LUCHTVERDEDIGINGSOEFENINGEN
Rechter zonder genade
Tijdens de cross-country der Kon. Militaire Sportvere'eniging, welke Donderdag in de omgeving van Den Haag werd gehouden, werd
voor de deelnemers heete chocolade verkrijgbaar gesteld. De «opperschenkers» warmen zich bij het vuur
De ontvangst van Koning Leopold van België door
het gemeentebestuur van Londen had in de Guildhall
plaats. Naast den Koning de Lord Mayor der Engel-
sche hoofdstad, sir Harry Twyfofd
De kapitein van de «Statendam», de
heer J. J. Bijl, is benoemd tot gezag
voerder van het grootste mailschip
der Nederlandsche koopvaardijvloot,
de «Nieuw Amsterdam»
FEUILLETON
door
GEORG FROESCHEL.
38)
Dr. Kislinski was zoo woedend, dat hij met
zijn actentasch klets op zijn lessenaar
sloeg en zonder om te kijken de zaal uitloopt.
Of de sentimenteele ezel daarop zijn vrouw op
zijn knieën vergiffenis gesmeekt heeft en met
haar arm in arm naar hun huis gewandeld
is, weet hij niet. In elk geval moesten advoca
ten een vereeniging oprichten om hen te be
schermen tegen zwakzinnige cliënten."
Zoo ongeveer vertelde Kislinski het verloop
van het proces van Stiewekind tegen Stiewe-
kind toen hij dien avond aan zijn bridge-
tafeltje zat. Eerst nadat hij achterelkaar drie
robbers gewonnen had. verzoende hij zich weer
met de wereld.
Dat was dan het slot! een bioscoopachtig
happy-end van een burgerlijk drama. Het
zwakke, stupide, geduldig wachtende vrouwe
lijke had het listig, energiek, krijgshaftig en
mannelijke element verslagen, Waldemar Stie
wekind erkende zijn onrecht, was van zijn ver
blinding genezen en keerde gelouterd tot zijn
vrouw terug.
Oogenschijnlijk was nu alles in de beste orde.
de verkeerde daad van den rechter had slechts
goede gevolgen gehad, het succes, de goede
resultaten voor elk persoon afzonderlijk be
reikt. heiligden in de aardsche begripper het
middel waarvan hij zich bediend had.
XXV.
DE MAN IN DE SCHADUW.
t De rechter had zijn verkeerd© daad niet ge
pleegd ten eigen voordeele, ook niet door licht-
zinnigen moedwil gedreven. Alle folteringen
had hij geduld, alle dwang, alle pijnen die een
sterk hart. een innerlijk zedelijk karakter ten
onder moesten brengen, hadden zich tegen
hem moeten vereenigen, voor hij die daad be
ging.
Nu was geschied wat ontelbare malen reeds
geschied was en dat ook tallooze keeren zou
geschieden. Geen werkende bliksemstraal viel
uit den hemel, geen afgrond opende zich om
den misdadiger te verslinden, het leven ging
verder. Het gleed over Questenbergs daad heen,
liet het in het verleden verzinken, en het zou
geheel volgens de menschelijke natuur geweest
zijn. als ook de rechter zijn daar in steeds
diepe diepten van zijn gevoel en zijn ziel had
laten zinken. Het zou menschelijk geweest zijn
als Questenberg, omdat hij vergeten wilde,
zijn meineed vergeten had en dat hij weer
teruggekeerd zou zijn in het rechte spoor van
zijn welgevorderd leven, maar Questenberg.
de rechter van instructie, de ambtenaar, de
echtgenoot, die in al het andere geleek op
andere rechterse, op andere ambtenaren en
echtgenoten, was op dit eene punt onnatuur
lijk, een uitzondering.
In de oerwouden bestaan reuzenslangen, die
zonder hun prooi te verscheuren een ree, of
een jongen buffel inslikken kunnen. Geweldig
gespannen, tot berstens toe welft zich hun
lichaam om de doorgeslikte prooi, loodzwaar en
als verlamd ligt de python wekenlang stil, het
schijnt dat hij stervende is maar hij verteert
toch tenslotte het naar binnengewurgde kada
ver. Questenberg, die tot de soort menschen
behoorde, die er aan gewend zijn ongehoorde
misdaden, schandelijk onrecht, verschrikke
lijke afschuwlijkheiden dagelijks te verwerken,
stierf aan een kleinigheid, aan een nooit ont
dekt oninteressant meineedje.
