Duitsche zeejachten in de hoofdstad.
-
- - -
Buiten haar kringen
Hollandsche klompen hebben- de bijzondere belangstelling der buitenland-
sche padvinders die deelnemen aan de Wereldjamboree te Vogelenzang
De heer J. A. Schrijnder, burgemeester
der gemeente Grootebroek, is benoemd
tot voorzitter van den Nederlandschen
KoMbond
De finish van de „Lavant Stakes", welke
als onderdeel van de rennen te Good
wood werd gehouden, werd gewonnen
door „Mirza II" van den Aga Khan
Het contingent Amerikaansche padvinder* dat deelneemt aan de Het vaatwerk van een vlerpersoons tent op het terrein der Wereldjamboree
Wereldjamboree arriveerde Donderdag te Hoek van Holland, van- tamalijk uitgebreid, getuige bovenstaand Interessant snapshot
waar per trein direct naar Vogelenzang werd doorgereisd
Een leutig groepje Tiroolsche zangers en zange
ressen dat deelneemt aan het groote zangfestijn
te Breslau, op weg door de straten der stad
riet tankstoomschip „Kutina
gebouwd bij de Ned. Scheeps
bouw Mij. te Amsterdam voor
rekening van de Curagaosche
Scheepvaart Mij. te Den Haag,
gereed voor de technische
proefvaart
Aan den vooravond van de Wereldjamboree te Vogelenzang. Een overzichtfoto van een der talrijke subkampen op
het uitgestrekte Jamboree-terrein
De Duitsche zeejachten, welke zullen deelnemen aan den zeilwedstrijd
IJmuiden Solent, georganiseerd door de Kon. Ned. Zeil- en Roeivereeniging
en de Royal Ocean Racing Club, zijn Donderdag te Amsterdam aangekomen
waar zij ligplaats namen in de Sixhaven
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
8) I
Ze was, vond ze later, heel tevreden over
het verloop van dien avond. Na het eten
waren ze Broadway opgewandeld, hadden
een bioscoop bezocht én om half elf had ze,
ondanks al zijn protesten, er op gestaan, dat
hij haar alleen haar huis liet gaan. Hij had
tenslotte toegegeven en was met den onder-
grondsche vertrokken.
„Ik zal je nog wel eens opbellen", had ze
gezegd en daarmee had hij zich tevreden
moeten stellen.
Het was rustig in haar nieuwe huis, nu
tante Martha er niet was. Ze ging dadelijk
naar bed en ze lag daar na te denken over
het geval. Jack Redding was een aantrekke
lijke jonge man. En ze had hem verkeerd be
oordeeld. Het was geen gebrek aan ambitie,
maar een zoo groote liefde voor Therese Tar-
peton, dat hij er aan wanhoopte, haar ooit
waardig te kunnen worden. Overigens had
hij zelfvertrouwen genoeg. Anders zou hij die
zaak van Woodwring nooit zoo goed voor
elkaar gebracht hebben. Als hij maar tijd en
gelegenheid kreeg, dan zou hij zeker een suc
cesvol man worden. Welopgevoed, goed van
karakter, heelemaal een heer. Wat wilde ze
dan nog meer van hem. Dat vroeg ze zich
telkens en telkens weer af. Begon ze mis
schien liefde voor hem te voelen. Veront
waardigd ontkende ze dat. Was ze van plan,
hem verliefd te maken, om hem de schaduw
voor de werkelijkheid te doen ruilen? Daar
was het antwoord niet zoo gemakkelijk op.
Ze wilde wel dat hij haar graag mocht; ze
was blij met zijn gezelschap; die tweede
avond was zeker zoo prettig geweest als de
eerste. Waarom kon ze geen goede vrienden
met hem zijn?
Maar dat ging niet, als ze vertelde, wie ze
werkelijk was. En hij zag er niet tegen op,
vriendschap met Terry Converse te sluiten
omdat hij dacht, dat ze even arm was als hij
zelf. Maar van vriendschap met Terry Tar-
peton, die vijf millioen bezat, zou hij niets
willen weten. Wilde ze dus met hem blijven
omgaan, dan moest ze voor hem de artiste
blijven, die naar een afzetgebied voor haar
werk zocht. Dat beteekende ontmoetingen op
de straathoeken, afscheid op straat, omdat
hij haar niet thuis mocht brengen, wilde ze
zich niet verraden. Was dat de moeite waard
die het meebrengen zou?
