Het Nichtje van buiten
Een der fraaie stijlvolle interieurs, de „danszaal", van Nederlands grootste mailschip, de „Nieuw
Amsterdam" welks officieele proefvaart en overdracht heeft plaats gehad
De mergel-afgraving in het Geuldal gaat gestadig voort. De „hap" i*
den rotswand te Geulhem, die reeds respectabele afmetingen heeft aan
genomen
Minister prof. mr. C. P. M. Romme
tijdens zijn openingsrede op hetzevende
nationale Veiligheidscongres te Amster
dam
In de bloeiende
Betuwe. Lang
zaam zijn de uit
gestrekte boom
gaarden in het ge
bied van Rijn, Maas
en Waal in kleur
gekomen
De tunnelbouw te Rotterdam. Drie der negen benoodigde
tunnelstukken zijn thans bij de Heijsche haven in aanbouw,
waarvan hierboven een overzicht
Z. K. H. Prins Bernhard te Parijs voor zijn terugkeer naar
ons land
De troepen van Franco hebben Val d'Aran veroverd. Aan de Fransche Zuidgrens is
op dit punt de Fransche vlag geheschen, om alle eventualiteiten te voorkomen
FEUILLETON
door
LADY TROUBRIDGE
3)
„Ik doe nooit iets half", deelde zij het ver
baasde tweetal mede. voor wie zij vroeger
nooit iets gedaan had. „Je zult wel niet zoo
veel kieeren noodig hebben als mijn buiten
sporige Tanis altijd verlangt, maar wat je
noodig hebt, krijg je. Laat dat maar aan mij
over. Ik weet precies welken winkel we moe
ten hebbenleuke meisjes-achtige jurkjes
en niet te kostbaar. Kom, kom kindje, het is
goed hoor."
Met een handbeweging weerde zij Linet's
omhelzing af, die zij voelde aankomen. Ze
zag dat Linet van plan was haar een zoen te
geven en een omhelzing zou fataal zijn voor
die prachtige temt, waar zij zooveel zorg aan
besteed had. Met dat al begon zij eenige
sympathie te koesteren voor dat hartelijke
jonge ding, met de ernstige oogen, dat niet
wist, op welke wijze zij haar groote dank
baarheid zou uiten.
Mrs, Winsley werd zeer zakelijk. Zij haalde
een notitieboekje te voorschijn, waar zij al
haar afspraken in genoteerd had en regelde
tijd, plaats en trein, tot het de beide dames
Seton duizelde. Toen keek zij nog eens naar
het jongemeisje, dat zij nu bij alle feesten en
partijen van het Londensche seizoen zou cha-
peronneeren.
„Als Je me een oude jurk van je meegeeft,
dan kan ik er voor zorgen, dat er den eersten
avond iets voor je klaar ligt. Ik geef dan een
diner voor het bal van de Hertogin van Stra-
Ihavon. De rest van je kieeren kunnen we dan
op ons gemak uitzoeken".
Linet vloog naar boven om een jurk te ha
len.
„Zij moet een behoorlijke permanent wave
hebben, Helen. Dat is absoluut noodzakelijk",
beweerde tante Beatrice, toen Linet met de
jurk terug kwam en Mrs. Winsley's oogen het
zware, knallende bruine haar in zich opna
men. dat zoozeer een kapper behoefde. „En
nu moet ik werkelijk weg, Helen. Neen, ik
drink nooit thee. Slecht voor de lijn."
Zij stond op, nam het kleine pakje van Li
net over, dat een veelgewasschen katoentje
bevatte, dat als model moest dienen, over
handigde dit den chauffeur, en stapte be
vallig in de auto. Een groote stofwolk warrelde
omhoogde glanzende wagen reed het
smalle laantje uit en was spoedig uit het ge
zicht verdwenen.
„Een. twee, drie
De klok in den vierkanten toren gaf slaperig
den tijd aan en Linet stond, met haar hand
'ooven haar oogen, den wagen na te turen.
Het was nog maar twee uur geleden, dat zij
op datzelfde plekje - op de post had staan
wachten en nu was alles plotseling veran
derd. Het was als een droom.
Het was haast niet te gelooven, dat zij nu
ook tot die bevoorrechte meisjes zou behoo-
ren, voor wie het Londensche seizoen een aan
eenschakeling was van pretjes, van interes
sante ontmoetingen en misschien wel van ro
mantiek. Zij zou beeldige japonnen gaan dra
gen en naar heerlijke bals gaan.
Linet slaakte een diepen zucht van louter
verrukking.
„Ik benik moet het gelukkigste meis
je zijn van de geheele wereld", dacht zij.
Maar het luide geroep van de koekoek
vlak bij haar, scheen haar spottend te ant
woorden; scheen te wijzen op de desillusie,
die onder al dat klatergoud en uiterlijk ver
toon, waaraan Linet nu deel ging nemen, ver
borgen zou kunnen liggen.
Linet trok zich niets ran die waarschu
wende stem aan. Voor haar was dat geluid
slechts een onaerdeei van h^t voorjaar bui
ten en dat ging zij nu voor eenigen tijd den
rug toekeer en. Linet hoorde, hoe het leven
zelf riep. Luid en machtig. En nu zou zij op
dien geheimzinnigen roep kunnen antwoor
den.
Het was niet alleen vroolijkheid, uitgaan
en weelde, waar zij naar verlangde. Het was
nog iets anders ook. Iets wat zij niet onder
woorden kon brengen, maar dat er zeker was,
in die andere wereld, buiten Lower Harinell.
