DE ONLUSTEN IN PALESTINA.
Rechter zonder genade
FEUILLETON
door
GEORG FROESCHEL.
19)
xn.
DE VERLOOFDEN.
Er veranderde niets, alles werd, anders. Ma-
nanne en Alfred kwamen net zoo vaak als
vroeger bij elkaar, alleen dat nu Marianne tijd
riü j S v^ststelde. Zij liepen naast elkaar
de straten, zaten in Alfred's kamer thee
'e örmken, maar het stond al van begin af
rnZ, wanneer zij van elkaar afscheid
-oestennemen, want plotseling had Marianne
jaar tijd streng ingedeeld en elk kwartiertje,
SmJ j volgens programma gebruikt werd,
vav^mi1 ilaar geweten. Het belangrijkste
eiscnu met vroeger was, dat zij nu altijd een
£s onrlijnd onderwerp voor hun gesprek-
a i scheen hun toe. alsof al hun
bant voor verloving een doelloos ge-
eiw» §eweest waren en alsof ze nu pas iets aan
nMrvertellen hadden. Natuurlijk had hij
vpri^u°e"er -Yan zÜn collega's en van zijn werk
aehpii j n **ad liem met alles, wat overdag
s ueurd was op de hoogte gehouden en wat
had n ..Üzonder belangrijk gevonden had.
Mn Z3in hooSst de andere geïnteresseerd
jwS- 3^ voor beiden even belangwekkend
nrpciJle? Alfred °P don bieravond bij den
wat Sf -van de rechtbank gesproken had en
hïPiM, n-anne besloten had omtrent haar
krasa6 ^!ntermantel-b°ntkraag of geen bont-
öohh V- i, ^enden elkaar reeds twee jaren
ziitt vT-v hoorden nu pas waar de andere in
u stond. welke krachten voor- of
nen werkten. De achtergronden werden
levend, onbelichaamde schimmen, de moeder,
de tantes, de collega's, de superieuren namen
gestalte aan, waarmede ernstig rekening ge
houden moest worden.
Met aangename verbazing bemerkte Alfred
dat het verschil tusschen het militaire milieu,
waaruit hij voortsproot en dat van den ambte
naarstand waartoe Marianne's familie be
hoorde, minder was dan hij eerst gevreesd had
en dat de weduwe van den eersten luitenant,
met een klein pensioentje en de weduwe van
een inspecteur van politie met een iets kleiner
pensioen, de zelfde wereldbeschouwingen had
den. Zijn moeder, die eenige jaren geleden ge
storven was zou haar toekomstigen schoon
zoon niet veel anders ontvangen hebben als hij
ontvangen werd door Emilie Kirbach. Het zou
wel in een salon met verschoten zijde over
trokken meubelen zijn geweest en niet in een
donkerbruine huiskamer met een hoog buffet
en een sofa met ombouw, maar ze zou hem
op precies dezelfde manier twee schreden te
gemoet gekomen zijn, zou hem precies zoo met
een allesomvattenden, onderzoekenden blik
opgenomen hebben en dan plotseling aange
naam ontroerd hem een beetje gedwongen
verzocht hebben: „Gaat U zitten, mijnheer
Questenberg."
Neen dat was nog moeilijk noch pijnlijk, m
het begin waren de vormen te stijf en tegen
het einde waren er geen vormen meer. Men
vond spoedig de juiste manier om met schoon
mama om te gaan en ook de andere familie
leden, de oom uit het ministerie van Finan
ciën. de tante die een pension hield in het
centrum, de neven, en bankklerk. een be
diende in een boekwinkel, en een tooneelspeler
van een der Westelijke theaters waren men-
?chen om gemakkelijk mee om te gaan. al
waren ze een weinig vrijgevig met stevige
handdrukken en energieke po'itieke en sport-
termen De nichtjes waren lief, erg lief en ze
waren allen officieel semi-officieel of op de
een ol andere manier verloofd Ontstemmin
gen en hatelijkheden kwamen slechts van den
kant van de heeren verloofden die de omstan
digheid, dat Afred zijn huwelijk op een gauw
komenden datum bepaald had, als een uit-'
drukking van sociale eer en financieele supe
rioriteit opgevat hadden. In het algemeen
hadden deze familiebetrekkingen een gunsti-
gen invloed op Afred, want plotseling ont
waakte een groote activiteit in hem. Het was
goed te bemerken, dat ondanks alle vertrouwe
lijkheid hij in Marianne's familie hooggeacht
werd en als de laatste instantie in alle beslis
singen beschouwd werd. Hij liet zich dit gaar
ne welgevallen, was niet spaarzaam met raad
en oordeel en was er in het geheim blij om dat
hij voor zijn ongebruikte werkkracht een ar-
heidsveld gevonden had.
