UW WEERZIEN.
MENU VAN DE WEEK
Recept
en
Onze origineele Herfsthoeden.
ZOOALS WE ZIJN
VRIJD'A'G '16 SEPTEMBER 1938
v goede vrienden van vroeger, die
(«aar het buitenland zijn vertrokken,
rullen terugkomen en het echtpaar
heeft er zich geweldig op verheugd,
heerlijke tijd zal er nu aanbreken,
0 een veei te vertellen zijn, wat zal er
0t za'1 tg doen zijn waarvan allen vroeger
Tê€lnl£n hebben, en wat een genot om
zoo volledig contact te hebben met een
ïeer6Sr menschen!
.-triden komen en het allereerste weer-
1)6-wat stroef: nu ja, men heeft elkaar
lien Is - niet meer gesproken, geen won-
jn z5°, er een element van ongewoonheid is
dar ft, Maar dat ongewone gaat er gauw
01,15 weer af, en dan is de oude vertrouwe-
*e 'H als bij tooversïag hersteld.
WÜ wonderlijk genoeg wil ook bij de vol-
j ontmoeting het stroeve nog niet wij-
je»® voelt alle vier een hinderpaal in
fcen, staan, die niet op te ruimen is, en
toch het vrije omgaan van vroeger merk-
1,881 mffid® ontmoeting lijkt haast nog
Igforceerd, men dwaalt verder van el-
®eer f dan de beide eerste keeren, en bij het
m vwmV beide partijen: deze opper-
•ivp gesprekstoon laat geen enkele inti-
-f meer toe, die voert men met iedere
18-1 kennis, het contact is onherstelbaar
js altijd een teleurstelling voor beide
™L cn men moet niet de fout maken, de
r 'partij te beschuldigen van „zoo erg
onieil te zijn". Dat is onrechtvaardig:
™pe menschen geen contact met elkaar
pnen krijgen, ligt de schuld zeker aan bei-
<le.?antl^nelkaar ontgroeid een gemakkelijk
ie voor een teleurstellende ondervin-
de eene is in het leven 'n heel anderen
ontgaan dan de andere, en nu is er een
B ontstaan, die misschien na zeer veel
ÏÏte te overbruggen zou zijn, maar die dan
K gen andere verbinding zou worden dan
jjjoude, zoo vaak verheerlijkte intimiteit van
^ondervinding hebben velen van ons,
Pu wij moeten niet denken, dat zoo'n teleur-
tilling nu juist alleen ons treft. Vooral wan-
£r men als pasbeginnende, jonge menschen
!lt elkaar gaat, wanneer het leven dus nau
welijks begonnen is, en er nog zoo oneindig
Li zal veranderen, ontgroeit men elkaar
oms snel en ongemerkt. Zelfs als de corres-
nondentie trouw en veelvuldig is gebleven,
%n het contact toch allang verbroken zijn,
«meeste brieven raken immers het diepste
wezen van den mensch die ze schrijft niet,
m evenmin van hem die ze ontvangt!
Wat een geluk dan, wanneer bij een ander
weerzien direct het contact weer tot stand is
-,-i wellicht ook nog even onwennig,
edig weer in den ouden, vertrouw
den vorm.
- Alsof je met weggeweest bent
'gen ze tegen elkaar alsof het gesprek
q twee, drie of vier-jaren geleden weer pre-
s zoo is opgenomen, waar het toen werd
een drukke correspondentie is daar-
Toor~niet noodig, men ziet elkaar misschien
bij verrassing, en de oude band is
riikkelijk hersteld. Dit is een rijke er-
dit terugbrengen in ons leven van
„_luk, dat naar den versten achtergrond
}an ons leven was geschoven.
En het komt lang niet alleen voor bij echt
paren-vrienden, ook bij oude, trouwe vrien
den uit de kinderjaren ligt soms opeens zoo'n
geluk op hun weg. Zij praten misschien
maar weinig met elkaar, maar dat is immers
niet noodig, de band is er weer, en daarop
komt het aan.
Reken nooit al te vast op het geluk van een
zien na jaren, maar stel u er wel voor
,r.en probeer de oude band te herstellen,
misschien lukt het met wat moeite toch nog
wel, en het is die moeite dubbel en dwars
waard.
laar maakt niemand een verwijt, als het
meer kan, het is een teleurstelling die
...ligeen te verwerken krijgt, maar waar
niemand wat aan kan doen.
e. e. J.—P.
Hoe
we van
oud
nieuw
maken.
ah'h'
Practische zeilblouse voor koude
herfstdagen.
Van een oude regenjas, die echter geheel
waterdicht moet zijn, wordt deze zeilblouse
Waakt. Gabardine zoowel als gummi zijn
tevoor geschikt.
