I
Het Nichtje van buiten
Bij Wilton-Feyenoord te Schiedam zijn voor rekening der De Juliana-Bernhardbank in het park Vreugd en Rust te Voorburg, als De aankomst van de „Nieuw Amsterdam" op de eerste reis naar Amerika
Nederlandsche regeering 2 onderzeebooten in aanbouw herinnering aan het Prinselijk gereed en zal binnen' ging niet officieel vertoon gej^ard^-^H^gepavoiseerde zeekasteel in de
Het nieuwe zwemstadion te Naarden is Dinsdagavond officieel ge
opend. De burgemeester van Naarden, de heer J, E. Boddens Hosang,
tijdens zijn openingsrede
Het smelten der sneeuw gepaard met den hevigen regenval der laatste dagen
heeft in een groot deel van Stiermarken ernstige overstroomingen veroorzaakt.
Een telegrafische foto van het geteisterde gebied
Op het Emmaplein te Amsterdam,
waar een monument voor wijlen
H. M. Koningin Emma zal worden
opgericht, is men met de voorbe
reiding begonnen
De bekende dichter-zanger Koos Speenhoff maakte Dinsdag de proef
vaart mede van het voor de Kon. Shell bij de Ned. Scheepsbouw Mij.
gebouwde motor-tankschip „Carelia". Koos Speenhoff bezingt het
nieuwe schip
FEUILLETON
door
LADY TROUBRIDGE.
30)
„Wat dat ook mag zijn, tante Beatrice", zei
Linet kalm, hoewel het hart haar in de keel
bonsde. „Ik wil u zeggen, dat ik me niet met
Marcus wil verloven. Over veertien dagen
komt Mammy terug en dan kunnen we haar
vragen wat het beste is. Tot zoolang wil ik me
niet verloven, wat u ook beweert.#*
Dit was een openlijke opstand en mrs. Wins-
ley was een oogenblik volmaakt de kluts kwijt.
Linet was altijd zoo lief en volgzaam ge
weest, dat zij er stellig op gerekend had, dit
kwade avontuur tot haar eigen voordeel uit
te buiten en het meisje haar wil op te leggen.
Het paste haar in het geheel niet op Helen's
terugkeer te wachten. Helen Seton was een
idealiste, die van wereldsche zaken geen ver
stand had en waarschijnlijk zou zij de zijde
van haar dochter kiezen. Nu zij zich zoo lee-
lijk in haar plannen gedwarsboomd zag, ver
loor Beatrice Winaley het hoofd en haar
eigenlijke driftige temperament kreeg de
overhand.
„Jij ondankbaar kind", schreeuwde zij. „Heb
je dan vergeten, wat ik voor je gedaan heb?
De japonnen, de feesten, die je gehad hebt?
Geen moeder had meer voor )e kunnen doen
en als dank voor dat alles breng je je»lf
in opspraak en dan weiger je nog het eenige te
doen wat er overblijft. Ik wensch geen schan
daal in verband met mijn nichtje, al kan het
jou dan niet schelen".
Zij zag, dat die pijl doel getroffen had. Een
oogenblik stond Linet bevend, zonder iets te
zeggen, tegenover haar. Toen zei zij schuch
ter;
„Het spijt me, als u denkt, dat ik mezelf in
opspraak gebracht heb. Maar hoe het ook zij,
trouwen doe ik niet met Marcusnooit!"
Mrs. Winsley's woede kende geen grenzen
meer en alle voorzichtigheid uit het oog ver
liezend, bracht zij haar heimelijke wrok en
angst onder woorden.
„Ik weet wel waar jij op uit bent. Dat weet ik
al een heelen tijd", zei ze en haar stem klonk
dreigend. „Jij wilt- niet met Marcus Standish
trouwen, omdat je hoopt Torquil Rowant aan
den haak te slaan, maar laat ik je vertellen,
dat je dat toch nooit zal lukken".
„O, tante Beatrice!"