Ook Marianne werd in Afred's familie- en
vriendenkring zonder merkbaren tegenstand
opgenomen. Questenberg was in de laatste
jaren ver gebleven van alle sociale verwikke
lingen, hij gold niet als een ernstige huwelijks-
candidaat. noch als een man, wiens invloed
later gebruikt kon worden. As hij besloten
was zijn vriendin te huwen, dan was er geen
enkele reden om zijn geluk in den weg te
staan. Een bezoek bij het hoofd van de familie
een oom, die staatssecretaris b.d. was, verliep,
onder een glaasje Malaga zoo vlot als een
theater scène, en bewees, dat zelfs oude excel
lenties liberale levensvormen, die zich ken
baar maakten bij familieleden, drie of vier
graden verwijderd, niet ongenegen waren. Het
bezoek duurde precies twaalf minuten.
Een tante, vrouw van een kapitein, noodigde
Marianne uit voor de Kerstvacantiedagen
naar Düsseldorf te komen, om het lieve schep
sel, dat de zoon van haar zuster tot echtge
noot gekozen had, eens grondig te leeren ken
nen". Tegelijkertijd beloofde zij haar dochter
in Stuttgart, dat ze voor Kerstmis overkomen
zou en ze kreeg met haar disposities volko
men gelijk want Marianne „had het met de
voorbereidsels voor het huwelijk te druk en
kon er niet toe besluiten om het laatste Kerst
feest voor haar huwelijk niet bij haar moeder
te vieren."
Zoo bleef dan als duurzame schakel met
Alfred's milieu slechts Roland Ravenner een
jeugdvriend van Afred en Ethel Hartfeldt,
de verloofde van den advocaat.
1 Ravenner, over het paard getild en bewust
van zijn zege door zijn aanstaande huwelijk
met de rijke erfdochter, gaf ter eere van Al
fred's en Marianne's verloving een diner in
een Russisch restaurant en ofschoon er slechts
vier couverts waren, liet hij den kellner dra
ven alsof het Koning Arthur's Ronde Tafel
gold na een jacht op het everzwijn met spijs
en drank te laven. Hij hield een kilometer
lange speech, waarin hij van alles aanroerde,
doch geen melding maakte van het bruidspaar
en terwijl hij alleen een flesch champagne in
zes toasten ledigde (op het welzijn van Mo-
hamed de Profeet, op Karl May, op Karl Marx,
Nurmi, Frederik de Groote en Edison) leunde
de zwaar gedecolleteerde Ethel tegen Marian
ne's schouder en vroeg haar zachtjes: „Hoe
heb je hem er ten slotte toe gekregen?"
„Ik weet het niethet kwam van zelf."
„Ben je blij?"
„Ja, ik ben blij, dat het zoover is, ik ben zoo
burgerlijken jij, Eehelailes bij het
oudegelukkig?"
„Niet zonder alsem, maar tochRoland
is zoo veranderlijk druk. Die ziet men niet
veel".
„Prositprosit!" Ravenner besloot zijn
rede met een verschrikkelijk kabaal, men
moest opstaan en zijn glas leegdrinken, dezen
keer op Maria Thérèse 'en een zekere Eduard
Meyer—Reibemühl, die de advocaat den vol
genden dag verdedigen zou. Ook toen Raven
ner in den loop van den avond weer nuchter
geworden was, bleef hij bij het thema Reibe
mühl. Hij was reeds lang van plan geweest
Ethel eens te laten zien. hoe hij er in toga
uitzag en zijn redenaarstalenten door haar te
laten bewonderen. Tot nu toe had zij steeds
energiek geweigerd een rechtszaal te betre
den, voornamelijk omdat ze niet wist wat ze
moest aantrekken en ook omdat er in haar
opinie slechts één eereplaats In de rechtzaal
was. namelijk het beklaagdenbankje.
