Het Nichtje van buiten
De generale repetitie. Voor Mussolini defileerden te Rome langs de Via
Triomphale de troepen, die ook de parade houden bij gelegenheid van het be
zoek van Adolf Hitler aan de Italiaansche hoofdstad
S j
t M
i
Voor het vertrek naar Nederland speelde het
Nederlandsch-lndisch voetbalteam een laatsten
oefenwedstrijd tegen een Bataviaasch Bonds-
elftal. Een spelmoment uit deze ontmoeting
notorschip „Pericles", voor de K.N.S.M. gebouwd te Krimpen aan den IJssel, maakte
Maandag zijn officieele proefvaart. De „Pericles" op weg naar de Noordzee
Ds. E. H. Blaauwendraad,
die de doopplechtigheid
van H. K. H. Prinses Beatrix
zal verrichten
„Leve de Koningin"! Op enthousiaste
wijze werd H. M. de Koningin bij
Haar aankomst te Vlissingen ter ont
hulling van een borstbeeld van wijlen
Z. K. H. Prins Hendrik in den gevel
van de „De Ruyterschool" na een
zanghulde op het perron door de
kinderen toegejuicht
Een aantal Amsterdamsche scholieren vertrok Maandag uit de hoofdstad naar de
vacantie-kinderhuizen te Renkum en Valkeveen. Een kijkje op het Centraal
station
Na de plechtige onthulling van een borstbeeld van wijlen Z. K. H. Prins Hendrik in den gevel van
de „De Ruyterschool te Vlissingen door H. M. de Koningin, legde de vorstin bloemen aan den voet
van het gedenkteeken. - Inzet: het onthulde borstbeeld
Z. Exc. Arthur Pacak, de nieuwe ge
zant Yan Tsjecho Slowakije bij het
Nederlandsche Hof
FEUILLETON
door
LADY TROUBRIDGE.
11)
Dat gebeurde inderdaad. In een klein
sportwagentje, dat hij voor dien middag-
geleend had, verliet Linet met Marcus den
schaduwrijken tuin van Hurlingham. On
derweg voelde zij zich wel een beetje be
zwaard door den leugen, dien zij Tante Bea
trice over Tanis zou moeten vertellen.
Want zij begreep heel goed, dat het een
leugen was. Ta nis zou naar huis gebracht
worden door Eldred Byrne, den man dien zij
zoo aantrekkelijk vond en dien haar moeder
haatte. ..Want", zei Linet tot zichzelf, „Tante
Beatrice heeft er haar zinnen op gezet, dat
Tanis met Lord Rowant zal trouwen, hoewel
ik zeker weet, dat zij niet van hem houdt".
„Waar zit je zoo over te peinzen?" vroeg
Marcus, die haar zijdelings zat op te nemen,
met een eigenaardige uitdrukking op zijn
knappe gelaat.
„Oh niets. Ik dacht ergens aan".
..Dat deed ik ook", zei hij langzaam. „Ik
dacht aan jou. Linet."
„Aan mij?" Linet voelde dat zij een kleur
kreeg, toen hij haar zoo plotseling bij haar
voornaam noemde.
„Wil je weten, wat ik dacht?"
Zij schudde even het hoofd, doch hij zag,
dat haar oogen hem antwoordden, hoewel zij
geen woord sprak.
„Ik kwam juist tot de ontdekking, dat ik
bezig ben mijn hart heelemaal aan jou te
verliezen", zei Marcus Standish veelbetee-
kenend Zijn woorden waren duidelijk ge
noeg. Plotseling herinnerde Linet zich de
woorden van haar moeder. „Denk er om, dat
het dan de goede man is, Linet".
Op de grens van een nieuwe ervaring trok
Linet zich schuchter terug, verward, ge
vleid, gedeeltelijk verrukt, gedeeltelijk be
vreesd
Was Marcus Standish wel de juiste man
voor haar?
Het was een dag of veertien daarna, dat
Tante Beatrice Linet iets van haar speciale
wijsheid trachtte bij te brengen.
