JEUGDWERKKAMP TE BEEKBERGEN. VERSCHERPTE GRENSCONTROLE
Bil
4
ifiBü8MMi
Een goede zakenvrouw
De autoriteiten van het departement van Sociale Zaken, die Donderdag
•en bezoek brachten aan het jeugdwerkkamp „De Kuil" te Beekbergen,
werden bij aankomst door de kampbewoners hartelijk begroet
Daar een groot aantal vreemdelingen thans ons land tracht binnen te komen,
is het personeel van de doorlaatposten aan onze grenzen versterkt. De douane
post te Beek bij Nijmegen visiteert een vreemdeling
Aan dr. R. H. J. Gallandat Huet,
chef van den militairen veterinairen
dienst, is eervol ontslag uit den
militairen dienst verleend
vu i
Tol besluit van bet ipbockey-jeizoen werd Donderdagavond op de
Amsterdamsche kunstijsbaan de wedstrijd Amsterdam - Berk,n gespeeld,
waarvan hierboven een spelmoment
|Ned. Indie is het moederland eenige maanden voor met de officieele opening
van het zeilseizoen. Een interessant snapshot van de eerste wedstrijden der
Kon. Bat. Jachtclub te Batavia
Dr. F. H. Fentener van Vlïssingen, voorzitter yan den Raad van Beheer
der Jaarbeurs, vertrok Donderdag met zijn echtgenoote per boottrein
uit Utrecht naar Genua, om zich in te schepen aan boord van de
„Marnix van St. Aldegonde" yoor een vacantiereis van drie maanden
naar Ned. Indië
Twee der drie baggermolens, welke voor Russische rekening
Sliedrecht in aanbouw zijn
Bij het sloopen van een oude opslagplaats te Batavia vond men twee graf
zerken met inscriptie, welke, volgens bevoegde instanties, de oplossing van het
geheim van J. P. Coen's graf tengevolge kunnen hebben
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
5)
„Skat!" gromde Jonathan. ,,Ik sta op het
punt van bankroet te gaan en jij praat me
over skaten? Schiet op, Dick, ik moet naar
een directievergadering".
„Maar die aal om drie uur toch wel afge-
loopen zijn", merkte Dick heel redelijk op.
„Hm!" gromde Jonathan. „Maak er ge-
- rust half vier van".
Hij hing den hoorn op, toen Meggs bin
nenkwam om hem mee te deelen, dat de di
recteuren hem in de bestuurskamer zaten te
wachten. Jonathan stond op, knikte en trok
zijn das recht. Daarop liep hij met vasten
tred naar de deur der directiekamer, echt een
lange ijonge man, die in staat was een boek
te schrijven over „hoe men vallen kan".
Zoowat om vijf uur verlieten Jonathan en
Dick de Raquet Club en liepen het verblijf
van Carol Wallace binnen. Carol was in een
saffierblauwe fluweelen japon als gastvrouw
bezig voor sandwiches en cocktails te zorgen.
Ze was heel slank en aschblond.
.De jongens, die van het Westelijk Front
terugkomen!" 'begroette ze hen.
Carol keek Jonathan aan.
„Hallo, Corry. Wat zie jij er somber uit,
schat".
„Tk heb vier spelletjes skat van hem ge
wonnen", zei Dick. „Hij is er nog suf van".
Hij nam in de eene hand een cocktail en
in de andere een sandwich en begon aan zijn
gewillig luisterende gehoor te vertellen, hoe
hij. Jonathan, Mike Guerdon en Johnny
Trent aan de kust hadden liggen blakeren an
-«Ip i*on- f
Carol nam Jonathan onder den arm en
bracht hem naar haar keukentje, waar |het
naar citroenen en angostura rook. Hij ging
daar op een blauwen stoel zitten en zij bleëf
met de handen op de heupen voor hem staan.
„Ik ben dolblij, dat je weer terug bent,
Cotry", zei ze met een lief glimlachje.
