ZONDERLINGE LEVENS
H
KORT VERHAAL
JEAN BAPTISTE LULLY.
Sovjet-ambassadeur
Wat 'n negentigjarige
weet te vertellen
Een Hof vermaakt zich..
ET was in den tijd, dien Bernini
geestig' karakteriseerde als de pe
riode, waarin de Koning zegt: ik
besteel mijn onderdanen; de mi
nister zegt: ik besteel den Koning; de kleer
maker zegt: ik besteel den minister; de sol
daat zegt: ik besteel ze alle drie.
Het bedrog gold als één der vele vermaken,
waarmee hof en adel z'n verveling verdreef.
De hertog van Orleans, de oom van den
Zonnekoning hield zich met zijn adellijke
vrienden op de Pont-Neuf onledig met zak
kenrollen. De grandes-dames, die zich de
waanzinnigste verkwisting konden veroor
loven in hun „gecaptionneerde nesten van
onttucht", hadden een niet onbelangrijk
aandeel in de als sneeuw voor de zon smel
tende baten der schatkist: zoo ontving Ma
dame de Montespan voor de opvoeding van
Lodewijk XIV.
haar kinderen een toelage van 75000 livres
per jaar benevens een persoonlijk jaargeld
van 500.000 livres. Wat niet zeggen wilde dat
daarmee al haar wenschen bevredigd waren:
één harer verlangens was een vorstelijk kas
teel in Clagny, omgeven met lusttuinen,
oranjerieën en voorzien van pompeus inge
richte salons. En al kostte dit alles een 3
millioen livres, net een vierde deel der gan-
sche marinebegrooting, Lodewijk XIV zou er
niet aan gedacht hebben, aan haar wensch
niet tegemoet te komen.
De weelde van toiletten, op één feest ten
toongespreid, vertegenwoordigde tonnen
gouds; de paleisachtige verblijven der edel
lieden waren zonder uitzondering een na
bootsing van dat wonder van pracht en
praal, dat de oogen van alle Europeesche
vorsten met bewondering en afgunst op Ver
sailles richtte: de geliefkoosde residentie van
den grooten Zonnekoning. Karavanen uit
Bagdad hadden er. als in een sprookje uit
de Duizend-en-één-Nacht, de kostbaarste ta
pijten aangedragen; de talrijke zalen prijk
ten met lambrizeeringen van goud en mar
mer en borgen een overdaad aan beeldhouw
werken en schilderijen van de grootste
meesters. De nabijgelegen lustverblijven des
Koning schitterden met een ongekende kleu
renpracht van ontelbare bloemenperken, te
midden waarvan marmeren fonteinen den
begeerigen blikken der genotzuchtige hove
lingen een kostelijk waterspel voortoover-
den.
Lodewijk XIV had in zijn jeugd geen ver
leidelijker leerschool der weelde kunnen
doorloopen. Mazarin, de toenmalige Fraxx-
sche minister, had zich weten te omringen
met een verzameling van waardevolle klee-
den, gouden en zilveren voorwerpen, hand
schriften en schilderstukken. De opper-in-
tendant van financiën, Fouquet. hield er te
Vaux, een verblijf op na, waar de beroemdste
tuinai'chitect dier dagen, Le Notre, de tuinen
had herschapen in een waar Arcadia. En
Lodewijk-zelf beschikte over alle gaven om
de weeldelust ten top te voeren. Op zijn
feesten verscheen de Zonnekoning met dia
manten overdekt. Bij de ,,PIaisirs de l'ile exx-
chantée" werd de groote koning bij zijn bin
nenkomst gevolgd door een indrukwekken-
den optocht van prinsen en edellieden, praal
wagens en als sluitstuk van den stoet een
kunstig in beweging gebrachte berg, waarop
Pan en Diana gezeten waren, half onder
boomen en heesters verscholen. 4000 fakkels
verlichtten het feestterrein en achter den
langgerekten diseh verrees een tooneel, over
straald door 500 kronen, van 24 kaarsen
ieder. En het hof vermaakte zich. Er werd
een schitterend ballet opgevoerd onder lei
ding van 's Konings gunsteling, Monsieur de
Lully, guitaarspeler, violist, danseur, compo
nist, regisseur, acteur, dien elk Europeeseh
hof den Roi-Soleil benijdde. Het hof vierde
feest, de Koning vermaakte zich hoogelijk.
