HET HOOGSTE RECHT
De Frans Halstentoonstelling te Haarlem, die duizenden bezoekers trok, is
Besloten. De directeur vafl het Frans Halsmuseum, de heer G. D. Gratama,
ziet toe bij het inpakken der schilderijen
Nederlandsche magistraten in Frankrijk De burgemeesters van
Amsterdam, Den Haag, Rotterdam en Utrecht bij hun aankomst te
Parijs voor het officieel bezoek aan de Wereldtentoonstelling
Voor het eerst in Nederland is in den nieuwen gestroomlijnden elec-
trischen trein, die deze week een proefrit op het traject Maarn
Arnhem (naakte, een buffet ingericht
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
V
van
MILDRED DANNING.
(Nadruk verboden.)
36)
Rechter Kent keek Davis vragend aan en
aie bromde toestemmend. Hij bevestigde het
feit, dat het geld gevonden was in een pakje
geadresseerd aan Jackson Morgan en dat
aan het kassiersloket was afgegeven, maar de
rechter wendde zich tot Bob en viel hem in de
rede.
„Jongeman, wilt u zoo vriendelijk zijn te
gaan zitten en te wachten tot u wat gevraagd
wordt,5' zei hij en Bob gehoorzaamde.
Rechter Kent richtte zich toen tot de jury.
«Heeren van de jury", begon hij, „dit is een
zeer ongewoon verloop. Niettemin, wil ik met
uw toestemming den verdachte verzoeken te
vertellen, wat er op den avond van den vijf
tienden gebeurd is en hoe hij er toe kwam,
<ue valsche boeking te maken."
De juryleden kuchten, bogen of glimlach
ten al naar hun aanleg eenigszins verlegen
en toen richtte rechter Kent het woord tot
Jackson, Het gezicht dat hij hem toekeerde,
was van een vredige rust en gelukkig maar
toch was er een ironisch lichtje in zijn oogen.
„Verdachte", hernam hij, „wilt u de heeren
vertellen, hoe u in deze eigenaardige, hoogst
onaangenome positie gekomen bent?"
Jackson had door de zaal heen Virginia
•^gezien en zij had met betraande, geluk-
wige oogen naar hem gekeken. Hij hoorde
nauwelijks rechter Kent's woorden, doch keer
de zich toen snel om, zag zijn vader aan, ter
wijl een onderdrukt gelach door de rechtzaal
klonk om de woordenkeus van den rechter.
Het was echter doodstil in de zaal, toen
Jackson met zachte Stem begon uit te leggen,
hoe hij het geld gemist had, toen had be
grepen, dat Bob het geleend moest hebben en
de boeking gemaakt om te voorkomen dat
Bob's vader er achter zou komen. Maar toen
hij verder vertelde hoe hij na de ontdekking
gedacht had, dat het beter voor Bob zou zijn,
als hij zelf bekende en hij, Jackson daarom
gezwegen had en zóó de blaam op zich geno
men had, ging er een gemompel van ver
bazing door de zaal. De juryleden staarden
hem nieuwsgierig aan, die wijze van handelen
hen uitermate ongerijmd, doch hun blik
verried ook bewondering en achting.
Toen hij alles had verteld, wat hij wist,
werd hij verzocht te wachten, waarna de
rechter Bob verzocht zijn aandeel in de ge
beurtenissen van dien avond te vertellen.
Bob herhaalde wat hij den procuratiehou
der reeds meegedeeld had. Hij gaf openhartig
toe, dat hij door valsche spelers was afgezet
en dat ze hem gedreigd hadden zijn schuld
bekentenis aan zijn vader te laten zien. De
oude heer had hem juist over zijn spelen ge
kapitteld en nu had hij 't willen vermijden,
hem weer lastig te vallen. Toen hij zoover
met zijn relaas gekomen was, ging er een
storm van gelach door de zaal, wat door rech
ter Kent werd toegelaten en iedereen gluurde
naar den bankdirecteur, die op zijn beurt
zijn zoon aanstaarde en daarna weer voor zich
Toen Bob vertelde, dat hij naar Jackson ge
gaan was om hem het geld te vragen en zich
meester had gemaakt van de vijfhonderd
dollar, terwijl de ander zich even omgekeerd
had, keken de heeren van de jury natuurlijk
ernstig en Bob wendde zich tot rechter Kent.
„Neemt u mij niet kwalijk, meneer, maar
als ik gearresteerd wordt en aangeklaagd we
gens het leenen van dat geld, moet ik dan nu
alles vertellen?"
Rechter Kent keek den bankdirecteur aan.
De laatste deed zijn uiterste best om een
kwaad gezicht te zetten, maar Bob's plotse
linge naieve omzichtigheid, nadat hij toch
uit zichzelf gekomen was en bekend had, was
te echt jongensachtig om boos te blijven en
meneer Evans lippen bewogen krampachtig,
zonder dat hij het verhinderen kon.
„Ik betwijfel het ten zeerste of u wel een ge
rechtelijk onderzoek te wachten staat," ant
woordde rechter Kent, "hoewel ik natuurlijk
niet beoordeelen kan, waarover u zich verder
te verantwoorden zult hebben."
„Neen, meneer", antwoordde Bob met een
berouwvollen blik naar zijn vader en de zaal
schudde van 't lachten. Er is altijd bij iede
re rechtzaak een groote spanning, maar deze
zaak had heel wat meer emotie gebracht, dan
gewoonlijk het geval was. Daardoor kwam het
cok dat Bob's komst een reactie veroorzaakte
en men bij de minste aanleiding in lachen
uitbarstte.
