HET HOOGSTE RECHT
Z. Exe. minister-president dr. H. Colijn heeft Zaterdag in plaats van minister Van Boeyen, die wegens ziekte verhinderd was,
de plechtigheid der sluiting van de Staten Generaal verricht
m ae nongerige magen aer militairen, aie aan ae leger-menoeuvres deelnemen, te vullen, zijn
heel wat brooden noodig. Een kijkje in de bakkerij te Rotterdam, waar de „kuchies" gebakken
worden
Brieven van huis.
De auto, die de
dagelijksche post
voor de militairen,
die aan de groote
manoeuvres in den
Achterhoek deel
nemen, verzorgt,
wordt steeds met
vreugde begroet
In 't Gooi is Zaterdag de Ronde van Hilversum gehouden.
De nieuwelingen onderweg op het parcours
Utrechtsche Universiteit, zal op 25
September a.s. wegens het bereiken
van den 70-jarigen leeftijd gehuldigd
worden
De Rotonde te Weenen, het kolossale gebouw, waar in
sinds vele jaren de Weensche Jaarbeuts werd gehouden,
is bijna geheel door brand verwoest. De Rotonde een
prooi der vlammen
Te Arnhem werd Zondag de internationale rugbywedstrijd Nederland West
Duitschland gespeeld, waarvan hierboven een interessant snapshot
De nieuwe Krispijntunnel te Dordrecht, die voor deze stad een belangrijke verkeersver-
betering beteekent, Is Zaterdag door de echtgenoote van burgemeester Bleeker officieel
geopend
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
MILDRED DANNING.
(Nadruk verboden.)
22)
EX.
STILSTAND.
Maar al moest Jackson in zijn zelfgekozen
afzondering vechten tegen de pijn, die de
scheiding van degenen, die hij liefhad ver
oorzaakte, toch was er in de dagen, die volg
den vrede in zijn geest, zijn fijngevoelige ziel.
En hij had iemand achter gelaten, die, hoe
wel niet door de wereld verdacht, zich vrij
in familiekringen kon bewegen, doch nu door
furiën werd achtervolgd en gekweld.
De eerste drie dagen na den diefstal bleef
Lloyd in huis, dwaalde als een geest van de
eene kamer naar de andere, want hij wist,
dat elk uur, eiken dag, op de een of andere
onverwachte en onvoorziene wijze door een
gedachteloos woord, de verdenking op hem
zou kunnen vallen, De neger, die zijn vertrok
ken gezicht voor het raam van de garderobe
had gezien, de een of andere onopgemerkt
gebleven gast, die zijn verwarring bemerkt,
of hem gezien had. toen hij op weg was
naar mevrouw Monroes kamer; iedereen kon
den valstrik leggen een kleinigheid kon
hem verraden. Zou Jackson zwijgen? En hoe
lang? Wist hij, dat Lloyd het gedaan had?
Zou hij zich herinneren, dat hij Lloyd dat
zakje in zijn jas had laten zien? En zoo niet
wanneer zou hij 't zich dan herinneren en
terugkomen?
Soms kon hij een kamer binnengaan, ter
wijl hij nauwelijks wist, waar hij heen ging,
om Virginia te vinden, die daar, met de han
den .stil in de schoot, met brandende oogen
in het verleden zat te staren. Hij wist, dat
zeieed, maar wat was een dwaze liefdes-ge
schiedenis vergeleken met wat hij door
maakte?
En 't ergste van alles was, dat hij haar niet
zeggen kon, niet eens durfde laten merken,
dat er iets met hem niet in orde was.
Wat had hij er eigenlijk mee gewonnen?
Hij had leelijk gefaald. Herinneringen aan
Gloria Penwick aan haar vreemde schitte
rende oogen en haar slanke gestalte deden
een heftig verlangen in hem opkomen, maar
al zijn gevoelens werden uitgewischt bij de
gedachte aan haar laatste woorden en de
uitdrukking van haar gezicht, toen hij haar
van de mislukking vertelde.
