PAASCHBLOEMEN-SHOW
Een goede zakenvrouw
Prinses Josephine Charlotte van België,
die haar vader, Koning Leopold ver
gezelde bij de opening der Gentsche
„Floralia", ontvangt een bloemenhulde
Koning George en de Hertog van Kent
in den rouwstoet bij de begrafenis van
Lord Milford Haven
Ongeveer 300 man marinetroepen maakten Donderdag een marsch
door Amsterdam ter gelegenheid van de jaarlijksche sportwedstrijden
tusschen adelborsten en cadetten in het Olympisch Stadion
Een prijzenswaardig voorbeeld. Leerlingen van de Kon. School onder leiding
van André Verhorst te 's Hertogenbosch hebben een veertigtal affiches ver
vaardigd, welke Den Bosch en omgeving moeten opwekken tot steun aan Arti$
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
Neen maar.-dat kon Valentine toch niet
gedaan hebben! Zoo maar uit zijn leven ver-
dwijnen! Gewoonweg haar poederdoosje mee
nemen, hem toewuiven en er vandoor gaan,
Hij dacht aan haar, zooals hij haar kende,
gracieus, levendig, driftig', spottend, bij de
hand, geestig.een slank meisje uit Texas,
dat zoo maar in zijn leven gekomen was en
er een groote plaats veroverd had. Die plaats
zou ze nooit verliezen
Hij knipte met de vingers. Texas! Hij bel
de Meggs weer.
„Ik ga naar Texas!"
Meggs beet op zijn wijsvinger.
„Nu dadelijk, mijnheer?" vroeg hij, zwak
jes tegenstribbelend. „En die reorganisatie
plannen dan
„Niets aan te.doen!" zei Jonathan, onge
durig op en neer drentelend.
„Maar de volgende week is uw tijd zoo
volledig bezet, mijnheer. Rapporten, confe-'
reiitiès, vergaderingen
„Geef me die rapporten maar hier. Die lees
ik'.onderweg -wel. Stuur Brady een telegram
over die regelingen omtrent de schepen, die
gedokt moeten worden. Stel alle conferen-
ties een week minstens uit. Drommels, als ik
ziek was, dan zou je ze toch ook moeten uit
stellen, is het zoo niet? Nou dan, ik voel me
beroerd "genoeg, dat mag je. wel weten
'Zeg tegen Packard",' vervolgde hij weer
bruusk, „dat.hij voor. dat zaakje in Matuco
zorgt. Verdere zaken.opzouten, man, op-
zouten. Ik zal probeeren je iederen dag te
laten weten, waar je me vinden kunt. maar
Texas is nog al uitgestrekt".
Hij hield op en trachtte zijn gedachten
bijeen te houden. ITij zou denkelijk dat heele
land voet voor voet moeten afzoeken. Hoe
heette het stadje ook weer, waar hij haar
voor het- eerst gezien had'? Er bestond na
tuurlijk veel kans, dat ze heelemaal niet
daar in de buurt woonde, maar het was ten
minste een beginpunt. Pembeton? Penob
scot?Neen, dat lag in Maine, Pointdex-
ter! Dat was het! Hij keerde zich naar Meggs
toe.
„Kom nou, man, zoek die rapporten en zoo
bij elkaar. Schiet wat op, want ik heb nog
een massa te doen".
Per vliegtuin en trein bereikte hij Point-
dexter binnen twee dagen. Het was nog het
zelfde keurig, moderne stadje, door welks
straten hij achter dat dolle roodharige meisje
aan gegaloppeerd had. 1-Iij begon zijn onder
zoek naar de dame in kwestie door zijn in
trek te nemen in een hotel en den portier
aan te klampen.
„Is de naam Ransome je soms bekend?"
vroeg hij.
„Er woont een kolonel Ransome op Bella
Vista".
„Is dat een andere stad?"
„Zoo heet het landgoed van kolonel Ran
some".
„Landgoed! Hm!"
„Heeft hij,, dat je weet, een dochter? Va
lentine Ransome?"
„Ik weet het niet, mijnheer. Maar hij heeft
een gezin; dat weet ik wel".
Jonathan kon zich niet goed voorstellen,
dat hij bij dien kolonel Ransome, die een
landgoed had. moest wezen. Hij keek de te
lefoongids na en zag dat die kolonel Ransome
de eenige van tfien naam was. Het was in
elk geval te probeeren. Hij huurde een taxi,
en terwijl hij de stad uitreed, hoorde hij van
den chauffeur meer bijzonderheden over
dien kolonel Ransome, Iedereen wist toch
zeker, wie kolonel Ransome was? Hij wi;- in
den heelen Staat bekend. Tien tegen een, dat
hij bij de volgende verkiezingen gouverneur
zou worden. Bovendien het hoofd van de
Ransome Oil Maatschappij.
„Wel verdraaid!" mompelde Jonathan.
Ze reden acht mijlen ver buiten de stad
door een vriendelijke villawijk met ruime wo
ningen en door boomen overschaduwde wan
deldreven. De buitenwijken van Pointdexter,
zoo werd hem meegedeeld, behoorden tot de
mooiste en deftigste van het heele land. Jo
nathan kon zich dat gemakkelijk voorstellen.
