DE ONTPLOFFINGSRAMP TE REMBANG. DE «WINTERFLORA».
1
Het groote Avontuur
Een zeldzame narcis, de «Scarlet Perfection», op de bloemententoon
stelling «Winterflora» in het Krelagehuis te Haarlem, georganiseerd
door de Algemeene Vereeniging voor Bloembollencultuur
Een Chineesche vuurwerkfabriek vliegt in de lucht. Deze ramp te Rembang,
aai de Noordkust van Java, kostte 38 personen het leven. Een overzicht
van de ontzettende ruïne, welke door de explosie werd aangericht
Een fraaie inzending voor de groote bloemententoonstelling
«Winterflora» in het Krelagehuis te Haarlem, wordt aangedragen
Het geraamte van gewapend beton
voor den toren van het nieuwe
stadhuis te Leiden
Het geschenk der Chineesche ingezetenen van Ned. Indië aan
H. K H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard Het zijn fraaie
meubels met symbolische versieringen, waarin de lof der Prinses ver
kondigd wordt
Als het stormt langs onze kusten. Te Scheveningen kwamen
de golven Donderdag tot aan den Boulevard
De Hongaarsche Rijksregeerder Horthy nam te Bialowieza persoonlijk
deel aan de jacht, door den Poolschen president Moscicki georgani
seerd
Prins Aschwin wordt door den Nederlandschen gezant te Berlijn, Ridder
van Rappard, begroet bij de viering der geboorte van Prinses Beatrix
door de Nederlandsche kolonie in de Duitsche hoofdstad
FEUILLETON
29)
Roman uit de Tropen door
FRANS OEMERS.
Hij bekeek aandachtig de foto's op het boe
kenkastje. Het waren momentopnamen uit
tooneelstukken. Overal vond hij Ada IIjen
terug met diezelfde weemoedige uitdrukking
in de oogen. Hij greep een boek. Het was een
tooneelstuk met een geestdriftige opdracht:
van den schrijver aan Ada Iljen, die de vrou
welijke hoofdrol had gecreëerd. Riefenberg
las tot diep in den nacht de geschiedenis
van een gemartelde liefde, die het onderwerp
van het stuk uitmaakte. Het was hem daarna,
of hij iets meer afwist van Ada Iljenom
dat hij .haar in zijn verbeelding haar rol had
zien spelen.
In de dagen, die volgden, begon voor den
journalist een vreemd avontuur. Hij deed het
werk, dat hem door Lebon werd gevraagd en
al zijn avonden bracht hij door in het gezellige
huisje. Daar was hij op zoek gegaan naar de
ziel van de verdwenen tooneelspeelster. Was
het een spel om zijn eenzaamheid te verbre
ken? Was het een dieper gevoelen, dat hem
zoo deed handelen? Op die vraag kon Riefen
berg zelf geen antwoord vinden. De geest van
Ada Iljen leefde in deze kamers. Alles immers
was er gebleven, zooals het was toen zij nog
leefde, en Lebon had zelfs gevraagd daaraan
niets te wijzigen, omdat zulks het uitdrukke
lijk verlangen was van Reading. Het was Rie
fenberg, alsof Ada Iljen tot hem sprak, als hij
daar uren en uren zat te lezen in de boeken,
die zij had verzameld. Uit de talrijke rollen
die zij had gespeeld, poogde hij haar karakter
op te bouwen. Uit aanteekeningen bij bepaal
de gedeelten van boeken, die zij had gelezen,
kwam zij hem voor als een rustelooze, onvol
dane vrouw, die, via talrijke sentimenteele
avonturen, naar het geluk had gezocht zonder
het te vinden. Het kon niet anders, of weelde
en roem hadden haar een bitteren nasmaak
gelaten. Dat verklaarde misschien ook het
zonderlinge huwelijk, dat zij had aangegaan
met den veel ouderen Amerikaan. Hierdoor
immers brak zij met het verleden, om een
nieuw leven te beginnen in een vreemd we
relddeel.
