Buiten haar kringen
0
Op net demonstratieterrein der Wereldjamboree bood de Chief Guide,
Lady Baden Powell Vrijdagmiddag aan de Nederlandsche padvindsters een
wereldvlag aan
Z. K. H. Prins Bernhard (x) bracht Vrijdag in gezelschap van Z. K. H. Prins Gustaaf Adolf
van Zweden (xx) een bezoek aan het kamp der Ned. Indische padvinders op de Wereld
jamboree
Aan den ingang der Pendoppo zet Z. K. H Prins Bernhard
zijn handteekening tijdens het bezoek, dat Hij Vrijdag aan
het kamp der Ned. Indische padvinders op de Wereld
jamboree bracht
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
15)
Misschien was het niet verstandig, je nek
er aan te wagen, om een weddenschap te
winnen. Misschien was zijn leven, ondanks
zijn voornemen om aan het werk te gaan,
dat van een nietsdoener. Maar zijn moed en
roekeloosheid waren toch bewonderenswaar
dig genoeg. Voor een carrière te werken, zoo
als Jack Redding deed, was ook bewonde
renswaardig. Maar dat was niet zoo opwin
dend. Zelfs de manier, waarop zijn tegen
stander tegen hem optrad, was uitbundig;
de jonge Wakeley had immers zijn eigen nek
er aan gewaagd, toen hij Curt omver reed?
Als ze dan al geen succesrijke zakenmen-
schen waren, het spel maakte ten minste
mannen van hen. Op dat oogenblik hield ze
meer dan ooit van Curt.
„Gewond?" vroeg ze.
„Voor duizend dollars koop je heel wat
zalf", antwoordde hij lachend.
Openlijk en zonder zich voor iemand te
schamen, gaf ze hem een kus. En dan gin
gen ze naar de winnende club toe. Maar ook
de verliezers hielden zich goed en betaalden
hun weddenschap met een lachend gezicht.
Daarna werd er thee geschonken op de ver
anda van het clubgebouw en ze zag, dat de
mannen Curt graag mochten lijden en hij
hen en dat allen veel met haar op hadden.
Maar toen ze met Tim naar Manhattan te
rugkeerde, voelde ze zich toch een beetje
schuldig. In haar huis op Livingstone Place
vond ze geschenken en orchideeën en viool
tjes, die Curt haar dien morgen gezonden
had. Ook een toefje gardenias met een brief
je, dat die bestemd waren, om dien avond
gedragen te worden.
Curt mankeerde nooit in dergelijke atten
ties. Bloemen, boeken, telefoontjes, allemaal
bewijzen van zijn tegenwoordigheid en liefde
voor haar. Curt behaagde haar echt. Hij wist
het goede woord te zeggen en het juiste ding
te doen. En ze kon zich niet voorstellen, dat
hij zich woedend, of onbeheerscht zou kun
nen gedragen.
Toen hij haar later op den avond kwam
afhalen, liet ze hem minder dan tien minu
ten wachtennet genoeg om zijn onge
duld op kookhitte te brengen.
„Toe, je moet mijn bloemen niet kneu
zen!" plaagde ze hem.
Het was heerlijk zijn sterke armen om zich
heen te voelen. Ze voelde zich opgelucht,
toen hij haar verzekerde, dat zijn val van de
ponnie hem geen kwaad had gedaan. Ja ze
hield echt veel van hem. Hoe had ze toch
zoo lang kunnen aarzelen, voordat ze hem
aannam en hoe had ze bij mogelijkheid aan
Jack Redding kunnen denken? Ze kreeg het
gevoel, als kon haar schuld alleen gedelgd
worden door aan haar verloofde alles te
vertellen. Maar toen ze zich in de auto naar
hem toeboog, wilden de woorden niet komen.
Ze had toch eigenlijk niets gedaan, wat ver
keerd was? Maar ze had zich wel erg goed
koop aangesteld. Misschien dat Curt dat niet
zou meevoelen en haar verkeerd beoordee-
len.
Hoe zou hij er over denken, dat ze een
atelier gehuurd had, om daar een adres te
hebben, waar ze iemand kon ontvangen?
