KRUISER „JAVA" NAAR INDIË
Het Nichtje van buiten
Na de huwelijksinzegening van Prins Louis Ferdinand von Hohenzollern met Grootvorstin Kyra van Rusland. Achter
het bruidspaar ex-keizer Wilhelm met zijn echtgenoote Prinses Hermine. Rechts op de foto H. K. H. Prinses Juliana,
links: Z. K. H. Prins Bernhard
Hr. Ms. kruiser „Java" vertrok Woensdagmiddag van Den Helder naar Ned.
Indië. De „Java" verlaat de haven, nagewuifd door een belangstellende
menigte
De toegangsweg tot huize Doorn wordt stofvrij
gemaakt voordat de gasten arriveeren voor het
huwelijk van Prins Louis Ferdinand von Hohen
zollern met Grootvorstin Kyra van Rusland
Bij zijn aankomst te Rome
werd Hitier door den Italiaan-
schen Koning en Mussolini
begroeten werd de eerewacht
geïnspecteerd
Prof. dr. P. C. T. van der Hoeven
tijdens zijn welkomstrede op het inter
nationaal congres voor verloskunde en
gynaecologie in het Koloniaal Instituut
te Amsterdam
Prins Louis Ferdinand von Hohenzollern en zijn gemalin poseerden op
ongedwongen wijze voor de persfotografen in den tuin van het kasteel te
Doorn alvorens hun huwelijksreis te aanvaarden
De huwelijksplechtigheid op huize
Doorn. De hofprediker dr. Brune uöh-
ring, die het huwelijk van Prins Louis
Ferdinand von Hohenzollern met Groot
vorstin Kyra van Rusland inzegende
Op hartelijke wijze werden het prinselijk bruidspaar en de gasten
bij hun vertrek van huize Doorn door een enthousiaste menigte
begroet
Het bezoek van den Duitschen Rijksleider aan Rome. Hitler en Mussolini
brengen den groet na de kranslegging bij het graf van den Onbekenden
Soldaat
FEUILLETON
13)
LADY TROUBRIDGE.
De zaal baadde in een zee van licht en
in elke loge zag' men met juweelen getooide
vrouwen en mannen in rok.
..Wat een heerlijk publiek" merkte Mrs.
Winsley met voldoening op, terwijl zij met
haar groenen waaier naar verschillende ken
nissen wuifde.
Zij gevoelde weinig voor muziek, maar des
te meer voor gedistingeerde bezoekers. Om
haar bekoorlijke Tanis met zulk een achter
grond aan het publiek te kunnen ver to ohen
en nog wel in gezelschap van Torquil Ro-
want, den meest begeerden vrijgezel van
Londen, was een triomf, die menig angstig
uur en vele zorgen vergoedde.
Maar Carrie Carstairs, het arme jonge
vrouwtje, dat haar eigen brood verdiende,
scheen toch de meeste kennissen onder de
aristocratie te bezitten. Zij wapperde met
vriendelijke uitnoodigende bewegingen met
hun programma's.
Mrs. Winsley merkte dit en was blij. dat
zij haar geïnviteerd had. Zij wendde zich
beminnelijk tot het Amerikaansche meisje,
dat Luella Clarke-Davis scheen te heeten.
Een heel knap jong vrouwtje met golvend
rood haar en groote grijze oogen. onberispe
lijk en naar de laatste mode gekleed, 'n
feit. dat de scherpe blikken van Tanis na
tuurlijk niet ontgaat was.
„Is dit uw eerste bezoek aan de opera
hier?" vroeg mrs. Winsley op eenigszins be
schermenden toon, toen het gezelschap in de
pauze zich even in de koele gangen ging ver
treden.
„Ja. Maar thuis ga ik in het seizoen bijna
eiken avond. Wij hebben een schitterende
opera in New-York", antwoordde miss
Clarke Davis kalm.
