LEGEROEFENINGEN IN BRABANT.
SfMHwai Si
j
Een goede zakenvrouw
De commandant van het 16e regiment infanterie te Amersfoort, luit.-kolonel J. Visser, heeft Woensdag een toespraak
gehouden naar aanleiding van het besluit der regeering, dat de aanstaande verlofgangers nog 5V/ maand onder de
wapenen moeten blijven
„Verdekt opgesteld". Een snapshot van de manoeuvres, welke Woensdag
en Donderdag door verschillende afdeelingen van het leger in West-Brabar»t
■zijn gehouden
De jaarlijksche paardenmarkt te Weert
was deze week bijzonder druk bezocht
7
De troepenparade te Weenen
voor Adolf Hitler. De pantser
auto's passeeren in den stoet.
Op den achtergrond het
Parlement
Tsjecho Slowakije vraagt hulp. Osuski,
de Tsjechische gezant te Parijs, verlaat
het Quai d'Orsay na zijn onderhoud
met Paul Boncour, den Franschen
minister van Buitenlandsche Zaken
Frankrijk en de internationale toestand.
Souritz, de Russische ambassadeur te
Parijs, verlaat hotel Matignon na zijn
onderhoud met Leon Blum
r v.,*< Jf-K mÊL -
rr.-.
ma#
7 f, 'r--
L:Y fMéiMÊêké.
De minister van Binnenlandsche Zaken, de heer hh van Boeyen,
bracht Woensdag een bezoek aan de Jaarbeurs te Utrecht. De
minister tijdens den rondgang
«li» •v7*vv<«* -
•f.rik»v *.wy*«.« v 2L*
Een overzicht der enorme menschenmassa tijdens de groote
demonstratie op de Heldenplatz te Weenen
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN,
4)
,.Ik denk soms wel, dat je beter een man
•had kunnen zijn", bromde haar vader.
„Soms zou ik het zelf graag willen", ant
woordde zij kortaf. „Maar nu is het te laat
om dat nog te veranderen".
„Juist", zei Ned loom. „En Iaat mij dan
alsjeblieft ook zooals ik ben".
„Ik zal u eens wat vertellen, vader zei
Valentine opeens. „Ik zal u helpen bij uw
verkiezingscampagne!" Ze knipte opgetogen
met haar vingers. „Dat is een idee! Ik zal
stemmen voor u werven en toespraken hou
den; ik zal circulaires schrijven, reclame ma
ken en verkiezingsplakkaten ophangen. Ik
zal den heelen Staat hier bewerken!"
„Ochneezei haar vader gejaagd.
„Ik ben je wel heel dankbaar, maarhm
ik geloof, dat het beter is van niet".
„Hoort u eens, ik wil er op wedden, dat ik
u gekozen kan krijgen!" verklaarde zijn
dochter.
„Beslist!" beaamde Ned. „Het is een uit
stekend idee, vader. Ze zou muziekkorpsen
huren parade houden, fakkeloptochten en.,.
„Radiotoespraken uitvliegmachines", zei
Valentine opgewonden. „Dat is iets heel
nieuws! En wolkenschriftKiest Ran-
some!Wie is uw tegenpartij, vader Noem
zijn naam eens!" - i tv
„Wacht nog eventjes", zei de kolonel. „Ik
ben nog lang niet gekozen tot candidaat".
„Daar -orgen we ook wel voor", verzekerde
Valentine hem stellig.
Kolonel Ransome twijfelde geen oogenblik
aan haar voornomen. Als ze in zooiets belang
«ing stellen, dan was niet te voorzien, wat ze
wel doen zou. Waarschijnlijk zou ze zooveel
leven maken, dat het op de rotsige kust van
Maine hoorbaar was.
„Ik ben bang, je te moeten verzoeken, er
niet meer over tè denken", zei hij beslist.
„Politiek is mannenwerk en het is een ern
stige zaak. Dat schijn je niet te beseffen".
Valentine legde haar handen op zijn schou
ders en keek hem heel ernstig aan.
