Het Nichtje van buiten
FEUILLETON
door
LADY TROUBR1DGE.
32)
„Marcus en Luella?" stamelde Linet ver
baasd. „Maar hoe is dat zoo plotseling ge
beurd?" Toen schoot haar nog iets anders te
binnen. „Hij moet ons allebei tegelijkertijd
het hof hebben gemaakt", eindigde zij met
een somber glimlachje.
Van het eerste oogenblik af, dat zij Marcus
had ontmoet, had zij allerlei kleinigheden
ontdekt. Zij wist, dat hij onbetrouwbaar was,
oppervlakkig, van de een naar den ander
vloogDoch nu zij er goed over nadacht,
wist zij, dat hij Luella van het eerste oogen
blik af graag had mogen lijden en onmid-
aelijk op haar avances was ingegaan.
„Dat heeft hij inderdaad gedaan", merkte
Carrie op. „ik dacht, dat hij op Luella's geld
uit was, doch toen jij me vertelde, dat hij
jou ten huwelijk gevraagd had, dacht ik weer,
dat ik me vergist had. Laten we niet te hard
over hem oordeelen, Linet. Als jij hem niet
geweigerd had, geloof ik zeker dat hij zich aan
zijn spontane zaak gehouden had."
„Het heeft mij geen kwaad gedaan, Carrie.
Ik heb nooit echt van hem gehouden, hoe
wel ik dat in het begin wel eens gedacht
heb
heb, tot.Zij zweeg en voegde er langzaam
aan toe: „tot er iets gebeurde, dat me de
oogen opende en me deed inzien, dat ik nooit
echt van hem zou kunnen houden".
Het was voor Carrie niet moeilijk te raden,
wat het meisje de oogen geopend had, doch zij
zweeg wijselijk. Linet behoorde niet tot het
type dat haar liefdesaangelegenheden rond
vertelt aan een ieder, die maar wil luisteren
en als zij, zooals Carrie vermoedde, haar hart
had verloren aan Torquil Rowant, dan was
het een tamelijk hopeloos geval en hoe min
der er over gezegd werd, hoe beter.
Van dien kant was voor het meisje niets dan
ellende te verwachten en toen op dat moment
de telefoon ging, was zij dankbaar voor deze
onderbreking en ging ze snel de kamer uit.
„Het is Tanis Winsley", zei zij, toen zij
een oogenblik later terugkwam. „Ze zegt dat
er een radiogram van je moeder op Ladogan
Terrace is, dat zij bij vergissing heeft ge
opend en waarin staat, wanneer je moeder
terug komt. Tanis wou, dat je het kwam ha
len, maar ik heb een smoesje verzonnen, want
ik dacht wel dat je er niet veel voor zou voe
len daar heen te gaan. Zij schijnt er even
wel erg op gesteld te zijn jou persoonlijk te
spreken, dus heb ik nog niet afgebeld."
Tanis' langzame stem klonk vriendelijk,
toen Linet aan de telefoon kwam.
„Kom om een uur of zes hier, Linet, wil je?
Dan is moeder uit en hoef je niet bang te zijn
voor een onpleizierige ontmoeting en ik zou
je graag spreken. Toe kom alsjeblieft. Linet",
drong zij aan, toen Linet niet direct ant
woordde.
..Goed. Ik kom."
Linet gevoelde plotseling, dat zij er naar
verlangde als goede vriendin van Tanis te
scheiden, al hoopte zij, dat zij elkaar in de
toekomst niet al te dikwijls meer zouden zien.
Carrie vond dit overdreven vergevensgezind
en stak dit niet onder stoelen of banken.
„Van het eerste oogenblik af is dat meisje
je vijandig gezind geweest", verklaarde zij.
„Zij heeft je nog slechter behandeld dan je
tante en ik vind niet, dat je eenige conside
ratie met haar behoeft te hebben."
