OM EEN KIND
De groote races van Windsor telden deze week verschillende «Snelvingerigen» aan het werk tijdens de voorwedstrijden voor de nationale fr,IT'-'in ff'
spannende momenten. Tijdens het nemen van een hindernis typewedstrijden welke Donderdagavond te Amsterdam plaats vonden dam in gesprek met prot. dr. Willem
Mengelberg
FEUILLETON
ROMAN VAN NORBERT GARAI.
Nadruk verboden.
21)
Kaynes blijft intusschen onzichtbaar, doch
als Danny eenigen tijd later zijn boot uit de
schuur haalt om met Maud en Nicolle de
Theems op te roeien, komt hij haastig uit zijn
woning naar buiten om Danny, hevig ge-
sticuleerend, te beduiden, dat hij onmiddelijk
moet terugkeeren.
Verwijtend roept hij Danny toe, dat het
kind zich noch te water, noch te land van
het weekend-huisje mag verwijderen.
Danny mompelt weliswaar iets van „over
dreven nonsens" en „dwaze politievoorschrif-
ten", waaraan hij zich niet kan storen, maar
er zich toch niet veel anders voor hem op dan
Maud onmiddellijk aan land te zetten.
Terwijl hij dan alleen met Nicolle zijn on
derbroken roeitocht voortzet, tracht Kitty de
kleine Maud te troosten door met haar samen
een eenvoudig kinderliedje op de luit te
spelen.
Met de linkerhand houdt Kitty den hals
van de luit omklemd, terwijl zij met de rech
ter de vingers van het kind over de snaren
leidt. Tot haar verbazing bemerkt zij, dat
Maud met het grootste geduld steeds weer het
lied van Hansje, die alleen de wijde wereld in
trok, opnieuw begint, net zoo lang tot zij
Kitty's behulpzame hand niet meer noodig
heeft.
Het blijkt, dat Maud een uitstekend muzi
kaal gehoor heeft, want wanneer zij een ver
keerde toon aanslaant, corrigeert zij zichzelf
onmiddellijk.
Kitty voelt de trots van de paedagoog, die
de, in het kind sluimerende talenten heeft
vermogen te ontdekken. Dat geeft haar ten
minste eenige troost voor den aanblik van
de, op de rivier drijvende boot met haar beide
inzittenden, wier uitbundige vroolijkheid tot
op de veranda van het weekend-huisje door
dringt.
Zij zet Maud bij zich op schoot.
O, wat dat beteekent, niet alleen te zijn.
Iemand om zich heen te hebben, wien men
zijn liefde en zorg kan geven. Wat een won
derlijke, overweldigende gewaarwording is
deze, zoo onverwacht fn haar ontwaakte moe
derliefde
Ach Maud, meisje, wat beteekent Danny
eigenlijk voor ons?
Zij knipt met haar duim en wijsvinger in de
lucht en trekt daarbij een zoo verachtelijk ge
zicht, alsof zij met deze geste Danny voor
eeuwig' uit haar gedachten heeft verbannen.
De volgende dag brengt plotseling het eind
van de idylische rust die om de kleine woning
heerscht.
Reeds vroeg in den ochtend worden de be
woners gewekt doordat Pan heftig aanslaat.
Voor de schutting staat, steunend op een
kruk, Nicolle's vader, die zich gemoedelijk
scheldend, alle moeite geeft den woedenden
dog het zwijgen op te leggen.
De oude heer schijnt in een buitengewoon
opgewekte stemming te zijn. Hij omhelst Ni
colle en zijn „tweede dochter" Kitty, om daar
na kennis te maken met Maud, waarover Ni
colle hem in een brief reeds een en ander heeft
meegedeeld.
„Ik heb helaas niet veel tijd, jongens", zegt
mr. Osborn, als de beide meisjes hem naar
den tuin vergezellen. „Ik ben vanmorgen vroeg
aangekomen en moet direct weer terug naar
de stad. Moet je hooren, wat een bof! Ik heb
gisteren kennis gemaakt met een Amerikaan,
die hier films voor Zuid-Amerika en Australië
komt koopen.