Maar Ravenner liet niet los, beweerde dat
het tot de vrouwelijke plichten behoorde om
het beroep van haar aanstaanden echtgenoot
hoog te houden. Reeds de meisjes van de oude
Germanen volgden hun mannen op het slag
veld.
Daarom verwachtte hij de dames morgen
beslist in het gerechtshof te Moabit, eerste
verdieping zaal 31, te precies twaalf uur 's
middags. „Questenberg zal wel voor de stalles
zorgen."
„En mijn bureau dan, Ravenner?" onder
brak Marianne hem.
,,Ach wat, je moet immers naar den tand
arts", besliste Ethel.
In het verkeer met vrienden is de dictatuur
den meest succesvollen omgangsvorm, of
schoon het reisbureau niemand missen kon
daar het tegen Kerstmis liep, ofschoon Ques
tenberg in het geheel geen interesse voor het
geval Reibemi^l had, zaten Marianne en Al
fred toch den dag daarop om precies twaalf
uur in de publieke tribune van zaal 31 en pro
beerden Ethel er toe te krijgen om met de
waardigheid van het lokaal rekening te hou
den en zich fatsoenlijk te gedragen.
„Kijk eens hoe hij zich aanstelt! Ik heb lust
mijn tong naar hem uit te steken!"
„Om 's hemels wil Ethel!"
Maar het viel niet te loochenen, dat Ethel's
verontwaardiging eenige rechtvaardiging had.
Ravenner zat werkelijk met een te opvallende
pose voor het beschot, dat om de beklaagden
bank stond. Met twee vingers steunde hij zijn
machtig hoofd en zijn energiek profiel om de
mooie lijnen van zijn hand goed te doen uit
komen. Zijn toga stond van voren een weinig
open en liet de zwart-witte das even zien;
hij was opgeblazen met kokette waardigheid.
Misschien had Ethel het filmachtige van
zijn uitzien en optreden vergeven als hij niet
met zulk een grandioze brutaliteit zijn bruid
en zijn vrienden verloochend had. Vijf minuten
geleden hadden zij met z'n vieren nog siga
retten rookend in de gang gestaan en nu deed
Ravenner net alsof hij als een cherubijn om
den troon van de gerechtigheid zweefde en
feitelijk blij was hen kwijt te zijn. Elk gezicht
heeft twee kanten en met het linkeroog had
hij best een knipoogje kunnen geven ten tee-
ken, dat hij Ethel's blikken beantwoordde.
(Wordt vervolgd,).
De Geldersche Industrieele Club organiseerde Woensdag een
excursie naar de hoofdstad, waarbij o.m. ook een bezoek aan
de wert van de Ned. Scheepsbouw Mij. werd gebracht. Het
gezelschap tijdens de bezichtiging van de in aanbouw zijnde
schepen
Van de Germania-werf te Kiel is dez^r dagen het motor
tankschip «China», gebouwd voor de Standard Oil Company
te San Francisco, te watergelaten. Het schip kiest zijn element
De bariton Luigi Montesanto
in een der scènes tijdens de
repetities der Italiaansche
Opera, die Zaterdag het seizoen
opent met Verdi's «Nabucco»
De heer J. Benninga van Nederland-
jche nationaliteit, sinds kort in Engeland
woonachtig, is benoemd tot voorzitter
der Kamer yan Koophandel te Mitcham
Mr. J. Kruseman nam Woensdag af
scheid als president van het Gerechts
hof te Amsterdam
In den Amstel bij de Hooge Sluis te Amsterdam wordt ten be-
hoeve van de gasleidingen een zinkbuis neergelaten, waardoor Najaarsstemming Op de Oostzee. Visschersbooten in den
voor de scheepvaart ter plaatse slechts een kleine doorvaartruimte herfststorm
is vriiaelaten
De onlusten in Palestina. Sommige gedeelten
van Jerusalem zijn door prikkeldraadversperringen
afgesloten. Links een manifestant, die door de
Engelsche politie wordt gearresteerd
