H. M. DE KONINGIN BEZOEKT DE PRIMA VERA
Een goede zakenvrouw
Tijdens den feestavond „Comité Vliegtocht Nederland
Indië) te Amsterdam, werden Vrijdagavond aan gezagvoer
ders en marconisten bij de K.L.M., die dertig retourvluchten
Amsterdam-Batavia hadden volbracht, plaquettes uitgereikt
Het drijvende schoolschip met internaat, de „Koningin Wilhelmina**, in aanbouw bij de
N.V. Scheepswerf v/h C. M. van Rees te Sliedrecht voor rekening van het Onderwijsfonds
voor de Scheepvaart te Amsterdam, is Vrijdag te water gelaten. Het schip glijdt zijdelings
van de helling
Weenen aan den vooravond van de volksstemming. Alle openbare diensten,
zijn in het teeken der propaganda gesteld
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
Zijn zakelijke dochter scheen opeens een
groote verandering te ondergaan. Ze ging
achter haar bureau zitten en vouwde haar
handen samen op den lessenaar.
„Op het oogenblik toch niet, vadertje", zei
ze langzaam. ,Jk ben erg in mijn wiek ge
schoten. paps. En ik kan er schijnbaar niets
tegen doen. Ikoch.... verdraaid
De kolonel begreep er geen steek van. Ze
scheen ergens onder gebukt te gaan.
„Kom er maar mee voor den dag", zei hij
bemoedigend. „Wat heb je op je hart, Va
lentine?"
„Een man, o machtige heer!"
„Ben je verliefd geworden?" riep de kolo
nel uit.
Ze moest even om dien uitval lachen.
„Ik ben heelemaal niet verliefd. En dat is
maar goed ook, anders zat ik met de gebak
ken peren. Alleen
„Alleenwat?"
Ze beet op haar lippen en zei niets Ein
delijk stond ze op en liep met haar lange
passen voor hem heen en weer. Hij keek uiter
mate verbluft.
..Ik heb alles in de war gestuurd, geloot
ik" zei ze gejaagd. ..Ik wist wel. dat ik hem
waarschijnlijk razend zou maken, maar dat.
heb ik er op gewaagd, omdat ik wilde zien.
of er fut in hem zat. Hij deed niets dan zijn
bestaan verluieren Hij verlummelde zijn tijd
en liet zich als een sukkel behandelen paps
En daarom heb ik hem een poets gebakken'
en nu", zuchtte ze. „haat hij mij als.
..Goeie hemel", zei de kolonel. „Wie het
dan ook zijn mag, ik zou tóch zeggen, dat je
verliefd op hem bent".
„Lieve schat, dat ben ik niet!" wierp ze
hem tegen. „Niet op hem ten minste. Maar
ik vond hem een nietsnutter en dat heb ik
hem in zijn gezicht gezegd ook. En nu ben
ik er achter gekomen, dat ik heelemaal on
gelijk heb gehad en dat hij er eentje is met
haar op zijn tanden en met een gepantserde
vuist. Ik wou hem dat in elk geval zeggen".
Ze haalde de schouders op. „Dat. is nou
alles!"
Ze bleef lang zwijgen en haalde dan haar
schouders weer op, als wilde ze een last van
zich afwerpen.
„Enfin, ik kan er toch mijn leven niet dooi
laten verknoeien", zei ze tenslotte met een
glimlachje opstaande. ,.Ik voel me alleen
maar als een verdraaide gek. En niettemin
heb ik nog heel wat werk te verzetten. Ik
ben blij, dat u hier bent, vadertje. U kunt me
wel wat helpen. We staan er nu eenmaal
voor en we zullen onze plaats blijven behou
den! En van nu af aan!" Ze trok haar stoel
bij en wees met haar potlood naar hem toe.
„U moet een massa groote lui kennen. Er
worden heel wat machinerieën voor de olie
velden naar Zuid-Amerika verscheept, om
een voorbeeld te noemen. Die vracht moeten
wij hebben. Probeer me door uw invloed eens
daaraan te helpen, vadertje. Waarmee zullen
we beginnen?"
