SI MARGAGA.
Schermutselingen tusschen Spaansche nationalisten en
republikeinen bij de inname van Castellon door de troepen
van Franco
De kleine Prinses Margareta toonde zich tijdens den rijtoer op den verjaardag van Koning
Gustaaf van Zweden niets verlegen. Het vriendelijke Prinsesje tusschen haar grootvader en
oyer-grootvader
De romantiek der postkoets herleeft weer. In Duitschland bestaan plannen
om binnenkort het antieke vervoermiddel voor personen en post op ver
schillende trajecten weer in dienst te stellen. De laatste paardenpost, welke
tot op heden nog in Duitschland bestaat, n.l. tusschen Holzkirchen en
Dietramszell
FEUILLETON
Een avontuurlijk verhaal uit de binnenlanden
van Sumatra's Oostkust,
door
GERT HARTENAU—THIEL.
„Dat kan ik niet garandeeren, althans niet,
zoolang die Chineesche kooplieden in de
gevangenis zitten. Wanneer zij daarentegen
op vrije voeten zijn, zal ik mijnerzijds al het
mogelijke doen om bloedvergieten te voor
komen. In het andere geval kan ik geen
enkele verantwoordelijkheid op mij nemen!"
En toen ik hem wat al te lang op antwoord
liet wachten, vervolgde hij: „U moet wel be
denken, toean commandant, dat die _men-
schen hier sinds jaren gevestigd zijn. Zij heb
ben hier hun toko's en andere eigendommen,
over het algemeen onroerende goederen, zoo
dat zij steeds bereikbaar zullen zijn, wanneer
zij voor den rechter zullen moeten verschij
nen. Aan ontvluchten behoeft niet te worden
gedacht!"
Er school inderdaad veel waars in hetgeen
de Chinees daar opmerkte en in principe
voelde ik wel iets voor zijn voorstel, al leek
het mij dan gewenscht er niet onmiddellijk
grif op' in te gaan. Wij trokken ons daarom
een oogenblik ter beraadslaging terug, waar
bij al spoedig bleek, dat wij in deze vrijwel al
len dezelfde zienswijze koesterden. Het viel
weliswaar niet te ontkennen, dat er eenige
risico verbonden was aan het in vrijheid stel
len der Chineezen. omdat dezen daarvan
zeker gebruik zouden maken elk bewijs te
vernietigen, maar aan den anderen kant
mocht geen middel onbeproefd worden gela
ten een catastrophe te vermijden. De Chinee
sche bevolking zou zich stellig minder obsti
naat toonen, wanneer zij haar „notabelen"
weer in haar midden zag en waar daarmede
den inlanders als het ware een wapen uit de
hand werd geslagen, zou de controleur deze
handelwijze ongetwijfeld goedkeuren.
Wij schaarden ons dus weer rond de tafel
en terwijl luitenant Van Beek papier en
inkt voor zich nam, wendde ik mij opnieuw
tot den consulaatskapitein:
„Wij zijn bereid op uw voorstel in te gaan
op de volgende voorwaarden, welke wij on
middellijk schriftelijk zullen vastleggen:
le. Elke van heling verdachte arrestant zal
onmiddellijk een cautie hebben te storten van
tweeduizend gulden in bankbiljetten of door
bankchèque.
2e. De verdachten dienen zich te allen tijde
ter beschikking te stellen van den rechter
commissaris en mogen Negri Lama niet ver
laten zonder schriftelijke toestemming van de
gerechtelijke autoriteiten en het hoofd der
politie.
3e. Indien de onder 2 genoemde verplich
ting niet wordt nagekomen, wordt de betrok
ken verdachte onmiddellijk opnieuw in arrest
gesteld en vervalt het bedrag der borgstelling
aan den Staat der Nederlanden.
