LENTE IN ARTIS.
Een goede zakenvrouw
Jong leven in Artis te Amsterdam.
De leeuwin met haar jongen in de roofdieren-
galerij
Na de verzakking van den weg bij
't Schouw onder de gemeente Lands
meer. De herstellingswerkzaamheden
zijn in vollen gang, terwijl een autobus
dienst de tram voorloopig vervangen
heeft
De wijzerplaten in den Westertoren
te Amsterdam zijn „geblinddoekt voor
het aanbrengen van een permanente
verlichting van het uurwerk
In den snelverkeersweg AmsterdamArnhem, die
in 1940 gereed zal zijn, wordt bij Maarssen over
het Merwedekanaal een brug gebouwd
Met Oostersch ceremonieel is het huwelijk van de oudste dochter van den sultan van Langkat, Prinses Tengkoe Kamalia,
met Prins Tengkoe Indra Poetra voltrokken. Op den voorgrond de praalwagen, waarin het vorstelijk echtpaar werd
rondgereden
s -JLM s r r
Een regiment Schotsche Hooglanders, dat met het Engelsche troepenschip van Hong Kong te Shanghai
aankwam, bij het passeeren van een Japanschen schildwacht
het allernieuwf.e ttne M' T motor,putten ven .Laag bij de grondsche- belangstelling voor de sirene
het allernieuwste type. H,erboven een dezer kostbare proeven op het dak van het in aanbouw zijnde Leidsch,
wag8n! stadhuis
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
27)
Valentine knipte haar toiletdoosje dicht
en hoorde de sloep wegsnorren. Ze bleef
luisteren en toen trof een ander geluid haar
ooren, een gedempt gebrom vergezeld van
lichte trillingen in den vloer der hut. De
machines! Ze liep haastig naar de deur,
draaide den knop om en trok. Onwillekeurig
uitte ze een kreet, toen ze bemerkte, dat de
deur ontwijfelbaar zeker gesloten was. Ze
holde naar de patrijspoort en keek naar bui
ten. Het jacht was onderweg!
,J3r is iets niet in orde!" mompelde ze.
Dat was zeker het geval. Ze (keerde naar
de deur terug en bonkte er met haar gehand-
schoende vuisten herhaaldelijk op. Ze maak
te heel wat lawaai. In de gang hoorde ze
vlugge voetstappen naderen. Ze hoorde de
stem van Dick.
„Wat is er aan de hand?" vroeg hij.
„Aan de hand?" riep zij nijdig terug. ..Ik
zit hier opgesloten!"
„Opgesloten?" vroeg Dick, verbazing vein
zend. „Alle weerga!' Waar is de sleutel?"
„In het bezit van uw mooien vriend Jona
than Blair", zei Valentine met van woede
verstikte stem. ,,Dat weet u net. zoo goed
als ik".
„Kalm aan", zei Dick. „Ik zal een sleutel
gaan zoeken. Maak u niet zoo overstuur!"
Hij liep hard weg
„Niet overstuur maken!' Dat was al een
heel dwaze raad. Op een krenkende manier
van haar vrijheid beroofd, zou ze zich zelfs
niet mogen opwinden? Het was geen ongelukje
dat ze hier opgesloten zat. Het was met voor
bedachten rade geschied en Dick Segrave
was er medeplichtig' aan. Die onwaardige be
handeling deed haar gal overloopen. El'
scheen iets in haar binnenste te springen.
Met alle kracht, die haar overbleef, viel ze
weer op de deur aan, woedend opstandig als
ze was tegen den toestand, waarin ze ge
bracht was. Heete tranen sprongen haar in
de oogen. Dat een man haar zóó iets kon aan
doen was iets onbestaanbaars.
Plotseling hield ze op. Het gaf toch niets.
Ze ging. een beetje naar adem hijgend, zit
ten met haar kin de handen gesteund. Het
jacht voer nu snel voortwaarheen?
Waarheen? Naar Charleston. Miami. Havana
of Bermuda? Hoe haatte ze dien Jonathan
Corihthius Blair!
Op Maandagavond kwam er een radiogram
binnen uit volle zee, waar het danig scheen
te stormen. Dick was heel uitvoerig.
Ik dacht dat ze een dame was. Maar ze is
een bloeddorstige tijgerin en niets anders.
Ze zal ons nog een torpedoboot op onzen nek
halen om niet te spreken van de kustwacht.
Val uit zelfbehoud te Kaap Charles binnen.
Pas op, ze is gek.
„Zoois ze gek?" mompelde Jonathan,
het formulier verkreukelend en in zijn zak
stoppend met een grimmig lachje.
„Is er iets heel grappigs gebeurd, mijn
heer?" informeerde Meggs, die van den weer
omstuit mee moest lachen, zoodat het een
vroolijke stemming was in het kantoor van
de Blair Lijn.
Grappig is er nog maar een heel zwakke
uitdrukking voor. Meggs", schaterde Jona
than.
XVII.
Op den volgenden namiddag kwam een
hoogst verbolgen jonge dame de kantoren
der Blair Maatschappij binnen gestormd.
Meggs deed zijn mond open om iets te zeggen
maar moest zijn woorden inslikken en naar
adem happen, toen ze, op hooge hakjes, in
een wervelwind h em voorbij raasde.
Ze rende de deur van haar kantoor binnen
maar bleef, zoodra ze over den drempel
kwam, roerloos staan. Jonathan was er. Wat
meer was, Jonathan zat achter het bureau
van den directeur zelf. Dat zag ze met een
enkelen oogopslag. Hij keek haar aan en
stond beleefd van zijn stoel voor haar op.
„Goedenmiddag!" zei hij vriendelijk. „Hebt
u een prettigen tijd gehad?"