En nog wel onder een aangenomen naam!
Och, ze zou hem er wel toe kunnen brengen,
het haar te vergeven. Maar misschien deed
ze hem er verdriet mee. Dat wilde ze ook
liever niet. Ze vroeg zich af, hoe zij het zou
vinden, als ze ook maar een kleine fout in
Curt ontdekte. Tot haar verbazing voelde
ze, dat ze heel verdraagzaam tegenover hem
zou zijn. Dat moet wel beteekenen, dat Curt
meer van haar dan zij van hem hield, Wat
dat zoo? Of was het 'andersom beter? Ze
dacht er lang over na en gaf afwezig ant
woord op wat Curt tegen haar zei tijdens
den korten rit naar de Ministry Club. Het
was er druk en overal werd 2e door beken
den gegroet.
„Ik heb het in maanden niet zoo prettig
gehad", zei Curt, toen hij haar na het dan
sen naar hun tafeltjes teruggeleidde.
„Ik vind het ook zoo", zei ze, zich knus te
gen hem aan nestelend.
„Liefste!" zei Curt.
Terry keek hem glimlachend aan en kreeg
dan een kleur. Ze was er nog niet aan ge
wend, dat iemand haar, al was het dan ook
zachtjes, in het publiek „liefste" noemde.
„Moe geworden?"
„Ik wil ten minste een poosje toekijken",
antwoordde ze.
Hij trok een stoel onder de tafel voor haar
vandaan en juist toen ze wilde gaan zit'ten,
werd ze opeens zoo bleek als een doek. Curt
zag het en maakte zich blijkbaar ongerust.
„Je bent heusch moe, Terrytoe, ga
gauw zitten, kindje!"
Ze zonk als verlamd op den stoel neer en
haar hand greep krampachtig naar haar
hals.
Twee tafeltjes verder zatJack Red
ding en keek als wezenloos haar aan.
VII.
Suthers boog zich bezorgd over haar heen.
„Terry, voel je jezelf niet wel?" vroeg hij.
„Ikik weet nietik voel meeen
beetje duizelig
Wat water hebben?" vroeg hij zorgzaam,
„of liever wat brandewijn? wil je in de kleed
kamer soms even languit gaan liggen? Of
liever naar huis toe?"
Hoe angstig ze ook was, ze moest lachen
om al die vragen.
„Ik bén zoo weer beter, Curt.. alleen
even duizelig".
Met 'n meer dan gewilde onverschilligheid
wendde ze haar hoofd van Jack Redding af.
Maar hoe vriendelijk ze Curt ook aankeek,
haar gedachten waren niet bij hem.
„Ik denk, dat je maar liever naar huis
moest gaan", zei Curt beslist. De muziek had
opgehouden en de Daytons kwamen juist
naar hen toe.
„Ik denk, dat ik Terry maar naar huis zal
brengen", zei Suthers, „ze voelt zich niet erg
wel".
„O, Terry, dat is vreeselijk jammer", zei
Alice, „maar ja, het is hier ook wel erg warm
en benauwd".
„Kom Terry, houd je goed", vermaande
Dayton haar. „Je hebt nog geen tango met
mij gedanst en als een meisje met mij een
tango danst, dan fleurt ze er altijd van op!"
„Wat een schattige bescheiden man is hij
toch", plaagde Alice, „Terry, ga jij heusch
maar je gang, hoor, als jij je niet lekker
voelt".
„Neem je het me heusch niet kwalijk?"
vroeg Terry.
„Natuurlijk niet!" verzekerde Alice.
Toevalligveel te toevalligkeek
Terry de richting van Jack Redding uit. Hij
zat in gezelschap van lui, die ze kende. Par
ker Carbon en zijn vrouw en zijn schoon
zuster Carol Trehunue. Ze merkte op en dat
zuster Carol Trehune. Ze merkte op en dat
over Jack beslist familiaar gedroeg. Maar
Jack staarde nog aldoor strak naar Terry en
sloeg geen acht op de aanhaligheid van
Carol.