Zeker, een volk verkommerde in grenzelooze
armoede, kooplieden en handwerkers zwier
ven als bedelaars door ganseh het land, de
hongerdood sleepte duizenden ten grave
maar de Zonnekoning liet zich met z'n mai-
tressen kostelijk amuseeren door den even
onmisbaren als talentvollen hof componist:
Jean Baptiste Lully.
Een Italiaan op bestelling.
In haar merkwaardige gedenkschriften
vertelt Mile de Montpensier hoe zij haar
oom verzocht 'n kleinen Italiaan als souvenir
mee te brengen van zijn reis naar het Zui
den, tenminste als hij een knap exemplaar
ontdekte. De Ridder de Guise hield in zoo
verre woord dat hij inderdaad een loot van
den Florentijnschen stam in Frankrijk im
porteerde: Giovanni Baptiste Lully heette
het veertienjarige jongemensch. Maar een
knap exemplaar is het waarschijnlijk niet
geweest: een tijdgenoot schildert tenminste
den volwassen Lully als een kleine man met
een ongunstig uiterlijk en slordig voorkomen
en diepliggende en daardoor bijna onzicht
bare, roodomrande oogen. Een ander beeld
de hem af met een grooten neus, breeden
mond, dikke, sensueele lippen en scheme ge
laatstrekken en teekent er ten overvloed de
bij aan. dat in zijn blik iets vinnigs en on
derzoekens lag. Romain Reeland noemde hem
een groote roofvogel met een prooi in den
bek.
Maar enfin hij was nog jong, onze Bap
tiste, waarschijnlijk hoffelijk en innemend en
allerminst onintelligent. Medemoïselle de
Montpensier accepteerde hem althans en gaf
hem een plaats inde keuken ,als koks
jongen.
De kleine Italiaan had er het karakter niet
naar, in zulk 'n eenvoudig lot en onopvallen-
den levensstaat te berusten; zijn aspiraties
gingen heel wat hooger en het ontbrak hem
niet aan de noodige sluwheid om het pad te
effenen naar eer en aanzien, macht en roem.
Zoodra het keukenwerk aan kant was greep
Baptiste naar de viool en op de speelsche
wijzen, die hij met virtuositeit aan het instru
ment ontlokte, gingen al gauw de beenen van
den vloer en vermaakten zich maagden en
knechten in de kelders van het luxueuse
maitresse-verblijf voortreffelijk. Het was de
Graaf de Nogent die eens met welgevallen
zoo'n zwierig tafereeltje gadesloeg en er in een
gesprek met Mademoiselle melding van maak
te. Kort daarop ontbood Mile, de Montpensier
den vroolijken speelman eens en sindsdien
herhaaldelijk in haar salon.
Zijn muzikale aanleg en hoofsche wel
levendheid trokken al "dig de aandacht en
vielen zoowel bij Mad 1 hselle als bij haar
gasten zóó in den smaak, dat Baptiste al
spoedig een plaats als eerste violist in haar
kapel kreeg.
Neen dat was geen onfortuinlijk begin
voor een jongeman van zoo duistere afkomst.
Want veel wist men niet van hem: hij zou in
1632 in Florence zijn geboren; zijn tijdgenoot
en aartsvijand Guichard, die later geen ge
legenheid voorbij liet gaan om Lully in een
een ongunstig daglicht te stellen, vertelde
overal waar men het maar hooren wilde, dat
de meesterlijke intrigant de zoon van 'n arm
zalige molenaar was. Vreemd: zijn naturali
satie-acte vermeldt, dat zijn ouders van adel
warenHoe dan ook, stellig liet zijn op
voeding heel wat te wenschen over: een min
nebroeder zou hem het lezen en schrijven
hebben geleerd, een oude schoenmaker het
guitaarspel.
Lang heeft men aangenomen dat Lully de
gunst "van Mademoiselle verspeelde door een
spotdicht op haar te maken, waarna zijn wel
doenster hem op staanden voet ontslagen zou
hebben. Mile de Montpensier vertelt echter
zelf in haar mémoires, dat zij hem op zijn ver
zoek ontslag gaf.
Het zal wel zijn grenzelooze eerzucht zijn ge
weest, die hem deed verlangen naar een
milieu, waarin de lange weg naar de roem ge
makkelijker te betreden was dan aan het mi
niatuur-hof van de maitresse. Inderdaad doet
hij kort daarop zijn intrede aan het hof van
Lodewijk XIV als lid van het beroemde orkest
der 24 violen, waarvan hij dank zij z'n sluwe
strijkages, in 1652 Ipspecteur-generaal werd,
Een muzikale gunsteling.