Uiterlijk was er aan hem na den dag van de
behandeling niets te bespeuren. Hij wandelde
naar zijn bureau, een voorname, zorgvuldig ge-
kleede. een tikje bleek uitziende man van in de
dertig, hij liep, onopvallend, een van duizenden
door de lawaaierige straten naar het plompe,
zware gebouw op den, nok waarvan een stand
beeld van de gerechtigheid met het zwaard
opgeheven stond.
Toen ging hij aan zijn volgeladen schrijftafel
zitten en vorschte naar misdrijven, dwong be
kentenissen af, vaardigde bevelen tot arres
tatie uit, was scherpzinnig en onverbiddelijk,
opdat het beleedigde recht gewroken kon wor
den.
Op een bepaald uur reed hij terug naar huis,
kuste zijn vrouw, die hem tegemoet trad, ging
aan de gedekte tafel zitten, at en dronk, keek
de krant in. ging op den divan liggen en deed
alsof hij sliep.
Zoo ging de eerste dag en de eerste nacht
voorbij, Marianne sliep naast hem, lag als een
kind op het kussen, ademde diep en rustig in
haar zekerheid, grijsachtig licht kwam door
de jalouzieën, een bundel van helle zonne-
lichtstrepen verschenen op den muur, een
nieuwe dag was aangebroken.
De dagen volgden el kaai* op, dan weken ge
vuld met het zelfde doen. dezelfde plichten,
dezelfde gedachten. Alfred Questenberg hield
zichzelf onder strenge controle, hield zichzelf
strak in toom en deed plichtsgetrouw wat het
uur hem bood. Hij had de kracht geërfd om
met moede ledematen in het gelid door te blij
ven marcheeren. hij strompelde niet, hij ver
brak het gelid niet, zwijgend en met een zwaar
hart liep hij in de maat door.
Nog had hij de gave om zichzelf te kunnen
gadeslaan niet. verloren en hij verweerde zich
tegen de onzichtbare verstikking, de innerlijke
verdorring. Maar het hielp niets, dat hij ver-
strooing zocht, dat hij zich tot menschen en
boeken wendde om in zich nieuwe levens-inte
ressen wakker te roepen.
Door een eigenaardige splitsing van zijn per
soonlijkheid zag hij zichzelf, zooals hij zich
thuis en op het bureau bewoog, zooals hij sprak
en werkte, at en uitrustte en het werd hem
steeds duidelijker dat hij dit alles niet uit zich
zelf deed, maar als tooneelspeler op de plan
ken een ingestudeerde rol speelde. De rechter
en echtgenoot Questenberg bestonden niet
meer, van nu af aan was er slechts een man,
die op hem leek. die zijn rol speelde. De wer
kelijke Questenberg had het recht_op aich zelf
verloren, toen hij de kern van zijn wezen ver
nield had.
Dat yvas het: niet om zijn brood te verdie
nen, niet terwille van de positie en niet uit
een lauw interesse voor de koele, juridische
gedachten-vormen was hij rechter geworden.
Voor hem was het recht het levende middel
punt van zijn denken en voelen, toen hij daar
tegen zondigde, vernielde hij zijn eigen funda
menten en tuimelde, als een dier waarvan men
gedurende een vivisectie de evenwichtsorga
nen weggenomen heeft, door een zinnelooze
wereld. Misschien zou hij weer een houvast
gevonden hebben, als hij uit zijn beroep ge
vlucht was en als boer, koopman of hand
werker opnieuw begonnen was. Maar hij was
zoo vastgegroeid aan abstract denken, dat voor
dat. wat men het practische leven noemt, hem
verstand, kijk en moed ontbraken. Hij kon
slechts oordeelen over de daden van anderen
volgens het schema van zijn wetten, hij had
zoo hoog boven het andere leven, waarvan
slechts brokstukken misère naar hem toe kwa
men, geleefd, dat het hem een onmogelijk iets
scheen om zich zelf in de branding te storten
en met eigen armen zich door de golven heen
te worstelen.
Verward, verdoofd, niet begrijpend, was hij
blijven staan, toen Roland Ravenner hem van
zijn verdere plannen voor het leven vertelde.
