Het Nichtje van buiten
De Ruyter van „Quick", de winnende ploeg in de A-klasse
van de Zaterdag te Amsterdam gehouden Vondelpark
estafette, wordt door zijn clubgenooten in triomf naar de
kleedkamer gedragen
Z. Exc. minister mr. J. A. N, Patijn tijdens zijn rede bij de herdenking van het 50-jarig
bestaan van het Concertgebouw te Amsterdam, welke Zaterdagmiddag in het jubileerende
gebouw werd gehouden
Spelmoment uit den interland-korfbalwedstrijd Nederland België
Zondag te Amsterdam op het A.F.C.-terrein is gespeeld
welke
In het Koloniaal Instituut te Amsterdam is Zaterdag een
tentoonstelling geopend van modellen van het in aanbouw
zijnde passagiersschip „Oranje", waaronder talrijke fraaie
modellen te bewonderen zijn
De Koningin van Italië aan den arm van Adolf Hitler bij aankomst op de Piazza di Sienna te Rome, waar ter eere van het
bezoek van den Führer een groot folkloristisch nachtfeest werd gehouden
De onderzeebooten O 11 en O 16
hebben voor een bezoek aan Amster
dam aan den steiger van Van Es
Ommeren ligplaats genomen
De nieuwbenoem
de burgemeester
Van Vlaardingen,
de heer M. C.
Siezen, die Zater
dag als zoodanig
is geïnstalleerd,
tijdens de inspectie
van den burger
wachtbij aankomst
Overzicht tijdens het dubbelspel voor den Davis Cup-wedstrijd Nederland Frankrijk op de M.E.T.S.-
banen te Den Haag. Op den voorgrond het Nederlandsche duo, Hughan en Van Swol
FEUILLETON
door
LADY TROUBRIDGE.
16)
Mrs. Winsley beet zich op de lippen, doch
dwong zich te glimlachen.
„Heel vriendelijk van u Lady St.-Keyne.
Zij is natuurlijk nog wat verlegen".
„Maar dat is allercharmantst", zei Lady
St. Keyne. „Ik ben ouderwetsch genoeg om
dat aardig te vinden. Schuchterheid is te-
genwoorlig nergens meer te ontdekken".
Plotseling scheen haar iets te binnen te
schieten en in vertrouwen deelde zij Mrs.
Winsley mede, dat een nichtje van haar. dat
zesde bruidsmeisje zou zijn, als haar doch
ter Pamela trouwde en waarbij Tanis ook
aanwezig zou zijn, onverwachts mazelen
gekregen had, zoodat zij een bruidsmeisje
tekort kwam.
„Zij is ongeveer net zoo groot als uw
nichtje en heeft ook zoo ongeveer hetzelfde
figuurtje. De japon is al klaar. Zoudt u Miss
Seton haar plaats kunnen laten innemen?
Zij zal een schattig bruidsmeisje zijn en u
zoudt me werkelijk uit een groote moeilijk
heid helpen".
Het was natuurlijk onmogelijk om „neen"
te zeggen op zoo'n voorstel en Mrs. Wins
ley stemde dus eenigszins schoorvoetend
toe, hoe wel zij er eigenlijk de voorkeur aan
zou hebben gegeven, als Tanis alleen op die
partij had kunnen schitteren.
Wat had Linet toch over zich. vroeg zij
ach af, dat iedereen naar haar keek en
haar zoo aardig vond? Zelfs Lord Rowant.
die haar meegenomen had om te soupeeren....
,Moe kon Tanis dat laten gebeuren?
Een plotseling gevoel van ongerustheid
maakte zich van haar meester. Zij kwam
haastig overeind en de zaal uitgaande op
zoek naar haar schoone dochter, kwam zij
tot de verrassende ontdekking, dat Tanis
juist ook naar haar uitzag en in geen al te
goed heumeur was.