Weken, maanden gingen voorbij in het hart
van de wildernis. Een tiental keeren had Rie
fenberg de groote boot zien komen en gaan.
Telkens werd een lading goud meegebracht,
telkens werd een lading ebbenhouten olifan
ten ingescheept. De journalist was geleidelijk
achter al de geheimen geraakt van Reading's
bende. Aan de afzondering van het kahp
had hij aanvankelijk getwijfeld, maar tochten
in allerlei richtingen en het dagenlang bespie
den van den stroom hadden hem tenslotte de
overtuiging gegeven, dat geen andere blanken
dan Readings trawanten in dit gebied
heerschten. 's Nachts was hij in de hoogste
boomen geklauterd, maar nooit had hij het
minste spoor van houtvuren ontdekt, dat de
aanwezigheid van mlandsche stammen zou
hebben onthuld. Hij wist nu, dat het goud in
de mijnen van Loepoeta door arbeiders werd
gestolen en opgekocht door mlandsche fak-
torijen, toebehoorend aan Reading of kleine
handelaars. Van daaruit geraakte het, via al
lerlei tusschenpersonen op de groote Reading-
hoeven; vervolgens werd het te Avakoebi ge-
centraliceerd, om terecht te komen in het ge
heime kamp.
Het leven was hem vreeselijk zwaar gewor
den. Het werk, dat Lebon hem eerst had ge
vraagd, deed hij; maar toen het plantertje
aandrong, dat hij zich ook met andere bezig
heden zou belasten, had hij hardnekkig ge
weigerd.
We zullen geduld hebben, waren de laat
ste woorden van het plantertje, vroeg of laat
zult gij een van de onzen worden.
Reken daar nooit op, had de journalist
met beslistheid geantwoord.
Sedertdien was er een breuk tusschen de
twee mannen ontstaan en leefde de journa
list in de yolstrektste eenzaamheid. Het was
klaarblijkelijk de bedoeling van Lebon hem
aldus te dwingen zelf toenadering te zoe
ken.
Maar daaraan dacht Riefenberg vooralsnog
niet. Zijn vrije uren bracht hij door op den
stroom. Hij had zich een lichte prauw uitge
kozen en na lang aandringen ,de beschik
king gekregen over een jachtgeweer. Zoo ging
hij op jacht naar waterwild. Het was zijn
eenige ontspanning. Bij deze tochten was het
hem ook duidelijk geworden, hoe onzinnig het
zou zijn een ontvluchtingspoging' te wagen in
de richting van de Avakoebi-hoeve. Na ver
scheidene uren te hebben gezwoegd, was hij
er met zijn prauw slechts in geslaagd enkele
kilometers af te leggen.
En toch kon hij 's avonds uren en uren zit
ten staren op de kaart van de Oostelijke pro
vincie en meer in het bijzonder op de witte
vlek, waar zich de geheime nederzetting moest
bevinden. Hij maakte berekeningen en was tot
de overtuiging gekomen, dat stroomafwaarts
slechts 300 K.M. hem scheidden van het be
zette gebied. Ada Iljen had in die richting
den dood gevonden, maar het was gebeurd
bij de eerste watervallen. Lebon kon wel be
weren, dat de stroom onbevaarbaar was en
al de aangrenzende gebieden onbewoond. Het
bewijs hiervoor was niet geleverd.
Nog weken lang broeide een vaag voorne
men in Riefenberg en toen hij op een morgen
de oogen opende, stond het vast, dat hij een
ontvluchtingspoging zou wagen, welke ook
de gevolgen mochten zijn. Het eenige wat hij
in het avontuur kon verliezen was het leven,
maar per slot van rekening verkoos hij den
dood boven het vooruitzicht in de geheime
nederzetting de rest van zijn dagen door te
brengen.
Eenmaal dit besluit genomen, maakte zich
een groote opgewondenheid van hem meester.
