Een goede zakenvrouw
Een straattooneeltje in de Oostenrijksche hoofdstad ge
durende de belangrijke uren der jongste gebeurtenissen.
Groote politiemachten probeeren de orde te handhaven
De Weensche politie met het hakenkruis op den arm, wordt door enthousiaste nationaal
socialisten op de schouders gedragen
Van het gebouw der Oostenrijksche Bondskanselarij te Weenen wappert
thans de hakènkruisvlag, waarmede het nationaal socialistische regiem in
Oostenrijk een feit is geworden
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
1)
Er viel niet aan te twijfelen: het was een
gevaarlijk paard een steigerende, kwaad
aardige, slaande duivel met valsche oogen;
en hij had het meisje binnen zeven seconden
afgeworpen.
Jonathan Blair zat op de gereserveerde
tribune en voelde iets langs zijn rugge
strenghet gevoel, dat men krijgt bij het
aanschouwen van een ongeluk van beteeke-
nis. Hij had vaak genoeg iemand van een
paard zien tuimelen; zelf was hij meer dan
eens daarbij leelijk terecht gekomen. Hij had
ook wel eens een vrouw van haar paard zien
vallenven jachtpaarden te Piping Rock
bij de vossenjachten te Uppervillc en ook wel
op rljpaden in het Tuxedo Park. Maar dit
onder een brandende zon in Texas afgewor
pen meisje had haar leven of ten minste
haar gezondheid gewaagd voor den prijs van
vijftig magere dollars. En bij een „rodeo"
moet men minstens tien seconden in het za
del weten te blijven, om een prijs te halen.
Hij was er van geschrokken, toen hij dat
meisje zag' komen aanstormen gezeten op een
onmiskenbaar onhandelbaar paard. Hij wist
natuurlijk wel. dat er vrouwelijke koedrïjvers
bestonden. Ze traden wel eens op in de „ro
deo's" die in Madison Square Gardens wer
den gehouden. Maar op het programma van
den wedstrijd te Pointdextei stond geen op
treden van een „cow-girl" vermeld en het
was echt verbluffend om een meisje te zien
wedijveren met die geharde kerels van de
vee-ranches. Als betooverd zat hij te turen
naar den wilden strijd tussclien dat meisje
en een woest steigerend wild, paard.
Ze was een geboren rijster. De spieren
van dat wilde paard moesten wel de kracht
van een catapult hebben, maar zij bleef in
het zadel, groot, slank en lenig in haar lee-
ren beenkappen en khaki ruitershirt met lee-
ren polsriemen. Geen glanzende circusklee-
ding; geen zijden hemd en satijnen rijbroek.
Ze was volkomen echtals een afspiege
ling van het Wilde Westen en de „vaqueros",
van kruitdamp en wilde jachten.
Zeven seconden boven op een wild paard
in het zadel blijven.het leek wel zeven
jaar! En toen opeens werd ze uit het zadel
gewipt, maakte een salto door de lucht en
kwam met een geweldigen smak tegen den
grond. Ze lag roerloos met haar eenen arm
over haar gelaat heen. Het paard sloeg
kwaadaardig. Het leek wel vlak bovenop
haar te staan.
Jonathan Blair sprong overeind. Zoo deden
alle toeschouwers. Eén slag met die doodelijke
hoeven zoo voldoende zijn. Groot goedheid,
was dat een manier om een handvol geld te
verdienen0
Twee cowboys snelden naar den kop van
het paard toe en dreven het terug naar de
omheining. Anderen kwamen van terzijde
aangesneld. De muziek van een hardblazen-
de „band" hield plotseling stil. Het was een
crescendo geweest van muziek en getrappel
en doodelijk stampende paardenhoeven, dat
culmineerde in 'n geweldigen dissonant, toen
dat slanke meisje tegen den grond gesmakt
werd. Nu zouden ze nog slechts een draag
baar noodig hebben! Maar dat was niet zoo.
Het meisje ging overeind zitten. Ze zat recht
op. wreef met haar gehandschoende hand
over haar voorhoofden glimlachte.
Jonathan begon luid te juichen. Hij wist
zelf niet precies waarom. Maar dat dolle
kind had zooiets nonchalants en zekers over
zich. Ze was er echt een, die in een oorlog
een ambulancewagen door modder en gra-
naatvuur zou rijden -onder zich te bekom
meren over haar lot.
Daarom juichte hij haar toe, 200 hard en
vroolïjk, dat de menschen naar den opge
wonden jongen man met zijn scherp besne
den gelaat en zijn sterke longen keken. Met
zijn hoed achterop zijn hoofd geschoven
stond hij te wuiven als een dolle. Zij was in-
tusschen opgestaan en liep naar een der
kamprechters toe. Hij boog zich van uit het
zadel naar haar toe en ze hielden een kort
gesprek. Daarop knikte hij en zij begaf zich
naar de omheining en klom er bovenop. Jo
nathan Blair keek zijn oogen uit. Blijkbaar
wilde ze het nog eens probeeren. Ze stond
nu boven op de heining naast het wilde
paard en nam het scherp op. Plotseling nam
ze een zwaai en zat weer in. het zadel. Als
een wervelwind kwam ze het renperk bin
nengestormd. Paard en meisje voerden een
wanhopigen strijd als een paar worstelaars,
die geen kamp gaven.