Mrs. Winsley werd door dit antwoord iet
wat van haar stuk gebracht en stelde haas
tig de jonge mannen voor. Zij zag met
vreugde, dat Torquil zich onmiddellijk
daarop beleefd afwendde om zijn gesprek
met Tanis voort te zetten.
„Zullen we een kopje koffie gaan drin
ken?" stelde Carrie opgewekt voor, terwijl
zij haar arm door dien van Linet stak.
Zij liepen met den stroom mee de groote
trap op en baanden zich langzaam een weg
naar het buffet, waar het stampvol was.
Marcus en het blonde Amerikaansche
meisje, die hen volgden, werden door de
lachende en pratende menigte van hen ge
scheiden en Linet zag nog juist, hoe hij
zijn donkere hoofd naar haar toe boog en
hoorde haar verrukt lachen over iets, dat hij
gezegd had.
„Je zult Luella wel aardig vinden", zei
Carrie vriendschappelijk. „Zij is onmogelijk
rijk, maar tot dusver heeft dat haar nog
niet bedorven. Tusschen alle bedrijven
door laat ik haar een en ander zien en ben
ik bezig wat jongelui bij elkaar te tromme
len. waar zij zich mee kan amuseeren".
Linet keek achterom naar het tweetal en
vroeg zich af, of Marcus ook tot die jongens
gerekend moest worden, „waar zij zich mee
kon amuseeren." Doch toen zij omkeek zag
zij. dat zijn oogen haar zochten en haar een
boodschap overbrachten en dat deed haar
goed.
,Kan ik iets voor u halen bij het buffet^ Het
schijnt er nog al vol te zijn en de opera be
gint over eenicr^ minuten w^er" Averwrht'
stond lord "^want naast haa zondei a
nis. die dooi bekenden was aangeklampt ei
vastgehouden.
..Oh alsjeblieft. Torquil Ik snak naar
monade".
„En u?" Hij wendde zich tot Linet, die
het hoofd schudde. „Niets, dank u".
„Wat zeg je?" vroeg Carrie verbaasd, toen
hij zich verwijderd had, „waarom doe je
dat? Je zult. toch ook wel dorst hebben. Dat
heb je zoo even zelf gezegd.".
„Ik wil lord Rowant geen moeite bezor
gen". Linet's stem klonk zoo eigenaardig,
dat Carrie haar scherp aanzag.
„Wat heb je tegen Torquil? Is hij geen
vriend van je? Hij komt toch dikwijls bij je
tante aan huis, is het niet?"
„Hij is een vriend van Tanis".
Linet sprak met een zekere reserve en het
viel Carrie op, dat toen Torquil met een
glas limonade terug kwam, Linet het ge
zicht afwendde en geen poging deed aan het
gesprek deel te nemen.
Dit was zoo zonderling voor een debutantje
dat Carrie zich verbaasd afvroeg, wat daar
van wel de reden kon zijn, doch toen Mar
cus Standish zich een oogenblik later bij
hen veegde en zijn plaats innam naast het
slanke figuurtje in het gebloemde tafzijden
jurkje, meende zij de reden gevonden te
hebben.
Het belletje ging en zij had geen gelegen
heid meer om aan Linet te denken, want
allen snelden terug naar de loge, waar zij
hun oude plaatsen weer innamen om naar
de tweede acte te luisteren.
Marcus maakte zich weer meester van Li
net's tengere handje. Daar zij geen weer
stand bood. boog hij zich voorover en fluis
terde brutaal onder de muziek door:
„Ik ben dol op ie. Ben je een klein beetje
1ol op mij ook?"
Hij kreeg geen antwoord Misschien ver-
vachtte hü er ook geen Maar toen Line'
averwachts opkeek zag zij, dat de oogen
ran 'ord Rowan' Aak haar gerieh
var- 7i,u h;' —*uta >r ze
hoord nebben en .ou hij iezien hebben
hoe dicht de zwarte mouw vn Marcus tegen
haai blooten arm aan lag?
