OM EEN KIND
Op Waalhaven zijn Maandag door de luchtvaartafdeeling van Soesterberg eenige
Koolhoven-vliegtuigen van het type F.K. 51 overgenomen. De toestellen vóór
het vertrek
Het werkcomité van het comité «Oranjevreugde» te Amsterdam heeft Maandag
de gereedgekomen werkstukken, die straks in vele gezinnen zullen worden uit
gereikt als huldeblijk aan H. K H Prinses Juliana, in ontvangst genomen
De Fascistische Raad onder voorzitterschap van
Mussolini bijeen in het Palazzo Venezia te
Rome, waar Zaterdagavond tot uittreding uit
den Volkenbond werd besloten
De terugkomst van Codos met zijn vliegtuig «Chef pilote Laurent Guerrero» na
zijn Zuid Amerikaansche retourvlucht. Een foto bij de aankomst op Le Bourget
Jhr. mr. L. H. van Lennep,
kamerheer in b d. van H. M.
de Koningin, is op51 -jar igen
leeftijd overleden
H. K. H. Prinses Juliana heeft den vee
houder W. Koomen te Purmerland,
die kort geleden ernstig getroffen werd
door het verlies van zijn beide koeien
tengevolge van mond- en klauwzeer,
uit den nood geholpen, door hem een
kalf ten geschenke te geven
Voorboden van het naderend Kerstteest. - De traditioneele Kerstboomenmarkt
op den Singel bij het Muntplein te Amsterdam is weer begonnen
De spoorwegwerken rond Utrecht zijn Maandagnacht weder belangrijk gevorderd. Een gedeelte van
de bestaande spoorbanen is aangesloten op de nieuwe lijnen, die ten behoeve van vrije onderdoor
gangen voor het verkeer hooger gelegd zijn
Koloman Budai, die gearresteerd werd
in verband met den beraamden aan
slag op Yvon Delbos, den Franschen
minister van Buitenlandsche Zaken
FEUILLETON
ROMAN VAN NORBERT GARAI.
Nadruk verboden.
18)
Gordon tracht iets van een lachje op zijn
verbitterd gelaat te voorschijn te roepen.
„Maar Maud, wat is dat voor een begroe
ting? Schaam je je niet?"
Op de beide studenten maakt Gordon den
indruk van een eenigszins bejaarde heer met
een eerbiedwaardig voorkomen, van wien
verder niets meer te zeggen is dan dat zijn
koele, terughoudende verschijning onmiddel
lijk een zeer onprettige stemming verwekt.
Zij bemerken echter spoedig, dat Gordon
tot die menschen behoort, welke gewend zijn
anderen hun wil op te leggen en daarbij geen
tegenstand dulden.
Vormelijk betuigt hij zijn dank voor de
goede zorgen, waarmee zij Maud hebben om
ringd, om hun daarna echter mee te deelen,
dat hij gekomen is om het kind af te halen.
Onthutst staren de beide meisjes hem aan.
Ook Kaynes is zichtbaar onder den indruk van
deze tijding.
„Wilt u Maud meenemen?" vraagt Kitty
verschrikt.
„Ja, nu dadelijk. Wilt u zoo goed zijn het
kind aan te kleeden?"
Maar Maud klemt zich met haar beide
armpjes aan Kitty vast.
„Ik wil niet weg! Ik wil hier blijven! Zeg
hem toch, dat ik bij jouw wil blijven!"
„Wat heeft dat kind toch?" vraagt Gordon,
zijn voorhoofd fronsend. „Ze is totaal ver
anderd".
„Zij zal zich wel lief willen laten ranklee-
den, nietwaar kleintje?" zegt Benett met een
poging de onaangename situatie te beheer-
schen. „En dan gaat ze braaf met haar pappa
naar huis".
„Hij is mijn pappa niet!" protesteert
Maud. „Mijn pappa is in Merikaen ik
wil naar mijn pappa in Merika
„Wat zegt je?" vraagt Gordon, terwijl hij
zich woedend tot het kind overbuigt. „Wie is je
vader? Ik ben je vader
Maud verschuilt zich haastig achter Kitty,
die er wanhopig bij staat.