Hoe kende hij zijn gastheer en gastvrouw?
Uit niets had ze ooit kunnen opmaken, dat
Jack met lui als de Carsons omging. Alles
had er altijd op gewezen, dat hij in derge
lijke kringen geen kennissen had. Ze liet
toe, dat Curt haar avondmantel om haar
schouders sloeg, nam afscheid van Alice en
Jack, wuifde haar kennissen even toe en
begaf zich naar den uitgang. Hij was onver
mijdelijk, dat ze Jack voorbij ging. Hoewel
ze druk bezig scheen met afscheid nemen,
had ze toch gezien, dat hij half opgestaan
was en dat zijn gelaat een overblufte verba
zing uitdrukte. Parker Carson en zijn vrouw
spraken haar, toen ze voorbijkwam, aan.
Carol Trehune gaf haar een vriendelijk knik
je. Redding zonk in zijn stoel terug en keek
haar zoo doordringend aan, dat ze het gevoel
kreeg, alsof hij haar aanraakte. Een oogen
blik vreesde ze, dat het tot een scène zou
komen, maar ze bereikte de deur en de hal,
zonder dat er iets voorviel.
Wist hij, dat zij dezelfde was als Terry
Converse? Natuurlijk zou hij er wel naar ge
vraagd hebben en antwoord gekregen heb
ben ook. Ze hadden hem natuurlijk al ver
teld, dat zij Therese Tarpeton was, het meis
je uit zijn droomen. En al had een kranten
portret hem kunnen misleiden, nu hij haar
in levenden lijve had gezien, was twijfel voor
hem onmogelijk geworden.
Natuurlijk had hij zich niet kunnen voor
stellen, dat Therese Tarpeton, het meest ge
vierde meisje van haar tijd, op haar eentje
in een bus naar Coney Island zou rijden. Dat
het meisje in de bus op haar leek, moest dus
verbeelding van hem zijn geweest. Of ze was
een soort dubbelgangster, meer niet.
Maar nu was iedere vergissing uitgesloten.
Nu moest hij weten, dat Therese Tarpeton
de jonge artiste was, die hij ontmoet had op
haar atelier in de Elfde Straat. En boven
dien was ze zoo dom geweest, om zich door
hem Terry te laten noemen!
Wel, wat zou het nog? Jack kon immers
nog niets doen? Maar Redding was een heer.
Hij was vandaag woedend op haar gewor
den en met het uur was zijn woede haar be
grijpelijker geworden. En zijn woede zou er
niet op verminderd zijn. nu hij wist dat ze
hem niet alleen vandaag, maar wekenlang
voor den gek had gehouden.
Maar dat beteeken de nog niet, dat hij het
haar lastig zou maken. Denkelijk zou zijn
woede zich alleen uiten in zijn verachting
voor haar. Hij zou haar niet haten; hij zou
haar minachten. Ze vroeg zich af, hoe Curt
zou reageeren op haar gedachten, als hij die
eens wist. zou zijn liefde voor haar er tegen
bestand zijn te weten, dat zij, puur uit ijdel-
heid, zich tegenover een anderen man had
uitgegeven voor Terry Converse?
fWordfc vervolgd),. 1
De zeeverkenners, die aan de Wereldjamboree deelnemen, brachten Vrijdag te Amsterdam een
bezoek aan de „Johan van Oldenbarneveldt waar de jongens zich echt in hun element ge
voelden
Vrijdagmiddag was de beurt aan de Noorsche padvinders om in de Arena op het jamboree-terrein
eenige staaltjes van hun kunnen ten beste te geven, hetgeen niet zonder het noodige succes geschiedde
Het Nederlandsche s.s. „Maaskerk" van de Holland - West-
Afrika-lijn, dat bij kaap Palma op de rotsen liep
Een overzicht tij
dens het défilé der
padvindsters voor
de Chief Guide,
Lady Baden Powell
op het demonstra
tie-terrein der
Wereldjamboree
Baron Herry, die binnenkort den post
van Belgisch gezant bij het Nederland
sche Hof zal betrekken
