NA HET AUTO-ONGELUK
OM EEN KIND
Minister prof. drJ. R. Slotemaker de Bruïne heeft Dinsdag het nieuwe Rijksmuseum yoor
Volkenkunde te Leiden geopend. De minister in een der zalen
Een roode vlag is geplaatst bij het punt, waar de zandauto's den Muiderstraatweg oprijden ter hoogte van
de plek, waar Z. K. H. Prins Bernhard Maandag een auto-ongeluk overkwam
De heer R. P. van Royen nam Dinsdag afscheid als directeur
der Amsterdamsche Gemeente Waterleidingen
De nieuwe groote verkeersvliegtuigen voor de Deutsche Luft
hansa zijn viermotorig en hebben een gemiddelde snelheid
van 330 K.M. per uur
Ook Dinsdag stond het Burgerzieken
huis te Amsterdam heel den dag in
het middelpunt der publieke belang
stelling. leder gesprek behandelde den
toestand van Z. K. H. Prins Bernhard
Anthony Eden arriveert In Downing-
street te Londen voor de Engelsch
Fransche besprekingen
Te Scheveningen werd Dinsdag op de plaats waar vóór 124 jaar Prins Willem van Oranje landde, dit feit herdacht door het 3de
halfregiment huzaren. Een overzicht tijdens de herdenkingsrede die ritmeester P. W. Pieters hield
Bij het punt op den Muiderstraatweg, waar Maandag
Z. K. H. Prins Bernhard een ongeluk met zijn auto
overkwam, is thans ten behoeve van de automobilisten
een waarschuwingsbord geplaatst
FEUILLETON
ROMAN VAN jNORBERT GARAI.
Nadruk verboden.
7)
Inspecteur Benett kijkt Kitty zoo doordrin
gend aan, alsof hij haar op den bodem van
haar ziel wil lezen. Op opvallend ambtelijken
toon maakt hij haar er op attent, dat de 500
pond, die zij gisteren van den vreemdeling
heeft ontvangen, voorloopig door de politie in
beslag moeten worden genomen. De mogelijk
heid is namelijk niet uitgesloten, dat dit geld
den vermoorde ontroofd is. In verband hier
mede, zouden de dames zich dus voor een
vergoeding van eventueele onkosten, welke de
verzorging van het kind met zich zou bren
gen, uitsluitend tot mr. Gordon, den vader van
het kind kunnen wenden.
„Aha", zegt Kitty en zij wordt zoowaar
rood van kwaadheid „u denkt dus, dat wij
om die vijfhonderd pon
Haastig opent zij haar taschje en grabbelt
naar het stapeltje bankbiljetten, dat zij met
een demonstratief gebaar op het schrijfbu
reau deponeert.
.Alstublieftvijfhonderd pondtelt
u het maar even na en geeft u mij dan een
kwitantie voor dat bedrag!"
„Pardon, pardon!" haast Benett zich het
Pijnlijke moment op te heffen. „Het lag niet
m mijn bedoeling u te beleedigen. Het is
slechts mijn plicht u de situatie duidelijk te
maken
Hij glimlacht, bhans een en al welwillend
heid.
„Natuurlijk kan het kind zoo lang bij u
blijven tot de vader het afhaalt. Het is bui
tengewoon vriendelijk van u, dat u zich zoo
vel moeite wilt geven"
En als Kitty dan even later met Maud aan
haar hand, maar zonder de vijfhonderd pond,
het politiebureau verlaat, zegt Nicolle ver
wijtend:
„Maar Kitty, dat begrijp ik niet. Wij weten
zelf niet hoe we het hoofd boven water moeten
houden, waarvan we morgen moeten leven
en jij...."
„Ach ja", valt Kitty haar snel in de rede,
„dat is nu eenmaal niet anders. Je mag het
vertrouwen van een mensch niet beschamen,
ook dan niet, wanneer het maar een kind be
treftEigenaardig: men zegt zoo vaak,
dat het beter zou zijn als arme menschen
geen kinderen hadden. Maar het is toch zoo
mooi zoo'n klein wezentje te bezitten. Maar
hoe zou jij dat ook kunnen begrijpen, Ni
colle?!"
Zij maakt een wegwerpende handbeweging.
„Jij hebt immers Danny
Nicolle verdwijnt in een publieke telefoon
cel en laat zich met de fabriek van Danny ver
binden. Natuurlijk moet zij hem onmiddellijk
van haar onderhoud met inspecteur Benett op
de hoogte stellen.
„Zoo!" zegt Danny. „En de vijhonderd
pond?"
,Die hebben we natuurlijk netjes moeten
achterlaten. Voorloopig heeft de politie er be
slag opgelegd".
„Dat wist ik vooruit, dat het zoo zou loo-
pen". Danny schijnt zeer teleurgeste.J. „Met
jullie, vrouwen, doen ze ook, wat ze willen!
Ik had mee moeten gaan. Ik zou dien inspec
teur wel even verteld hebben
Ben oogenblik schijnt hij te aarzelen; dan
besluit hij nuchter: „Nou ja, 't komt er ook
niet op aan!"
Nog eenige minuten lang discussieert het
tweetal over de verdwenen vijfhonderd pond.
doch dan wordt het tijd om aan hun toe
komstplannen te denken. Danny zal vanmid
dag verlof moeten vragen om de meisjes bij
haar installatie in zijn week-endhuis behulp
zaam te zijn. Zij hebben den wagen van den
groenteboer, mitsgaders Jenny, de oude
schimmel gecharterd
En dan is er nóg een kwestie te bespreken.