Gordon richt zich op.
„!t Is wat moois, wat ik hier te hooren krijg",
zegt hij met verbeten woede. „Het schijnt hoog
tijd te worden, dat het kind hier vandaan
komt". En zich tot Benett wendend: „Onver
antwoordelijk, om een kinderziel zoo te ver
giftigen!"
„Maar mr. Gordon!" zegt Kdtty veront
waardigd. „Wij hebben met Maud geen woord
over al die dingen gesprokenDe man, die
haar ontvoerd heeft en haar bij ons bracht,
was het, die
„Ach wat" valt Gordon haar onhebbelijk in
de rede. „Ik stel geen prijs op een nadere
verklaring. Kleed u het kind aan, alsje
blieft!".
Maar nu barst Maud in een hartverscheu
rend snikken uit. Men verneemt slechts enkele
onsamenhangende woorden. „Hier blijven....
hier blijvenpappa
Nicolle treedt op Gordon toe.
„Mr. Gordon", fluistert zij, acht toe, geeft u
het kind een dag tijd. Wij zullen Maud dan
wel bepraten en haar morgen zelf bij u bren
gen".
„Dank u! Ik zal u geen gelegenheid meer
geven het kind tegen mij in te nemen", ant
woordt Gordon met beleedigende minachting.
U lijkt mij nog wat te jong om mij te kunnen
adviseeren. Maud blijft geen minuut langer
hier!"
„U houdt niet van het kind!" zegt Nicolle
verbitterd. „Anders zoudt u wel rekening hou
den met haar gemoedstoesand".
„Ik mag u zeker wel verzoeken uw meening
voor u te houden!"
„Neen, dat zullen we niet doen!" vliegt
Kitty op, die nu door dit grove antwoord alle
zelfbeheersching verliest. „Hier, in tegenwoor
digheid van inspecteur Benett, zeg ik u, dat
die geschiedenis van de adoptie van de kleine
Maud Coverley een duister zaakje is, dat den
autoriteiten nog wel een en ander te doen zal
geven. Dit alles is slechts een truck, om
„Juffrouw Devine", interrumpeert Benett,
eenigszins onrustig, „weest u voorzichtig met
uw uitlatingen. Mr. Gordon zou u van een en
ander rekenschap kunn envragen".
„O, dat mag hij gerust doen!" geeft Kitty
nog steeds buiten zichzelf, ten antwoord. „Dat
zou de beste gelegenheid zijn
Gordon wendt zich tot Benett.
„U ziet wel, hoe goed het was, dat ik u
verzocht om mee te gaan, inspecteur. Ik moet
zelfs de hulp der politie inroepen om het
kind te kunnen meenemen. Wilt u zoo goed
zijn, inspecteur, uw maatregelen te treffen om
aan deze afschuwelijke scène een einde te
maken!"
„Kom Maud", zegt Kitty met een wanhopige
poging om de tranen in haar stem te onder
drukken. „Wees hef! Laat je zoet aankleeden.
Je ziet toch, dat je mee moet!"
Maar Maud, die Kitty anders onmiddellijk
gehoorzaamt, omklemt met beide armpjes de
hals van den dog en snikt hartstochtelijk:
„Pan! Pan! Maud wil hier blijven, Maud wil
niet mee
Hetgeen zich hierna afspeelt, is zoo roman
tisch, dat Maud's kinderlijk geloof in de won
derkracht van den dog „Pan" inderdaad op
waarheid schijnt te berusten.
Kort na elkaar klinken uit het bosch vier
schoten, welke een eigenaardige, de detonaties
versterkende echo hebben.
Eenige oogenblikken later duikt aan den
boschrand Gordon's chauffeur op, zijn fraaie
livrei door vochtige aarde besmeurd.
Buiten adem snelt hij op het groepje men
schen in den tuin toe en overhandigt Gordon
met alle teekenen van groote opwinding, een
briefje, waarop met een haastige hand eenige
woorden zijn geschreven.
Toen mr. C.M. Gordon's auto ontmoette,
stopte hij en liet zijn eigen wagen keeren.