De koekoek, die naar zijn gestolen nest in
den vlierboom vloog, had haar wel kunnen
vertellen, wat die geheimzinige kracht was;
evenals de nachtegaal, die zich bij het inval
len van de schemering gereed maakte zijn lief
deslied uit te zingen.
Mammy", zei zij opgewonden, „heb je wel
bedacht, dat ik in Londen een massa men-
schen zal ontmoeten? Ik kan wel verliefd wor
den."
„Laat het dan op den goeden man zijn,
Linet", zei Mrs. Seton en keek met een va
gen angst naar het vroolijke, onbezorgde ge
zichtje van haar negentienjarige.
„Natuurlijk", zei Linet beslist. „Ik zal hem
op het eerste gezicht herkennen."
En geheel zonder eenigen overgang gingen
haar gedachten uit naar den man, die op de
foto met Tanis stond te praten. Zijn zelfbe
wuste gelaatsuitdrukking scheen een uitda
ging en achter zijn glimlach lag een geheim
verborgen.
Zij zou dat plaatje uitknippen, al was het
dan ook dwaas zooiets te doen. Als zij deze
foto meenam naar Londen, kon zij er t&>©
en dan eens naar kijken en dan zou dat een
herinnering zijn aan dezen dag en aan alles,
wat er gebeurd was.
Londen
Londen met een eindeloos druk verkeer,
met glanzende limousines en verrukkelijke
jurkjes in de etalages. Overal in de straten
mok het naar benzine en overal werd hard
gewerkt om de stad een nieuw en vroolijk
aanschijn te geven, want het seizoen was op
komst.
Langs het balkon van Lagodan Terrace wa
ren bakken met kleurige bloemen aange
bracht en er hing een gestreepte markies bo
ven de nieuw-geverfde deur.
Linet zag, dat haar twee kleine koffers en
een hoedendoos behoorlijk aan de zorgen
van een bediende werden toevertrouwd en
voelde zich eigenlijk een beetje geïntimideerd
door het deftige uiterlijk van tante Beatrice's
woning.
Dit gevoel werd nog versterkt, toen een on
bewogen butler haar meedeelde dat Mrs.
Winsley en Miss Tanis nog niet thuis waren.
Linet vroeg:
„Wisten zij dan niet, dat ik kwam?" en voel
de meteen dat zij dat niet had moeten zeg
gen.
Zij behoorde hier alles vanzelfsprekend te
accepteeren en te doen, alsof er niets was,
dat er op aan kwam. Deze gedachte schoot
haar door het hoofd, toen zij den stijven,
zwarten butler volgde, de trap op, die met een
zwaren, blauwen looper bedekt was. De butler
hield de deur van den grooten salon voor haar
open en daar bleef zij wachten, tot de thee
gebracht werd.
Die groote salon maakte, dat Linet zich
nog onbehagelijker ging voelenalle ze
kerheid verliet haar.
Het was een deftig vertrek met een glim-
n*«ndöii parketvloerde vloerkleeden deden
aan kleine eilandjes denken, Naast de lage
brokaatsofa stonden reusachtige vazen met
bloemen en de sofa zelf was bedekt met een
stapel kussens, die het abrikooskleurige en
groene stof overtrokken waren. De gordij
nen waren ook groen en glansden in het zon
licht.
Doch Linet's blik werd getrokken naar
den schoonsteenmantel, die vol st-ond met uit-
noodigingen.
„Tante Beatrice gaat werkelijk verschrik
kelijk veel uit", dacht Liet, toen zij de in
drukwekkende namen las, die op de meeste
van de kaarten voorkwamen. Lady St. Keyne.
De Hertogin van Strathavon. Mrs George
Syston en een grappige uitnoodiging, die een
voudig te kennen gaf, dat John en Delia een
partij gaven en waarop verder geen achter
naam voorkwam.
Linet stond bij den prachtig gebeold-
bouwden schoorsteenmantel, volgeladen met
de paspoorten, die toegang gaven tot de groo
te uitgaande wereld en voelde hoe alle moed
haar in de schoenen zonk.
Zij was een en al enthousiasme over al het
geen haar te wachten stond, doch nu scheen
een gevoel van twijfel, zich van haar meester
te maken.
Zou zij op zoo'n deftige partij Tante Bea
trice niet te schande maken? En aan het diner
van vanavond? Zjj had nog nooit een echt of
ficieel diner meegemaakt. Stel eens voor, dat
zij geen raad vast met al die messen en vorken
en verschillende sooTten wijnglazen, die er
vast wel bij haar bord zouden staan. Cham
pagne kende zij ook niet en zij had geen idee
of meisjes dat dronken.
Toen schoot haar nog iets onplezierigs te
binnen. Zij wist absoluut niet waarover zij
met haar taf elhe eren moest praten van
avond; er was niets, dat ze met hen gemeen
had..
Deze gedachte was als een koude douche
over haar enthousiasme. Linet gevoelde in
stinctief, dat Beatrice, hoe charmant zij
ook mocht zijn, niet behoorde tot het type",
dat een beginneling de helpende hand zou
toesteken. Dan was Tanis er natuurlijk ook
nog, doch dat elegante persoontje, zag er, vol
gens d® foto's, ook al niet naar uit, alsof zjj.
erg behulpzaam zou zijn.
(Wordt vervolg^,