Nicolle heeft in de krant een advertentie
gelezen, waarin een steno-typiste wordt ge
vraag, goed op de hoogte van Fransch en
Duitsch. Zou zij zich bij die firma aanmelden
en probeeren tijdens de vacantie van de uni
versiteit wat geld te verdienen?
Danny is er sterk tegen.
„Dwaasheid", meent hij ongeduldig. Van
daag aan den dag krijg je niet zoo gemakke
lijk meer een betrekking. En hoe vaak moest
hij nu nog zeggen, dat zij het niet noodig
had zich door vreemden te laten commandee-
ren! Als ze een beetje zuinig waren, zouden ze
best samen van zijn salaris kunnen rondko
men. Maar natuurlijk moesten zij dan zoo
spoedig mogelijk trouwen en samen gaan wo
nen.
Overigens moest hij nu hun telefoongesprek
beëindigen om niet van een of anderen chef
een uitbrander te krijgen.
Met een zucht legt Nicolle de hoorn op de
haak.
Met Danny samen gaan wonen, dat betee-
kent bij Danny's moeder intrekken, in een
klein burgerlijk millieu verzinken.
Want Danny's moeder is een vrouw, die bij
een verbazingwekkende lichaamsomvang een
zeer begrensde horizon bezit. Haar voornaam
ste bezigheid is schoonmaken, schoonmaken
op elk uur van den dag. Haar geestelijke ont
spanning bepaalt zich tot buurpraatjes.
Sinds het overlijden van haar man heeft zij
zich aangewend op een irriteerende huilerigen
toon te spreken. Zij vermag urenlang voor
drachten te houden over de geheimen van de
wasch, over het inmaken van vruchten en het
braden van een kalkoen.
Bij een enkel bezoek kan men tenslotte nog
wel zooveel geduld bijeen garen om zwijgend
en schijnbaar belangstellend te luisteren.
Maai haar gansche leven lang weerloos aan
deze attaques eener ongelooflijke welbe
spraaktheid te zijn overgeleverd....? Neen!
Dan maar liever steno-typiste!
Druk beraadslagend slenteren de beide
meisjes door de volle winkelstraten, Maud tus-
schen hen in. De nieuwsgierige, heldere kln-
deroogen staren naar de huizen, menschen,
auto's en trams. Den eersten indruk, dien dit
kleine menschenkind op dit oogenblik van
Londen krijgt, is een zoo overweldigende, dat
het stom is van verbazing.
„Hoor eens",, zegt Nicolle, „er moet iets ge
beuren. Tot den herfst kunnen wij buiten wo
nen, maar wat dan? We moeten immers toch
weer naar de stad terug? Op de een of andere
manier moeten wij trachten geld te ver
dienen""
Wat hebben zij al niet geprobeerd om geld
te verdienen! Met uitzondering van de vijf
pond, die Kitty drie weken geleden van een
damestijdschrift voor twee bijdragen over
„de hygiëne van de ziel" heeft ontvangen, is
de dans van de beide meisjes om het gouden
kalf tot dusver zonder resultaat gebleven.
„Ja, ja", meende Kitty verstrooid, „er moet
iets gebeuren. Natuurlijk moet er iets ge
beuren!"
En plotseling als uit haar gedachten op
schrikkend, zegt hij, zoo zachtjes, dat Maud
het niet kan hooren: „Dat arme schaap, nu
moet het weer terug naar die Marthe. Ach
Nicolle, zou het kind nu niet te helpen zijn?
ALs wij eens met den vader spraken? Als wij
hem eens vertelden dat het kind totaal ver
eenzaamd is! Wat zou je er van zeggen, als
ik dien grooten mr. Gordon nu eens een lesje
gaf over de psyche van het kind
„Nou misschien engageert hij je dan wel
als kindermeisje", antwoordt Nicolle met een
ironisch lachje.
Zij zijn op den hoek van Liberty street ge
komen. Kitty zal met de kleine Maud op een
bank in het nabij gelegen park wachten, ter
wijl Nicolle alleen haar weg vervolgt om zich
bij de Syntax Corporation als steno typiste
aan te bieden.
Een oogenblik later zit zij met ongeveer
vijftien andere meisjes in een kale wacht
kamer, die slecht geventileerd is en naar stijf
sel en muffig behang ruikt. Een uit zijn kracht
gegroeide jongen voelt zich vandaag de steun
pilaar van de zaak. Telkens, als de bel uit de
kamer van den chef klinkt, vraagt hij ge
wichtig:
„Wie volgt van de dames?"
En een voor een verdwijnen de wachtende
meisjes, van wie er enkelen ondervoed uitzien,
in de kamer van den chef. 't Gesprek duurt ge
woonlijk niet langer dan vijf minuten. Allen
krijgen zij hetzelfde antwoord: „Wij zullen u
dezer dagen berichten".
Nu er zooveel zonder betrekking zijn is het
immers niet noodig zoo snel te besluiten.
Slechts zij, die genoodzaakt zijn urenlang in
wachtkamers te antichambreeren en hun laat
ste stuiver te vertrammen om een armzalige
kans na te jagen, slechts zij weten hoe ver
schrikkelijk het is deze mechanisch uitge
sproken woorden te moeten aanhooren:
„Wij zullen u dezer dagen berichten!"
„Over een paar dagen krijg ik bericht", zegt
Nicolle zonder veel optimisme, terwijl zij naast
Kitty op de bank plqats neemt. „Wat ze niet
allemaal van me wilden weten Ik geloof,
als ik wat toebetaald had, dat zij mij dan be
slist genomen zouden hebben".
„Waar ben je geweest?" vraagt Maud
nieuwsgierig.
(Wordt vervolgd).