Tjiet repertoire werd door Lully zelf gecom-
-^poneerd: het bestond uit een soort ouver
tures waarin talrijke dansen als sarabandes,
gingues en courantes, die toen zeer in de mode
waren, werden verwerkt. De koning toonde
zich hoogelijk ingenomen met Lully's muzi
kale prestaties, het hof gaf blijken van bijval
Lully had z'n carrière gemaakt. In 1653
werd de musicus des Konings beloond met
den titel van „Compositeur de la musique in
strumentale"het verblindende licht van
den Zonnekoning straalde ook op zijn gunste
ling Lully af. Hij verkeerde in de hoogste
kringen op voet van gelijkheid met den adel.
Oh, le cher Baptiste was zeer gezien bij de
dames; was het niet een zaak van eigenbe
lang om den koksmaat van weleer, van wien
de Koning geen kwaad wilde hooren en die
zelfs de hooge gunst werd verleend om in de
koninklijke balletten te dansen, te vriend te
houden? Bovendien: 't werk van Lully dwong
algemeen bewondering af; de groote Molière
leverde hem teksten voor zijn maskerades.
Lully componeerde de muziek, nam als dan
seur de voornaamste plaats in het ballet in
wie danste vóór? De Koning, de Zonne
koning, de groote Lodewijk en Lully, bijna
Het Geheim
door HANS DE LA RIVE BOX.
VOOR Trudy Jung bestond er slechts
één man in de fabriek, die indruk op
haar maakte. Dat was Harry Offers,
de dertigjarige zoon van den direc
teur. Bij Offers' Vliegtuigen fabriek werkten in
totaal meer dan 800 mcxxschen, zoodat het geen
wonder was, dat zelfs een aantrekkelijke en
ijverige secretaresse als Trudy haar uitver
korene slechts sporadisch te zien kreeg. Zelfs
haar directe chef, ingenieur van Halfsma,
kwam nauwelijks twee keer per week met den
jongeman in contact.
Toen Trudy vele maanden van den blonden
reus gedroomd had en er niet in geslaagd was
op de een of andere manier op te vallen, be
sloot zij haar betrekking op te zeggen. Ze was
niet onvermogend en had het baantje inder
tijd alleen geaccepteerd omdat het milieu en
de werkkring haar buitengewoon aanstonden.
Op zekeren dag kwam zij een uur te laat op
kantoor. Een der andere jonge dames ontving
haar met nieuwsgierige oogen.
„Meneer Halfsma heeft al naar je gevraagd,
Trudy," klonk het weinig bemoedigend. „Gunst
kind, wat zie je er opgewonden uit."
„Lize, kan je een geheim bewaren?" vroeg
de jonge vrouw fluisterend.
Lize de Vries trok een rimpel. Ze voelde met
vrouwelijke intuïtie, dat er iets heel bijzonders
gebeurd was.
„Ja natuurlijk
„Ik ga me verloven," bekende Trudy. „En je
raadt nooit met wien
.Neen, hoe zou ik. Ik wist niet eens dat je
verliefd was." lachte Lize. „Nou, biecht
eens op."
,Maar denk er aan, het is een geheim,
hoor!"
„Ja. absoluut."
Goed, luister dan. Ik ga me verloven met
Harry."
Lize keek verwonderd.
„Harry? Harry? Welke Harry?"
„Harry Offers natuurlijk, domoor."
HarryOffersstamelde Lize
verbijsterd. ..Neen dat meen je niet. Is het
werkelijk?"
Trudy knikte en bloosde van opwinding.
„Vind je het geen sprookje? Ik ben in den
zevenden hemel."
Lize moest zieh onwillekeurig op de lippen
bijten. Feitelijk was elke vrouw en elk meisje
in het plaatsje op der, knappen directeurs-
zoon verliefd, In gedachten zag zij Trudy naast
Harry in diens nieuwen two-seater, een room
geel gevaarte dat enorm de aandacht trok.
„Zie je, daarom was ik zoo laat." vervolgde
Trudy. En als je het weten wil. voel ik er veel
voor weer naar huis te gaan."
„Hoe bestaat het!" lachte Lize en er klonk
een beetje afgunst in haar stem.
Enkele uren later nam Lize de Vries juf
frouw Cool apart. Juffrouw Cool was op de
afdeeling boekhouding en reeds een oudge
diende in de zaak. Maar ze droeg haar vijf
kruisjes met eere.