„Heusch waar, ik meen het. Ik zou dol
graag samen met u vechten. Eerlijk waar!"
Haar vader scheen haar teleurstelling mee
te voelen. Hij kwam naast haar zitten, legde
zijn hand op de hare en keek haar een beetje
verdrietig aan.
„Kun je dan niets anders verzinnen, wat
je graag zoudt doen? Wat denk je van een
of ander reisje? Je bent In een vol jaar niet
naar New-York geweest
„New-York?" zei Valentine opeens, hem
in de rede vallend, „New-York?"
Ze sprong zoo onverwachts op, dat hij er
van schrok en liep de kamer op en neer.
„Niew-York!" riep ze uit. „Morgen ga ik
mijn koffers pakken. Uw secretaris kan mor
genochtend vroeg kaartjes voor me nemen.
Roept u hém even, dan ben ik zeker, dat hij
er voor zorgt".
Haar vader keek haar verbluft aan. Nog
geen tien seconden geleden opperde hij een
vaag voorstel om naar New-York te gaan, en
nu was zij practisch al onderweg.
m.
De kantoren van de Scheepvaartmaat
schappij van Blair bevonden zich in een
ouderwetse!) gebouw van vier verdiepingen in
een'zijstraat dicht bij de Battery, dat jaren
voordat de gestroomlijnde wolkenkrabbers
in de mode kwamen, gebouwd was. Voor het
lange raam der benedenverdieping hingen
aanlokkelijke reclameplaten, die de Heerlijk
heden van het reizen naar Zuid-Amerika en
West-Indië verkondigden. Binnen stonden
klerken in gele jassen, achter een toonbank.
waarop onder glazen platen plattegronden
van schepen met de verschillende hutdekken
lagen uitgespreid. Ook stond er, zooals bij
alle rechtzinnige scheepvaartmaatschappijen,
onder een glazen overkapping een model van
een schip: de Marinoco, volgens de bijbehoo-
rende kaart een schip met een inhoud van
tienduizend ton, een lengte van vierhonderd
voet en een normale snelheid van zestien
knoopen per uur.
De liftjongen van het Blair-gébouw had
den voorzitter van de directie der maat
schappij nog nimmer gezien; maar die lift
jongen was ook nog pas vijf maanden in
dienst. De directeur verscheen zoo zelden,
dat er nauwelijks op gelet werd. Het maakte
dan ook niet den minsten indruk op hem,
toen Jonathan Blair op een morgen om elf
uur bruusk de lift kwam binnengestapt, zoo
gebruind als een jongmensch, dat kort ge
leden teruggekeerd was van de polo-wedstrij
den in Californië, maar zijn kon.
De liftjongen maakte veel meer indruk op
Jonathan. De lift was nog een ouderwetsch
open bouwsel, dat op en neer danste als er
gestopt werd onder gerammel en gerinkel
van allerlei dingen in den liftkoker. De kunst
was bij het stoppen met het op en neer sprin
gen rekening te houden, zoodat de vloer op
gelijke hoogte kwam te liggen met den vloer
der verdieping. Dat was heel lastig te berei
ken. Jonathan had het zelf herhaaldelijk ge
probeerd. Hij keek dan ook opmerkzaam toe,
toen de liftjongen de kooi met een schok tot
stilstand bracht drie duimbeneden den
gangvloer,
„Het is maar een kwestie om er den slag
van beet te krijgen", zei hij tegen den lift
jongen. „Laat mij het eens probeeren".
Hij nam den verbaasden liftjongen den
Hefboom uit handen, bewoog dien heel even
?n liet hem dan los Met een verschilletje
van een kwart duim hing de kooi met den
vloer gelijk. Hij knikte tevreden, beduidde
den man de deur open te doen en stapte er
vrij tevreden uit.
Zijn kantoor was donker en aardig stoffig.
De gordijnen waren neer en de ramen dicht.
Jonathan trok de gordijnen open en schoof
een raam op. Het vertrek was sedert lange
jaren bet privékahtoor van den president.