„Ik heb genoeg van deze fuif", kondigde
zy aan. „Laten we naar huis gaan. Ja moe
der, ik meen het" voegde zij er aan toe,
toen Mrs. Winsley aarzelde.
„Morgenavond is xlat Syston Cabaret en
ik ben doodmoe".
Mrs. Winsley keek haar verbaasd aan. Zij
wist niet, dat Tanis met Eldred Byrne ge
kibbeld had en dat Tanis tot de conclusie
gekomen was, dat het met het oog op alles,
beter was, elkaar niet meer te ontmoeten.
De moeder zag alleen de boosheid in Tanis
blik en het trappelen van de hooggehakte
schoentjes. Zij snelde naar boven om de ca
pes te halen.
Doch in de gang dacht zij aan Linet. Als
Tanis in zoo'n stemming verkeerde, was het
beter niet al te veel te zeggen, maar zij ver
klaarde toch, dat zij eerst Linet moesten
zoeken, om haar mee naar huis te nemen.
Maar hiertegen verzette Tanis zich op
slag.
„Oh, maak daar toch niet zoo'n drukte
over. Marcus zal haar wel thuis brengen. Zij
danst nu met hem. Als u niet met me mee
gaat, moeder, dan ga ik alleen".
Dat gaf den doorslag. Een tweede factor
die tot deze beslissing leidde was het zien
van Lord Rowant die de stoep afliep en in
oen zomernacht verdween.
„Ik vindt het niet prettig, als meisjes door
longemannen thuis worden gebracht", be-
bon zij zwakjes, maar Tanis nam haar bij
den arm en sleepte haar bijna mee de stoep af
naar den wagen.
„Onzin, moeder", zei zij ruw. „We leven
nu niet meer in negentienhonderdeen".
En zoo kwam het dat Linet, ongeveer
een uur later van Pamela St. Keyne hoor
de, dat haar tante al naar huis was en Ta
nis ook.
„Oh lieve hemel", zei Linet hulpeloos.
„Hoe is het mogelijk, dat ik hen niet gezien
heb? Moet ik nu iemand anders vragen me
thuis te brengen?"
„Dat moet je inderdaad", merkte Marcus
op, die deze naïeve vraag opving, „en die
iemand zal ik zijn. Maak je maar niet be
zorgd, Pamela; ik zal het schaapje wel veilig
bij de kudde terug brengen".
„Marcus", vroeg Linet, gaan we wel den
goeden weg naar Ladogan Terrace?"
Li een hoekje van de taxi had zij droome-
rig de lichten van de Mali voorbij zien
glijden, terwijl de hemel zich reeds begon
te kleuren bij het aanbreken van den
nieuwen dag.
Doch op kort bevel van Marcus maakte
de chauffeur een grooten omweg en reed
langs allerlei onbekende straten.
„Het is voor mij de goede weg"', antwoord
de Marcus en boog zich glimlachend voor
over om haar oogen te kunnen zien. „Ik
kreeg zoo schoon genoeg van dat gezelschap
daar, dat ik je ook wel eens voor mij alleen
wilde hebben".
„Maar net is al zoo laat", protesteerde
Linet, terwijl zij een geeuw onderdrukte. „En
tante Beatrice zal het zoo vervelend vinden".
„Laat zij het vervelend vinden". Marcus
wierp zijn sigaret het raam uit en sloeg
zijn arm om haar tengere schouders. „Als
jij hetzelfde gevoel hebt als ik, zou je al
leen met mij willen zijn. Wat voel je eigen
lijk, Linet? Daar kan ik nooit heelemaal
achter komen".
„Dat heb ik je al gezegd; ik ben moe."
Maar zij trok zich niet terug, wilde zich
niet terugtrekken, hoewel zijn aanraking
haar even deed beven, gedeeltelijk uit vrees,
gedeeltelijk van verrukking.