„Ik heb een ontzettend geheim," fluisterde
Lize. „Maar het is een geheim, denkt u er
om."
kon men hen als vrienden beschouwen.
In 1662 had de inmiddels genaturaliseerde
Monsieur de Lully, dien men al lang niet meer
familiair „le cher Baptiste" durfde noemen,
den titel van „Muziekmeester van het
Koninklijk Huis" veroverd, een rijk hu
welijk weten te bewerkstelligen met
de dochter van zijn voorganger Mi
chel Lambert en met den grooten blijspel
dichter van zijn tijd, Jean Baptiste Molière
een intieme vriendschap gesloten, die hem
uitstekend van pas kwam. De opvoeringen
van Molière's „Princesse d'Elide" en „Bour
geois Gentilhomme", waarbij Lully de muziek
had geschreven, verbreidden zijn naam wijd
en zijd en deden hem bij den koning, zoo mo
gelijk, nog in gunst stijgen.
Zoo vaak er een comedie van Molière aan
het hof ten tooneele werd gebracht moest,
op nadrukkelijk verzoek van den Zonnekoning
Lully een der hoofdrollen vertolken, wat hem
trouwens allerminst slecht afging. Deze ge
wiekste intrigant bezat vele talenten, wat
hem voor zijn naijverige mededingers des te
gevaarlijker maakte. Van zulk een succes
volle opvoering maakte Lully listiglijk ge
bruik om den hoogsten post te veroveren,
dien hij tot dusver nog steeds buiten zijn
bereikt had gewaand: dien van Secretaris
des Konings! Het gebeurde na een stormach
tig toegejuichte voorstelling van den Bour
geois Gentilhomme, dat de Koning Lully op
getogen lof toezwaaide. „Sire", antwoordde
Lully onderdanig, „het doet mij leed, dat ik
gedwongen ben, Uwe Majesteit op deze wijze
te dienen. „Ik zou namelijk gaarne Secretaris
des Konings zijn". Het hooge woord was er
uit, de koning glimlachte en verwees Lully
naar den kanselier de Tellier, die het verzoek
nolens volens aan minister Louvois overbracht.
Kort daarop ontving Lully de zoozeer begeer
de aanstelling.
Lully als grand-seigneur.
Monsieur Baptiste de Lully beschikte
over een bijna vorstelijk verblijf, welks
salons een getrouwe afspiegeling waren van
de koninklijke paleizen: meubels en wanden
prijkten met overdadig' goud, de kristallen
luchters fonkelden in het licht der tallooze
kaarsen en fraaie tapijten gaven aan het in
térieur een weelderig aanzien. Men beweerde
dat deze grand seigneur zelfs drie paarden op
stal had, waarvan één volslagen blind en de
tweede een kribbebijter was. Maar Lully's
roem was er niet minder om. Tot ver buiten
Frankrijk werd zijn naam met ontzag ge
noemd, zelfs zonden vreemde despoten hem
hun portret en vele kostbare geschenken. Geen
wonder: nadat' M. Perrin met behulp van
Madame de Montespan was weg-geïntrigeerd,
was het Monsieur -de Lully wien het privilege
der Académie royale de musique was ver
leend. De geïmporteerde Italiaan, de grond
legger der Fransehe nationale opera, be-
heerschte het muziekleven aan het hof en
daarmee in gansch het Fransehe koninkrijk.
Een schuldbewust zondaar.
Het was bij de gala-voorstelling in 1687,
gegeven ter eere van 's Konings herstel
van een ernstige ziekte, dat Lully een kleine
verwonding aan den voet opliep, die zich aaxx-
axxkelijk onschuldig liet aanzien. Maar al
gauw bleek, dat het léven van den 55-jarige
zoozeer bedreigd werd door een hoogst ge-
GEEN DRIE NAAST ELKAAR!
Een automobilist, die 'n auto gaat in
halen, welke reeds bezig b een derde
automobiel voorbij te komen, pleegt een
strafbaar feit. Dat is Kinderlijk (en soms
gevaarlijk) daarom heeft de wet het
verboden: mitsdien: „geen drie rijdende
auto's naost elkaar bij het inhalen".
„Ik geloof dat ik het kan raden, de Vries.
Ga je trouwen?" klonk het nieuwsgierig.
Ik niet, maar Trudy Jung! En met wien
denkt u?"
Juffrouw Cool haalde de hoekige schou
ders op.
„Met meneer Offers Jr." verklapte Lize.