Linet stak smeekend haar hand op. om deze
wreede woorden af te weren, hoewel zij wist,
dat dat tevergeefs zou zijn. Als iemand, die
gewend is. zichzelf in bedwang te houden, een
maal zijn zelfbeheersching verliest, moet die
razernij ook tot het laatste toe uitwoeden.
Tante Beatrice tierde voort en zei vreese-
lijke dingen over de gemeene wijze, waarop
Linet gehengeld had om dezen voornamen,
veelbegeerden jongeman aan den haak te
slaan en zijn voorkeur voor Tanis te vernie
tigen door openhartigheid en eenvoud te si-
muleeren.
He' was een verschrikkelijke scène en toen
mrs. Winsley een beschuldigenden vinger op
Linet richtte, was het meisje een flauwte na
bij.
„Ontken het, als je durft, dat je in het be
gin verliefd was op dien jongen Standish
tot je je kansen dacht schoon te zien. om je
netten voor Torquil Rowant uit te zetten. Om
hem ben je plotseling van idee veranderd en
wou je Marcus niet h«bb«n. toen bij je ten hu
welijk vroeg".
Linet kromp ineen. Dat was in ieder geval
de waarheidhet eenige greintje waar
heid tusschen al de vreeselijke, onredelijke
dingen, die tante Beatrice er uit gegooid had.
Het was om Torquil, dat zij nooit met een
anderen man zou trouwen, hoewel tante Bea
trice er nooit eenig besef van zou hebben, hoe
nederig en vol zelfverloochening haar liefde
voor dien man was. Zij maakte een beweging,
die al haar wanhoop te kennen gaf.
„Ze nu niets meer. Ik kan het niet verdra
gen", smeekte Linet.
En nu de aanval van razernij bij tante
Beatrice bedaarde en haar verstand weer de
overhand begon te krijgen, zag zij in, dat zij
te ver gegaan was.
„Je brengt me ook tot het uiterste. Linet",
zei zij min of meer verontschuldigend. „Maal
ais je nu verstandig wilt zijn, dan wil ik dat
wel vergeten. Ik ga nu Marcus opbellen en
dan zal ik je het resultaat wel meedeelen."
En zonder verder nog een blik op het ver
slagen meisje te richten, verliet zij het ver
trek en sloot de deur achter zich.
Linet deed een wanhopige poging om niet
in snikken uit te barsten. Deze scène was ver
schrikkelijk geweest voor de dochter van
Helen Seton. Maar het ergste hadden de
wreede woorden van haar tante het meisje ge
kwetst waarmede deze haar had verraden
welke valsche en verkeerde motieven zij aan
Linets onschuldige gedragingen had toege
kend, van het eerste oogenblik af, dat het
meisje bij haar in huis was gekomen.
Deze bittere beschuldigingen klonken Linet
nog in de ooren en zij begreep, dat zij hier nu
niet langer kon blijven. Dat was onmogelijk.
Zij kon tante Beatrice niet onder oogen ko
men en aanhooren. dat deze tegen Marcus ge
zegd had of tot welke belofte zij hem gedwon
gen had. Zij moest weg en wel heel snel,
voor haar tante haar verzocht bij haar te ko
men.
Haastig greep zij een peignoir en spoedde
zich naar de badkamer, kwam snel terug en
kleedde zich aan, terwijl zij nu en dan even
luisterde of er geen voetstappen klonken en
of tante Beatrice het meisje niet zond om
Linet te waarschuwen bij haar te komen
Er kwam evenwel niemand en Linet zette
met trillende vingers haar hoed op, sloeg
met kloppend hart nog een blik in het rond;
overwoog, of zij misschien haar bezittingen
nog in een koffertje zou kunnen pakken,
doch kwam tot de conclusie dat het verstan
diger was dit niet te doen.
Eenmaal buiten gekomen, zou haar wel
een of ander plan te binnen schieten en zou
den haar zenuwen wel zoo gekalmeerd zijn,
dat zij behoorlijk kon overleggen, wat zij zou
doen.