Ze sloot de deur door een trap achter
waarts er tegen te geven, zette de handen in
haar heupen en richtte het vuur van haar
fonkelende oogen recht op hem.
„Hoe kom je er bij, je te verbeelden, dat
ik zoo iets zou dulden?" vroeg ze uit de
hoogte.
..Het speet me genoeg, dat ik dien maat
regel moest nemen", zei hij vriendelijk.
„Maar in de gegeven omstandigheden zat er
niets anders voor me op".
„Je zult me die volmacht teruggeven, voor
dat ik mijn zelfbeheersching verlies en je
een steen naar je hoofd gooi".
„Ik zal eerst iets anders toegooien", zei hij
bedaard en haalde uit een lade eenige sa
mengebundelde papieren te voorschijn, die
hij haar aanbood. „Hier is de tot stand geko
men schikking".
Het was de moeite waard haar gelaat te
bestudeeren. Haar woede veranderde in on
begrijpelijke verbazing. Had hij het werke
lijk klaar gespeeld?
„Overbluft?" vroeg Jonathan. „Lekker
beet genomen, wat? Die schikking was lang
geleden al getroffen". Hij knikte een paar
maal. „Ja, toen ik in Zuid-Amerika zat",
Valentine ging zitten, maar hield haar
oogen onafgebroken op hem gevestigd.
„Kijk eens", verklaarde hij haar verder
„Ik was achter dat bestaande vonnis geko
men door den ouden kapitein Guthrie, net
zooals ik je dat al verteld heb Ik zag ter
stond in. daf we nooit verder konden ko
men, zoolang dai vonnis ons nog boven het
hoofd hing. Ik meende daarom, dat het
maar van de baan moest. Ik stak mijn voel
horens eens uit, natuurlijk heel omzichtig,
en kapitein Guthrie deed heel voorzichtig ook
zijn best en wist enkele hoogere ambtenaren,
die hij goed kende, te polsen over de moge
lijkheid van een schikking. We hebben den
Eersten Minister aangepakt, alsof hij een
primo donna was, de Amerikaansche gezant
heeft den weg voor ons geëffend. Ik had het
gevoel, alsof ik op eieren liep".
Hij zweeg en staarde droomerig naar het
portret van den ouden Abias Blair. Valen
tine zat met ongeduld te wachten op wat hij
verder te vertellen had. Ongetwijfeld had hij
zijn uiterste best gedaanmaar hij moest
nog wel meer te vertellen hebben.
„Enfin, de slotsom was, dat ik tenslotte
zoover wist te komen, dat de gouverneur daar
tot een accoord met me kwam. Daarna heb
ik al wat los en vast was aan elkaar gepraat,
om terwijl de regeering nog meende, dat we
in geldnood verkeerden, tot een dading te
geraken en niet te moeten wachten, tot we
er weer bovenop zouden zijn. Ze waren op
slot van zaken nog blij, dat ze het zaakje van
de baan konden krijgen en er een streep
doorhalen. Ik veronderstel, dat ze niet veel
voelden voor een tegenvordering of een pro
ces, We maakten het- zaakje dus voor een
appel en een ei af.... tien procent en dan
nog in drie termijnen af te betalen. Ik heb
me voor de afbetaling aansprakelijk gesteld.
Met andere woorden ik stelde me borg en
nam de schuld over". Hij keek haar strak
aan.
„Eerst op den cerugweg begon ik te besef
fen, wat een prachtige troefkaart ik daar
mee in handen had gekregen".
„Zoo?" zei Valentine ademloos. Ze had het
gevoel, alsof haar een strategisch plan uitge
legd werd.
„Maar ik moest snel handelen, als ik er
voordeel van wilde hebben. Ik moest u van
het tooneel laten verdwijnen, omdat, zoodra
u in aanraking met uw advocaten zoudt ko
men, het niet lang meer duren zou, voordat
u er achter was, dab dc schikking' reeds ge
troffen was. En waar had ik dan moeten
blijven?"
„Maar je hadt mijn volmacht toch niet
noodig, om zekerheid te hebben, dat wij de
op je genomen verplichtingen gestand zou
den doen en alles voor je betalen?" riep
ze uit.
„Neen", gaf hij haar toe. „Maar kijk eens,
ik was niet van plan, mij met geld te laten
terug betalen. Ik wilde liever terug betaald
worden metaandeelen".
„Met aandeelen" vroeg Valentine over
bluft. Ze voelde heel even een koude rilling
over haar rug gaan.
„Met aandeelen", herhaalde Jonathan.
„Aandeelen. miss Ransome. Ik heb een vol
komen rechtsgeldige aandeelhoudersvergade
ring bijeen geroepen en daarop is bij stem
ming besloten, dat ik met aandeelen terug
betaald zou worden. Om zoo te zegen, hebt u
dat ook door uw stem beslist", zei hij grin
nikend. „Uw volmachtHij wachtte de
bui af. Ze moest zichzelf wel bespottelijk
gaan vinden. Maar wat ze ook vond, ze ver
ried zich in geen enkel opzicht.
„Dus dan hebt u de macht weer in han
den?" vroeg ze bedaard.
Hij knikte.
„Juist, miss Ransome. U kunt natuurlijk
heel wat herrie gaan maken, maar u zult
toch tot de bevinding komen, dat de extra
aandeelen, die de Blair Lijn mij heeft toe
gezegd, stevig gefundeerd zijn".
Ze erkende, dat ze verslagen was. Hij had
haar van haar plaats weten te verdringen en
met bliksemsnelheid zijn slag geslagen. Een
jonge man met een scherp verstand en een
strak gezicht had haar de loef afgestoken.
„Ik ben niet van plan eenige herrie te ma=
ken", zei ze. „Je hebt gewonnen!"
(Wordt vervolgd);
