Rechter zonder genade
Wielrijders opgepast 111 Met ingang van Maandag oefent de Amsterdamsche verkeers
politie speciale controle uit op de wielrijders. Ook agenten in burger nemen hieraan
deel
De Duitsche minister van
Arbeid, Seldte, arriveerde
Maandag te Amsterdam
voor het bezichtigen van
eenige werkverschaffings-
en ontginningswerken
De strijd in het verre Oosten. Officieren der
Japansche genie-troepen steken per boot de
rivier Huto in Zuid Hopei over teneinde den
aanleg van een brug over dezen stroom te
controleeren
Niet minder dan 1500 paar
den waren aangevoerd op de
groote jaarlijksche paarden
markt te Hedel, welke Maan
dag is gehouden
Charme en muzikaliteit vierden hoogtij bij de Engelsche nationale accordeon
competitie, welke in Central Hall te Londen werd gehouden
Ir. E. C. W. van Dijk, lid van de directie
der Ned. Spoorwegen, is Maandag op
61-jarigen leeftijd te Amsterdam over
leden
De ontmoeting, weike van de zijde van den kleinen viervoeter goed bedoeld
was, doch verkeerd werd begrepen
De heer A. Veraart heeft Maandag op den Nieuwendammerdijk bij het IJbosch te Amsterdam met
behulp van een drijvende brandspuit proeven genomen ter verdrijving van den mist
FEUILLETON
door
GEORG FROESCHEL.
29)
Hoe Alfred Questenberg ertoe gekomen was
om de onbelangrijke zaak van Karl Ritten-
wald tot een beslissenden factor in zijn leven
te maken, zou op verschillende manieren ver
maard kunnen worden. Als zoon van een offi
cier was hem van zijn prilste jeugd af het ge
voel voor autoriteit ingeprent geworden, maar
reeds het kind was vervuld geworden door
een hartstochtelijk gevoel van zelfstandig
heid en de zucht zich te onderscheiden. Alle
conflicten, die daardoor in zijn gemoed ont
staan waren, had hij met zichzelf uitgevoch
ten en het einde ervan was altijd geweest, dat
h« zichzelf met de toekomst getroost had.
Steeds had hij het gevoel, dat hij nog niet
sterk genoeg was voor de daad, dat hem dan
weer terughield van doorslaggevende beslis
singen, steeds had een innerlijken drang hem
gelimiteerd en had hem gedwongen om wat
plicht voorschreef te volgen. Zoo was het op
het gymnasium, op de universiteit, in den
oorlog en in de revolutiejaren gebleven. Steeds
was zijn hart gekeerd geweest tegen de leera
ren, tegen de conventloneele romantiek van
het corpsleven, tegen den hoogmoed van de
officieren en het had zich na de ineenstorting
den nieuwen staat evenzoo gekeerd tegen
de nieuwe heerschers Hij had het nooit met
de wereld kunnen vinden maar had ook nooit
f die wereld definitief partij gekozen Hij was
re zwak om de verantwoordelijkheid voor een
daad te dragen en was toch te zelfbewust om
aan de daden van anderen mee te doen. Zwij
gend protesteerend stond hij tusschen klasser
en wereldgebeurtenissen, ijverzuchtig, onbe
vredigd en heimelijk vol schaamte, dat het
zoo met hem stond.
Zoo kon men den dag zien aankomen, die
hem tot zijn daad gebracht had. Met het lig
gende kruis, dat hij met gestrekte hand in de
lucht geteekend had sloot hij strijd, verwar
ring en overwinning af. Deze verdwenen voor
hem in de diepten der vergetelheid en als ge
tuige van zijn triomf, bleef een gevoel als van
een roes in zijn bloed en zenuwen achter, een
drang naar heftige beweging als een antwoord
op het snellere kloppen van zijn hart.
