OIVI EEN KIND
FEUILLETON
ROMAN VAN NORBERT GARA1.
Nadruk verboden.
10)
„Ik zou wel eens willen weten", zegt Danny
geërgerd, waarom jij je hart zoo hoog draagt!
Fred is van goede familie en zal van zijn
ouden heer zeker dik geld meekrijgen. Het
studeeren is voor jullie meisjes immers toch
maar dwaasheid. Een vrouw moet trouwen,
voor het nageslacht zorgen
„Trouwen?" herhaalt Kitty smalend. „Trou
wen merci! Daar weet ik van mee te pra
ten. Ik ken genoeg menschen, die met elkaar
getrouwd zijn, maar zich het liefst zouden
vergiftigen. In het huwelijk sterft de liefde!"
„Dat ellendige Adviesbureau voor Vrouwen!
Jullie hebben je door een paar van die dra
ken totaal laten beïnvloeden, zoodat je nu het
leven zoo verkeerd ziet, alsof je op je hoofd
staat".
Kitty's verlangen om Danny eens flink
dwars te zitten, wordt door deze opmerking
nog slechts geprikkeld. Het is immers het
eenige middel om hem er toe te brengen zijn,
weliswaar zeer welwillende, maar toch steeds
ietwat gereserveerde houding tegenover haar
af te leggen.
Daarom zegt ze ook nu, op min of meer
verveelden toon, dat zij daarover nu eenmaal
haar eigen meening heeft, en daarbij wel
willend aan toevoegend, dat zij het Danny niet
kwalijk neemt, dat hij haar niet begrijpt. Het
is immers bekend, dat meisjes over het alge
meen veel verstandiger zijn en veel logischer
denken, dan jongens van denzelfden leef
tijd.
En als Danny daarop woedend repliceert,
dat de beleefheid hem verbiedt hem eens
ronduit te zeggen, wat hij van de verwaand
heid, welker naam vrouw is, denkt, ont
brandt de strijd tusschen beide jongemen-
schen over de geheele linie
Nicolle plaatst zich tusschen de beide
kemphanen en tracht met een „bon mot" de
verzoening tot stand te brengen, maar plot
seling zwijgen allen om een oogenblik inge
spannen te luisteren.
Een auto.
Motorgeronk
„Dat zal de rechercheur zijn", mept Danny
en opspringend, verdwijnt hij in den donkeren
tuin. Om den afstand naar den rijweg te be
korten, loopt hij dwars door het bosch.
Twee minuten later staat hij voor de auto,
welks inzittenden, twee heeren in burgerklee-
ding, den wagen reeds verlaten hebben en
ijverig met den chauffeur beraadslagen.
Danny aarzelt een oogenblik, maar dan
acht hij het toch wel zeker, dat dit de beide
heeren van de politie zijn.
„Pardon! zegt hij, naderbij komend, „zoeken
de heeren misschien juffrouw Devine?"
De heeren keeren zich eenigszins verbaasd
om. „Inderdaad", antwoordt een hunner, „wij
worden bij juffrouw Devine verwacht".
„Dat weet ik. Mijn naam is Danny Ward.
Juffrouw Devine logeert met haar vriendin,
mijn verloofde, in mijn weekend-huis. Ik zal
u er heen brengen. De auto kan hier wel
blijven staan".
Zijn openhartig, vrijmoedig optreden maakt
een zichtbaar goeden indruk op de beide be
zoekers, die hem onmiddellijk volgen. Onder
weg vertelt hij hun, dat zijn verloofde, juf
frouw Osborn, hem reeds van alles op de
hoogte heeft gebracht. De kleine Maud ver
keert in blakenden welstand en is geheel aan
haar nieuwe „mamma", zooals het kind juf
frouw Devine ostentatief blijft noemen, ge
wend.
Kitty en Nicolle wachten reeds vol ongeduld
in den kleinen tuin.
In een van de beide heeren herkennen zij
onmiddellijk inspecteur Benett.