De drie films, waarmee ik de provincie onveilig
'maak, heeft hij al afgenomen. Een mooie j^ro-
visie heb ik er aan verdiend! En nu moet ik
zoo gauw mogelijk naar de firma in Londen
om nóg een paar andere films voor mr. Mit
chell uit te zoeken".
Hij haalt zijn portefeuille te voorschijn en
neemt daar 25 pond uit.
„Ziedaar! Voor jullie, meisjes! Je kunt het
gerust aannnemen. Ik heb zelf het drievou
dige verdiend. Fijn wat? Jammer, dat dit bui
tenkansje niet een paar dagen vroeger ge
komen is. Dan hadden jullie de woning niet
behoeven te verlaten. Enfin, daar is niets meer
aan te doen
Hij knipoogt vroolijk tegen Danny.
„Nu, schoonzoon, misschien zie ik op mijn
ouden dag toch nog kans m'n dochter een
behoorlijke bruidschat mee te geven. Mr.
Mitchell wil mij als zijn inkooper aanstellen.
Dat zou nog zoo kwaad niet zijn
Hij strekt zich behaaglijk uit in de ligstoel,
die Kitty hem haastig toeschuift en verklaart
voor het overige nog slechts behoefte te heb
ben aan een flinke kop thee.
Danny haalt zijn motor uit het bootenhuis
en spoedt zich naar het dorp om versch brood
te halen.
Terwijl de meisjes thee zetten, heeft de oude
heer gelegenheid zich met zijn eigen gedachten
bezig te houden, 't Wordt hoog tijd, dat hij
weer eens wat geld in handen krijgt. Het leven
heeft de laatste jaren al te veel van hem ge-
eischt. Het faillissement van een der grootste
Londensche bankinstellingen was oorzaak, dat
hij zijn vermogen verloor. Zijn comfortabele
woning in Downingstreet werd publiek ver
kocht, omdat hij de hypotheekrente niet meer
kon opbrengen en zijn officierspensioen moest
hij verpanden om de dringendste schulden te
kunnen afbetalen.
Door een gelukkig toeval kwam Lij in
relatie met een oud-collega, met wien hij
samen in Noord-Frankrijk had gestreden en
die in Londen een filmverhuurkantoor had
gevestigd. Deze, zekere mr. Murphy, nam hem
in zijn dienst als vertegenwoordiger voor een
gedeelte van Noord-Engeland.
Zoo trok mr. Osborn van stafl tot stad, yan
dorp tot dorp, van bioscoop naar bioscoop om
het sensationeele zeemansdrama ,3ruisende
golven", de dol amusante twee-acter Larry
trekt de 100.000" en de monumentale kunst
film „De gouden zweep van Poppea" aan den
man te brengen.
Eerst wanneer de tafel op de veranda gedekt
is en Kitty de geurige thee inschenkt, acht mr.
Osborn het tijd met zijn allergrootste nieuwtje
voor den dag te komen.
„Je moet je straks klaar maken, Nicolle, om
naar de stad te gaan. Mr. Mitchell zoekt voor
den duur van zijn verblijf in Engeland een
secretaresse, die hem ook in juridische kwes
ties raad kan geven. Ik heb natuurlijk direct
jou gerecommandeerd. Hij betaalt vijftig dollar
per week. Die zou je toch goed kunnen ge
bruiken. Hij wil hier zes weken blijven".
„M'n hemel, kinderen!" zegt Nicolle enthou
siast. „Het duizelt me van zooveel geluk in
eens! Vijftig dollar in de weekniet te ge-
looven! Enfin, laten we ons maar niet al te
vroeg blij maken, anders komt er zeker op
het laatste moment nog wat tusschen".