Haar stem was diep en welluidend. Ze kon
er wonderen mee doen. Haar oogen waren
dof donkerblauw en haar wimpers zoo lang,
dat ze er twee diep beschaduwde holen van
maken kon. Dok daarmee kon ze wonderen
verrichten.
„Je hebt een verschrikkelijk drukken tijd
gehad", zei ze. „Van de wedstrijden om den
Kroningsbeker in Engeland naar den Del
Monte wedstrijd in Californië. Ben je nu van
plan een tijdje hier in de stad te blijven?"
„Ik zal wel moeten", zei Jonathan. ,De za
ken gaan slecht".
„Dat is toch al heel lang het geval ge
weest, is het zoo niet?"
„Ik heb ontdekt", zei Jonathan peinzend,
„dat het nog slechter kan. Hoe staat het le
ven met jou? Zeg, zou jij niet an een Ifilm
spelen?"
.Dat is voorbij", zei Carol. „Het heeft een
week geduurd."
„Mislukt?"
„Totaal", lachte ze. „En ik was er zoo ze
ker van, dat als ik maar eenmaal op het
doek kwam, het een reuzesucces zou worden.
Corry
Ze zweeg een poosje, boog het hoofd en
hield haar oogen schijnbaar op den grond
gericht.
„Luister eens, lieve jongen", zei ze plotse
ling. „Ik voel me er echt beroerd van. Maar
ik zit met dien wissel van mij, dien jij geën
dosseerd hebt. Die vervalt morgen. En ik
kan hem niet dekken".
„Wissel?" herhaalde Jonathan. „O
ja...."
„Het spijt me verschrikkelijk. Ik voel me
als een afzetster. Maar toen Lockwood twin
tigduizend dollar vroeg pna die te be
ginnen, dacht ik, dat we het wel voor elkaar
zouden krijgen. Ik stelde me voor, dat al
werd het geen volledig succes, Hollywood
immers alles opkocht, wat maar ergens naar
leek. Lockwood zei, dat het volkomen veilig
wasEnfin, dat bleek niet waar te zijn".
Jonathan slikte onmerkbaar iets weg.
Twintigduizend dollar! Foei! Dat kwam on
der het hoofd: Onvoorziene uitgaven. Hij
had heelemaal vergeten, dat hij dien wissel
geëndosseerd had.
„Wanneer zei je ook weer, dat hij verviel?"
„Morgen", antwoordde Carol. „Ik voel me
meer dan ellendig. Maar ik zal je mettertijd
vast en zeker terugbetalen. Tot den laatsten
stuiver
„Och, schei uit, tob er maar niet over", zei
Jonathan. „Ik heb geen domme débutante
gesteund, die naar een filmcarrière uitkijkt.
Je zult vast slagen. Als het nu niet is dan
zeker later".
„Je bent meer dan edelmoedig", zei ze.
„Weet je dat wel? En het gaat niet in de
eerste plaats om dien wissel. Ik ben blij, dat
je terug bent. Dat spreekt immers vanzelf....
is het zoo niet, Corry?"
„Zeker, Carol. We kennen elkaar immers
al zoo lang?"
Hij had zich soms wel eens verbeeld, op
haar verliefd te zijn, maar soms ook had
hij het gevoel, dat ze zich alleen maar oefen
de in het tooneelspelen. Bij dergelijke gele
genheden maakte ze op hem den indruk van
een mooi ivoren beeldje in een étalage op de
Fifth Avenue. En even later scheen ze weer
zoo beslist en bij de hand, een aschblond
meisje met dof blauwe oogen en een diep
roerende stem, bij wie een man, die in het
nauw zat, zijn toevlucht kon zoeken. Zoo
leek ze hem op dit oogenblik, maar met die
schuld van twintigduizend dollar voor oogen
kon hij immers geen woord zeggen?
Ze boog zich naar hem toe en greep zijn
hand.