Het duurde vijf minuten voordat juffrouw
Cool op adem kwam. Toen repte zij zich weg
en liep regelrecht naar den hoofdboekhouder.
„Zeg, meneer van Daalen. Groot nieuws!
Harry Offers gaat trouwen met dat blonde
ding van afdeeling C, juffrouw Jung."
.Harry trouwen? Bestaat niet", zei -van
Daalen. „Van wie weet u dat?"
„Van >eh.... van iemand", zei juffrouw
Cool voorzichtig. „Het moet geheim blijven,
ziet u."
„Dat is jammer, ik zou het anders even aan
ingenieur de Haan vragen. Die is nog al in
tiem met Harry tegenwoordig."
„Dat kunt u tóch doen," vond juffrouw
Cool. „Maat u weet het natuurlijk niet van
mij
Van Daalen glimlachte.
„Vrouwen kunnen nooit een geheim bewa
ren." zei hij spottend.
Dien zelfden middag klampte hij ingenieur
de Haan aan.
„Kletspraat," zei deze kortaf. „Hoe kom je
aan die nonsens?"
„Van ehvan een onbekende/lachte van
Daalen. „Maar dat blonde kind zal het toch
wel het beste weten, denk ik. Ik hoorde van
verschillende kanten, dat ze den heelen mor
gen erg opgewonden is geweest."
„Ik begrijp het al. Jij vernam het recht
streeks van haar en ze verzocht je natuurlijk
het nieuws geheim te houden."
„Ja, 'n geheim is het," knikte van Daalen.
Ingenieur de Haan vertelde het geheim aan
meneer Toes, den procuratiehouder en deze
stapte er regelrecht mee naar den directeur.
De oude heer Offers keek niet weinig verbaasd
en begon toen te lachen.
„Wel, wel," zei hij geamuseerd. „Ik dacht nog
wel, dat mijn zoon geen geheimen voor me
had. En wie is de gelukkige?"
,Een secretaresse, juffrouw Jung. U weet
wel. de dochter van overste Jung."
„Is mijn zoon in de fabriek, de Haan?"
De ingenieur trok een rimpel.
„Tusschen haakjes, meneer Offers. Wilt u
mij buiten deze zaak laten? Uw zoon wilde
deze kwestie voorloopig geheim houden."
„Zooals je wilt."
Papa Offers belde zijn zoon op en deze
stond wat later voor hem.
„De wereld is klein, Harry," begon de oude
heer lachend, „Je geheim is al uitgelekt Mag
ik je feliciteeren?"
Waarmee, vader?" klonk het verbaasd.
„Met je verloving natuurlijk. Speel maar
niet langer comedie, Harry, Je geheim is bij
mij veilig, hoor."
Harry schoot in een lach.
„Ik verloofd?" riep hij. „Maar vader, ik zou
niet weten met wie! Hoe komt dat praatje in
de wereld?"
„Er werd mij in vertrouwen verteld, dat je
vaarlijke infectie, dat de medici een amputa
tie onvermijdelijk achtten. Lully weigerde
echter z'n toestemming. Zijn einde naderde.
De ontboden biechtvader was er niet toe te
bewegen absolutie te geven, zoolang de zieke
niet ten duidelijkste zou hebben aangetoond,
dat hij zijn wereldsche composities be
rouwde. „In die lade ginds, fluisterde Lully.
ligt mijn „Achille et Polyxène"; gooi die in
het vuur als bewijs, dat ik afstand doe van
al die ijdelheid. Aldus geschiedde Lully
kreeg absolutie. Kort daarop verweet Prins de
Conti hem tijdens een bezoek zijn toege
vendheid, waarop Lully antwoordde: „Stil.
Monseigneur, stil. ik weet wel wat ik doe
in die andere iade ligt immers een afschrift!"
Er wordt vermeld dat Lully, ondanks zijn
grootspraak, veel ophef maakte van zijn be
keering, een koord om den hals bond, zich met
asch bestrooide en voortdurend een mistroos
tig lied zong met het" schuldbewust refrein:
„Gedenk te sterven, zondaar, gedenk te ster
ven.