„Het spijt me, dat ik de idylle hier- buiten
zoo wreed moet storen, dames", begroet Bentt
haar vriendelijk. „En dat nog wel op zoo'n on
gewoon uur. Maar om bijzondere redenen
konden wij helaas niet vroeger komen".
Hij wijst op den jongeman naast zich.
„Dit is mijn assistent, mr. Kaynes. Ziezoo
mr. Kaynes, hier ziet u nu de beide jonge
dames, die door zoo'n merkwaardig toeval in
de Kensington-affaire betrokken zijn ge
raakt
Gewoonlijk is de eerste indruk, welke men
van iemand krijgt, beslissend voor de verdere
houding tegenover deze.
Terwijl Nicolle en Kitty van het eerste
oogenblik af sympathie gevoelen voor den
kalmen, bescheiden jongeman, bespeurt Danny
instinctief een afkeer tegen Richard Kaynes.
Natuurlijk wil hij zichzelf niet bekennen, dat
het steeds waakzame instinct van den ver
liefden jongeman plotseling gevaar ruikt. Met
groeiend wantrouwen constateert hij heime
lijk, dat de man een onbeschaamd nieuwsgie
rigen blik heeft.
Uiteraard willen de beide heeren er zich
allereerst van overtuigen, dat de kleine Maud
hier goed is ondergebracht. Kitty gaat hen
voor en op hun teenen begeven zij zich naar
de slaapplaats van het kind.
Nu. Maud maakt inderdaad een alle be
zorgdheid verdrij venden indruk. Zij glimlacht
in haar slaap en dit vreedzame, zorgelooze
lachje verwekt een vriendelijke weerschijn op
het ernstige gelaat van de beide politiemen-
schen.
Fluisterend komen zij overeen, dat, om het
kind niet in zijn slaap te storen, het onder
houd op de veranda zal plaats hebben.
Op dezen mooien, zoelen zomeravond is het
op de kleine veranda best uit te houden, ook
al ontbreekt het dan aan voldoende zitplaat
sen. Maar als Danny een kist naderbij heeft
gesleept voor Kaynes en zelf met een omge
keerde emmer genoegen neemt, is ook deze
puzzle opgelost.
„Wij hebben u een paar zeer interessante
mededeelingen te doen", leidt Benett het ge
sprek in. „Het lijkt mij het beste, dat ik er de
dames direct van op de hoogte stel, dat zij
vijfduizend pond en nog meer kunnen ver
dienen, als zij ons behulpzaam zijn bij de op
sporing van een reeds lang door de politie
gezocht individu".
De emmer valt rinkelend om. Danny is van
opwinding overeind gesprongen.
Ook de beide meisjes staren inspecteur
Benett stom verbaasd aan.
„Drie jaar geleden", begint deze zijn toe
lichting, „werd bij de Estna-fabrieken
„Wat zegt u?" valt Danny hem in de rede.
„Bij de Estna-fabrieken?"
„J...."
„Zooja", stotterde Danny, „dat komt,
ik.ik ben ook bij de EstnafabriekenIk
werk op het constructiebureau
„ZooNu, dan zult u zich die affaire
zeker wel herinneren", wendt Benett zich tot
Danny, „die drie jaar geleden zooveel stof
heeft doen opwaaien. Het betrof een ingenieur
van de Estna-fabrieken. Deze ingenieur zijn
naam is Conrad Coverley wordt wegens ver
duistering van fabrieksgeheimen door de po
litie gezocht. Tot dusver is hij er echter
steeds in geslaagd zich aan alle nasporingen
te ontrekken".
Danny antwoordt mechanisch, dat hij er
wel eens iets over gehoord heeft. Met de
toedracht is hij echter niet op de
hoogte.
a, die Coverley", zoo vervolgt Benett zijn
verhaal, „is een slimme vos. Maar eens zullen
we hem toch wel vangen. We hebben bepaalde
redenen om aan te nemen, dat hij zich op het
oogenblik in Engeland ophoudt
„Wat is er aan de hand?"
Kaynes luistert ingespannen en wendt het
hoofd m de richting van den tuin.
„Het was net, of ik buiten voetstappen
hoord, inspecteur!"