Kolonel Ransome trachtte op adem te ko
men. Hij was naar New-York getrokken om
zijn onrustbarende dochter de les te lezen en
daar zette zij hem meteen aan het werk
Werk! De kantoren var) de Blair Maat
schappij zaten overvoerd met werk Reclame
en haai' geld hadden er nieuw leven in ge
blazen en de kleine reederij richtte zich
weer op en kreeg opnieuw vasten grond on
der de voeten Bart Calhoun had een groot-
scheepsche advertentiecampagne opgezet.
Mijnheer Packard zat hoopvol t. wachten
op vervvaehtingseoutractei; voor --off ie en
bananen van de Zuid-Am rii-.ianscne scheep?
agenten.Daarmee zou de. reederij een veilige
basis terug krijgen. Er \yerden plannen ge
maakt voor het opkalefateren en moderni-
seeren dor vrachtschepen..,, koelkamers
voor het fruit, verbeteringen aan de machi
nes om grooter snelheid te kunnen ontwik
kelen.
Ondanks zichzelf werd kolonel Ransome
meegesleept in de algemeene opgetogenheid.
Hij wist een paar contracten voor Valentine
op te scharrelen 'oij fabrikanten en expor
teurs, die hij kende en het resultaat was, dat
de Blair Lijn enkele vrachten te verschepen
kreeg, die voor haar vrachtvaart van betee-
kenis waren. Na een week moest de kolonel
naar huis om voor zijn eigen zaken te zor
gen. Hij nam op het station afscheid van
Valentine.
.,Het is je eigen geld", gaf hij haar toe. „Als
je bankroet wilt slaan
„Dat is mijn risico", zei Valentine. „Mijn
besten dank bij bosjes Groeten naar Ned!"
„Maar wanneer kom je zelf naar huis te
rug?"
Valentine schudde het hoofd.
„Dat weet ik zelf niet. vadertje. Ik heb
het heel erg druk. Ik wil het uitvechten en
zien hoever ik kom".
Hij wist, dat ze het doen zou, wat er ook
van kwam. ze had zich in den strijd gewor
pen en ze hield van vechten. Hij kon slechts
hopen, dat Chauncey een oogje op haar hou
den zou. Die rossige dochter van hem was
sterk, maar ze was toch een vrouw en kon
dus zoo licht onherstelbare wonden in den
strijd oploopen
Toen hij weg was, voelde ze een oogenblik
heimwee. Het viel hard. op zoek naar con
tacten, te gaan en zich het hoofd te breken
wer meubileering van dekhutten en kleu
ren van schilderwerk vooral nu Jonathan
Blair bleef zwijgen en nergens te vinden was
Er waren nu bijna drie weken verloopen se
dert dien namiddag op het sloependek van de
Harinocó. Waarom liet hij niets van zich
hooren? Waarom kwam er geen enkel levens
teken van zijn kant?.
Dick Segrave ging de voorbereidingen voor
zijn cocktail-partijtje nog eens na en knikte
tevreden.
„Het lijkt me wel in orde", zei hij tegen
zijn huisknecht. „Maar zorg in vredesnaam,
dat je nergens te kort van komt. Er komen
veel dames: en de cocktail, Todd, is voor
namelijk voor de dames uitgevonden".
Hij ging zich kleeden en toen werd er ge
scheld en ging de voordeur open en dicht en
kwam er een jonge man in zijn slaapkamer
binnengewandeld met een hoogen hoed in
de eene en een valiesje in de andere hand.
„Hoe maak je het, kerel?" vroeg de jonge
man vriendschappelijk, zijn valies neerzet
tend en hem de hand toestekend.
„Jij?" riep Dick verbluft uit. „Waar kom
jij vandaan, Corry?"
..Zuid-Amerika". antwoordde Jonathan
Blair.
„Zuid-Ame
„Schitterend land", verkondigde Jonathan
opgewekt. „Keurig! Zeg. Dick ik ben terug
komen vliegen, wat een gewaarwording,
man! Ik kan je wel zeggen, dat het passa-
giersverkeer in de toekomst door de lucht
gaat Groote vliegtuigen naar Rio en Buenos
Aires en Pernambueo en andere plaatsen.
Geregelde vliegdiensten en
„Een oogenblikje!" viel Dick hem in de
rede. „Loop naar de maan met je vliegtui
gen. Jij bent de krankzinnigste' kerel, die op
twee beenen rondloopt. Wat heb je eigenlijk
in Zuid-Amerika uitgevoerd?"