Plotseling stond hij in de gang, schreed,
neen rende langs de vijftig verschillende deu
ren. de steile treden van een neven trap lokten
hem naar boven, en van de derde verdieping
liep hij weer naar de parterre. Het gerechts
gebouw, het verschrikkelijke eentonige bak-
steenen gebouw werd in zijn verbeelding tot
een landschap vol bergen en dalen waardoor
hij flink marcheeren kon. Zoolang hij in zig
zag de gangen volgde vond hij geen rust, eerst
toen hij in een blinde gang kwam. kwam hij
tot stand en liet zijn opgejaagde ziel tot rust
komen.
Hij zag daar een cel van hout en glas. waar
in een toestel schemerde, en zonder te weten,
wie hij wilde telefoneeren opende hij de deur,
wierp de munt in de gleuf en eerst toen een
vreemde stem geantwoord had „Hier Deutsche
Reisebureau!" wist hij, dat hij naar Marianne
verlangd had.
„Hier rechter Questenberg. Is juffrouw Kir
bach te spreken?"
„Een oogenblikje
„Een oogenblikje
De rechter hield de microfoon aan zijn ooi
en wachtte.
xvm.
EEN TELEFONISCH GESPREK.
Een oogenblikje.... een oogenblikje is de
kortste tijd, waarmede in de zakenwereld ge
rekend wordt, een oogenb'ikje is de tijds
periode die noodig is om iemand van zijn
werkplaats aan de telefoon te roepen, een tele
foongesprek duurt volgens het horloge een
paar seconden en soms een paar minuten. In
zulk een oogenblik werd het noodlot van Ma
rianne Kirbach beslist.
Zij was des morgens in het bureau gekomen,
punctueel en prettig om aan te zien zooals
altijd en had haar werk gedaan met haar ge
wone ijver en vriendelijkheid en de slagvaar
digheid, die het bedrijf eischten. „De beste
verbinding naar Glatz?" „Via Breslau, de trein
vertrekt om elf uur zeventien 's avonds." „Een
visum voor Italië" „Vijftien mark voor Duit
sche staatsburgers„Slaapwagen naar
VenetiëMilaan?" „Ja, maar alleen eerste
klasse."
De klanten van het reisbureau kregen allen
prompte en nauwkeurige antwoorden en ook
de vrouwelijke collega's ontdekten geen ver
andering in Marianne's gedrag. Zij was niet
bleek, ze was niet nerveus, zij was niet moe.
niets verried haar leed en haar besluit. Een
lange nacht was na die ontmoeting verloopen.
Als men drieëntwintig jaar oud is en gedu
rende de laatste zes jaren zijn brood zelf ver
diend heeft, dan is een nacht voldoende om
een bittere ervaring, een zware teleurstelling
zoo diep in zich te begraven, dat een vreemde
er niets van merkt. Toen zij die vrouw uit het
huis van haar verloofde had zien komen, had
zij twee jaren van haar leven afgeschreven, en
de uren, die daarop volgden hadden haar de
overtuiging gebracht, dat een definitieve breuk
de eenige oplossing was. Zij was zoo diep belee-
digd, zoo gekrenkt, dat zij niet verstandig zijn
kon. eri haar gewond gevoel zei haar, dat dat
de eenige oplossing was.
En toen kwam opeens mijnheer Dietrich
naar haar toe en zei: „Mejuffrouw Kirbach,
mijnheer Questenberg is aan de telefoon voor
U." Dat veranderde alles. Gedurende deze se
conde voor zij zich van haar plaats aan de
toonbank losmaakte voltrok zich het noodlot
voor haar leven.
Een leven vol kleine zorgen, vol strijd met de
dagelijksche moeilijkheden, een leven waarvar
zij twee jaren aan een man gegeven had. die
haar bedroog Daartegenover stond veel hoop
hoop op een zeker, burgerlijk bestaan, be
schermd door een titel, hoop op een rustig
leven, sociale positie en misschien een gezin.
