Het Nichtje van buiten
Tï. f W3S i V°o°r de, ?ee,lnemer! aan het défilé voor H. K. H. Prinses Juliana op Haar verjaardag, toen
xij achter een der vensters van paleis Soestdijk de vorstelijke Familie ontwaarden en voor het eerst Prinses Beatrix zagen op
den arm van Haar Moeder. De geestdrift steeg ten top
FEUILLETON
door
LADY TROUBRIDGE.
10)
Zij kon de galoppeerende figuur van Torquil
volgen, die zijn vervolgers van zich af wist te
schudden; op een gevaarlijke wijze op zij hing
en den bal met een heftigen en keurigen slag
over het veld deed schieten, zoodat deze tus-
schen de beide palen terecht kwam en men
de vlag zwaaide ten teeken dat hij voor zijn
partij een doelpunt gemaakt had.
Linet vond het ontzettend opwindend en
een paar maal hield bij haar adem in, toen
het donderend hoefgetrappel al te dichtbij
kwam en de bal over de lage schutting vloog
en gevaarlijk dicht in hun buurt belandde.
„Wij zitten eigenlijk een beetje te dichtbij".,
merkte Marcus bij die gelegenheid op. „maar
wij kunnen hier wel blijven, tenzij jij weg
wilt. Het is een goed plaatsje."
Geboeid bleven zij zitten en zij waren ver
baasd. toen de eerste helft van den speeltijd
voorbij was. Linet had het gevoel, alsof het
spel pas begonnen was. Spelers en pony's
verlieten het veld. dat op slag bestormd werd
door mannen, die den grond begonnen vast
te stampen, die door de paarden was losge
woeld.
Iedereen was opgestaan en kwam in be
weging en Tanis richtte zich met een ge
mompeld excuus tegen Eldred, op en keek in
het rond, alsof zij iemand zocht.
„Waar zou Torquil heen zijn?" vroeg zij
zacht aan Linet. „Ik moest hem eigenlijk even
spreken".
Marcus, die deze opmerking hoorae, keek
iy*ar een beetje spottend aan.
„Het meest waarschijnlijke is, dat je hem
bij Nick's stoel vindt" zei hij en wees op een
boom aan den overkant van het veld.
„Ik ken Nick Rowant niet", zei zij eenigs-
zins weifelend". Ik zou hem graag eens ont
moeten".
„Wel, ga er naar toe en stel jezelf voor. Ik
weet zeker dat hij verrukt zal zijn met 't knap
ste meisje van Londen kennis te maken".
„Idioot", lachte Tanis, doch zij volgde den
raad op en wandelde in de richting van den
rolstoel, die zorgvuldig in de schaduw van
een dikken boom was opgesteld. Een groote
hond lag er naast en een bediende stond er
kaarsrecht achter.
Zij zagen hoe de lange gestalte in zijn.
polouitrusting met groote stappen op het
kleine groepje toeschreed.
„Wie is Nick?" vroeg Linet nieuwsgierig.
Marcus stak een sigaret op en vertelde haai
de treurige geschiedenis van Nick. Torquils
jongere broer, wiens leven op 17-jarigen leef
tijd ten einde scheen. Hij had een leelijk on
geluk gehad in een nieuwe auto, die hij met
te groote snelheid geveden had en toen over
den kop geslagen was en in een sloot terecht
gekomen.
„Iet.s aan zijn ruggegraat", zei Marcus en
zijn oogen waren medelijdend, „Afgrijselijk
werkelijk, want hij was een van de aardigste
jongens, die er bestaan. Torquil trekt het
zich verschrikkelijk aan. maar hij is reus
achtig' voor hem. De helft van de keeren, dat
hij niet op komt dagen ol" zijn afspraken ver
breekt, is dat om Nick. Oh. maar ik dacht er
niet aan", zei hij op plagenden toon, dat jij
Torquil niet mag lijden. Daar zullen we dus
niet verder over praten".