„Zaken gedaan!" was het kort antwoord
van Jonathan.
Dic-k keek hem onzeker aan. terwijl hij het
•coord van zijn kamerjapon om zijn vinger
vond Hij had werkelijkiets heel zakelijks
>ver zich. In zijn blauwe tweerij-colbert met
vitten boord en wijnroode das zag hij er als
Qn zakenman uit.
.Jk ben er op een van de vraehtbooten van
ie Blair Lijn heengetrokken", vertelde hij.
„Jongen, ik kende dat schip van voren naar
achteren en van onder tot boven, toen de
reis afgeloopen was. Ik had een idee gekre-
gen van vrachtprijzen en onkosten, van het
stuwen van lading, bunkeren van kolen
verdraaid, ik ben er echt op school geweest!"
„En dat op jouw leeftijd nog wel", was de
opmerking van Dick.
„Ja", zei Jonathan. „Eii ik heb daar niet
stil gezeten ook. Drie koffiecontracten ge-
sloten, joggie!" Hij was op den rand van het
ledikant gaan zitten met zijn handen om
zijn knie heen. „Dat is de buit, dien ik mee
naar huis breng. Eén in Santos met de Pan-
American-Coffee-Company! Een der direc-,
teuren was nog een oude kennis uit Prince
ton. Dat heeft me geholpen", voegde hij er
aan toe. „En toen kreeg ik er nog een ander
belangrijk contract bij in Bahia en een der
de in Barranquilla. Dat in Barranquilla is
niet zoo omvangrijk, meest verscheping naar
het Canal. Maar dc twee andere helpen ons
aan onze jaarlijksche onkosten, daar kun je
op rekenen".
'Dick schudde beduusd het hoofd.
„Ik ben naar al die koffieplantages toege-
weest", vervolgde Jonathan. „Ik heb koffie
zien groeien, plukken, sorteeren en versche
pen. Het is een geweldige industrie, Dick".
„Voor een buitenstaander", zei Dick, „heb
je ongetwijfeld goede zaken voor je reederij
gedaan".
„Voor een buitenstaander?" herhaalde Jo
nathan. „O. daarmee bedoel je zeker, dat ik
geen belang behoef te stellen in de reederij,
omdat ik toch geen directeur meer ben? Maar
ik zou toch een lammeling zijn, als ik er zoo
over dacht, vind je niet?" Hij maakte een
afwerend gebaar. „Dit was nu eenmaal een
kans voor ons en die heb ik aangegrepen! Ik
hoopte alleen maar, dat de reederij niet
bankroet geslagen was, voordat'ik die con
tracten had afgesloten. Het is een wonder
geweest dat we lang genoeg drijvende zijn
gebleven, maar nu hebben we voor een poos-
:e adem genoeg".
Hil stak een sigaret op.
i Wordt vervolgd).
De Nederlandsche afvaardiging naar
de Permanente Economische Neder-
landsch-Belgisch-Luxemburgsche Com
missie is Vrijdag naar Brussel vertrok
ken onder leiding van dr. F. E. Posthuma
Te vermoeid om nog verder te loopen werd een ^paansch
vluchtelingetje nabij Aragouet aan de Fransche ^.uidgrens
door een der leden van de begeleidende Garde Mobile op
de armen genomen
H. M. de Koningin bracht Vrijdagmiddag een bezoek aan de Voorjaarsbloemententoonstelling „Prima Vera" in de Nenyto-hallen
te Rotterdam. Bij de bezichtiging werd de vorstin rondgeleid door den voorzitter van het tentoonstellingsbestuur, den heer
B. C. D. Hanegraaff
De Haagsche dierentuin is verrijkt met een jachtluipaard, II
afkomstig uit Afrika (links). - Rechts een van zijn familie
leden
Kolonel F. A. Vaillant, die met ingang
van 1 Mei benoemd is tot inspecteur
der Genie
T roepentransport
in de Egyptische
woestijn. Aan de
jongste manoeu
vres der Engelsche
troepen in Egypte
namen ook vlieg
tuigen deel voor
het vervoer der
soldaten
