WÈMè:M
mmêsêêimkëm
Het groote Avontuur
Het Fransche schip „Bangkok"
liep Maandagmorgen tenge
volge van zwaren mist bij Ter-
neuzen aan den grond. De
boot in haar benarde positie
Een Zwitsersche hoornblazer demon
streert zijn instrument voor een groepje
schoonen uit Nice op het jaarlijksch
folkloristisch feest in Albert Hall te
Londen
In de aula van de gemeente Universiteit te Amsterdam had Maandagavond de door de Allard Pierson-
btichtmg en Societa Nazionale „Dante Alighieri" georganiseerde Augustus-herdenking plaats. Tijdens
de rede van prof. dr. D. Cohen
Het regiment wielrijders houdt in Oost-Brabant
en Limburg meerdaagsche oefeningen. Man
schappen in stelling in de omgeving van Mill
Het 4de regiment infanterie vertrok Maandag van Leiden naar Wolfheze, om daar in samen
werking met het 10de en 22ste regiment infanterie aan een oefening deel te nemen. D9
drukte op het station
De heer A. P. Staalman,
oud-lid der Tweede Kamer,
is te Driebergen overleden
op 79-jarigen leeftijd
De zilveren doopvont in Gothischen stijl, een geschenk van Koning Willem III in
de Willemskerk te 's Gravenhage, waar de doop van H. K. H. Prinses Beatrix
waarschijnlijk zal plaats hebben
De oorlogsbodem „Sanchez Barcaïztegui' der Spaansche regeeringstroepen, die
den nationalistischen kruiser „Baleares" tot zinken bracht
FEUILLETON
Roman uit de Tropen door
FRANS DEMERS.
50)
Gij hebt benzine om 5 uur te vliegen,
riep hij tot Reading, terwijl deze het toestel
ber.gde en gij zijt 41/2 uur onder weg geble
ven. Dat vind ik roekeloosheid.
Lebon was een meester in het zetten van
rare gezichten, maar overtrof zichzelf toen
de meester hem vertelde wat er gebeurd was.
Het zweet kwam hem in parels op het voor
hoofd staan en het was alsof zijn oogen
dansten in hun kassen. Hij stotterde van ver
bouwereerdheid en hij kwam eerst weer op
dreef na vier whiskey's te hebben gedronken.
Mr. Reading lag ondertusschen, rustend op de
ellebogen, over een kaart van de Oostelijke
provincie gebogen. Eindelijk sprong hij over
eind, liep heen en weer door de kamer en
bleef dan voor Lebon staan.
Lebon, sprak hij, laat het vliegtuig dade
lijk opnieuw voor het vertrek gereed maken
Het bolronde plantertje verschoot.
Wawa blieft, stotterde hij.
Laat even den motor onderzoeken en
laat benzine bijvullen.
Ge gaat toch niet terug naar
Welnee, gek, onderbrak de Amerikaan
hem, kom hier en luister, Ik vertrek onmid
dellijk naar Wahenia en kom morgen of ten
laatste overmorgen terug. Ondertusschen zult
gij tien lichte prauwen in gereedheid brengen
en een groepje betrouwbare inlanders uitzoe
ken. Zorg er voor dat het kerels zijn, die
weten wat een geweer is. Er moeten natuur
lijk levensmiddelen zjjn, koorden en al wat wij.
op een dergelijken tocht kunnen gebruiken.
En dan?, vroeg Lebon aarzelend.
Dan zal ik mijn vrouw en Riefenberg
terughalen.
Had ik het niet gedacht, jammerde het
plantertje, o die vrouw toch.
De meesert werd nu onhandelbaar.
Klets niet, idioot, besef je dan niet welk
gevaar ons bedreigt! Bekijk deze kaart. Ik
ben overtuigd, dat Riefenberg zich op geen
200 K.M. van de door blanken bewoonde ge
bieden bevindt. En verder (Reading wachtte
even en ademde diep) jaik wil mijn
vrouw terug hebben en ik wil haar persoon
lijk gaan halen, dan weet ik enminste dat ze
me niet zal ontsnappen.