Kort daarop gaf hij den geest. Velen be
treurden hem. Maar de stroom van schot
schriften en spotdichten, die lucht gaven aan
het overkropt gemoed van zijn vijanden,
bewees wel, dat menigeen den „vrek" zooals
hij werd genoemd, niet met leede oogen had
zien heengaan. De la Fontaine die de tekst
voor Lully's „Daphne" had geleverd en nooit
betaald was, schold er in dichtmaat lustig op
los:
C'est un paillard, e'est un matin
Qui tout dévore
Happe tout, serre tout, il a triple grosier
Een talentvol intrigant, typisch kind van
zijn corrupten tijd, wiens verdienste voor het
Fransehe muziekleven lang niet zoo onbedui
dend was als zijn gebelgde tegenstanders wil
den doen voorkomen, was het Fransehe hof
ontvallen. Maar ook zonder hem vex-maakte de
Koning zich, ook zonder hem danste en feestte
het hof in oogvex'blixxdende weelde, tot de
groote Revolutie van 1789 met één streek
gansch die wereld van lichtzinnige genoegens
zou wegvagen.
C. J- E. DINAUX.
aan den dood ontsnapt
Tijdens bomaanval op Tsjang
SJANGHAI, 25 Januari (Reuter-ANP.) De
Russische ambassadeur bij de Ohineesche re
geering', Orelslcy, is met eenige leden van zijn
personeel ternauwernood aan den dood ont
komen, toen tijdens een Japanschen luchtaan
val op Tsjang een bom in huxx onmiddellijke
nabijheid ontplofte. Het vliegtuig, waarin het
gezelschap zich van Tsjoengking naar Haxxkau
wilde begeven, had eexi noodlanding te Tsjang
gemaakt, even voor het bombardemexit begoxx.
WEER EEN JAPANSCH
VAARTUIG OPGEBRACHT
Zonder papieren in de territoriale wateren
aangetroffen.
BATAVIA, 25 Januari t Aneta-A.N.P.) Het
Japaxische vaartuig „Koshin Maru" is door
den gouvernementsstoomer „Valk" nabij de
Zutphen-eilaxiderx (xiabij Sumatra, Lampoxig-
sceh districten) binxiexx territoriale wateren
aangetroffen. Het schip bleek geen scheeps
papieren te hebben en bovendien nog ernstig
lek te zijn. De „Valk" heeft het schip naar
Priok opgebracht.
Naar nxen verneemt bestond de lading uit
oud ijzer, dat, volgens opgave der bemanning,
afkomstig was van de Cocos-eilanden.
je verloofd hebt met de dochter van overste
Jung. Trudy Jung, de secretaresse van inge
nieur van Halfsma."
Trudy Jung....?" herhaalde Harry ver
baasd. „Ik geloof niet dat ik die jonge dame
kenOf ja, nu u het zegtMaar dat is
pure faxitasie, vader."
Offers Sr. wreef zich langs de kin.
„Dan weet ik het ook niet meer." zei hij
peinzend.
„Lieve deugd, stel je voor dat juffrouw Jung
dat praatje óók verneemt," schrok de jonge
man. „Ik xnag haar wel waarschuwen." Hij
grinnikte bij dat dwaze dexikbeeld. „Van wie
weet u het. vader?" vroeg hij opgewonden.
De oude heer haalde de schouders op.
„Dat moet geheim blijven, Harry. Ik heb
beloofd geen namen te noemen."
„Juffrouw Jung is naar huis," vertelde in
genieur Halfsma. „Ze was dexx heelen dag al
nerveus exx klaagde over hoofdpijn."
Harry sprong in zijn two-seater en reed
naar de villa van den ovex-ste. Hij vond Trudy
hi de hall. Ze stond op het punt naar boven
te gaaxi.
„Meneer Offersschrok ze en verbleekte.
„Dus u weet het al?" De jongeman krabde
zich achter het oor. Hij vond het een moeilijk
probleem.
„Ik dachtik wildeik bedoel
hakkelde hij exi kreeg een kleur. „Kaxi ik u
even spreken?"
Trudy ging hem voor naar eexi achterkamer,
knipte een schemerlamp aan en bood hem een
fauteuil. Maar voor dat hij vaxi wal kon ste
ken zei ze berouwvol: „Ik xnoet u een beken
tenis doen. Dat geheim vaxi onze „verloving"
is van me zelf afkomstig. Ik zie nu in hoe
dwaas ik heb gehandeld en ben dan ook vaxi
plan mijn ontslag te vragen."
Harry opende den mond en keek haar aan
of hij het in Keulen hoorde donderen.
„Uw ontslag is ingewilligd," antwoordde hij
eindelijk koeltjes. „Wanneer vertrekt u?"
Trudy nam langzaam tegenover hem plaats.