En hoewel Linet graag nog wat meer ge
hoord had over dezen jongeren broer, repte
Marcus, misschien om haar te straffen voor
haar slechte opinie over Lord Rowant, er met
geen enkel woord meer over.
..Nick Rowant is een knappe jongen om re
zien", zei Tanis, die na de rust weer bij hen
gekomen was, en hij praat alsof hij zestig is=
inplaats van zeventien. Hij lijkt nogal humeu
rig en ziet er wel naar uit alsof hij rijkelijk
lastig kan zijn. Torquil verwent hem schro
melijk. Dat zie ik zoo wel".
„Het zou beter geweest zijn, als die jon
gen er nooit bovenop gekomen was", zei El
dred Byrne plotseling en er klonk bitterheid
in zijn stem.
„Als je niet meer kunt werken en niet
meer aan sport kunt doen, heeft het leven je
niets meer te bieden."
Allen waren het hier mee eens, alleen Li
net zweeg. Zij dacht er over na hoe vreemd
deze wereldsclie menschen haar waren, met
een harde, materialistische levensopvatting,
die hun geloof scheen uit te maken. Ten
slotte kon een invalide toch nog genoeg van
het leven genieten, al was hij dan in de
maatschappij van niet veel nut. Hij kon boe
ken lezen, muziek hooren en boven alles
vrienden hebbenPlotseling bedacht zij,
dat zij graag goede vrienden zou willen zijn
met dezen armen verminkten man, die nog
bijna een jongen was.
Als hij niet de broer was geweest van
Lord Rowant, dan zou zij haar verlegenheid
hebben overwonnen en gevraagd hebben met
hem te mogen kennismaken, maar daar was
nu natuurlijk geen sprake van.
Met spel was weer begonnen en Linet, die
den strijd gespannen gadesloeg, merkte ter
nauwernood, dat een bal met vervaarlijke
snelheid in haar richting geslagen werd.
„Pas op", riep Marcus en sprong snel
overeind.
Te laat! Die venijnige, witte, houten bal,
resoluut geslagen door Torquil Rowant sprong
over de lage verschansing vond een weg tus-
schen de stoelen door en raakte even Linet's
enkel voor iemand anders de vaart kon stui
ten. Zelfs die kleine aanraking ontlokte haar
een kreet van pijn, zoodat alle hoofden zich
naar haar wendden.
„Dat is erg", zei Marcus zacht, toen Tor
quil, zonder een cogenblik om te zien weg-
galoppeerde en het spel voortgezet werd.
..Heeft het je echt niet te veel pijn gedaan?"
vroeg hij bezorgd, toen hij zag, dat alle kleur
uit haar gezichtje was weggetrokken. „Ik heb
wel gezegd, dat we te dichtbij zaten", voegde
hij er aan toe en haar bij den arm nemend,
leidde hij haar naar een plaatsje, iets verder
naar achteren en stond er op naar haar voet
te mogen kijken, die een leelijke zwelling
begon te vertoonen.
„Ik voel me wel een beetje flauw", gaf Linet
toe en wreef met een pijnlijk gezicht langs
haar enkel.
„Je mag van geluk spreken, dat je niet de
volle laag hebt gekregen, want dan zou je er
niet met een gezwollen enkel zijn afgekomen.
Dan was die beslist kapot geweest."
Iets later gingen zij theedrinken en onder
den grooten beukenboom trok Linet weel
een beetje bij, hoewel zij af en toe nog een
steek in haar enkel voelde, die haar ineen
deed krimpen
Toen de wedstrijd was afgeloopen en ieder
een het veld verliet, kwam die slanke, breed
geschouderde figuur in polo-uitrusting recht
op hen toe. Torquil Rowant had een tweed
jas los over zijn schouders geslagen en
wendde zich onmiddellijk tot Linet.
„Ik zag wat er gebeurde", begon hij. ..hebt
ii zich erg bezeerd?"