De beide Chineezen toonden zich buiten
gewoon verheugd met deze oplossing, waar
door hun onderhandelingen met succes waren
bekroond. De boosheid scheen plotseling ver
geten, zij haastten zich hun handteekeningen
te plaatsen onder de overeenkomst en met
genoeglijk grijnzende gezichten schudden zij
ons een voor een de hand, een dankbaarheids
betuiging, welke telkens vergezeld ging van
een diepe buiging.
Op mijn bevel werden vervolgens de gear
resteerde juweliers voorgeleid, die in erken
telijkheid niet voor hun bemiddelaars onder
deden. Ook zij aarzelden geen oogenblik de
overeenkomst met hun handteekening te
bekrachtigen en nadat zij allen de vereischte
borgstelling door middel van een chèque had
den gedeponeerd, werden zij voorloopig in
vrijheid gesteld
Reeds op hun tocht naar het gerechts
gebouw waren de Chineesche ambtenaren
idoor .vele lapdgenooten vergezeld, die zich
tijdens den duur der onderhandelingen voor
het gebouw hadden geposteerd en af en toe
door luide en van weinig vriendelijke gezind
heid getuigende kreten van hun aanwezigheid
hadden blijk gegeven. Thans was deze troep
aangegroeid tot een dichte menigte, die door
de wacht slechts met moeite op een afstand
kon worden gehouden,, zoodat af en toe zelfs
de gummistok er aan te pas moest komen.
Toen de onderhandelaars echter met de arres
tanten naar buiten traden, zagen de honder
den Chineezen geen hindernissen meer. Een
oorverdoovend gejuich brak los, men stormde
naar voren, nam het gezelschap in zijn mid
den en zoo ging het in optocht naar de
toko's, waar de kooplieden thuis behoorden.
Nog lang hoorden wij in de verte hun vreug
dekreten en het opgewonden gegons van vele
stemmen.
Ons bleef intusschen de hoop het mogelijke
te hebben gedaan om een bloedigen strijd te
vermijden. Daarbij gaven wij ons echter niet
voldoende rekenschap van de vraag hoe de
fanatische moefties en hun Mohammedaan-
sche aanhangers een en ander zouden opne
men, een verzuim, dat ons heel wat reden
tot ergernis zou geven.
Voor het oogenblik echter was de rust her
steld. Een aantal patrouilles doorkruiste de
straten, er waren slechts weinige inlanders
te zien en ook deze begaven zich tenslotte
stil en schuw naar hun woningen.
Nadat wij den dienst geregeld hadden, aan
vaardde ik met de overige officieren en tien
soldaten den terugtocht naar de boot om ein
delijk een welverdiende rust te gaan genie
ten. Zonder verdere incidenten bereikten wij
de kleine haven en weldra strekten we ons
in de beschikbare hutten vermoeid en slape
rig op onze legersteden uit.
Hari bajaran! Feestdag!
Een hoornsignaal wachtte ons in den vroe
gen ochtend
Dof klonk het geroffel van een trommel
door de stille straten en pleinen, als een waar
schuwing voor den staat van beleg, een her
innering aan den oorlogstoestand. En achter
den trommel klonken dreunend de voetstap
pen der soldaten, de wacht, de aflossing en
patrouilles; wapens kletterden.
Snel brak de dag aan. De hemel kleurde
zich violet, rozeroode wolkensluiers trokken er
langs en de Matahari, het oog van den jongen
dag, de zon, steeg als een koningin in feest
gewaad uit het tropische oerwoud omhoog. Als
diamanten met veelkleurige facetten flonker
den en schitterden de dauwdruppels in het
gras en aan de groene struiken en als in koor
tjilpten de vogels een dankgebed.