Allen zijn z-ij nu een en al aandacht.
„Misschien is het onze patrouille", fluistert
Benett. „Maar de jongens hebben toch de op
dracht zich bij ons te melden. Eigenaardig, dat
zij dat tot dusver nog niet gedaan hebben!"
Hij wijdt zich tot de beide meisjes.
1 Schrikt u alsublieft niet, dames, als ik u
zeg, dat dit huisje hier sinds gisteravond
onder politietoezicht staat.
U hebt er zeker nog niets van bemerkt, wel?
Ja, onze machinerie werkt geruischloos. Wij
nemen namelijk aan, dat Coverley zicli in de
omgeving ophoud en mocht dat niet het geval
zijn, dan meenen wij er toch op te moeten
rekenen hem binnenkort hier buiten aan de
Theems te zullen ontmoeten, want deze, door
de politie gezochte Conrad Coverley, is nie
mand anders dan de eigenlijke vader van de
kleine Maud. Wij twijfelen er dan ook niet
aan, of hij zal een poging doen om zijn kind
te zien, misschien zelfs wel om het te ont
voeren".
„Dat begrijp ik toch niet goed", zegt Kitty
verwonderd. „Ik heb toch vandaag een brief
van mr. Gordon gekregen, waarin hij den
wensch te kennen geeft, dat zijn dochtertje
hier blijft. Wie is nu eigenlijk de vader?"
„Gordon heeft de kleine Maud geadop
teerd
„Een oogenblik", interrumpeert Danny. »Nu
gaat mij een licht op, Gordon, mr. Gordon....
Is dat misschien de directeur-generaal van de
Estna-fabrieken, inspecteur?"
„Inderdaad
„Bewaar me!" Danny laat zich weer op zijn
emmer vallen. De wetenschap dat het kind van
den almachtige der Estna-fabrieken zich luer
in zijn weekend-huisje bevindt, is hem in de
beenen geschoten.
Richard Kaynes maakt plotseling een waar
schuwende beweging en legt dan vermanend
zijn vinger op de lippen, daarmee allen ge
biedend te zwijgen.
Onverwacht staat hij op om dan geruisen-
loos als een schaduw uit de veranda te glijden.
Danny wil hem volgen, maar Benett fluistert
bevelend: „Hier blijven!"
Gehoorzaam gaat Danny weer op zijn em
mer zitten.
Op de veranda heerscht thans een diepe
stilte; van den tuin uit klinken af en toe
voetstappen en het gedempt geluid van stem
men dringt tot hier door
(Wordt vervolgd)» j
De strijd In het verre Oosten. Ellende in Sjanghai. Een Chineesche moeder,
die met haar kind in de internationale concessie was gevlucht
De nieuwe brug over den Ouden IJsel te Doetinchem is Vrijdag onder groote belangstelling door den commissaris der Koningin
in Gelderland, mr. S. baron van Heemstra geopend. De autoriteiten wandelen voor het eerst na de openstelling over de brug
Honger. Dagelijks ontvangen honderden Chineesche kinderen een rantsoen voedsel te
Sjanghai in de Fransche Concessie, van welke liefdedaad gretig gebruik gemaakt wordt
Voor de jury op de groote tngelsche
nationale vogeltentoonstelling in New
Horticultural Hall te Londen, waar
prachtige exemplaren geëxposeerd
waren
Een doorkijkje op het binnenplein van het Prinsenhof te
Delft, dat in bouwvalligen toestand verkeert en waarvan
restauratie dringend noodig is
De aanslag op Nahas Pacha te Caïro. De plaats, waar
dader vier schoten op den Egyptischen minister-president
afvuurde, welke echter geen doel troffen. Inzet: Nahas
Pacha beantwoordt, onmiddellijk na den aanslag, de toe
juichingen der menigte voor een der vensters van zijn woning
Rookkolommenen
instorting van ruï
nes kondigden het
feit aan, dat Chi
neesche troepen
delaatstestellingen
in Sjanghai verlie
ten en de vijand
niets dan branden
de puinhoopen vond