Bij die laatste woorden zag Reading zijn
toehoorder doordringend aan en Lebon vond
het raadzamer niet verder aan te dringen.
Een uur later snorde Reading's auto van
het vliegveld van Wahenia naar zijn villa. In
den namiddag bracht de Amerikaan een ge-
legenheidsbezoek aan gouverneur Bafort. Hij
vertelde den hooggeplaatsten ambtenaar, dat
zijn gezondheidstoestand te wenschen liet en
dat hij enkele weken ging uitrusten op de
hoeve van Avakoebi. 's Avonds kwam kapi
tein Ringels bij hem dineeren en toen zij in
den gezelligen rooksalon zaten, bracht Rea
ding het gesprek op de draadlooze installatie,
welke hij tezelfder tijd als het De Havilland-
vliegtuig' had besteld, maar welke nog nooit
werd gebruikt. Het toestel stond in de garage
en samen gingen de twee mannen het onder
zoeken. Den volgenden morgen begaf een
van Reading's blanke bedienden zich naar het
eenige magazijn te Wahenia, waar onder-
deelen van radiotoestellen werden verkocht
en schafte zich allerlei benoodigdheden aan.
Dat alles werd in een auto gestopt, die dade
lijk vertrok in de richting van Avakoebi-hoeve.
Reading kwam daar bijna gelijktijdig als de
■.vagend met zijn vliegtuig aan. Terwijl de
vracht en het toestel werden overgeladen, had
hij een onderhoud met het blanke personeel
van de hoeve.
Ik vertrek onmiddellijk naar Lebon, zei
hij en het kan best, dat ik langer dan een
maand zal afwezig blijven. Te Wahenia denkt
men, dat ik op Avakoebi-hoeve ben met verlof.
De vliegmachine bevindt zich dus in de
ioods. Zorg er voor, dat deze potdicht gegren
deld blijft en niemand er binnen kan. Ik ai-
leen bezit de sleutels. Het zou lcunnen gebeu
ren, dat iemand naar mij komt vragen. In dat
geval moet ge maar.antwoorden, dat ik met
de tent op jacht ben ergens in het binnen
land.
Geen tien minuten later stormde de „De
Haviland" over he tvliegveld van Avakoebi-
en verdween in de richting van de waterval
len. Reading was vergezeld door een van zijn
handlangers dien hij Hans noemde. Nauwe
lijks in de geheime nederzetting gekomen ging
Hans aan den arbeid. Hij gaf orders om palen
op te stellen, liet metalen draden spannen en
begon in de werkplaats de radio-onderdeelen,
die te Wahenia waren gekocht in elkaar te
zetten. Hij werkte dag en nacht. Ondertus
schen waren Reading en Lebon druk aan
den arbeid. Zij inspecteerden de kleine vloot.
Er was een groote prauw waarin Reading zou
plaats nemen.
Bij den terugkeer, zei de Amerikaan,
schieten wij vooruit. Ik zal laten roeien door
tien kerels.
In deze „admiraalsboot" werd eveneens het
radiotoestel van het vliegtuig geplaatst.
Reading had met Hans een geheime code op
gesteld, zoodat hij in verbindirr' zou kunnen
blijven met de nederzetting.
Tegen zonsondergang inspecteerde de Ame
rikaan zijn manschappen. Er waren er twin
tig. Ze stonden als militairen op één rij. Ieder
hunner beschikte over een geweer met hon
derd kogels en over een deken. In iedere prauw
lag een voorraad levensmiddelen benevens
koorden en groote messen.
Toen de nieuwe dag aanbrak, stak de prau-
wenvloot onder leiding van. mr. Reading van
wal en voer stroomafwaarts, naar het land
van de vuurbergen.