Hij werd tusschen hoop en twijfel heen en
weer geslingerd. Dat hij absoluut blind was
voor den werkelijken aard dezer vrouw, maak
te geen verschil. Hij geloofde, dat zij van
hem hield en echt vrouwelijk om een bewijs
van zijn liefde gevraagd had. Zij had een veel
krachtiger natuur dan hij en naar mate hij
haar sinds hun eerste ontmoeting steeds
méér was gaan liefhebben, was ook zijn angst
voor haar gegroeid. Nu werd hij als ver
scheurd door de brandende begeerte om haar
te zien, de vrees dat zij zich van hem zou af
wenden.
Dus bleef hij een dag of drie in huis, tot
zijn verlangen hem te machtig werd; hij be
sloot haar op te biechten dat het hem niet
gelukt was het begeerde halssnoer te be
machtigen. Instictief voelde Lloyd. dat hij
haar niet in zijn vertrouwen moest nemen.
Hij ging naar haar toe en werd met een soort
heimelijke vreugde begroet, als of ze niet an
ders verwachtte dan dat hij haar datgene
kwam brengen, waarom zij gevraagd had.
En toen hij, na haar begroet te hebben,
niet over de kwestie begon wendde ze zich
teleurgesteld van hem af.
„Heb je het halssnoer meegebracht?"
Lloyd bleef zwijgend zitten, niet in staat,
nu 't zoover was, om zich te verdedigen. Hij
voelde zich ellendig en wanhopig.
Glioria Fenwick liep met een hoogrood ge
zicht de kamer op en neer. Maar haar brein
werkte koel en hoewel ze Lloyd niet bepaald
vijandig gezind was, moest ze na deze
groote teleurstelling toch niets meer van
hem hebben. Hij moest weg, hij, begon
haar gruwelijk te vervelen. En veel voordeel
verwachtte ze voorloopig ook niet van hem.
Wat volgde, ontstelde Lloyd in hevige mate.
Toen ze begon te spreken, scheen het alsof er
geen wolkje aan de lucht was, maar het werd
langzamerhand een donderwolk, die snel en
onheilspellend naderbij kwam, tot die over
hem losbarstte, hem neersloeg en naar de
deur dreef, de straat op.
Lloyd stond hijgend op het trottoir, met den
hoed dien ze hem in de hand geduw had.
Eenige minuten bleef hij staan, tot het
eindelijk tot hem doordrong, waar hij zich
bevond en hij bemerkte, dat men hem
nieuwsgierig aankeek. Zijn mond was droog
als kurk, zijn keel als geschroeid en alles was
uitl
't Was laat in den middag. Heel vroeg den
volgenden morgen hielp een taxichauffeur,
die hem kende, hem de stoep op, waar de be
dienden hem 's morgens vonden en hem, zon
der iets te zeggen, naar bed brachten.
Na dit voorval zag Virginia hem nauwelijks,
's avonds stond hij op, kleedde zich en at
wat, om dan weer de straat op te gaan. Ge
schokt en verslagen, als ze door haar eigen
verdriet was, merkte ze toch na eenige da
gen dat er Iets gaande was en ze deed wat ze
kon om uit te vinden, wat haar broer er toe
gedreven had, zoo'n leven te leiden. Maar
Lloyd luisterde onverschillig naar haar
smeekbeden. Laat in den morgen vond ze hem
nog in bed en bezwoer hem toch op te staan
en van de zon te genieten, of haar zijn moei
lijkheden te vertellen. Hij redetwistte niet
met haar, luisterde zwijgend en ging toch
zijn gang.
Virginia wist dat hij veel dronk en dat zij
't hem niet kon verhinderen. Hij had blijk
baar geld genoeg, of zag kans genoeg te lee-
nen om te kunnen drinken.