En opeens voelde ze weer een heftige er
gernis, omdat hij een portret boven haarzelf
bleef stellenEn toch, het was de moeite
waard, hem te leeren, haar boven dat portret
te stellen. Het was romantisch. Welk ander
meisje was ooit haar eigen mededingster ge
weest? Ze zou altijd èn de winnende èn de
verliezende partij blijven, hoe het ook uitliep!
Den volgenden morgen om tien uur liet
Terry zich aandienen op het kantoor van Pe
ter Weston. Hij was er nog een van den
ouden stempel. Hij droeg stijve hooge boor
den, zelfs in de stikkendste hitte. Hij was lid
van de Totemclub, waar hij whist speelde en
tien minuten zich bedenken kon, voordat hij
zijn laatsten troef uitspeelde. Hij was de
beste vriend van haar vader geweest en ook
na zijn ontslag uit de voogdij, had hij zijn
tijd en zijn fortuin altijd ter beschikking van
Terry gehouden. Zoodra hij haar naam dan
ook hoorde, was hij haar terstond uit zijn
privé kantoor tegemoet gekomen.
„Neen. maar, dat is echt- nog eens een ver
rassing, Terry!" riep hij uit. „Wat voer je in
vredesnaam in de stad uit?"
,.Jk heb tante Martha naar het station ge
bracht. Tom Freeland moest voor zaken naar
het buitenland
„Voor zaken. klets!" zei Peter Weston.
„Die gaat op de fazantenjacht in Schotland
en hij is er vrij Iaat mee. Ik zag he.u op de
passagierslijst van de Georgian. Maar wat
heb jij daarmee te maken?"
Tante Martha zou zoolang voor zijn kinde
ren zorgen en ik heb haar hierheen ge
bracht".
„Waarom heeft die zelf geen kinderen, in
plaats van altijd rond te scharrelen met een
heel stel neefjes en nichtjes?" bromde Peter.
Terry lachte bescheiden.
„Waarom waagt u 't niet met haar, oom?"
vroeg ze.
Peter keek vreeselijk leelijk.
„Verdraaid, wat 'n brutaliteit! Die verwen
de jongelui ook! Totaal bedorven! Geen eer
bied voor den ouderdom meer! En dat noemt
me „oom" Peter. Noemt me altijd „oom", als
ze wat van me hebben moet. Maar je hebt
nu de volle beschikking over je geldwat
wil je nou nog van me?"
„Ik wou graag een atelier huren", zei Ter
ry, „dat tevens als woning dienen kan. Maar
heel goedkoop".
„Wat wil je?" vroeg Peter ongeloovig. „Hoe
kom je op dat zotte idee?"
„Een heer vraagt nooit aan een dame, wat
voor zotte ideeën ze heeft", zei Terry be
straffend.
„Als ze onzin uitkramen, vragen ze er wel
naar. Wat is er? Je hebt je huis op Living
stone Place net verbouwd en gemeubileerd.
Kun je daar die malle vuurschermpjes niet
schilderen?"
„Daar herinnert u me ergens aan, oom
Peter. Zoudt u mij geen vuurscherm willen
bestellen?"
„Vast niet. Ik zou niet weten, wat er mee
aan te vangen".
„Wilt u dan de kunst heelemaal niet be
schermen?"
„Rijke meisjes behooren geen kunst te be
oefenen. Ze halen de artisten, die het hard
noodig hebben, het brood maar uit den
mond".
„Maar oom Peter, als het nu kunst om de
kunst is, wilt u die zelfs niet protegeeren?"
„Ik protegeer geen onzin. Je hebt geen
atelier noodig".