Het paard trachtte haar af te werpen door
zijwaarts te springen en dan hard neer te
komen, om haar zoo het evenwicht te doen
verliezen. Ze zwaaide met haar hoed en bleef
in het zadel. Hij probeerde nog andere kun
sten. Venijnig spande het dier al zijn spieren,
gooide de achterhoeven hoog in de lucht en
zij zwaaide gevaarlijk in het zadel heen en
weer. Maar ze bleef er in. De tijd spoedde
zich voort naar het tweede fluitje, dat de
tien seconden aangafen ditmaal scheen
ze er te zullen komen.
De menigte begon te juichen. Jonathan
deed luidkeels mee.
..Texas hoog! Hoera! Volhouden! Volhou
den!"
Het fluitje snerpte en maakte officieel een
einde aan den rit, maar ze moest nog even
volhouden, tot een helper aan haar zijde
was. Ze sloeg een arm om zijn middel heen
en zwaaide zich van haar gevaarlijke zit
plaats op den grond.
Jonathan was diep onder den indruk. Ze
was onoverwinnelijk! Hij had niet verwacht
iets dergelijks in dit stadje van Texas mee
te zullen maken. Poinldexer, al lag het in de
veestreek, was echter een modern en onder
nemend plaatsje. Hij en Dick Segrave waren
er op hun terugreis naar het Oosten afge
stapt, toen ze van den Coast Polo wedstrijd
kwamen, om een onderzoek in te stellen naar
de mogelijkheid, om op een onbekende hoeve
polo-pony's te fokken en te oefenen. Dick
was alleen doorgereisd Jonathan had meer
gevoeld voor de parade en de kopermuziek
der fanfare, die zich vermengde met het vin
nige hoefgetrappel op het straatplaveisel.
Cowboys, een „band" en een „rodeo"! Hij
slenterde naar het plaatselijke baseballveld,
waar het ruiterfeest werd gehouden. En hij
was blij, dat hij het zoo gedaan had.
Toen het volgende nummer begon, keek hij
op zijn polshorloge. Dick zou nu denkelijk
wel terug zijn en aan het station op hem
zitten wachten. Ze zouden met den Limited
verder reizen die zou voor hen stoppen,
omdat Dick een vrij groot aandeelhouder in
dien spoorweg was.
Hij bleef tot het einde van het ruiterfeest
en voelde zich ergerlijk teleurgesteld, toen
aan het meisje geen der geldprijzen werd
toegekend. Ze had haar nek er aan gewaagd
en haar eenige belooning was een kreupele
voet! Hij voelde groot medelijden met haar.
Overal hing een lucht van tuigleer en
paarden. Mannen in rijbroeken, met sporen
en sombreros op het hoofd liepen door-
elkaar over het verschroeide, gras.- Sommi
gen liepen kreupel en een droeg een verband
om zijn kaak, wegens een trap bij den wed
strijd in het melken van wilde koeien opge-
loopen. Jonatha'n sprak een cowboy, die druk
bezig was een lasso op te hollen, aan.
..Waar kan ik het meisje vinden, dat op
dat wilde paard gereden heeft?"
..Wie? Miss Val soms?" vroeg de cowboy.
„Nou hier ergens in de buurt, denk ik zoo".
Dat was niet al te precies, maar gelukkig
ontdekte hij haar zelf. Ze stond geleund te
gen de omheining van de veekraal te kijken
naar een paar mannen, die bezig waren een
wild paard te ontzadelen. Hij liep vlug op
haar toe.
„Neemt u me niet kwalijk", begon hij, maar
hiëld meteen op, toen hij haar zag. -Hij wist
zelf eigenlijk niet, wat hij verwacht had aan
te treffen. Hij was nog nooit met een cow
girl in aanraking geweest dan door den.too-
neelkijker van mevrouw Dudley Fitts Clou-
ghen, welke hij een oogenblik te leen ge
vraagd had bij een weldadigheids-rodeo in
Madison Square Gardens. Voor zoover als
hij door den paarlemoeren kijker van me
vrouw Gloughen had kunnen waarnemen,
was geen van die zoogenaamde cow-girls in
de laatste vijftien jaar een meisje geweest,
en sommigen zagen er naar uit, alsof ze in
staat waren een degelïjken opstopper uit te
deelen en dat graag genoeg deden ook. En
zoo gaf Miss Val hem echt een schok.
Ze droeg een hoofdband om haar haren,
maar enkele krulletjes kwamen er weerbar
stig onder uit en glansden als goud in het
zonlicht en ze had donkere bronskleurige
oogen onder haar bruine wenkbrauwen. Dat
was beslist verbluffend. Zij was echt een
meisje. Hij schraapte zijn keel eens.
..En?" vroeg het meisje.
„Ikhm begon Jonathan. 'Ze had
niet meer gezegd dan: „En?" Maar haar toon
was welwillend en beleefd en zonder uit
haaltje).
„Neemt 11 me niet kwalijk", herhaalde hij.
„Maar hebt u zooeven niet op een „bronco"
gereden?"
Dat leek een zotte vraag omdat ze been
kappen en een rijshirt droeg. Maar van dich
terbij leek ze te slank en tenger, om op zoo'11
duivelsch paard te rijden.
Ze stelde hem gerust. „Het ging niet zoo
erg goed. wel?Ik ben van het beest af
gevallen".
(Wordt vervolgd)