Haar mondhoeken beefden. Maar ondanks
alles klopte haar hart met doffe slagen.,.Ein
delijk was haar wensch in vervulling gegaan.
Eindelijk had ze den geliefden man voor en
kele minuten voor zich alleen.
,Dat laat ik aan u over," antwoordde ze
benepen.
Hij leunde achterover en keek haar onder
zoekend aan.
„Waaróm die comedie?" vroeg hij.
Zij zweeg.
Toen g.eed een glimlach om zijn mond.
„Ik zal u óók 'n geheim vertellen. Maar het
is een geheim exx het moet onder ons blij -
ven! Sixids eenige weken bent u me opgeval
len. Maar u schijxit 'n gesloten karakter te
hebben en gaf me niet de gelegenheid met u
in coxxtact te komen. Daarom ben ik blij dat u
mij door u w geheim dwong hier bij u thuis
te komen."
Een flauwe blos verfde haar wangexx en stil
bleef ze hem aanstarexx.
„Want als u niets voor me beteekende, zou
ik gewacht hebben, tot ik u morgen op kan
toor zag," vervolgde hij glimlachend. „En om
dat u vermoedelijk thuis zou zijn gebleven i.s
het maar goed. dat ik nu hier ben."
Trudy slaakte een zucht van verlichting,
En zoo kwaxxx het, dat Harry Offers dien
xxxiddag niet thuis maar bij het meisje bleef
dineeren, dat dien morgen een geheim had
verklapt
Rond Soestdijk
Zestig jaren op het
domein Soestdijk.
SOESTDIJK. 25 Januari. Met het doel
een autotochtje te maken in de omgeving,
verlaat Prinses Juliaxxa de laatste dagen re
gelmatig het park van het paleis door dexx
uitgang achter den voormaligen Veexxhuizer
tol. waarbij H.K.H. een gedeelte van het park
bezoekt, dat in vroeger jareix bij laxxdgeixoot
exx vreemdeling zeer ixx trek was, nl. het z.g.
Ovex-bosch, eertijds tot de vrije wandeling
behoox*exxde.
Ouderexx zullen zich nog levendig herixxne-
reix hoe eexx uitstapje xxaar dit Overbosch als
eexx van de grootste attracties gold, niet al-
leexx wegens het verblijf ixx de mooie xxatuur
of de panneboeken waar de jagersvrouw
beroemd oxn was, maar bovenal omdat men
er dikwijls ledexx van de Koninklijke fami
lie op hun wandeling kon ontmoetexx. Ko
ningin Anna Paulowna vertoefde gaarne in
het jagex'shuis, terwijl ook haar kinderen
daar in hun jeugd regelmatig kwamen.
Het gastenboek, dat de jagersvrouw haar
bezoekers ter teekeixixxg voorlegde, vermeldde
eexi groote verscheidexxheid van xiaixxerx.
Naast de haxxdteekexxingeix vaxx vele vorste
lijke personexx, hadden eeix groot aantal be
kende exx onbekende laxidgexxooten en vreem-
deliixgen er huxx namen ixx geschreven.
Het Overbosch is thans geen vrije wande
ling meer. Wijlen Koningin Emma heeft het
bij het park doen trekken, dat zich eertijds
slechts uitstrekte van het paleis tot aan de
tweede brug, welke van den betonweg Soest-
dijk-Bilthoven zichtbaar is. Uit den aard der
zaak is daarmede ook het jagershuis als
restauraxxt" verdwexxexx.
Ixx het park woont thaxxs nog op het boer
derijtje van Prixxses Sophie, de negexitig-
jarige vrouw J. vaxx Appeldoorn, die een
kleine zestig jaar van haar leven op het
domeixx Soestdijk heeft doorgebracht. Haar
man was pluimgraaf en na diens dood kreeg
zij het boerderijtje van Prixxses Sophie als
woning toegewezen om daar in alle rust
haar verdere levensdagen te slijteix. Veel weet
deze oude vrouw te vertellen, deels uit over
levering, deels uit eigeix ervaring, over Axxxxa
Paulowna, Prins Hendrik en Prinses Amalia,
vaxx Koning Willem dexi Derde exx diexxs echt-
genoote, Koxxixxgixi Emma, die dikwijls als een
jongere zuster bij haar kwam praten. Ko-
ningixx Wilhelmina kwam reeds als joxig
meisje haar bezoekexx en ook Prinses Juliana
speelde als kind bij haar op het boerderijtje.