In de straten der residentie ontwaakte het
leven. Niet als gisteren en eergisteren, zorge
loos en vol ondernemingsgeest, met gelach en
lawaai en ouderlingen strijd, maar schuw en
stil en in angstige spanning. Maar het leven
eischte zijn rechten, de menschen moesten
werken en verdienen; voor niets doen was ook
nu geen tijd. Nochtans was het vandaag alles
anders, heel anders dan gewoonlijk na een
hari-bajaran. Het monotonie geluid van den
trommel had hen gewekt, soldaten trokken
döor de straten, scherpe commando's weer
klonken, wapens overal en dat.alles vervulde
de bevolking met vrees en deed haar het hart
sneller kloppen. De atmosfeer was geladen;
een zware druk, als bij een dreigend onweer,
hing in de lucht.
Aarzelend begaven de zonnekinderen zich
aan hun dagtaak. Wantrouwend naar hun
buurman glurend, openden de kooplieden hun
toko's, de ambachtslieden hun werkplaatsen,
de marktkooplui hun stalletjes en de vele
anderen gingen schuw en stil haar hun werk.
Niemand waagde het luid te spreken; zwij
gend of fluisterend ging men zijns weegs.,
De inlanders meden zorgvuldig de winkels
der Chineezen, de Chineezen die der inlanders.
Zij gingen elkaar voorbij met vijandige blik
ken en dreigend gebalde vuisten. Zij hielden
zich afzijdig, de rassen klitten tezamen. Mo
hammed en Boedha stonden tegenover elkaar
en de fanatieke geloovigen stookten het smeu
lende vuur.
Daar dook plotseling een reusachtige Bata
ker op en midden op de markt voor de stal
letjes der Chineezen richtte hij zich in zijn
volle lengte op. Dreigend zwaaide hij een kris,
zijn blauw-rood gezicht was verwrongen van
woede en uit zijn mond sijpelde het walgelijk
roode sap van een siri-pruim.
„Ahdjing! Pestbuilen!" brulde hij. „Jullie
dieven! Geef ons den tulband, onze heiligdom
men terug!" Zijn stem klonk als een schet
terende trompet.
Fel op dit relletje, dat voedsel gaf aan de
opgewonden gemoederen stroomden de inlan
ders van alle kanten naderbij en zijn verwen-
schingen en dreigementen werden onmiddellijk
door tientallen rasgenooten overgenomen.
„Staartapen! Gele ratten! Jullie tempel-
dieven! Waar zijn onze heiligdommen? Waar
is de tulband van den profeet? Geef terug, wat
jullie grijphanden ons ontstolen hebben of
verzamel je beenderen!"
Messen flikkerden, lansen en stokken wer
den dreigend omhoog geheven.
Maar ook in het kamp der Chineezen liep
men te hoop. Drommen vagabondeerende Chi
neesche koelies stelden zich beschermend voor
de kooplieden op en ook hun houding boezem
de vrees m.
„Wij hebben dien rommel van jullie niet!"
schreeuwden zij terug. „Waag het niet den
Y1'€C[e te verstoren en onschuldigen te bedrei
gen! Maar in het woedende geschreeuw van
de menigte gingen de waarschuwende woor
den verloren,
„Ha. hal" brulde met een stentorstem de.
2ataker, die inmiddels door honderden omge
ven was, „tel maar eens de gevangenen in
het gerechtsgebouw Kijk maar eens of het
niet allen gele staartapen zijn! Zelfs hande
laren, die ons met hun waren bedrogen zijn
bij!"
(Wordt vervolgd.),
Een grootsche hulde werd Koning Gustaaf van Zweden ter gelegenheid van zijn 80sten verjaardag
gebracht in het stadion te Stockholm. Een indrukwekkend overzicht
De troepen van Franco rukken Castellon binnen. Een
historische foto na de inname dezer Spaansche stad door de
nationalisten
45 Amsterdamsche studenten vertrek
ken Vrijdag van Amsterdam naar
Munster, om daar aan de internationale
atletiekwedstrijden deel te nemen
Voor de fazanten
en patrijzenjachten
van het komend
najaar worden
thans de uit het
buitenland aange
voerde eieren uit
gebroed met
behulp van kippen
