er was heel wat te vertellen en op te
helderen, toen de eerste hevige opwinding
voorbij was. Julian wilde in de eerste plaats
weten hoe Miller juist op het critieke oogen-
blik met zijn mannetjes was komen opdagen.
De inspecteur deelde mede dat hij, werkend op
eigen gelegenheid sedert eenigen tijd over
bepaalde gegevens beschikte, die hem op
goede gronden deden vermoeden, dat Bron
son niet zoo'n waardig en rustig staatsbur
ger was, als men algemeen aannam, en hij
had niet kunnen nalaten de raadselachtige
voorvallen op de villa met den bewoner van
het kasteel en de bankbiljetten-affaire in
••erband te brengen Ook de schitterende etsen-
collectie van den kasteelheer, werk van een
zeldzaam begaafd vakman, hadden, toen zijn
argwaan eenmaal gewekt was, zijn vermoe
dens in deze richting versterkt. Ook de ont
dekking van Scotland Yard, die hem na
tuurlijk was medegedeeld, dat mevrouw
King Agaath Moreland had bewogen naar
het medium te gaan, had zijn aandacht via
het roode dametje weer op har gastheer
gericht, te meer daar hij hem in Lerlington
had gezien omstreeks den tijd dat van deze
plaats uit naar mevrouw Thompson was op-
beid!
Maar de aanwijzingen, die hij, met de
trouwe, hoewel niet altijd over-intelligente
hulp van zijn zuster, had kunnen bijeen
brengen, waren toch niet voldoende geweest
voor definitieve stappen. Die had hij pas kun
nen nemen, toen hem tegelijk met Julians
briefje een dringend telegram van zijn chef,
Sir Charles le Mesurier, had bereikt, dat zijn
vermoedens bevestigde en hem bevoegdheid
gaf tot arrestatie over te gaan van alle per
sonen, die hem in verband met de bankbiljet-
tengeschiedenis verdacht voorkwamen.
Met wat hij wist en veronderstelde, nam
hij als zeker aan, dat de biljettenvemlschers
de hand moesten hebben in de verdwijning
van mevrouw Grey. Daarom had hij direct
assistentie gevraagd van de plaatselijke
politie en was met man en macht naar de
villa getrokken, juist op tijd. Hij had net
uit Jenny het verhaal over den geheimen
doorgang gekregen, toen Julian en „made
moiselle Lemoine" op het tooneel waren ver
schenen.
(S!ot volgt
