ÊMM
mm
i m
v( WktJm
r i
fi: j 1
-■i H
|L 1
PI
,f 1
Het Nichtje van buiten
.Beppo de Oerang Oetang in den Haagschen Dierentuin, die, na eenigen tijd ziek geweest te zijn, thans weer aan de
beterende hand is, moet nog zijn drankje slikken
De Goldstream Guards namen deze week te Londen de wacht der koninklijke paiei2
traditioneele plechtigheid der wacht-overname had op het parade-veld der Horse Guards plaats
Uit vliegtuigen zelfs werden boven Parijs biljetten gestrooid,
om de inwoners op te wekken tot inschrijving op de Fransche
nationale defensie-leening. De paketten met biljetten worden
ingeladen
De paarden, die op de Derby-race zullen uitkomen, worden
dagelijks getraind. Een groep in vollen ren te Beckhampton,
waar zich het voornaamste centrum der training bevindt
Het Zweedsche s.s. „Kungsholm", dat
met 350 rijke Amerikanen een „Lente-
Kruistocht" maakt, arriveerde Dinsdag
te IJmuiden, Na aankomst begaven de
toeristen zich van boord om per auto
in één dag „Holland te doen"
%Sm 11 pi
mII
Koningin-weduwe Mary opende te
Lynden Hall (Essex) de nieuwe residentie
voor vrouwelijke studenten van het
Queen Mary College
Gebrek aan drinkwater heerschte er in vele gemeenten der provincies Groningen en Drente. Te Nieuweschans werd het per tank
auto aangevoerd en aan de inwoners tegen een geringe vergoeding beschikbaar gesteld
Het ontwerp van de monumentale klok, welke ter
gelegenheid van het 25-jarig bestaan der school van
reserve-officieren der onbereden artillerie te Den
Haag door leerlingen en oud-leerlingen zal worden
aangeboden en geplaatst zal worden in de „Damlust-
kazerne"
FEUILLETON
LADY TROUBRIDGE.
24)
„Och, laat me toch met rust", beet hij zijn
zijn moeder toe, toen deze veronderstelde,
dat hij misschien liever koffie en zelfs choco
lade had in plaats van thee. „Het is allemaal
jullie schuld, omdat jullie me naar die ellen
dige trouwpartij gesleept hebben".
Lady Rowant was bedroefd, doch niet ver-
baasd. Blijkbaar was zij dergelijke ontboe
zemingen gewend.
„Maar lieveling, je wou er zelf heen", her
innerde zij hem.
Hij liet zijn hoofd onrustig over het kussen
glijden.
„Oh ja, dat zal wel. Ik ben een idioot en
alles wat ik doe is verkeerd".
„Nick, lieverd". Toen trachtte zij hem af
te leiden en zei: „Zal ik weggaan, Nick en je
een beetje met Miss Seton alleen loten om
te praten?"
De blik, dien Lady Rowant Linet toezond
voor zij het vertrek verliet, was smeekend, en
scheen het onbekende meisje te vragen toch
iets te doen om haar geliefden, zieken zoon
over deze ellendige inzinking heen te helpen.
Lhiets glimlach antwoordde: „Ik zal mijn
best doen", doch toen zij met Nick alleen
achterbleef in die weelderige kamer, wist zij
ternauwernood wat zij moest zeggen. Zij ken
de hem tenslotte toch nog zoo heel weinig en
zijn opbruisende natuur zou haar misschien
hebben afgeschrikt, als zij niet zoo'n me
delijden met hem gehad had
„Wind je niet zoo op, beste Nick was het;
eenige dat zij wist uit te brengen.
„Jij weet niet, hoe mijn leven is", barstte
hij uit. „Die tante van jou heeft me een in
valide genoemd en dat ben ik waarschijnlijk
ook, maar ik haat al de dingen, die invalide
menschen doen. Uren achter elkaar zitten le
zen en met mijn hond praten, inplaats van
paard te rijden. Weet je wel, dat ik bijna net
zoo goed reed als Torquil? Dat zegt hij zelf".