Laten we een cocktail gaan halen", zei
7$. „Ais we hier nog langer blijven, denken
de lui nog, dat we ons gaan verloven". ,Ze
wierp hem een langen zijdelingschen blik
toe. ,Dat zou een verschrikkelijke misvatting
zijn. Is het zoo niet, Corry?"
„Napoleon's tactiek bij Waterloo!" grin
nikte hij. Drommels, wat heb ik een hon
ger!"
„Laten we dan ergens gaan dineeren. Die
bende hier in den steek laten".
„Op een anderen keer, Carol", zei hij af
werend. „Ik heb dringende zaken af te doen".
Hij moest namelijk dien wissel van twin
tigduizend dollar in orde maken. Dat was de
dringende bezigheid. Nadat hij Carol verla
ten had, begaf hij zich naar de Raquet Club
en belde Meggs in diens woning op. Meggs
zorgde voor zijn privé geldelijke aangelegen
heden.
„De wissel dien ik voor Miss Wallace ge
ëndosseerd neb, vervalt morgen", zei hij te
gen zijn secretaris. „Twintig duizend dollar,
niet waar? Herinner je je het nog?"
Meggs herinnerde het zich vol schrik.
„Kan ik twintigduizend dollar bij elkaar
scharrelen om hem te honoreeren?"
„Op zoo:n korten termijn gaat dat onmo
gelijk, mijnheer. Uw banksaldo staat heel
laag tengevolge van uw laatste reizen, mijn
heer".
„Ik moet het geld hebben, Meggs. Hij is al
tweemaal uitgesteld. Dit is de uiterste ter
mijn. Geef maar voldoende aandeelen van
de Blair Maatschappij bij de Nationale Bank
in depot om die leening te dekken. Dan kun
je het geld wel op korten termijn krijgen
Wat?Verdraaid, ik weet, dat de aandee
len laag staan, maar het is toch nog geen
behangselpapier. Je zult ze denkelijk moeten
beleenen volgens den koers van morgen. Dat
begrijp ik wel. Maar er is niets aan te doen".
Hij legde den hoorn neer en stak naden
kend een sigaret op. Wat kwam die wissel op
een ongelukkigen tijd!
IV.
Ongemerkt en zonder dat er van haar
komst eenige melding was gemaakt arriveer
de Valentine Ransome in New-York en vroeg
meteen een onderhoud aan met Roger
Chauncey. den voorzitter van de Seabord
Trust Company, den bankier van de Ran
some PetroleummaatschappijZe ikwam zijn
kantoor met veerkrachtigen tred binnenge
stapt. Mijnheer chauncey bood haar beleefd
een ."stoel aan.
„Wat een prettige verrassing, miss Ran*
some. Bent u al lang in New-York?"
„Twee uur", antwoordde Valentine.
Hij keek even verbluft op.
„Bent u dan op doorreis?" vroeg hij.
,Dat niet precies", antwoordde Valentine.
„Maar vader probeert tot gouverneur geko
zen te worden en nu toen ik voor den heelen
middag het land uitgestuurd".
Mijnheer Chauncey begreep er niet veel
van. iZe zat in een diepen leeren fauteuil met
haar slanke beenen gekruist, een zilvervos
om haar schouders en zag er echt uit als
iemand, wiens aanwezigheid gezellig aandoet.
Hij zei dat dan ook zeer hoffelijk.
„U bent er nog een van de oude school",
lachte Valentine. „Maar ik mag uw tijd niet
verknoeien. Vertelt u me eens, mijnheer
Chauncey. hoe ik iemand in New-York het
gauwste vinden kan".
„Daar staan verscheidene wegen voor
open", antwoordde hij. „Misschien kan ik
zelf u wel helpen. Zoudt u mij zijn naam
willen noemen?"
„Hij heet Jonathan Blair. Zijn tweede
voornaam is zooiets van Corinthius".
Mijnheer Chauncey zette de vingertoppen
tegen elkander en dacht na.
(Wordt vervolgd)