Gordon's zware Cadillac was spoedig uit het
gezicht verdwenen, maar mr. C.M. kan het
doel van den toch wel raden.
Langzaam volgde hij het spoor van de
Cadillac tot hij hij deze terugvond op het
open terrein bij het huisje, dat hij zelf zoo
juist had verlaten.
De chauffeur zat achter het stuur, ver-
diept in de lectuur van een krant. De beide
andere inzittenden van den wagen waren niet
te zien. Ongetwijfeld hadden zij zich naar het
huisje begeven.
Mr. C.M. sprong uit zijn auto en schreef
haastig een paar regels op een, slechts aan
één kant bedrukte bladzijde, welke hij uit den
gids voor Londen scheurde.
Daarna sloop hij, alsof hij zich midden in
de Australische bosschen bevond, naar de Ca
dillac, vloog met een geweldigen sprong den
niets vermoedenden chauffeur naar den keel,
trok hem uit de auto en slingerde hem op
den grond, waar hij het gezicht van den man
voorover in het natte mos drukte, zoodat deze
zijn geheimzinnigen aanvaller niet kon zien.
De chauffeur, een onmacht nabij voelde een
krachtigen greep van twee handen in zijn nek.
„Geen kik!" hoorde hij een gedempte stem
zeggen. „Anders schiet ik je neer! Hier, breng
dit briefje aan dien schurk van een chef van
je, feneer den directeur-generaal, Gordon!"
De twee ijzersterke handen grepen hem nu
bij de schouders en trokken hem omhoog, zoo
dat hij tuimelend op zijn voeten kwam te
staan. Hij voelde de koude loop van een
browning in zijn nek.
„Als je het waagt je om te keeren, is het
met je gedaan! Vooruit! Hard loopen!"
En de chauffeur liep weg, liep wat hij loopen
kon. Want achter hem klonk plotseling een
ratelend geluid als van een machinegeweer.
Hij meende de kogels om zijn hoofd te hooren
fluiten.
In werkelijkheid echter had mr. C.M. met
revolverschoten de banden van de Cadillac
doorboord. Dat klonk, alsof hij acht schoten
afvuurde, want op elk schot volgde de deto
natie van den springenden band.
Daarop rende mr. C.M. naar zijn cabriolet,
sprong er in en een oogenblik later was hij
uit het gezicht verdwenen.
„Ik heb u al eens gewaarschuwd", leest Gor
don ontzet. „Laat Maud met rust! Voor dit
maal slechts een kleine straf. Morgen notee-
ren aandeelen Estna-fabrieken aan de beurs
tien punten lager. Oorzaak: nieuw wagentype
der Estna-fabrieken. Verkeerde constructie.'
Miserabel confectiewerk!"
En daaronder staat groot en duidelijk, alsof
de schrijver van deze regels zich bijzondere
moeite had gegeven om de onderteekening zoo
opvallend mogelijk te maken:
CONRAD COVERLEY.
„Pardon, mag ik dat briefje misschien even
lezen?" vraagt Benett, terwijl Kaynes en
Brownell met den chauffeur naar de Cadillac
in het bosch snellen.
„Ongeloofelijk!" zegt Gordon, terwijl hij
het stuk papier tot een bal ineenfrommelt.
„Weet u van wien dit hier is? Van Coverley!
Dat zijn toestanden als in de Wild-West!
Een door de politie gezochte misdadiger houdt
zich rustig midden in Londen op, doet, wat
hem belieft, bespionneert me en ontziet zich
niet mijn chauffeur op klaarlichten dag neer
te slaan. Alles onder de oogen van de politie!
„Laat u mij dat briefjes toch eens zien!
dringt Benett ongeduldig aan. „Wat schrijft
hij dan? Bedreigt hij u? Mr. Gordon...."
Tot zijn intense verbazing bemerkt hij, dat
Gordon de hand, waarin zich het briefje be
vindt, in de zak van zijn colbert steekt, zich
vervolgens afwendt en zonder groet vertrekt,
Hoofdschuddend volgt hij hem.
(Wordt vervolgd).