„Meisjes moeten er voor zorgen, dat zij een
verstandigen kijk krijgen op het leven. Ten
slotte zijn al die kostbare genoegens, die
een Londensch seizoen biedt, er niet alleen
om haar een prettigen tijd te bezorgen. Zij
moeten dien tijd ook wel degelijk benutten",
zei zij.
Gedurende de twee weken, dat Linet nu
deel uitmaakte van het huishouden op Lado-
gan Terrace, had zij als vanzelfsprekend al
die kleine karweitjes voor Mrs. Winsley op
geknapt die Tanis niet wenschte te doen.
Zij noteerde de verschillende uitnoodï-
gingen, deed boodschappen, verzorgde de
correspondentie en wist zich over het geheel
nuttig te maken bij tante Beatrice. „Voor
knechtje spelen", noemde Tanis dat, en alles
negeerend ging zij haar eigen weg, terwijl
Linet er voor moest zorgen, dat de groote
doos met bloemen, die van den bloemist ge
komen was, uitgepakt werd, de bloemen in
de verschillende vazen gerangschikt werden
en in den salon geplaatst. Het was dan ook
in den salon, dat Mrs. Winsley haar wijze
woorden sprak.
Zij was dien morgen in een slecht humeur.
Voor haar bureautje gezeten, maakte zij
aanteekeningen en schreef met gefronste
wenkbrauwen chèques uit, tot zij haar werk
onderbrak om haar nichtje in oogenschouw
te nemen en een gesprek met haar te be
ginnen, dat een zekere bedoeling scheen te
hebben.
„En jij vooral moest je tijd benutten", zei
tante Beatrice want het is niet waar
schijnlijk dat je later ooit in de gelegenheid
zult zijn het juiste soort mannen te ont
moeten. Ik weet niet, of ik je een tweede sei
zoen kan beloven, lieve kind. Je moet dus
dezen tijd je uiterste best doen."
Ik benut werkelijk elk oogenblik", zei Linet
rnet haar lieven, openhartigen glimlach. Je
moest elk oogenblik Tante Beatrice je dank
baarheid betuigen. Vooral niet alles als van
zelfsprekend accepteeren. Dat had Linet in
deze veertien dagen wel geleerd.
„Dat is alles goed en wel, maar dat is niet
wat ik bedoel", zei Mrs. Winsley en ging
nu regelrecht op haar doel af.
.Marcus Standish is inderdaad een knappe
jongen, en hij is charmant genoeg, dat weet
ik wel, maar het is een jongeman zonder
eenig inkomen en zonder éenige ambitie om
geld te verdienen". Zij tikte met haar pen op
het bureautje om haar woorden klem bij te
zetten.
„Hij heeft ook absoluut geen vooruitzich
ten. Bobbie Vereker integendeel is bijzonder
gefortuneerd. Waarom moedig je hem niet
een beetje aan, inplaats van den geheelen
tijd met dien Standish op te trekken?"
„Oh, Tante Beatrice
Linet liet de drie langstelige rozen, die zij
in haar hand had, op de tafel vallen. Zij had
een vuurroode kleur en was heelemaal in de
war over de onomwonden wijze waarop tante
Beatrice haar ontluikende gevoelens onder
woorden bracht. Zij keek haar tante sprake
loos aan. terwijl er dikke tranen in haar blau
we oogen stonden.
Doch Tante Beatrice nam niet de minste
notitie van zulke teekenen van verdriet.
„Je moet een man zien te krijgen" hield
zij vol. „Die arme Helen kan jou niet eeuwig
de kost blijven geven en het is niet waar
schijnlijk. dat je daar buiten ooit iemand zult I
ontmoeten."
En met plotselinge bitterheid voegde zij
er aan toe, terwijl haar blik zich aan een foto
van Tanis bleef hechten, die op haar bu
reautje stond: „Jullie meisjes bent allemaal
het zelfde. Blind voor je eigen interesse.
Jullie denkt maar, dat je eeuwig jong blijft.