Thans hoopt deze negentigjarige het xxog te
mogen beleven, dat Prixxses Juliana haar
baby ixx het boerderijtje komt toonen. Was
„Vrouw vaxx Appeldoorn" niet een der eersten,
aaix wie eexx bezoek werd gebracht toen ver
leden jaar H.M. de Koningin en Prinses Ju
liaxxa voor het eerst met Prins Bernhard op
Soestdijk kwamen?
MEVROUW HAUPTMANN
BLIJFT AGEEREN
Om een nieuw onderzoek verzocht.
In een onderhoud heeft Axxxxa Hauptmann,
de echtgenoote van Bruno Hauptmanxx, die op
dexx electx'ischen stoel is terechtgesteld onder
beschuldiging van moord op het kind van
Lindbergh, verklaard, dat zij de hulp in zal
roepen van den procureur Thomas Dewey om
een nader oixderzoek in te stellen xxaar de ont
voering van Lindbergh's baby.„Ik zal mijn po-
gingeix xxiet staken alvorens de geheele zaak
is opgehelderd", aldus verklaarde zij, „en elke
cexxt, die ik verdien, zal daaraan uitgegeven
wordexi". Mevrouw Hauptmann voorziet in
haar levensonderhoud door dexx verkoop van
koffie. Haar spaargelden offert zij op voor de
opvoediixg vaxx haar vierjarig zooxxtje, Man-
fried, exx bovendiexx staat zij een groot deel
hiervan af voor het gerechtelijk onderzoek;
waardoor de naaxxi van haar maxx gezuiverd
moet worden.
MILITAIRE TOEBEREIDSELEN
IN HET SOVJET OOSTEN
Concentratie van vliegtuigen en duikbooten.
HONKONG, 25 Januari (Reuter,) Ixx de
„China Mail" beschrijft een vreemdeling, die
juist is teruggekeerd van een bocht door Sov
jet-Russisch gebied ixx het Verre Oosten, de
militaire toebereidselexx der Sovjets aldaar.
Geziexx de vele xxieuwe bases voor vliegtuigen
en duikbooten, welke in aanbouw zijn, zoo
schrijft hij, bevinden deze gebiedexx zich
eigenlijk in eexx oorlogstoestand. In Wladi-
wostok alleen zijn reeds ruim 100 duikbootexx
in diexxst gesteld,, terwijl onderdeelen van
duikbootexx per spoor worden aangevoerd en
gereed gehouden worden.
Tezelfdertijd wordt de kust versterkt en
worden bases voor vliegtuigexx exx duikbootexx
op afgelegexx plekken aangelegd. Elke basis
heeft hoxxderden vliegtuigexx ter beschikkhxg,
alsmede 20 duikbooten en andere vaartui
gen. Spioxxnen doen hun werk als in Europa
tijdexxs dexx wereldoorlog, exx eenige personen,
die ervan verdacht werden Japaxxsche agexx-
ten te zijn, zijn terechtgesteld. Alle vreemde
schepen worden ter dege oixdex-zocht exx huxx
radio-ixxstallatie verzegeld tot huxx vertrek.
Vreemde zeeliedexx mogen onder geexx voor
wendsel het land ixxtrekken. Vreemdelingen
worden met achterdocht gadeslagen.
MARKTBERICHTEN
ROTTERDAM, 24 Jan. 1938.
Aardappelen. Brielsche Eigexxheixxxex-s f 2.25
f 2,50 per H.L. Zeeuwsche Eigenheimers
f 2,10f 2,30 per H.L. Zeeuwsche Boxxte f 2,90
f 3.25 per H.L. Zeeuwsche Blauwe f 2,90—
f 3,25 per H.L. Eigenheimers Blauwe f 2,10—
f 2,25 per H.L. Eigenheixners drielingen f 1,50
f 1,70 per H.L Bonte exx Blauwe Poters
f 1,50—f 1,70 per H.L. Bevelanders f 2f 2.25
per H.L. Westlaxxdsche ronde zaxxd f 4 per
100 K.G. Westlandsehe kleine f 3,40. Met rede
lijke aanvoer kalme handel.
Vlas-aanvoer: 17.650 K.G. blauw, schoon
6575 per K.G. 4300 K.G. wit Zeeuwsch
65—75 per K.G. 1300 K.G. Hollandsch Geel
53—56 per K.G.
Heden tamelijk vlugge handel met goede
kooplust. Al het vlas werd aan bestaande
prijzen verkocht. Hoogere prijzen evenwel
niet te bedingen.