Koortsachtig zat hij plannen te maken. Op
een morgen begaf hij zich heel vroeg naar
den stroom en vroeg of een paar negers hem
ter vischvangst wilden vergezellen. Hij beval
hun stroomafwaarts te roeien. Al varende was
hij met de negers aan het praten geraakt. Hij
vernam, dat zij ongeveer een paar uur van de
watervallen waren verwijderd. Toen hij vroeg
tot daar te roeien mopperde zij ontstemd en
beweerden zij dan pas 's avonds terug te
kunnen zijn, omdat het zoo'n zwaar werk was
tegen den stroom op te varen.
De journalist wist hen over te halen met
hun tegen den volgenden dag enkele blikjes
met lekkernijen uit het voorraadmagazijn te
beloven.
De boot gleed nu vlug langs den oever en na
een tijdje werden ze meegesleept in stroom
versnellingen. Rotsblokken staken boven het
water uit en er was een groote handigheid
noodig om er niet mee in botsing te komen.
Gelukkig was het water aan de andere zijdp
van den stroom veel rustiger. De roeiers waren
handige kerels en daarom durfden zij het aan
de boot door de versnellingen te sturen. Den
dag. dat hij hier alleen langs moest komen,
zou Riefenberg weten wat hem te doen stond.
Tenslotte hoorde hij het machtige gedruisch
van de watervallen en nu gleden zij vlak bij
den oever om niet meegesleept te worden naar
het midden van het water, naar den af
grond.
Riefenberg beval den inlanders zoo ver
mogelijk door te gaan. De stand van het water
was tamelijk laag en aan de oever bij den
afgrond lag de rotsachtige bodem van den
stroom bloot.
Daar bleef de prauw liggen.
De journalist deed of de watervallen zelf
hem geen belang Inboezemden. Hij greep zijn
den ever om niet meegesleept te worden naar
het oevergewas en zocht naar een plekje om
zijn lijn uit te gooien. De roeiers gingen onder
een schaduwrijken boom uitrusten.
Even later stond Riefenberg bij den rand
van den waterval. Hij boog zich voorover. Op
de plaats waar hij zich bevond liepen slechts
kleine straaltjes water naar beneden. De
diepte van den afgrond kon hier een veertig
tal meters zijn. Van onder strekt zich een
rotsvlakte uit, die op dit oogenblik eveneens
droog staat, maar enkele meters verder, na
een tweede kleine inzinking is een gladde
waterspiegel te bespeuren. Eenmaal zoover is
de eerste moeilijkheid achter den rug, denkt
Riefenberg. Wat hem dan te wachten staat,
weet hij niet. In de diepte is de stroom bui
tengewoon breed en vormt 'n chaos van rots
blokken met hier en daar schuimende water
vallen. Misschien voert een vertakking veilig
naar den opnieuw rustigen stroom?Mis
schien komt hij terecht in gevaarlijke ver
snellingen of kleinere watervallen?Hij
denkt aan Ada Iljen. Zooals hij, heeft zij hier
misschien ook gestaan en haa.r kansen be
rekend. Of kwam zij op deze plaats in het
regenseizoen en eindigde haar avontuur reeds
aan deze zijde van den waterval?
In ieder geval besluit de journalist het
avontuur te wagen. Het moet hier aanvangen
met een sprong van mer dan veertig meter.
Hij loopt heen en weer en onderzoekt de be-
boschten oever. Het eenige middel om de
prauw velig naar beneden te krijgen is haar
aan een stevig touw te laten zakken. Niet ver
van den afgrond staat een boom: die kan
hierbij worden gebruikt. Dat is de eenige weg
waarlangs Riefenberg kans ziet, zijn gevaar
lijken zwerftocht met eenig succes aan te
vangen. Voorloopig heeft hij nu niets meer te
doen en geeft den negers order den terugtocht
aan te vangen.
(Wordt vervolgd).