Hij zweeg.
„Oh, wat heeft het voor zin er over te pra
ten? Het leven is tegenwoordig verschrikkelijk
Ik wou dat ik nooit geboren was".
Linet zag tot haar schrik, dat er tranen van
machtelooze woede in zijn oogen stonden.
Hij duwde haar hand, die zij voorzichtig op
zijn arm legde weg en scheen op het punt te
staan in een vreeselijke huilbui los te breken.
Voor Linet, die op gegroeid was in een sfeer,
waar een zonnig humeur en zelfbeheersching
vanzelfsprekend waren, was deze uitbarsting
van toomelooze woede en ellende, iets vreese-
lijks. Zij begon bang te worden. Zij was toch
eigenlijk een geheel vreemde voor hem. Doch
Lady Rowant had haar stilzwijgend gesmeekt
te helpen en daarom stond ze nu naast zijn
stoel, met haar vroolijke japonnetje en zilve
ren halvemaantje als omlijsting van haar
smalle gezichtje, die hier geheel niet op zijn
plaats waren.
„Het spijt me zoo vreeselijk voor je", fluis
terde zij troostend.
Doch deze sympathie scheen Nick nog meer
op te winden. Hij sloeg met zijn hand tegen
den rand van den stoel en barstte los:
„Ik wil geen medelijden". Ik wil jouw me
delijden niet. Hoor je. Ik wil het niet. Ga naar
je vrienden terug' en amuseer je en laat mij
hier alleen met mijn beroerdigheid".
Zijn stem sloeg over. Voorzichtig werd de
deur van het vertrek geopend.
Linet keerde zich radeloos af van de schok-
kenden jongen en zag met een zucht van ver
lichting, dat het Lord Rowant was, die de
deur geopend had en nu met snelle, vaste
schreden de kamer binnenkwam.
„Uw broer is erg oversuur", zei zij. „Ik zal u
met hem alleen laten".
Doch Torquil schudde het hoofd,
„Ga niet weg", zei hij „hij zal direct wel
bijtrekken".
Lienet liep op het raam toe en stond, half
verborgen door de roode gordijnen en niet in
staat te helpen, toe te kijken, hoe Torquil Ro
want den wanhopigen, ongelukkigen jongen
trachtte te kalmeeren.
1-Iij was heel rustig, doch het geluid van
zijn stem scheen een kalmeerenden invloed
uit te oefenen. Torquil legde een hand op den
schokkenden schouder en zei:
„Kalm aan, Nick. Dat is niet volgens af
spraak."
Linet ving een zwak excuus op.
„Zij beklaagde me en ik wil niet beklaagd
worden."
„Beklaagje, omdat je je zelfbeheersching
kwijt raakte", was hét antwoord. „Wil je dan.
dat zij je veracht, Nick?"
Er viel een kleine stilte, die sléchts werd on
derbroken door het snikken van den jongen
en toen klonk Torquils bedaarde stem:
„Natuurlijk wil je dat niet. Dit was alleen
een instorting, omdat je te veel van jezelf ge
vergd hebt". Wat klonk die stem vriendelijk
en bemoedigend.
Torquil vervolgde; „Je bent eigenlijk een
reuze-kerel Nick en dat zal Miss Seton ook
vinden, als je haar jezelf toont, zooals ie wer
kelijk bent".
Toen volgde er nog wat gemompel, dat zij
niet verstond en toen hoorde zij Nick weer
op zijn gewonen toon zeggen: „Geef me een
sigaret Tor. De mijne zijn op", en zij be
greep dat deze pijnlijke scène voorbij was.
„Je rookt te veel mijn jongen. Dat maakt je
zenuwen kapot", waarschuwde de oudere
broer, maar hij hield de lucifer bij Nicks si
garet en glimlachte vroolijk.
Doch toen hij zich tot Linet wendde was
de glimlach weer verdwenen en stond zijn
gezicht ernstig en bezorgd.