„O, daarvoor behoef je niet bang te zijn",
zegt mr. Osborn geruststellend. „Hij neemt je
maar af en toe maak je wel eens kennis met
iemand, waarmee je direct zoo goed harmoni
eert, dat het is, of je al jaren met elkaar be
vriend bent. Zoo is het ook met dien Mitchell.
Een patente kerel, werkelijk! Niet direct ja-
loersch worden, Danny! Hij heeft al grijs haar.
En toch is hij nog geen veertig. Hij schijnt
lang in de tropen geweest te zijn. Enfin, dat
vertel ik jullie een volgenden keer wel eens.
We moeten opschieten, Nicolle. Ga je aanklee-
den. Mr. Mitchell heeft mij zijn wagen ter
beschikking gesteld om zoo gauw mogelijk
weer in de stad terug te kunnen zijn".
Terwijl Nicolle zich in haar kamer gereed
maakte voor den toch naar de stad, oppert
Danny het plan om mee te gaan. Misschien
zou die rijke Amerikaan ook hem op een of
andere manier van dienst kunnen zenn. Maar
bij nader inzien, vindt hij het toch wat
dwaas, dat een jongedamg, die een betrekking
als secretaresse aanvaardt, direct haar ver
loofde meebrengt.
„Ik zal wel eens met mr. Mitchell praten",
belooft de oude heer Osborn, Danny welwil
lend op den schouder kloppend. „Ik zal nog
vandaag een voorzichtig informeeren of hij
niet een kleine bijverdienste voor je heeft
tijdens je vacantie".
Een oogenblik later zit de oude heer, de
kleine Maud bij hem op schoot, op den
schommel in den tuin, denkend aan den tijd,
toen Nicolle zoo klein was als Maud nu en
vroolijk babbelend op zijn knie zat.
En in zijn herinnering ontwaakt weer het
beeld van zijn vrouw, die nu reeds tien jaar
dood is. Als het stil is om hem heen, meent
hij nog steeds haar stem te hooren. Ja, tien
jaren kunnen als een dag zijn
Nicolle komt den tuin in. Het goedkoope
toiletje, dat zij draagt, een met roode ruiten
bedrukt voile japonnetje maakt volgens haar
vader, die dit met trots constateert, den in
druk van een echt Parijsch model.
Danny vergezelt het tweetal door het bosch
naar den rijweg.
„Wel m'n jongen", informeert mr. Osborn
belangstellend, hoe gaat het tegenwoordig bij
de Estna-fabrieken? Nogal naar je zin?"
„Uitstekend! 't Is een geweldig bedrijf, hè,
met schitterende promotiekansen", antwoordt
Danny enthousiast, zonder een oogenblik te
aarzelen. „Maar toch is de mogelijkheid niet
uitgesloten, dat ik binnenkort verander. Ik
heb van andere zijde een pracht aanbod ont
vangen
„Wat zeg je?" valt Nicolle hem verbaasd
in de rede. „Daar heb je me nog niets van
verteld
„Ach, je weet Nicolle, dat ik er niet van
houd vooruit te loopen op dingen, die nog niet
aststaan".
(Wordt vervolgd).
Kiaas Vaak laat ditmaal lang op zich wachten. Eyen kijken
of hij al komt!
De omlegging van den hoofdverkeersweg
Noord-Zuid rondom Meppel maakte een spoor
wegkruising noodzakelijk, waartoe een viaduct
gebouwd werd en een nieuwe spoorlijn werd
aangelegd
Als het nu maar vriezen wil. De laatste hand wordt gelegd aan den ingang
van het nieuwe terrein der Amsterdamsche IJsclub aan den Amstelveenscheweg
Cecilia Colledge, de nieuwe
wereldkampioene kunst
schaatsenrijden, tijdens haar
bezoek van deze week aan
Parijs
De laatste partij van de schaakmatch
tusschen dr. Euwe en dr. Aljechin
vond Donderdagavond te Rotterdam
plaats. Na de 40ste zet deelde
dr. Aljechin het comité mede dat hij
deze partij gewonnen gaf, waarna de
wereldkampioen gehuldigd werd