En eindelijk liep ze in haar wanhoop naar
rechter Kent, hoewel ze tot nu toe de ge
dachte niet had kunnen verdragen, den man
te.zien, die Jackson had weggejaagd, want
Llóyd had haar verteld, dat rechter Kent
dien avond was gekomen. Ze wist, dat de
Monroe's nooit zooiets zouden hebben gedaan
zonder ernstige redenen. Maar h/ar plicht te
genover Lloyd dreef haar, hem nu op te zoe
ken. v
Ze vond hem in zijn studeerkamer, met de
kin in de handen en bij 't zien van zijn ge
zicht verdween haar wrok en ze liep met
een medelijdenden kreet op hem toe. Ze kon
nauwelijks gelooven, dat deze bedroefde, in
elkaar gedoken, gebroken man, dezelfde was
als die zij het laatst gezien had, met zijn
doordringende en toch vriendelijke oogen,
zijn vasten stap en fiere indrukwekkende hou
ding.
Jackson had méér verdriet achter zich ge
laten, dan hij dien morgen, toen hij Harris-
ville verliet, met zich had meegenomen.
Toen ze de diepte van rechter Kent's'smart
realiseerde, besefte ze, dat de afschuwelijke
teleurstelling en het plotselinge verloren ver
trouwen in zijn zoon hem verpletterd, gebro
ken hadden, zoodat hij nergens meer voor leef
de, vergat ze even haar eigen verdriet en
poogde hem te troosten.
Hij had haar kalm begroet, zelf met iets
van zijn oude genegenheid en hartelijkheid
maar ze was zich toch bewust van een
somberen scheidsmuur tusschen hen, die niet
weg zou kunnen vallen, tot ze ééns datgene,
hetwelk hen zoo zwaar drukte, besproken en
verbannen zouden hebben. Verbannen dat
wil zeggen, uit hun gesprekken, want het had
in hun harten wortel geschoten. Nadat ze
hem bedrukt goedendag gezegd had. vatte
zij al haar moed tezamen en begon dapper te
spreken. De rechter had haar noodig en zij
hèm. maar als ze ooit dichter tot elkaar zou
den komen door hun gemeenschappelijk ver
driet, dan moet ze eerst nog zichzelf en hem
pijn doen.
„Meneer Kent, wilt u mij vertellen, wat er
dien avond gebeurd is? Waarom ik wij
hem nu verloren hebben? ik geloof, dat ik wel
het recht heb dit te vragen."
Na een poos vertelde hij het haar,
met doffe stem, die zelfs niet trilde, maar ge
heel toonloos en zonder uitdrukking was. Hij
deelde haar mede, hoe hij geroepen was en
wat voor geschiedenis kolonel Monroe hem
verteld had; hoe Jackson geweigerd had,
uit te leggen, hoe het halssnoer in zijn zak
was gekomen en ook niet zeggen wilde of hij
wist, dat het snoer in zijn zak was. Verder hoe
de rechter hem had weggestuurd, opdat hij
er vanzelf toe komen zou naar zijn vader
terug te keeren en alles te bekennen. Toen hij
uitgesproken had, bleven ze zwijgend zitten,
't meisje steeds niet begrijpend en niet over
tuigd en de man in gedachten weer bij zijn
zoon, zoekend en speurend naar een oplossing
van het mysterie.
Op het laatst wendde hij zich tot Virginia
en legde zijn hand op de hare.
„Kindjelief, we moeten dit samen doorma
ken. Er is geen uitweg, maar, wil je me af
en toe eens komen opzoeken? En mag ik eens
bij jou komen? Wees ervan overtuigd, dat je
mij niet verloren hebt en laat mij voelen,
datik jou niet kwijt ben. Mijn zoon,
mijn zoon ben ik kwijt, maar jij wilt toch nog
wel mijn dochter zijn, is 't niet?"
Met oogen door tranen verblind, had Vir
ginia haar belofte gegeven. Toen ze weg
ging keerde ze zich bij de deur om en zag bem
in elkaar gedoken zitten, in dezelfde hof
ding als waarin ze hem gevonden had, zijn
hoofd in de hand.
(Wordt vervolgd.)