Questenberg ontmoette den advocaat, die
sedert twee maanden met Ethel getrouwd was,
in de buurt van zijn flat. Ravenner zwaaide
met zijn hoed, holde over straat en vatte den
rechter onder zijn arm. .,Waar ga je naar toe,
ouwe jongen? Nog steeds braaf aan het werk
op de muffe acten en die beste, oude gauw
dieven aan het verhoor en?"
„Wat anders zou ik moeten doen?" vroeg
Questenberg, terwijl hij zijn arm vrijmaakte.
,,Ga jij dan niet naar je griffie?"
„Mijn griffie?" Ravenner deed het gebaar
na van een goochelaar, die iets in de lucht
doet verdwijnen." Hokus-pokus, mijn griffie
is weg, in atomen uit elkaar gespat, in het
Nirwana verzonken Ik heb de deur er van
achter mij gesloten toen ik ging trouwen en
daag wil meepraten moet daar geweest zijn en
nu denk ik er natuurlijk heelemaal niet meer
aan om de toga weer aan te trekken. Voor mijn
part vreten de muizen mijn acten op."
„Wat doe je dan nu?"
„Voorloopig niets, ik wacht af tot men my
roept. Ik kan praten, ik kan schrijven, ik heb
wat van de wereld gezien en zie er zelfs vry
behoorlijk uit ze zullen me wel roepen. De
meeste lust heb ik om het eens in de politiek
te gaan probeeren."
„En welke partij zou je kiezen?"
Ravenner werd ernstig. „Ja weet je, daar
over ben ik het met mezelf nog niet eens. Voor
iemand zooals ik zou slechts een vleugelpartij
in aanmerking komen, maar niet iets al te
radikaal. Maar ik heb nog geen beslissing ge
nomen; zoodra Ethel weer beter is en wij onze
eerste soirées geven
„Is je vrouw dan ziek?"
„Ja, ze ligt sedert een paar dagen in een
kliniek, blindedarmontsteking
Ver, als schaduwen, die langs den horizon
trokken, gleden zulke ontmoetingen met de ge
stalten uit de rustelooze, gedachtenlooze wer
kelijkheid aan Questenberg voorbij. Hijmat
de menschen niet meer volgens een ze del ijken
standaard, deelde ze niet meer in de catego-
riën van rechtvaardigen of onrechtvaardiger
moe en gevoelloos dwaalde hij door de wereia,
welker chaos slechts een weerspiegeling was
van zijn innerlijke onrust.
Wanneer zich van buiten geen re°ü 5
voordeed, wanneer hem niemand bij de hand
nam en uit de gangen van het labyrinth, waar
in hij verwdaald was, hielp, dan moest hij m
duisternis en eenzaamheid ondergaan. Maar
hij bleef op zich zelf aangewezen, Marianne
hielp hem niet. Zij had geen idee van zijn
nood, zij voelde niet aan wat er met hem ge
beurde, zij besefte niet, dat hij leed, zij raadae
niet hoezeer hij haar noodig had. Het &elM
egoïsme van het komende moederschap nao
de onzichtbare band van aanvoelen tusscnen
vrouw en man tijdelijk verbroken.
(Wordt vervolgd^.
■■m
De luchtafweer in actie op het dak van het station te Bussum tijdens de luchtverdedigingsoefeningen, welke Donderdag
door legervliegtuigen uit Soesterberg en luchtdoelartillerie uit Utrecht te Bussum werden gehouden
De koude Oostenwind legde Donderdag op vijvers en slooten de eerste ijslaag. Het
eerste product van de koude wordt beproefd
Lord Hallfax heeft tijdens zijn verblijf te Berlijn een bezoek
gebracht aan de internationale jachttentoonstelling. De
Engelsche gast bezichtigt de expositie
Een overdekte straat. De Beursstraat te Amsterdam, welke 'ra
verband met de uitbreiding van de «Bijenkorf» geruimen tijd
voor het verkeer gesloten was, is thans weer opengesteld
De opening van het tweedaagsch
Vondelcongres in de aula der ge
meente-universiteit te Amsterdam werd
Donderdag opgeluisterd door de tegen
woordigheid van den minister van
Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen,
Z. Exc. prof. dr. J. R. Slotemaker de
Br uïne
