DEENSCHE DEPUTATIE
Het Nichtje van buiten
De „jonge vier" van Laga te Delft in
training voor de komende Varsity,
waaraan deze ploeg ook zal deel
nemen
Op de Leidschegracht te Amsterdam
is men Woensdag begonnen met het
bestuiven der boomen ter bestrijding
van de rupsen
Twee en zeventig slachtoffers zijn te betreuren bij de ontploffing
in de Markhammijn nabij Chesterfield. Familieleden der mijnwerkers
wachten in angstige spanning op de resultaten van het reddingwerk
H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard brachten Woensdag
een bezoek aan de Groote Kerk te Den Haag. Het Prinselijk echtpaar bij
het kerkgebouw
Lord Halifax te Genève tijdens de zit- LdsS
ting van den Volkenbondsraad overzicht van de zaal tijdens
de bijeenkomst der leden
Op Schiphol arriveerde Woensdag de Deensche deputatie van het eiland
Amager, afstammelingen van een groep Nederlandsche kolonisten, welke de
doopplechtigheid van Prinses Beatrix in hun oud-Hollandsche kleederdracht
hebben bijgewoond
De ruïne na de fatale instorting van den ouden muur in de
Hoogstraat te Rotterdam, waarbij zeven personen om het leven
kwamen
FEUILLETON
door
LADY TROUBRIDGE.
19)
Linet had dankbaar moeten zijn. Ieder an
der zou zij dat ook geweest zijn. Doch de ge
dachte aan het feit, dat- lord Rowant haar
blijkbaar als een onmondig kond beschouwde,
dat nog niet op zichzelf kon passen, deed haar
het bloed naar de wangen stijgen van boos
aardigheid en schaamte.
..Daar was absoluut geen reden voor", be
gon zij koeltjes. Toen brak zij haar zin af.
want had zij juist zijn steun niet verschrik
kelijk noodig gehad en had hij haar dien niet
onmiddellijk gegeven, haar beschermd en
voor haar gezorgd? Eerlijkheidshalve zei zij
flauwtjes: ..Maar het is even goed ontzettend
aardig van u"
„Het was buitengewoon dwaas van u", ver
volgde hij, in het geheel niet getroffen door
haar dankbetuiging, die zij beleefdheids
halve uitte. „Een meisje moet toch waar
achtig wel zien of een man in een toestand
verkeert waarin hij haar ergens mee naar
toe kan nemen ja dan neen, en men ver
wacht dan toch dat zij zooveel verstand heeft
dal zij onder gegeven omstandigheden wei
ger r mee te gaan".
„Denkt u dan omdat ik zoom idioot ben
dat. het niet het. beste is. dat ik maar direct
terug ga naar de plaats waar ik vandaan
kom?"
Line kon het niet helpen, maar er was iets
in zit i roon dat het verlangen bij haar op
wekte hem boos te maken, zelfs om met hem
te twisten.
Zij had evenwel niet op zijn rechtstreeksche
antwoord gerekend:
„Ik begin werkelijk te denken, dat dat nog
zoo'n slecht idee niet zou zijn, daar u inder
daad een hopelooze, kleine dwaas schijnt te
zijn."
„O". Dat was te veel. Opnieuw sprongen de
tranen haar in de oogen en ondanks al haar
pogingen tot zelfoeheersching' barstte zij in
snikken uit.
„Waarom bent u altijd zoo akelig tegen
me?" snikte zij en zij vergat in de opwinding
van het oogenblik totaal, dat deze vraag bui
tengewoon unfair was.
Torquil stopte een zijden zakdoek in haar
hand.
„Huil nu niet, Linet", zei hij iets vriendelij
ker. „Het was heelemaal niet mijn bedoeling
om „akelig" tegen je te zijn, zooals jij dat uit
drukt. Ik probeer alleen maar jou bij te bren
gen, dat je in deze uitgaande wereld niet
voorzichtig genoeg kunt zijn. Als je mijn zus
ter was zou ik hetzelfde zeggen. Toe, huil nu
niet meer", herhaalde hij, toen Linet op
nieuw in snikken uitbarstte, die haar tengere
lichaam deden schokken.
„Zoo kan ik je onmogelijk thuis afleveren.
Wat zou mrs. Winsley wel denken als ik op
dit onconvenüioneele uur met een in tranen
badende jonge vrouw aan kwam zetten?
Met opzet had hij een Tuchtigen toon aan
geslagen en poogde den storm te doen
bedaren, dien hij zelf ontketend had en haar
het voorgevallene van dien avond te doen
vergeten, want hij begreep best dat dat haar
diep geschokt had. Maar Linet had eenigen
:ijd noodig om bij te trekken. Over het geheel
had zij normale zenuwen, doch dit standje
boven op alles, wat zij dien avond al had
meegemaakt bleek toch te veel te zijn ge
weest. Eindelijk hield het snikken op. maar zij
zag nog heel bleek en beefde zoo, dat zij
no? niet ii: staat was naar huis te gaan.
Pïotseliii-: nam Torquil een besluit.
„Een kop sterke koffie, dat zal je goed
1 doen!" verklaarde hij.
En voor Linet kon protesteeren, tikte hij te
gen }iet raampje en beval den chauffeur naar
het lcoffiestalletje te rijden, dat zich bij de
gesloten parkhekken bij Hyde Park Corner
bevond.
„Kom", zei hij zacht, maar beslist. Hij stak
zijn hand onder haar arm, hielp haar uit den
wagen en voerde haar over het trottoir naar
het helder verlichte stalletje.