Het had beschoten wanden, een hooge bal
ken zoldering en een kleinen schouw, waar
voor zeekapiteins hun pijp hadden zitten roo-
ken met verscheidene geslachten der familie
Blair. Hij ging aan zijn bureau zitten en
schelde zijn secretaris. Terstond trad Meggs
binnen, een tenger, grijs mannetje met een
stalen bril en een onbeteekenend snorretje.
Hij was al secretaris geweest bij Jonathan's
vader en Jonathan had hem min of meer ge-
erf d tegelijk met het grootste aantal aandee-
len in het bedrijf.
„Goedendag, mijnheer Blair. hoe maakt u
het?" vroeg hij met een buiging. „U ziet er,
moet ik zeggen, uitstekend uit".
„Hallo, Meggs. Ja, ik voel me uitstekend.
Zeg eens, hoe waait de wind? De directie kan
het gewoonlijk wel zonder mij stellen. Han
gen er soms wolken aan den hemel?"
Meggs werd onrustig. Hij nam zijn bril af
en wreef zich over zijn neus.
„Er hangthemer hangt een heel
zware wolk, mijnheer. Moet ik nog meer zeg
gen, mijnheer?"
„Het vrije woord is een der hoeksteenen
van onze staatsinrichting", zei Jonathan.
„Zég maar op, wat er is".
„Om u de waarheid te zeggen, mijnheer,
staan de zaken er heel slecht voor", zei
Meggs verontschuldigend. „Het passagiers
vervoer is al lang erg achteruitgaande en het
vrachtvervoer op West-Indië is zichtbaar
minder geworden. En nu is onze koffiemarkt
ook tot niets teruggebracht. En er gaan ge
ruchtenHij aarzelde.
„Hm!" bromde Jonathan. „Dat is een pret
tige begroeting. Geweldig opwekkend. En
wat zijn dat dan wel voor geruchten, Meggs?"
„Ik geloof, dat de directie van zins is het
heele passagiersvervoer en de vrachtvaart op
West-Indië stop te zetten, maar een poging
te doen om de vrachtschepen uitsluitend op
Zuid-Amerika te laten varen. En als dat met-
lukt, mijnheer dan meen ik gehoord te heb-
ben, dat enkele bestuursleden er op voorbe
reid zijn, om.om
,,Om wat?" vroeg Jonathan. „Toe, Meggs
wees niet zoo kortaf als een treurfluit".
„Om de zaak bankroet te laten verklaren,
mijnheer", gooide Meggs er uit.
,3ankroet?" riep Jonathan zich strak op
richtend in zijn stoel. „Ze zijn krankzinnig.
Daar geef ik mijn stem nooit aan".
,Als u me niet kwalijk neemt, mijnheer",
begon Meggs zachtjes. „U bent niet te berei
ken geweest. Het is een zware verantwoorde
lijkheid. U kunt verwachten, dat het bestuur
zijn ontslag neemt".
Jonathan trommelde peinzend met zijn
vingers op het bureau. Blijkbaar moest het
geval ernstig overdacht en onder oogen ge
zien worden.
„Het is wel goed, Meggs". zei hij eindelijk.
„Waarschuw me maar, als de zaak op sprin
gen staat".
Pardon, mijnheer?"
„Als de directie klaar Is om te vergaderen".
Meggs ging heen en Jonathan leunde ach
terover in zijn stoel met zijn handen ach
terom het hoofd geslagen.
Voorzitter van de directie! Om te lachen!
Hij staarde naar het portret van Abias Blair,
dat boven den schouw hing. Abias was een
heer met een streng uiterlijk met witte bak
kebaarden en een norschen kin.
Jonathan vroeg zich af, wat de oude Abias
in zoo'n geval gedaan zou hebben. Als de
lui niet meer met je schepen wildon reizen
en als kooplui je schepen' niet meer wilden
bevrachten, wat moest hij, Jonathan Blair,
dan aanvangen?
Zijn telefoon belde. Het was Dick Segrave.
„Kom je om 3 uur skat spelen, Corry?"
(Wordt vervolgd)