Zou zij dat alles wegvlakken en alles ver
gooien terwille van gekwetste gevoelens, om
dat een ouderwetsche moraal ontrouw verraad
noemde, dat niet vergeven kon worden. Alle
vrouwen werden immers bedrogen' waarom zou
zij dan een uitzondering zijn. Zij vergaf niet,
zij vergat niet, zij verdroeg het onverander
lijke, omdat schande en beleediging lichter te
dragen waren dan de vernietiging van een
toekomst.
Zoo dacht en berekende Marianne in die
eene minuut en zij vond zich zelf erg verstan
dig. Zij erkende alles, alleen niet, dat de kern
van dit verstand, deze berekening slechts liefde
was, die door een teleurstelling niet vernietigd
kon worden. Zij ging naar de telefoon
opende de deur greep den hoorn en luisterde
naar de vertrouwde stem.
„Marianne, ben jij het, hoe gaat het, en nog
succes gehad op het woningbureau?"
„Ja, Alfred, moeder was er gisteren en heeft
alles in orde gebracht."
Dat is prachtig Vertel het me."
„Ik ben nu aan het werk. maar we zien el
kaar toch vanavond?"
Ja, vanavond, weer op onzen hoek
ja?"
„Ja."
„Tot straks dan?"
„Adieu, tot straks."
xrx.
RECHTER VAN INSTRUCTIE QUESTENBERG
EN GEMALIN.
De rechter van Instructie Questenberg
trouwde met Mejuffrouw Marianne Kirbach.
Den buitenstaander mag dit als een enkel
puntje in het wereldgebeuren toeschijnen,
voor de hoofdpersonen is het een voortdurende
opeenvolging van gebeurtenissen, een keten
van avonturen waarvan elk zijn eigen gevaar,
zijn eigen zorgen meebrengt.
Zoodra de strijd met het woningbureau, en
de onderhandelingen met den huiseigenaar af-
geloopen zijn, begint het kiezen en koopen van
het meubilair en de ta.llooze gebruiksvoorwer
pen. Alle verloofde rechters moeten zelf naar
het meubclmagazijn en uit een dozijn heeren
kamers, die uitzoeken, die hun esthetisch idee
van heerenkamers het meest benadert, zij
moeten den proefdruk van de huwelijksaan
kondiging goedkeuren, het menu van het hu
welijksdiner opstellen, om per slot van reke
ning dezelfde rookkamer, dezelfde huwelijks
aankondiging en hetzelfde menu te kiezen als
alle andere trouwlustige jonge rechters.
Dan komen de zorgen voor etiquette en
toilet, die him onbelangrijkheid ten spijt toch
minstens even vermoeiend zijn als al het
andere dat voorafging. Steeds zijn er eenige
tantes die beleedigd zijn en weer verzoend
moeten worden, steeds weer zijn er familie
leden. die zich op hun teentjes getrapt voelen.
Zoo dwalen dan twee menschen wekenlang
onder een hemel grijs met onweerswolken, en
hebben al hun tegenwoordigheid van geest
noodig en al hun energie, om verpletterende
katastrofen te vermijden. Zij hebben geen tijd
voor elkaar, geen rust en zijn met alle krach
ten bezig om te trouwen.
Eerst als de ambtenaar van den burgerlijken
stand en de dominé hun woordje gezegd heb
ben begint het gezamenlijke leven zooals het
behoort. Marianne, die vier jaren lang haar
plaats als employé in het wereldverkeer in
genomen heeft, en die menschen over alle
lengte- en breedtegraden geëxpedieerd heeft,
werkt nu binnen enge grenzen. Drie kamers
en een keuken zijn haar rijk, een jong meisje
van buiten is haar hulp en al haar doen heeft
slechts het doel, een man. haar man, te ver
zorgen en om een paar kamers huiselijk in
orde te houden.
(Wordt vervolgd.)