Het kwam haar voor, alsof die grijze oogen
haar ditmaal voor den eersten keer werkelijk
zagen, nu hij op een antwoord wachtte.
„Natuurlijk heeft zij zich bezeerd", zei
Marcus, voor zij iets kon uitbrengen. „Het had
een haar gescheeld, of zij had niet meer
kunnen dansen".
Rowant negeerde deze opmerking. Hij bleef
Linet aankijken en er klonk bezorgdheid in
zijn stem, toen hij zei:
„U zat te dicht bij. Het is bij zoo'n spel nooit
veilig op de plek te zitten waar u zat".
„Ik voel me heusch weer heel goed, dank
u", zei Linet verlegen en wendde het hoofd
af, als om te kennen te geven, dat voor haar
het onderwerp afgedaan was.
Doch hij bleef staan, alsof hjj nog meer
wilde zeggen en wendde geen blik van haar
af.
„Het. spijt, me heel erg", zei hij zacht en
met nadruk. Toen Linet niet antwoordde,
voegde hij er aan toe: „Mag ik u misschien
mijn auto ter beschikking stellen, Miss Seton?
Of u naar huis brengen?" Zijn stem klonk
dringend.
Doch wederom was het Marcus, die ant
woordde.
„Dank je Torquil, maar ik breng Miss Se
ton thuis", en hij keek alsof hij zijn vriend
kwijt wilde.
Torquil ging evenwel nog niet dadelijk en
nogmaals vroeg hij: „Kan ik werkelijk niets
voor u doen?"
Linet keek hem aan en haar blauwe oogen
hadden weer de koele uitdrukking waarmede
zij haar antipathie voor dezen man te ken
nen gaf. Alles wat hij zei of deed, was ver
keerd in haar oogen.
„Niets, dank u, Lord Rowant. U kunt niets
doen", zei zij koeltjes.
Toen Torquil zich verwijderde, zei zij:
„Waarom zei je. dat jij me thuis zou bren
gen? Ik ga natuurlijk met Tanis mee".
Marcus lachte en onder zijn korte zwarte
snorretje werden zijn blanke tanden zicht
baar.
„Dat ga je natuurlijk niet", deelde hij haar
in vertrouwen mede, „Tanis heeft heel ande
re plannen". En met een hoofdbeweging
duidde hij op Tanis en Eldred Byrne, die op
eenigen afstand stonden te praten. „En dat
heb ik trouwens ook".
Op dat oogenblik kwam Tanis snel op Lfnet
toe en terwijl de beide mannen eenige woorden
wisselden, zei zij
„Zeg tegen moeder, dat Torquil me thuisge
bracht heeft, als zij er soms naar vraagt. Mar
cus zal jou wel thuisbrengen."
(Wordt vervolgd.)
De „Ronde van Purmerend". welke Zaterdag in de Beemster De Koninklijke Familie slaat het défilé gade. - Vriendelijk lachend beantwoordt H. K. H. Fijdens de zanguitvoering der schoolkinderen te Castricum na de onthulling
is verreden, d,en h,er" Prinses Juliana met op Haar arm de kleine Prinses Beatrix de enthousiaste toejuichingen van het Beatrix-monument, welke Zaterdag plaats vond
Dr. L. T. V. Schey, Rijkszuivelconsulent
voor Noord Holland, heeft afscheid
genomen uit zijn functie, wegens het
bereiken van den pensioengerechtigden
leeftijd
Z. K. H. Prins
Bernhard woonde
Zaterdag te Baarn
een gedeelte van
het concours hïp-
pique bij, dat ter
gelegenheid van
denverjaardag van
H. K. H. Prinses
Juliana werd ge
houden.
Koning George van Engeland, die met zijn gemalin Zaterdag
te Wembley de Cup-final tusschen Preston North End en
Huddersfield Town bijwoonde, liet voor den aanvang der
match de spelers aan zich voorstellen