Nu was haar eenige gedachte, ongezien het
huis te verlaten en als zij nog ging pakken,
dan was het misschien straks te laat.
Het geluk was met haar. Mrs. Winsley was
in haar eigen kamer aan het telefoneeren en
Tanis was nergens te beke: nen. Linet sloop
de trap af en opende de voordeur. Zij was het
dienstmeisje voorbijgegaan, dat de hal aan
het stoffen was, doch het meisje was alleen
even opzij gaan staan, om haar door te laten
en had geen opmerking gemaakt over het feit,
dat miss Seton reeds zoo vroeg de deur uit
ging.
Het was een heerlijke, frissche Juni-ochtend
die evenwel een heeten dag voorspelde en toen
Linet een eindje geloopen had gaf zij aan een
plotselinge opwelling gehoor en riep zij een
taxi aan. Zij gaf den man opdracht haar naai
de Albert Gate te rijden. Zij verlangde naar de
rustige groene gazons van het park, doch
toen zij eenmaal daar was aangekomen, bleek
het dat het denken daar niet gemakkelijker
was.
Zij gevoelde zich erg slap en zij kon haar
gedachten niet concentreeren. Ze liep doelloos
over het gras tot zij tenslotte op een bank
neerviel en ze zat zoo bewegingloos, dat een
paar kinderen, die vroolijk aan het spelen wa
ren, verwonderd naar die stille .gedaante ble
ven kijken en zich afvroegen, of die werke
lijk net zoo levend was, als zijzelf.
Toen zij voorbij waren, bleef het pad een
poosje leeg en eeii muschje wat brutaler dan
de anderen, waagde zich vlak bij Linet's vo«-
ten, om een paar kruimeltjes weg te pikken.
Het zien van het vogeltje leidde haar ge
dachten even af zij trachtte het gevoel van
wanhoop van zich afte schudden, dat zich van
haar had meester gemaakt, toen zij zich'
realiseerde, dat tante Beatrice haar eigenlijk
van Ladogan Terrace had weggejaagd, en dat
zij, tot mammy terugkwam, verschrikkelijk
eenzaam zou zijn. Zij bedacht zich, dat ze
maar heel weinig geld had en volkomen zon
der eenlg plan, zonder kleeren of wat ook, aan
haar lot was overgelaten.
Het was een bitter einde van een bezoek, dat
zoo veelbelovend had geleken.
De tranen, die zij dien heelen morgen te-
rnggedrongen had kwamen nu los en, het
gezicht in haar handen verbergend, snikte
Linet, alsof haar hartje zou breken.
Linet vergat alles om zich heen. Zij hoorde
ook niet, hoe een rolstoel langs het verlaten
pad geduwd werd en was zich niet bewust,
dat de invalide haar scherp opnam.
„Laat me een oogenblikje hier", zei Nick
Rowant zacht tot zijn bediende. ,,Ik wil even
met Miss Seton spreken. Jij kunt daarginds
wel wachten".
Toen Linet eindelijk de handen van haar
gezichtje wegnam en naar een zakdoek zocht,
bemerkte zij, dat de bruine oogen van den in
validen jongen haar recht aankeken en met
zachte stem zei Nick Rowant:
„Maar Linet, wat scheelt er aan?"
Linet deed moeite zich te beheerschen.
„Alles", zei zij eenvoudig. „Maar het spijt
me, dat je my h,er zoo gevonden hebt, Nick.
Ik dacht dat ik alie«n was en wou eens flink
uithuilen."
„Trek je daar maar niets van aan", ant
woordde hij, „het wordt overigens tijd, dat ik
ook eens naar jou moeilijkheden luister. Je
hebt genoeg van de mijne gehoord. Je bent
niet zooals ik. Jij raakt ni«t voo* niets over
stuur. Je met wel een zeer gegronde reden
hebben om te huilen".
(Wordt vervolgd.)