Bob legde verder uit dat hij met twee da
gen zijn toelage moest ontvangen en dan de
vijfhonderd dollar zou terugbetalen. Daarom
had hij gedacht, dat het geen kwaad kon,
het geld mee te nemen. Deze verklaring werd
met een zekere verbazing ontvangen, maar
maar merkte Bob niets van. Later had hij be
dacht dat Jackson er mogelijk door in
moeilijkheden zou kunnen komen, daarom
had hij het geld ingepakt en het terugge
stuurd, toen de eerste de beste trein genomen
om weg te blijven, totdat die valsche spelers
geschiedenis uit de voeten zou zijn. Sindsdien
had hij gehoord dat ze heelemaal niet van
plan waren geweest, hun dreigementen ten
uitvoer te brengen, want dat ze kort na hem
de stad verlaten hadden, 't Was dus vreeselijk
jammer, dat Jackson het geld niet ontvan
gen had, omdat er dan niets gebeurd zou
zijn. Toch veranderstelde hij, dat het eigen
lijk stelen was geweest en wat hem betrof,
hij zou zeker iets dergelijks nooit weer doen.
Maar toch wilde hij nog even zeggen, dat hij
nooit van zooiets buitengewoons als Jackson
voor hem had gedaan gehoord had en dat het
doodjammer was, dat hij zoo'n ellende had
doorgemaakt.
Toen hij uitgesproken had, bleef het pu
bliek in verbaasd stilzwijgen zitten, ver
geefs trachtend, zich in Bobs zienswijze te
verplaatsen.
Het eenige wat den jongen schijnbaar hin
derde was, dat Jackson zoó'n narigheid
doorstaan had.
De buitengewoon précaire toestand, waarin
hij zich door zijn bekentenis gekomen was,
scheen hem geen oogenblik te verontrusten.
Na het eerste oogenblik van stomme verba
zing begon men te glimlachen en zijn bu
ren aan te stooten. Toen lachte er iemand
hardop en het volgende oogenblik daverde de
geheele zaal van uitbundig gelach, terwijl Bob
de menschen met groote oogen aankeek, waar
na ze nog onbedaarlijker lachten.
Op een gegeven moment klopte rechter
Kent om stilte en langzamerhand keerde de
rust weer terug.
Toen wendde hij zich tot de jury.
„In verband met wat we juist gehoord heb
ben", sprak hij, „geloof ik verantwoord te
zijn, indien ik u verzoek uw uitspraak te her
zien.
De voorzitter stond op, na haastig met de
juryleden gesproken te hebben. „Wij hebben
de uitspraak herzien Edelachtbare en wij be
vinden den verdachte onschuldig."
Rechter Kent stond op. „De uitspraak van
de rechtbank luidt, dat de verdachte van
rechtsvervolging ontslagen zal worden, zon
der een smet op zijn naam." Rechter Kent
wachtte en zag als iemand, die juist uit een
droom ontwaakt, om zich heen. „Ik verklaar
de zitting voor gesloten", voegde hij er aan
toe en klopte op de tafel.
Er brak een pandemonium van gepraat en
gelach los terwijl de jury en het nog aanwe
zige publiek de zaal verlieten. Verscheidene
riepen Bob wat toe, maar deze had een be
scheiden, onopvallend 'plekje achter Jackson
gezocht en trachtte den vaderlijken blik te
vermijden.
Daarna verzocht rechter Kent hen allen in
zijn kamer achte de rechtzaal te komen, waar
meneer Evans Jackson dankte voor wat hij
voor zijn zoon gedaan had. Toen de bankdi
recteur met Bob vertrokken was, rende Vir
ginia naar Jackson toe en nestelde zich in
zijn armen, ze zagen elkaar in de oogen en in
hun blik was de groote liefde, die alleen
groeit uit gemeenschappelijk lijden.
Op het laatst wendde ze zich tot rechter
Kent,
„Zal ik het hem vertellen, vader?"
Rechter Kent knikte.
„Jackson, we weten alles van het paarien-
collier. Lloyd heeft het me verteld, 't Was
prachtig van je. Jackson!"
Meer zei ze niet, maar ze, wendde het ge
zicht af en keek met betraande oogen door
het raam en schreide zacht. Maar het licht
van de liefde, die in haar oogen scheen, toen
ze tot hem sprak, deden eindelijk de laatste
last van Jackson's schouders vallen.
De bevende handen van rechter Kent gre
pen die van zijn zoon.
„Mijn jongen", kwam het vol innigheid over
zijn lippen; „mijn jongen, Jacksonnooit
zal ik meer aan je twijfelen
EINDE.
De suikercampagne te Halfweg is weer begonnen. De eerste bieten
zendingen worden per vrachtauto aangevoerd
De beide schaakmeesters dr. Max Euwe (links) en dr. Aljechin tijdens de eerste
partij van de match om den wereldtitel, welke Dinsdagavond in den Haagschen
Dierentuin werd gespeeld
Jhr. W. F. van Lennep, wiens benoe
ming tot Nederlandsch gezant in de
Unie van Zuid-Afrika binnnenkort te
verwachten is
Enthousiaste schaaklielhebbers volgen op hun eigen borden de eerste
partij van de match om den wereldtitel tusschen dr. Max Euwe en
dr, Aljechin, welke Dinsdagavond in den Haagschen Dierentuin werd
gespeeld
