Het Nichtje van buiten
De eerste honderd kantjes „Hollandsche Nieuwe' zijn Maandag per auto van
IJmuiden te Vlaardingen aangevoerd. De gebruikelijke belangstelling ontbrak niet
en het „zeebanketbleek van prima kwaliteit te zijn
De spanning in Tsjecho Slowakije. Een over
zicht der luisterende massa gedurende een der
Sudeten-Duitsche demonstraties van de laatste
dagen
M
Het eeuwfeest van Artis te Amsterdam. De herdenkingszilting in de Koningszaal tijdens de
rede van den voorzitter van het genootschap, Robert May
De voorzitter der Neder-
landsche Kamer van Koop
handel te Parijs, de heer
M. van Gelder, tijdens zijn
rede op het door de Kamer
aangerichte banket
Op het trottoir voor het gebouw „De
Nijverheid" te Rotterdam ontplofte
Maandag een bom, die door een man
in een koffertje werd meegedragen.
De man werd gedood. Eenige andere
personen liepen verwondingen op. De
plaats der explosie
Een brug over het Vondelpark te Amsterdam. - De afdeeling bruggen van den
Amsterdamschen Dienst van Publieke Werken heeft een plan ontworpen tot over
brugging van het Vondelpark. De maquette van het plan
In de Westerkerk te Amsterdam werd Maandagavond onder leiding van den heer W. van Tol de
eerste repetitie gehouden voor de groote zanghulde, welke op 7 September a.s. aan H. M. de Koningin
zal worden gebracht
Ter herdenking van den 75sten jaardag
der vrijverklaring van de slaven in
Suriname worden van 1 Juni tot 31
December in Surïnamezgn. Emancipatie
herdenkingspostzegels uitgegeven
FEUILLETON
LADY TROUBR1DGE.
29)
Linet vergat op slag alle narigheid. Binnen
enkele minuten zou Torquil weer bij hen zijn
en, ondanks alles maakte die gedachte haar
opgetogen.
„Maar dat is eenig Marcus! Wat een reu
zehof, dat hij daar was", zei zij, terwijl zij
haar best deed, haar stem gewoon te doen
klinken.
Marcus scheen het niet geheel met haar
eens te zijn. Hij had liever een auto van de
garage gezien, die benzine bracht. Linet was
nog zoo'n kind. Torquil was wel geen klets.
maarmisschien zou hij deze benzinepech
verkeerd uitleggen.
Toen haalde hij zijn schouders op en pieker
de er niet verder over en toen TorquiTs wa
gen ongeveer tien minuten later bij hen kwam
begroette hij hem met een vriendschappe-
lijken glimlach.
„Reusachtig aardig van je, om ons te komen
halen", zei hij. „Maar dat had je niet behoe
ven te doen. Ik had gerust mijn eigen wagen
naar huis kunnen rijden, als jij wat benzine
meegebracht had,".
Dat heb ik gedaan en je ziet. dat ik den
monteur ook heb meegenomen".
Deze inspecteerde den wagen en kwam tot
de ontdekking dat er iets aan den carburator
haperde. Hij stelde voor den wagen mee naar
de garage te nemen en hem morgen terug te
bezorgen.
„Dan hebben we jou inderdaad noodig"
hoorde Linet Marcus zeggen.
„Als miss Seton dus maar in mijn wagen
over wil stappen, dan kunnen we meteen weg
rijden", zei Torquil kort en zakelijk.
„Het is vreeselijk aardig van u. Lord Ro
want. om ons op te komen halen. We wisten
heusch niet, wat we moesten beginnen".
Doch Torquil keek strak en scheen haar
dankbetuiging niet te hooren.
„Achterin zit u het beste", zei hij. „Stap in,
Marcus!"
Hij zette den motor aan en het scheen, alsof
het stuur al zijn aandacht in beslag nam,
want hij keek geen enkele maal achterom.