Zij voelde zich nu tamelijk zeker van Mar
cus; was er bijna van overtuigd, dat hun
beider levens door het lot samengevoegd zou
den worden en dat hij de man was, dien zij
zou leeren liefhebben, dien zij zou kunnen
vertrouwen, waar zij op aan zou kunnen in
een wereld, die zooveel ontgoocheling kon
bieden, zooals zij in dezen korten tijd reeds
gemerkt had.
Doch zij wenschte zich niet te haasten
nog niet.
Zij wilde volkomen zekerheid hebben. Zij
wachtte op een innerlijke openbaring, die
haar van aangezicht tot aangezicht zou
brengen met de ware liefde.
Marcus dacht daar anders over. Zijn arm
lag nu vast om haar heen en een van zijn
handen hield de hare gevangen.
„Ik moet je een kus geven", fluisterde hij
haar in het oor. ,.A1 weken lang snak ik daar
naar en het is slecht voor mij, als ik niet
krijg was ik hebben wil."
Gespannen keerde Linet zich tot Marcus,
hoewel zij van plan was geweest die be-
geerige, donkere oogen te ontwijken en ook
den tastenden mond, die zoo dicht bij den
haren lag.
„Dat v/as volmaakt", zei hij, toen hij haar
eindelijk losliet.
„En wat ik nog meer wil zeggen, ik geloof
werkelijk dat ik de eerste man ben. die je
ooit gekust heeft"
„Natuurlijk ben je dat".
Linet lachte onzeker en keek hem met
groote oogen aan. Diep in haar hart wacht
te zij op wat nu komen zou. Een kus was
natuurlijk iets zaligs, maar die zou nu toch
gevolgd worden door heerlijke woorden, die
Marcus en haar voor altijd tezamen zouden
voeren.
Doch hij beantwoordde dien blik met een
gloeiende liefkozing en drukte haar ver
warde hoofdje dicht tegen zich aan.
„Wat ben je een schat", zei hij, op haar
neerziend. „Ik geloof heusch dat je wel
een beetje van me houdt. Toen ik je samen
met Torquil zag, begon ik bang te worden,
dat hij zijn vijftigduizend hectaren aan
jou voeten zou leggen, om nog maar te zwij
gen van zijn kasteelen en zijn jacht. Ik heb
geen roode cent, weet je, lieveling.
.Dat kan me niet schelen", zei Linet
zachtjes.
Als dat het eenige was, dat hem er van
weerhield haar te vragen zijn vrouw te wor
den, zou zij hem wel toonen hoe weinig al
die dingen beteekenden, die zoo'n groote
rol speelden in het leven van tante Beatrice
en haar wereldsche vrienden.
Maar toen Marcus weer begon te spreken
zei hij slechts:
„Laten we niet- al te ernstig worden. Tk
geïoof niet-, dat we een van beiden er op
voorbereid zijn de harde werkelijkheid on
der de oogen te zien. Dit is goed genoeg
voor mij".
En hij trok haar weer naar zich toe op
een wijze, alsof hij daartoe het volste recht
had.
Doch Linet gevoelde zich niet geheel ze
ker meer en vermeed zijn kus.
„Laten we nu naar huis gaan. Marcus.
Tante Beatrice zal wel razend zijn, dat ik
zoo laat thuis kom".
Marcus Standish had genoeg ervaring om
te begrijpen, dat het het beste was toe te
geven.
„Prachtig, lieveling" zei hij luchtig
te luchtig. .Morgen komt er weer een dag en
dan treffen we elkaar in dat cabaret. Re
serveer zooveel mogelijk je dansen voor
mij".
Toen gaf hij den chauffeur opdracht naar
Ladogan Terrace te rijden.
.Maar ga je aan niet met Tanis en mij naar
mrs. Syston?" Linet verbaasde zich, want hij
had afgesproken met hen te dineeren en daar
na mee te gaan naar een uiterst modern bal,
waar zij om tien uur uitgenoodigd warea^
als het groote diner voorbij was.
(Wordt vervolgd.)