Linet schudde het hoofd, toen hij voorstelde
dat zij een sandwich zou eten, maar nam
dankbaar een kop heete koffie, die haar
reusachtig goed deed. Zij wierp heimelijk
een blik op lord Rowant, die zonder hoed
naast haar stond. Het sterke gele licht gaf
zijn blonde haren een zilveren glans en plotse
ling drong het tot haar door, dat het toch
werkelijk ontzettend aardig van hem was, dat
hij bijna zijn geheelen avond had opge
offerd om een meisje te redden, dat eigenlijk
nooit anders dan onhebbelijk tegen hem ge
weest was.
In een spontane opwelling zei Linet:
„Ik dank 11 wel. Ik dank u heel hartelijk
voor alles wat u van avond voor me gedaan
heeft".
Glimlachend keek hij op haar neer.
„Inclusief mijn brutaliteit je een hopelooze
kleine idioot te noemen?" vroeg hij schert
send.
„Ja zelfs dat. Het was dwaas van me om te
gaan huilen, maar er zat veel waars in", ein
digde zij openhartig.
„Trek je dat voorval niet al te sterk aan",
ried Torquil Rowant haar aan, met die stem
van „ouderen broer". „Marcus is heelemaal
geen slechte kerel en waarschijnlijk zal hij
zich morgen wel erg schamen, om maar te
zwijgen van het feit, dat liij waarschijnlijk
bezig is heel Londen te doorkruisen om jou
te vinden".
Linet- schudde het hoofd. Dat kon zij zich
van Marcus niet goed voorstellen.
„Dat denk ik wel niet", zei zij een beetje
treurig cn met iets van haar nieuw verworven
wereldwijsheid voegde zij er aan toe: „Ik
denk niet, dat hij er zich morgen veel van zal
herinneren."
Een oogenblik verstrakte lord Rowant's ge
zicht en mompelde hij iets voor zich heen.
Toen greep hij haar koffiekop en hield die op,
om hem opnieuw te laten vullen.
„Dokter's orders", zei hij kortaf, toen hij
haar den kop weer overhandigde.
Linet dronk haar koffie met kleine teug
jes uit en zag hoe de dageraad den hemel bo
ven de boomen van het park begon te kleu
ren en eensklaps overviel haar een prettig ge
voel van geborgen-zijn.
Met lord Rowant zou een meisje zich vol
komen veilig voelen, want zij zou de zeker
heid hebben, dat als zij aan zijn hoede was
toevertrouwd, hij altijd en onder alle om
standigheden voor haar zou zorgen. Haar
glimlach was zoo lief als hij dien nog niet
gezien had. Ook haar volgende woorden wa
ren vriendelijk, hoewel zij naïef genoeg wa
ren om hem een glimlach te ontlokken.
„Ik zal nooit meer het land aan u hebben",
verzekerde zij hem, terwijl zij hem over den
rand van den grootên kop van grof aarde
werk aankeek. „Ik weet echt niet. waarom ik
dat ooit gehad heb".
„Als je daar ooit achter komt, zou ik het
graag willen weten", zei hij. „Daar ben ik
den heelen tijd nieuwsgierig naar geweest.
Toen lachten zij beiden, doch plotseling'
bestierf Linet's lachje haar op de lippen. Er
bestond nog steeds een belangrijke reden,
waarom zij niet kon toegeven aan haar
groeiende vriendschap voor Torquil Rowant;
integendeel zij moest weer veel meer op een
afstand worden.
Door alle emoties dien nacht had zij Tanis
en tante Beatrice glad vergeten en er geen
oogenblik aan gedacht in welk licht die bei
den haar vriendschap met dezen man zouden
zien, dezen mandien tante Beatrice zich
tot schoonzoon wenschte.
„Ik geloof, dat ik nu graag naar huis zou
gaan", zei zij langzaam en er trok een scha
duw over haar smalle gezichtje.
„All right". Doch hij draalde nog even en
bleef wachten tot de man aan het stalletje
geld gewisseld had.
Op dat oogenblik hield er een taxi stil, en
twee menschen in avondkleeding stapten uit
om zich bij het kleine groepje rond het kof-
fïestailetje te voegen. Met een zekeren schrik
herkende Linet Tanis en Eldred Byrne.
„Linet!" Tams wenkbrauwen gingen van
verbazing de hoogte in. „Wat voer jij hier in
vredesnaam uit? Wij konden je bij de
Syston's nergens vinden en dus brengt Eldred
me maar naar huis". Haar oogen werden groo-
ter. toen zij zag in wiens gezelschap Linet
zich bevond.
„Torquil!" riep zij verbaasd uit. „Jij hier...
met Linet?"
„We hadden allen zin om naar de Dilly
Daily te gaan", legde hij koeltjes uit, „en
toen begon miss Seton er genoeg van te krij
gen, ik breng haar thuis en heb hier even ge
stopt voor een kleine verversching".
Linet's hart sprong op van dankbaarheid.
Wat sloeg hij zich kranig door dit pijnlijke
oogenblik heen. Hij deed het voorkomen, alsof
het de gewoonste zaak van de wereld was en
beschermde haar tegenover Tanis, die" nu
niet kon raden dat er dien avond iets bij
zonders was voorgevallen.
„Wel", zei Tanis langzaam, „jullie had ons
ook wel kunnen vragen. Wij waren vast mee
gegaan, niet waar Eldred?"
Marcus had er dus met geen woord over ge
rept! Linet klemde haar lippen vast op el
kaar. Vreeselijk dat hij haar zoo bedrogen
had. Toen schoot er haar een andere ge
dachte door het hoofd, die haar weer weeker
stemde. Misschien had hij het wel gedaan
om haar geheel voor zich te hebben, zooals
hij gezegd had.
(Wordt vervolgd.)