Maar toen ze een buitenverblijf, dat om
geven was met een heg van drie meter hoog
te, door een smeedijzeren hek tusschen wit
steenen posten en ïangs een betonweg tus
schen katoenboschjes, palmen, magnolia's
en kurkeiken met mos overdekt opreden, was
hij er vast van overtuigd, dat hij op een ver
keerd spoor geraakt was. Het huis wekte nog
meer zijn belangstelling.... een Spaansch
bouwwerk wit gestucadoord. met rood pan
nen dak en kleine cederhouten balcons en
een dubbele portiek, waaronder een rijtuig
kon voorrijden. Jonathan stapte uiterst be
nieuwd uit de taxi.
„Even wachten", zei hij tot den chauffeur.
„Maar hier ls het", zei de chauffeur.
Misschien, weifelde Jonathan. Misschien
dat
Hij schelde aan en waehte, wie weet, wat
er door die voordeur te voorschijn kon ko
men. Maar er kwam slechts een gewone huis
knecht.
Miss Valentine Ransome? Ja, die woonde
hier. Maar miss Valentine was op het oógen-
blik afwezig.
Valentine was in den laatsten tijd bijna
altijd afwezig, dacht hij. Toen hij haar liefst
niet ontmoet had, was ze altijd in zijn om
geving. Toen bij haar, liever dan wat ook,
wilde aantreffen, was ze net kwikzilver, dat
hem voortdurend ontglipte, Hij besloot Ko
lonel Ransome te spreken te vragen en bleef
in de hal wachten, terwijl de huisknecht hem
aandiende.
De kolonel was thuis. Tenminste Jonathan
veronderstelde, dat het de kolonel was, dien
hij verontwaardigd in de woonkamer hoorde
mopperen.
„Het was vier op de groene", hoorde Jona
than zeggen. „Vier. Dat was de zaak".
De discussie hield plotseling op, toen de
huisknecht de aandacht van den kolonel
trok. Even later kwam deze terug en liet Jo
nathan in de woonkamer binnen. Een jonge
man in een wit flanellen pak, met een wit
zijden das, zat op den tafelrand te grinniken
tegen een zwaargebouwden witharigen man
met een golf-aanteekenblaadje in zijn hand.
„Mijnheer Blair?" zei de kolonel vragend.
Jonathan knikte.
„En bent u de vader van Valentine?" vroeg
hij, de geboden hand hartelijk schuddend.
„Ik ben heel blij, u te treffen, mijnheer".
Hij maakte kennismet Ned Ransome, Va
lentine's broer en wendde zich dan weer tot
haar vader.
„Ik tref het gelukkig", zei hij. „ik had me
er al op voorbereid, heel Texas te moeten
afzoeken".
„Bent u een vriend van Valentine?" vroeg
de kolonel.
„Ik hoop het", antwoordde Jonathan. „Om
u de waarheid te zeggen, ik heb Valentine
eigenlijk lief".
De kolonel deed uiterst verrast.
„Ja zelfs, ik hoop, dat u me niet kwalijk
neemt, dat ik haar aan u ten huwelijk vraag"
vervolgde Jonathan.
„Kwalijk nemen?" viel de kolonel uit"
„Wat.hm!Hoor eens hier, ik heb u
van rn'n leven nog nooit gezien. Waar bent
u vandaan?"
„Uit New-York".
New-York?" herhaalde de kolonel. „En
uw naam is Blair? U staat toch niet", ver
volgde hij terwijl zijn gezicht rood opliep,
„in relatie met die snertreederije waaraan zij
haar laatsten stuiver vergooid heeft?"
„Snertreederij is niet juist gezegd", zei
Jonathan met waardigheid. „Dat was vroe
ger misschien zoo, maai; daar heeft uw doch-
ter verandering in gebracht. Uw dochter,
kolonel Ransome, is een meisje met verstand,
verbeeldingskracht en moed. Uw dochter is
een bewonderenswaardig persoontje en ik
zou heel graag de gelegenheid krijgen, haar
dat te verteilen", eindigde hij ernstig ge
meend.
„Mijn dochter koestert minachting voor
elk soort behoorlijk gedrag", zei de~kolonel
„Ze rijdt in rodeo's", wierp Jonathan te
gen. „En dat vind ik iets fijns".
Kolonel Ransome nam hem nauwkeurig op.
„Mijnheer Biair", zei hij met groote be
slistheid. „als Valentine van u houdt, dan
trouwt ze met u, al komt er brand, over
strooming of aardbeving van Als u dat
wilde veulen kunt temmen, dan bent u een
flinke kerel en de rechte man voor haar".
Hij knikte grimmig met zijn grijze hoofd. ,.Ze
Ls momenteel op de olievelden. Ga daar maar
heen en probeer het eens".
„Olievelden?" vroeg Jonathan verbluft.
„Wat doet ze dan nu weer? Naar olie boren?"
„Dat zou me niets verwonderen", zei de
kolonel. „Ze draagt ongetwijfeld een rijbroek
en heeft een verbrande neus; en als u haar
daar vandaan kunt halen, dan zou ik u ten
zeerste verplicht zijn".
„Ze heeft een paar dagen thuis rondge
hangen", verklaarde Ned. „En toen ging ze
er weer vandoor. Ze zei, dat ze iets omhan
den moest hebben. En dus ging ze op stap
naar de olievelden van vader in de buurt
van Callard, om de „belangwekkende olie
ondernemingen" te gaan bestudeeren!"
„Olievelden!" zei Jonathan schoolmeester
achtig, maar hij hield zich meteen in en ver
volgde: „Wat heeft ze daar nu weer mee
voor?"
(Wordt vervolgd).