„Ik zal u naar beneden brengen; naar mijn
moeder. Het is beter, dat Nick nu even al
leen blijft."
En zijn oogen waarschuwden haar het af
scheid kort te maken.
„Het spijt me, dat ik zoo geweest ben, ter
wijl jij hier was, Linet" zei Nick en hield
haar hand even vast. „Ik weet niet wat me
bezielde, Ik beloof je dat het niet weer zal ge
beuren".
„In orde, Nick", antwoordde Linet op za-
kelijken toon, alsof het de gewoonste zaak van
de wereld was. „Ik kom gauw weer eens bij
je kijken".
„Echt?" Hij hield nog steeds haar hand
vast.
„Echt", beloofde Linet en haar lieve glim
lach wekte een glimlach op het gelaat van den
jongen in den stoel.
Lady Rowant zat beneden in de kleine bi
bliotheek en haar gezicht stond bezorgd. Tor
quil legde met korte woorden uit, wat er ge
beurd was en nam toen afscheid van Linet.
„Ik moet terug naar den jongen. Hij is nu
weer goed, moeder, maar ik denk, dat Miss Se
ton haar handen wel vol heeft gehad met
onzen temperamentvollen jongsten zoon".
Toen hij de kamer uit was, legde Lady Ro
want een fijn beringd handje op Linets
arm,
„Vergeef het ons, mijn beste", zei zij zacht.
„Als je Nick gekend had voor zijn ongeluk,
dan zou je alles begrijpen. Hij leefde groo-
tendeels voor sport en nu kan hij niets meer".
Linet bleef tien minuten in de bibliotheek
en kreeg in dien korten tijd een tamelijk dui
delijk beeld van Torquil Rowant en zijn tehuis.
Hoorde, welk een eindeloos geduld hij had,
maar dat hij ook wel streng tegen den jon
gen kon optreden. Lady Rowant vertelde haar
hoe Torquil een groot gedeelte van zijn wei
nigen tijd voor Nick reserveerde, den jongen
bezig hield en telkens weer naar afleiding en
verandering voor hem zocht. „Ik weet niet,
wat hij zonder Torquil zou beginnen", zei
Lady Rowant tegen het slanke meisje dat i
zoo rustig naast haar zat. „Hij is een ideaal
zoon en broer".
Toen liet zij haar eigen problemen rusten
en stelde belang in Linet, terwijl zij met haar
large, muzikale stem allerlei vragen stelde en
de hoop uitsprak, dat zij elkander nog dik
wijls zouden zien. Toen stond zij op en belde.
„Mijn wagen zal u thuis brengen, mijn beste".
Toen de auto voorgereden was, drukte zij
Linet met warmte de hand.
„Kom ons gauw weer eens opzoeken", zei zij
en het viel Linet op, dat tante Beatrice en
Tanis niet geïnviteerd werden.
Gedurende den rit naar huis, werd Linet
zich bewust, dat zij op Rowant House in een
geheel andere wereld verkeerd had, dan die
van Ladogan Terrace. De sfeer op Rowant
House was heel anders en Linet had er zich
volkomen thuis gevoeld.
„Maar ik kan daar natuurlijk niet dikwijls
heen", besloot zij spijtig. „Dat zal tante Bea
trice nooit goed vinden.
Eindelijk stopte de wagen voor Ladogan
Terrace en heimelijk een beetje angstig ging
Linet naar binnen.
Tante Beatrice ontving Linet zeer koel en
stak het niet onder stoelen of banken, dat zij
vond dat haar nichtje zich op schandelijke
wijze bij de Rowants had ingedrongen. Li-
net's gemompelde verklaring had alleen een
ongeloovig hoofdschudden van het welgekapte
hoofd tengevolge.
„Als die jonge Rowant gezelschap noodig
had, waarom heb je dan niet voorgesteld, dat
Tanis mee zou gaan? Die is haar gezelschap
dubbel en dwars waard."
Toen zij zag, hoe verlegen Linet werd, ver
anderde zij plotseling van onderwerp en van
stemming.
(Wordt vervolgd.)