„Ik heb er wel een noodig. Hoor eens, oom
Peter, ik wil me heusch ernstig op schilde
ren gaan toeleggen. Doe ik het thuis, dan
denkt iedereen, tot de bedienden toe, dat
het maar een gril van me is en komen ze me
ieder oogenblik storen. Daarom wil ik een
atelier hebben".
„Maar waarom een, dat meteen woning is?
Je hebt toch een eigen huis?"
Ze stond zuchtend op.
„Ik zie wel. dat ik ergens anders hulp moet
zoeken. Ik dacht, dat u me zoudt willen hel
pen, maar als u niets doet, dan me ontmoe
digen
„Ga zitten", beval hij. „Heb ik dan gezegd,
dat ik je niet wil helpen? Maar ik moet we
ten, waarom het noodig is".
,Jk moet gelegenheid hebben, om er den
nacht door te brengenen nu en dan ten
minsteAls ik laat gewerkt heb en moe
ben
Hij greep haar beide handen.
„Terry, ik heb heel wat hooren praten over
een nieuwe generatie. Ik hecht er niet veel
geloof aanmaar soms klinkt het toch wel
eclit. Meisjes, die buitenshuis nog een eigen
woongelegenheid er op na houden! Terry, zit
er iets in, dat mijn goedkeuring niet zou kun
nen weg dragen?"
„U zoudt het niet goedkeurenmaar
het is toch heusch niet slecht, oom Peter!"
„Dan is het goed. Dus je moet een atelier
hebben
„Ja, maar onder een anderen naam. Ik
moet geen last krijgen van krantenmen-
schen. Ik moet niet de rijke miss Tarpeton
zijn. Ik moet doorgaan voor de arme miss
Converse, bijvoorbeeld. Voor een meisje, dat
haar eigen brood verdienen moet. Als ik zelf.
onder eigen naam, een atelier zou huren...."
„Terry". viel hij haar in de reden. „Ik ben
natuurlijk maar een ouderwetsche sukkel. Ik
ben zoo uit den tijd, als maar mogelijk Is.
Maar toch, hoe dom ik ook mag zijn, ik kan
nu en dan wel eens lumineuze invallen krij
gen. Terrydaar zit een man achter!"
,JMaar oom Peter.hoe kunt u dat nu
zóó raden?'" vroeg ze spottend.
„Houd me niet voor den gek, nest!" brom
de hij. Alleentoe, doe geen domme din
gen, Terry!"
„Dat beloof ik u", antwoordde ze.
Kort daarop verliet ze hem en haar oogen
waren vochtig. Oom Peter waarschuwde al
tijd, maar drong er nooit op aan, dat zijn
waarschuwing gevolgd zou worden. Hij stel
de een onbegrensd vertrouwen in haar ka
rakter, al twijfelde hij soms wel eens wat
aan haar nuchter overleg. Hij had haar be
loofd voor het verlangde atelier te zorgen.
Bij het verlaten van het kantoor van oom
Peter keek Terry op haar horloge. Het was
vijf over half elf. Om half een kon ze in
haar huis te Southampton terug zijn. Als
Redding daarheen gegaan was voor dien
cliënt, dan zou hij natuurlijk te laat zijn om
nog te gaan zwemmen, verondersteld dan al
tijd, dat de oude heer Woodwring hem naar
het strand mee zou nemen. Maar ze wilde in
geen geval in de stad blijven. Dus reed ze
naar Southampton.
Daar aangekomen bedwong ze haar ver
langen, om Woodwring onder een of ancfer
voorwendsel op te bellen. Onder het tennis
sen wist ze een en ander van Jack Dayton
te weten te komen. Hij had den ouden heer
Woodwring vandaag aan het strand gezien.
Ja. heelemaal alleen.
Maar den volgenden morgen, toen ze zich
in de zon lag te koesteren, wenkte Dayton
haar.
„Daar is je nieuwste aanbidder, Terry!"
„Wat voor aanbidder?"
„Tad Woodwring! Je scheen gisteren drom
mels veel belang in hem te stellen".
„En kijk eens, wie er naast hem loopt!"
riep mevrouw Dayton. „Die is toch zeker de
moeite waard!"
(Wordt vervolgd).