Een onverwachte wending.
Ada Hjen en Riefenberg stonden aan den
rand van den afgrond, en volgden met de blik
ken het geheimzinnige vliegtuig, tot het een
zwart stipje was geworden aan den horizon.
Het was hun duidelijk gebleken, dat het toe
stel nauwgezet de richting van den stroom
volgde. Zij 'verdiepten zich in gissingen om
trent de zending van den vlieger en het kwam
geen oogenblik bij hen op te veronderstellen,
dat Reading in hoogst eigen persoon hen had
toegewuifd. Integendeel, zij meenden tenslotte
allebei, dat het hier een officieele zending
gold boven de Itoeri misschien wel met het
speciale doel hun spoor te zoeken, want als
vliegtuigen boven het waternet kwamen krui
sen, kon het niet anders of het kamp van
Lebon moest ontdekt zijn. Wellicht zaten
Reading en zijn trawanten al achter slot en
grendel. Dit stond vast: de piloot van het
vliegtuig liet duidelijk blijken, dat hij naar
menschen had gezocht en uit de besliste wijze
waarop hij, na hen gegroet te hebben, weel
de richting koos waaruit hij was gekomen,
leidden zij af, dat nu spoedig redding zou op
dagen. Met was nu zaak dit oogenblik zoo
veilig mogelijk af te wachten.
Geen plaats scheen hen daarvoor beter in
aanmerking te komen dan den bergtop, waar
op zij zich bevonden. Van dit punt hadden zij
een ver uitzicht op den stroom. Hij lag op
verscheidene punten wel verborgen door heu
vels en bosschen, maar verderop was hij steeds
weer zichtbaar Overdag zouden zij de wacht
kunnen houden en iederen nacht een hout
vuur aanleggen om de aandacht op zich te
vestigen. Uitrekenen wanneer de bevrijders
zouden aankomen was, zelfs bij benadering
niet mogelijk. Riefenberg was evenwel de-
meening toegedaan, dat er nog wel een veer
tien dagen zouden verloopen, alvorens redding
kon worden verwacht.
Dus besloten ze in afwachting naar de
vlakte te trekken, om daar den toestand te
onderzoeken en levensmiddelen in te slaan,
om zich desnoods voor goed in het hooge
kraterland te vestigen. Dadelijk voerden zij
dit plan uit en begonnen de daling. Toen de
avond naderde was het dorp nog niet bereikt
en veiligheidshalve besloten zij den nacht in
de bergen door te brengen. Tijdens den tocht
hadden zij geen levenden ziel ontmoet en zij
wenschten niet in een hinderlaag te vallen.
In een lavaspelonk werd een klein houtvuur
aangelegd en na een karig avondmaal, dat
bestond uit gerookte visch en enkele vruch
ten, bleven Ada en Riefenberg tot laat in den
nacht babbelen, terwijl hun slaven buiten
sliepen, op enkele wachters na.
We kunnen ons niet vergist hebben,
meende Riefenberg. We zullen desnoods een
maand geduld hebben en daagt dan geen red
ding op, dan zullen we trachten ons zelf te
redden.
Ik ben tot alles bereid, antwoordde Ada.
Toen, na een korte poos, vroeg Riefenberg
welke haar toekomstplannen waren, als zij
opnieuw in de beschaafde wereld zouden
zijn.
Och, daaraan had Ada Hjen nog niet ge
dacht. Ze zei op een ontwijkenden toon, die
Riefenberg kwetste. Hij greep haar hand en
keek haar in de oogen. Zij wendde het hoofd
af, maar trok haar hand niet terug.
Ada, vervolgde hij, ik verdien die terug
houdendheid niet langer. Ik meen toch bewe
zen te hebben, dat je je hebt vergist met mij
te veroordeelen op grond van een enkel on
stuimig gebaar, dat ik mij zoolang geleden heb
veroorloofd
(Wordt vervolgd.)..