„Ik geloof, dat Tanis niet erg gelukkig is",
zei Linet langzaam „en zij is ook wel eens
erg aardig voor me geweest. Ik zou het pret
tig vinden, Carrie, om te doen wat zij vraagt
en haar nog een keer te ontmoeten", eindig
de zij.
„Oh, als je het prettig vindt", lachte zij.
Doch in haar hart vond zij die kleine Linet
Seton een van de liefste meisjes, die zij ooit
ontmoet had en door haar te verliezen, had
Marcus iets verloren dat meer waard was dan
Luella en al haar geld samen.
Toch was het met een kloppend hart. dat
zij de bekende blauwe looper opliep en Linet
had het gevoel, als of de butler haar heime
lijk nieuwsgierig opnam, toen hij haar aan
diende in den grooten salon, waar Tanis
voor een der vensters een sigaret stond te
rooken.
Tot Linet's groote verbazing kwam Tanis
op haar toe en gaf haar een vluchtigen kus ter
begroeting.
„Hier is je radiogram. Je zult het meteen
wel willen zien."
Toen Linet 't heugelijke nieuws gelezen had
en nu wist, dat Mammy morgenmiddag in het
Black Hotel in Doverstreet zou zijn en haar
daar wachtte, keek zij Tanis eens aan.
Haar anders zoo bekoorlijke nichtje zag er
in het matte zonlicht, dat nog naar binnen
viel, slecht uit en er waren donkere kringen
onder haar oogen, terwijl de geverfde lippen
verdrietig naar beneden hingen. Zij zag on
middellijk dat er geen spanning tusschen
hen heerschte. Tanis sprak volmaakt open
hartig over tante Beatrice en haar opvat
tingen.
„Moeder was verschrikkelijk in de war,
toen je er zoo maar vandoor bent gegaan,
zonder zelfs je bagage mee te nemen", deelde
zij Linet mede, toen zij naast elkaar op de
sofa zaten.
„Ik weet niet wat zij allemaal gezegd heeft,
dat je er toe bracht het huis te ontvluchten en
het gaat me ook niet aan. maar ik kan je wel
verzekeren dat zij er verschrikkelijk spijt van
heeft, dat zij zich zoo heeft laten gaan. Een
enkelen keer gebeurt haar dat wel eens meer.
„Ik veronderstel", vervolgde Tanis, „dat het
ook gedeeltelijk wel komt door haar zorgen
1 over mij en de gedachte aan al het geld, dat
wij uitgeven. Zij heeft het in het begin wer
kelijk goed met je voorgehad, beter dan ik,
reken het haar dus niet al te erg aan. Li
net".
„Neen", zei Linet zacht. „Ik zal probeeren
haar in dat licht te zien".
Toen viel er een stilte, en het was Linet,
die dit stilzwijgen verbrak met een vraag, die
haar op de lippen brandde en waar zij zoo
vreeselijk graag het antwoord op wilde hoo-
renal was zij ook bang voor dat ant
woord.
„Wanneer gaan jullie naar Schotland?
Naar het Rowant kasteel, bedoel ik. Tante
Beatrice schreef me over die uitnoodiging in
haar brief."
„Ja, moeder vindt het prachtig dat wij
daar uitgenoodigd zijn" zei Tanis en blies
een blauw rookwolkje uit. „Zij zal het even
wel minder prettig vinden als zij hoort dat
ik er niet heenga."
„Er niet heen ga?" herhaalde Linet ver
baasd. „Maar waarom niet?"
Het duurde even voor Tanis antwoordde. Zij
zat zwijgend te rooken en verdiept- in haar
eigen gedachten, die niet al te vroolijk sche
nen te zijn. Toen wendde zij zich, als in een
plotselinge opwelling tot het meisje naast
zich.
„Ik weet niet waarom ik het je vertel", be
gan zij, „maar ik moet het nu eenmaal aan
iemand vertellen en je hebt iets over je, al
ben ik dan meermalen verschrikkelijk ja-
loersch op je geweest, dat me doet veronder
stellen, dat je me zult begrijpen."