Eerst trachtte Marcus nog een gesprek met
Linet gaande te houden, maar toen zij langs
de verlaten wegen snelden, terug naar Londen,
werd hij. door de snelle, glijdende beweging-
van den wagen slaperig. Hij legde zijn hoofd
tegen de kussens en viel in slaap.
Doch Linet, in het andere hoekje, was
nooit wakkerder geweest dan op dat oogen-
blik. Voor het eerst kwam de gedachte bij
haar op, dat Lord Rowant, die toevallig in
die garage geweest was. zijn eigen conclusies
zou trekken om dezen nachtelijken tocht van
Linet met Marcus. Hij zou haar natuurlijk
heelemaal niet gelooven, als zij hem zou
vertellen, dat Marcus haar totaal onverschil
lig liet. Zij gevoelde dat zij het hem uit moest
leggen. Marcus sliep vast en zij waren dus
eigenlijk alleen. Voorver leunend zei zij zacht
jes:
Dord Rowant".
Torquil scheen 't niet te hooren, of wenschte
niet te antwoorden en toen'miste zij den moed
het nog eens te probeeren.
Nu was het te laat. Zij reden reeds langs
Piccadilly en binnen enkele minuten zouden
zij voor Ladogan Terrace stilhouden.
Zij leunde achterover en sloot wanhopig
haar oogen. Zij was er zich niet van bewust,
dat de wagen voor een rood licht moest wach
ten en dat Torquil zich omkeerde en haar
onderzoekend aankeek met een blik. die haar
hart sneller zou hebben doen kloppen, indien
zij dezen had opgevangen.
Toen Linet den volgenden morgen, recht
op in bed gezeten, haar eerste kopje thee
dronk, kwam tante Beatrice, in een satijnen
peignoir gehuld en met een kanten boudoir-
mutsje zorgvuldig over haar grijzende haren
de kamer binnen.
Linet had nog geen enkele maal zoo vroeg
bezoek van haar tante gehad en met een
kloppend hart begreep zij dat haar iets heel
onpleizierigs te wachten stond en dat het
iets hee! belangrijks was, dat tante Beatrice er
toe geleid had haar behagelyke bed zoo vroeg
te verlaten.
De eerste woorden reeds maakten een einde
aan alle gissingen.
„Waarom was je zoo schandelijk laat, gister
avond, Linet?" vroeg zij. „Tams en ik zijn
even over eenen thuisgekomen; zoolang heeft
die rit van jou van de taptoe naar huis dus
niet kunnen duren".
„Dat heeft het ook niet, tante Beatrice".
Een een beetje haperend vertelde Linet, dat
zij door die bui overvallen waren en dat toen
de benzine op geweest was. „En toen moesten
we wachten tot die ergste bui voorbij was en
Marcus kon gaan telefoneeren in de herberg.
Daardoor is het zoo laat geworden".
Toen Linet haar verhaal geëindigd had,
slaakte zij een zucht van verlichting. Nie
mand zou toch kunnen zeggen, dat het. haar
schuld was, of dat Marcus de ooi-zaak was
van wat er gebeurd was. Zelfs- tante Beatrice
niet.
Mrs. Winsley stond met opgetrokken wenk
brauwen en een uitdrukking, die Linet niet
begreep, haar nichtje aan te staren. „En wat-
moet er nu gebeuren. Linet?" vroeg zij.
„Gebeuren, tante Beatrice?" herhaalde Li
net verbijsterd. „Ik begrijp u niet. Waarom
zou er iets moeten gebeuren?"
Toen lichtte mrs Winsley haar verder in,
„Omdat je, mijn lieve, domme meisje, je
door dit avontuur hopeloos gecompromit-
eerd hebt.
..Hopeloos gecompromitteerd
De woorden benamen Linet den adem.
„Maar niemand weet het", zei zij, „alleen
lord Rowant", Het was de eerste de beste ver
dediging, die haar te binnen schoot.
„Maar lord Rowant," hernam tante Bea
trice, „zal het zeker aan zijn moeder vertellen
en aan dien broer van hem. Je kunt er van op
aan, dat in een ommezien iedereen het weet.