En dat is niet zoo."
De woorden van haar tante hadden haar
een oplezierige schok bezorgd, hoewel zij in
zag, dat tante Beatrice het beste met haar'
voor had. Deze boog zich weer over haar
brieven en Linet raapte met bevende hand
de rozen op, die zij had laten vallen en be
gon ze mechanisch in een vaas te zetten.
Tante Beatrice had een uiterst practischen
kijk op de dingen en Linet veronderstelde, dat
zij een rijk huwelijk voor een meisje als het
toppunt van zaligheid beschouwde.
„Maar dat is niet zoo", dacht Linet opstan
dig.
Zij had het gevoel, alsof tante Beatrice
met een ruwen bezem al de teere droomen en
fantasieën die haar negentienjarigen geest
vervulden, had weggevaagd.
Wat kwam het er op aan of Marcus rijk of'
arm was? Zij had nog geen enkelen keer be
wust aan een huwelijk met hem gedacht. Zij
vond het heerlijk dat hij het prettig vond in
haar gezelschap te zijn en altijd weer nieuwe
plannen smeedde. Hij was vroolijk, plaagde
graag, was dikwijls erg lief en Linet mocht
hem graag en verlangde naar zijn gezelschap
luisterde naar zijn vertrouwelijke ontboeze
mingen en waardeerde zijn bezorgdheid voor
haar.
Zij had hem na dien middag op Huiiing-
ham, waar hij haar verteld had. dat hij zijn
hart aan haar ging verliezen, dikwijls ge
troffen. Ongetwijfeld was dat ook gebeurd
en hoewel Linet zelf nog niet verliefd was,
nam Marcus toch een groot gedeelte van haar
gedachten in beslag.
Gelukkig wist tante Beatrice niets van al
die telefoontjes, die haar 's morgens op haar
eigen kamer bereikten en van de vele brief
jes, die voor haar bezorgd werden. Marcus'
liefdesgeschiedenissen vormden dikwijls het
onderwerp van gesprek in zijn eigen spe
ciale kringetje, maar tot nu toe was „Stan
dish' laatste" nog nooit een debutantje ge
weest.
Met een zucht van verlichting schoof Mrs.
Winsley haar paperassen op zij en stond op.
„Zorg maar verder voor die bloemen", zei
zij, „maar denk er om, dat je vanmiddag een
afspraak hebt met Carrie Carstairs om de
japon te passen die je op het Hofbal zult dra
gen."
„Ja Tante Beatrice", Linet zou die afspraak
heusch niet vergeten. Wat een zalig idee om
zoo'n jurk te passen, met een langen sleep en
bezaaid met kleine bloempjes van glinste
rend kristal.
En vergeet vanavond op het bal, na de opera
ook niet den goeden raad, dien ik je gegeven
heb. Als je dien jongen Vereker ziet. dans
dan met hem inplaats van in een hoekje met
dien jongen Standish te zitten praten".
En met deze laatste scherpe opmerking
schreed Tante Beatrice, kaarsrecht en haar
schouders naar achteren, de kamer uit, waar
zij een verslagen en verwarde Linet achter
liet
Het was een opluchting, toen Tanis eenige
oogenblikkon later binnenkwam en het ver
trek rondkeek naar haar moeder.
„Moeder uit?" vroeg zij.
„Ja net".
„Mooi. dan ga ik ook weer." Doch Tanis
scheen geen haast te hebben. Zij stak een
sigaret op uit een van de groote zilveren doo-
zen en wierp nu en dan een blik op Linet.
„Wat scheelt er aan? Standje gehad van
oioeder?"
Na den <|ag van den polowedstrijd, waar zij
haar nichtje gevraagd had een leugentje voor
haar te ^anceeren, waar deze, tegen haar zin,
gehoor aar had gegeven, was Tanis tamelijk
vriendschappelijk geweest en had dikwijls op
het punt gestaan vertrouwelijk te worden.
Dat leek ook nu weer het geval.
(Wordt vervolgd.)