Eer. ^ogenblik raakte Linet in de war en
was zij er zeker van, dat dit zoo was. Was dat
soms de reden, waarom hij haar zoo onder
zoekend aankeek. Toen haalde zij haar
schouders opWat ging het hem ten
slotte aan? Desondanks trok zij haar hand
voorzichtig terug en keek de rest van den
avond niet meer naar Marcus om.
De groote ramen van de woning van lady
St. Keynes in Belgrave Square stonden wijd
open om de koele nachtlucht binnen te la
ten, doch deze scheen nauwelijks tot de
groote overvolle balzaal door te dringen.
Nu behoefde Linet geen muurbloempje
meer te zijn. Marcus was ternauwernood van
haar zijde geweken en zij hadden viermaal
achtereen met elkaar gedanst, toen Marcus
somber opmerkte:
-.Carrie heeft me opgedragen met haar
Amerikaansche schoone te dansen. Het lijkt
me het beste, dat ik dat nu meteen maar
doe, dan ben ik er van af. Vind je het erg,
Linet?"
Linet schudde het hoofd. Neen, zij vond
het niet erg. Eigenlijk was zij blij, dat zij
even een oogenblikje voor zich alleen had,
om haar verwarde gedachten te verzame
len. Blij ook om even op adem te kunnen ko
men, want de emotioneele spanning van de
opera, de hitte en het lawaai van het bal de
den haar duizelen. En die nare enkel voelde
zij zoo nu en dan ook nog steeds.
Langs de groote open schouw waren
bloemversieringen aangebracht en een
enorm blok ijs in een alcoof verkoelde de
lucht eenigszins.
„Ik vóel me gewoonweg gekookt", kon
digde Bobbie Vereker aan en veegde zijn
gladde roze gezichtje af. „Maar ik ben meer
dan bereid jouw door de menigte heen te
'oeren ah je er tenminste niet op teger
»Hb> 1 vlichanmd»' ian
,en!"
„Spijt me Bobbie, maar mijn enkel doet
■•en beetje pijn."
Als vanzelfsprekend had Linet zich de ge
woonte van de Londensche uitgaande we
reld en speciaal van het kringetje van Tanis
aangewend om iedereen bij zijn voornaam
aan te spreken. Er waren er zelfs ver-
scheidenen, waarvan zij den achternaam niet
eens wist. En iedereen-noemde haar „Linet".
Zij mocht dien vroolijken Bobbie graag, al
behoorde hij dan ook niet tot de begeerde
partijen en al had tante Beatrice hen voor
elkander bestemd.
Op een sofa, niet ver af, zat tante Bea
trice haar met arendsblikken gade te slaan
en waarschijnlijk vroeg zij zich af, waarom
Linet niet met den jongen Vereker danste.
„Toe verander van idee en geef mij een
kansje", drong hij aan. Tante Beatrice
keek nog steeds naar haar. Even schudde
Linet het hoofd tegen Bobbie en verliet toen
snel de zaal. Als zij nog een oogenblik langer
daar gebleven was, zou die waaier haar ge
wenkt hebben en zou Bobbie haar gevolgd
zijn en had zij toch met hem moeten dan
sen.
Een onverklaarbare opwelling drong Linet
er toe, een rustig plekje te vinden, waar ze
even tot zichzelf zou kunnen komen en mis
schien een oogenblikje haar oogen dicht zou
kunnen doen.
„Wat begin ik al blasé te worden", dacht
zij spijtig, „ik vind het niet eens meer zoo
heel prettig om er steeds midden in te zitten"
Eindelijk liep zij een kamer binnen, die
zich aan het einde bevond van een serie met
rood en goud versierde vertrekken op de
beneden verdieping en klaarblijkelijk als een
kleine studeerkamer werd gebruikt.
Alleen er bevend zich iemand anders in
die kamer.
Voor zij tijd had zich terug te trekken, zag
Linet een jongeman, die kaarsrecht in een
grooten. rooden -itoe voor het raam zat.
Over zijn sn.een lag ;en dunne plaid en
hij rookte een sigaret.
(Wordt vervolgd.)