En met langzame stem begon Tanis te ver
tellen van Eldred Byrne en Linet gevoelde
diep medelijden met dit knappe meisje, dat
het eenige wat zij werkelijk verlangde, niet
kon krijgen. Eldred Byrne dacht er niet over
haar te vragen zijn vrouw te worden, zoolang
hij geen cent bezat, en hij had haar eenige
dagen geleden vertelt, dat hij naar het Noor
delijk deel van Rhodesia vertrok om daar
zijn geluk te beproeven.
„Toen hij me dat plotseling mededeelde.
Linet, realiseerde ik, dat ik dat ellendige spel
letje om een anderen man aan den haak te
slaan, niet langer kon voortzetten. Ik had
het altijd als vanzelfsprekend beschouwd, dat
Eldred een rol in mijn leven zou spelen en
dat ik hem toch geregeld zou kunnen ont
moeten en ik ben doodongelukkige, dat dat nu
alles voorbij is. Zelfs al zou Torquil nu om me
geven en dat doet hij niet, dan zou ik hem
toch niet willen hebben, zooals het nu met me
gesteld is."
En twee dikke tranen kropen onder de zwar
te wimpers vandaan. Met een ongeduldige be
weging wischte Tanis ze weg. De onverstoor
bare, hartelooze, eerzuchtige Tanis huilde en
onwillekeurig begon Linet haar te troosten.
Toen zocht zij alsof zij niet iets werkelijk
troostends zou kunnen zeggen. Zij wist even
wel, dat de situatie vrijwel hopeloos was.
Spontaan greep zij Tanis' hand in de hare en
hield die stevig vast.
„Ik vindt het ellendig voor je."
„Jij?" Tanis keek haar aan met een vreem-,
den blik.
Toen: „Ik geloof werkelijk, dat je het
meent. Je bent een schat, Linet, dat je nog lief
tegen me bent na alles wat er gebeurd is. Ik
heb me tamelijk gemeen tegenover je gedra
gen, waar het Torquil betreft. Maar dat is nu
afgeloopen en nu kun je je gang gaan om hem
te veroveren, als je wiltzonder er aan te
denken, dat je mij in den weg staat."
Zij keek Linet aan en plotseling zei zij
langzaam.
„Ik geloof waarachtig, dat je je hart al aan
hem verloren hebt"
Linet knikte.
(Wordt vervolgd.)
De grensschendingen tusschen Tsjecho Slowakije en Duitschland. De brug over de Thaya nabij
Bernhardstal, welke Tsjechische soldaten zouden hebben willen opblazen
Dr. Benesj tijdens zijn rede als antwoord op de huldiging
door de Praagsche jeugd ter gelegenheid van zijn geboorte
dag. Op den achtergrond mevr. Benesj
Ook de Grenadiers verleenen hun medewerking voor de nationale film „Veertig jaren", waarvan de
buitenopnamen thans in Filmstad te Den Haag in vollen gang zijn
De keizerskroon en het haantje van den Westertoren te Amsterdam staan in de stellingen Touwtje-springen. De Indische voetballers, die op 5 Juni a.s. te Reims tegen
ter restauratie. Een kijkje op het „hoogstaand" werk Hongarije zullen spelen, trainen op het H.B.S.-terrein te Den Haag
De Oxford and Cambridge Golfing Society speelde Vrijdag
op de Haagsche Golfclub tegen een Nederlandsche ploeg.
Tijdens de ontmoeting
De heer Jac. de Vries, burgemeester
Yan Bunschoten, is op 66-jarigen leef
tijd overleden
De Nederlandsche
zwemploeg voor
de internationale
wedstrijden te
Wembley vertrok
Vrijdag derwaarts.
De groep op het
Centraal Station
te Amsterdam