Begrijp me goed, Linet, het is niet, dat ik
jou niet vertrouw, of de bedoelingen van
Marcus in twijfel trek, maar ik heb het over
den schijn van de dingen. De wereld is nu
eenmaal verschrikkelijk wreed. onze we
reld tenminste en ik wil toch liever niet aan
Helen zeggen, dat je in je eerste seizoen al
een schandaal verwekt hebt".
Linet keek haar zwijgend aan, doodelijk
verschrikt, door de wreede woorden, die nu
haar onschuldig avontuur in zulk een geheel
ander licht plaatsten. En dat was het licht,
waarin de uitgaande wereld het zou zien en
dat was de wijze, waarover men er over zou
spreken.
Langzaam druppelden de tranen over haar
bleeke wangen. Zij had haar handen ineenge
klemd en haar thee stond koud te worden. Bij
het zien van deze tranen trok tante Beatrice
een stoel naar het bed en trachtte het meisje
te kalmeeren.
„Huil nu maar niet, Linet. Het is heelemaal
niet erg. als de menschen maar eenmaal we
ten, dat je dien tocht met je aanstaanden
echtgenoot maakte. En ik zal er wel voor zor
gen dat dat gebeurt. Ik moet eerst eens met
Marcus praten", zei tante Beatrice opge
wekt, „en dan moet er onmiddellijk een ver
lovingsadvertentie in de kranten".
Haar stem was vriendelijk en bemoedigend,
doch toen Linet onverwachts opkeek, zag zij,
door een waas van tranen heen, hoe er een
glimlachje om haar lippen speelde en hoe de
bleekbauwe oogen gloeiden van triomf en
voldoening.
Die glimlach deed Linet haar tranen weg
strijken en maakte dat zij het laken kramp
achtig vastklemde.
„Dat is onmogelijk, tante Beatrice, Mar
cus en ik hebben er over gesproken en hij
wenscht heelemaal niet met me te trouwen,
dus het heeft geen zin daarover te denken'"
Mrs. Winsley keek Linet aan, alsof zij de
kracht van haar tegenstandster wilde me
ten. Blijkbaar overtuigd, dat zij overwin
naar zou blijven, zei ze streng:
„Wenscht niet met jou te trouwen, Linet?
Ik begrijp niet wat je bedoelt, maar ik verze
ker je, dat hij met je zal trouwen als ik eens
met hem gesproken heb en dat zal ik doen,
zoodra ik bij jou vandaan ga. Voor zoover ik
weet is Marcus Standish een man van eer en
hij zal een meisje niet in den steek laten, als
haar reputatie op het spel staat."
„Maar tante Beatrice". Linet trachtte ver
standig en bedaard te spreken, hoewel haar
hart bonsde, „mijn reputatie -kan door zooiets
toch niet lijden. Ik geloof, dat u overdrijft.
Echt. Lord Rowant zal er met niemand over
spreken. En al deed hy dat dan is er nog
niets gebeurdf waarover ik me behoef te
schamen."
Voor de eerste maal keken de blauwe oogen
tante Beatrice hitdagend aan.
„Vertrouw er maar op, dat ik beter weet wat
er in de wereld te koop is, dan jij", beet zij
Linet toe en -zij kreeg een kleur van boos
heid. „Er is iets heel onplezierigs gebeurd en
het is mijn plicht, dat te herstellen. Je zult
Marcus vandaag ontvangen, of op z'n laatst
morgen en de advertentie wordt direct in de
Times geplaatst, zooals ik je daarnet al ge
zegd heb. Ik wensch er' geen woord meer over
te hooren, Linet, of ik zal je niet langer hier
kunnen houden".
Tante Beatrice stond op en liep op de deur
toe, toen Linet uit haar bed gleed en haar
den weg versperde.
„Maar ik heb u nog iets te zeggen, tante
Beatrice", riep zij uit.
„Dan wacht je", zei tante Beatrice, tot je
gehoord heb, wat i k te zeggen heb!"
(Wordt vervolgd.)