De blouse wordt van onder tot boven met
Een heksluiting gesloten, zoodat ze ook hoog
gesloten kan worden gedragen. De mouwen
"orden met ruimte op de manchet gezet, die
net een knoop sluit. Ook de zakken moeten
met een knoop kunnen worden dichtgemaakt,
practisch idee, vindt u niet?
haarlooze poesjes.
Er wordt van de Azteken m Mexico verteld,
®t hun voorname dames er haarlooze katten
op nahielden. Hoe die beestjes er uitzagen was
«enter tot voor kort onbekend, want het ras
jas volkomen uitgestorven. Eenigen tijd ge
leden werd echter door 'n zekeren prof. Letard
«ei Franschman, ontdekt, dat onder de na-
'ingschap van twee normale Siameesche
i enkele volkomen haarlooze jongen
vamen. De professor verkreeg van deze
«Wen door inteelt een geheel kaal ras.
Merkwaardig is het intusschen dat de
^jes bjj de geboorte een dun haar kleed dra-
n. Dit pluis verdwijnt tusschen den fcien-
J en veertienden dag en wordt door een
Beer haarkleed vervanger\, dat echter ook
gr spoedig uitvalt. Van de zesde maand af
J dieren geheel kaal.
Zondag:
Vermicellisoep.
Gebraden kip
Appelmoes
Aardappelen
Riz glacé
Maandag:
Macaroni met poulet
Tomatensaus
Griesmeelpudding
Gestoofde kwetsen
Dinsdag
Runderrib
Stoofsla
Aardappelen
Gestoofde peertjes
Woensdag:
Tomatensoep
Koud vleesch.
Slaboonen
Aardappelen
Meloen.
Donderdag:
Saucijsjes.
Bloemkool
Aardappelen
Chocoladepudding.
Vanillesaus
Vrijdag:
Bloemkoolsoep
Gebakken bot
Kropsla
Botersaus
Aardappelen
Macaronischoteltje,
Zaterdag:
Gehakt,
Appeltjes.
Aardappelen
Havermoutpap
vegetarische menu's.
1. Macaroni met kaas
in schelpen
Andijvie au jus
Aardappelen
Gevulde
beschuitbollen
2. Boonencroquettea
Bruine boter
Aardappelen
Snijboonen
Sneeuweieren met
vanillesaus.
3. Omelet met
rijstvulsel
Komkommersla.
Aardappelen
Boter
Sagoschoteltje
4. Dikke tomatensoep.
Chineesche kool.
Aardappelpuree.
Citroenvla (zonder
eieren).
Sneeuweieren.
Benoodigdheden: Vz L. melk, vanille, 2
eidooiers, 50 gr, suiker, 15 gr. Maïzena, 2 eiwit
ten, 100 gr. suiker.
Bereiding: De melk met de vanille laten
trekken en aan de kook brengen. De eiwitten
zeer stijf kloppen en vermengen met de 100
gram suiker. Kloppen tot men een taaie mas
sa heef t. Met een lepel stukken van het schuim
ter grootte van 'n ei in de kokende melk laten
vallen, ze omkeeren en erin laten tot ze ste
vig zijn, het schuim gaar is. Ze met een
schuimspaan uit de melk scheppen en over
doen op een schotel. Van de eidooiers met de
melk, suiker en maïzena vanillevla maken, de
ze over de sneeuweieren heenschenken.
Inplaats van vanillevla kan men chocolade
vla maken. Op deze hoeveelheid neemt men
dan 20 gr., 2Va gladgestreken eetlepels cacao,
die men met de maïzena en de suiker door
elkaar roert.
De vla moet niet te dik zijn.
Sago-schoieltje.
Benoodigdheden: 1 L. melk, 125 gr. parel-
sago, V/z d.L. water, 70 gr. suiker, 2 eieren,
citroenschil, zout.
Bereiding: De sago weeken in lVa dL. wa
ter, tot dit erin getrokken is. De melk met de
citroenschil aan den kook brengen, de sago er
in doen en onder af en toe roeren gaar laten
koken (3/4 uur). De citroenschil verwijderen,
de dooiers, de suiker en het stijfgeklopte eiwit
erdoor roeren, alles overdoen in een vuurvast
schoteltje en dit pl.m. 15 minuten in een war
men oven zetten (bovenwarmte). Dadelijk uit
den oven opdienen, daar het heel gauw neer
slaat.
Teacakes.
(15 stuks)
Benoodigdheden: 3 eieren, iy2 ons zachte
boter, IV2 ons suiker, iy2 ons bloem, 1/2 thee
lepeltje bakpoeder, 2 lepels melk,, 2 theelepels
citroensap of 1 pakje vanillesuiker.
Bereiding: De boter roeren tot ze zacht en
roomachtig is, 1 ei en een deel van de suiker
toevoegen en als dit goed gemengd is het
tweede ei met wat suiker, daarna het derde
met de rest van de suiker.
De bloem, die met de bakpoeder gezeefd is,
er bij gedeelten doorroeren, dan de melk, iets
zout en de citroenrasp of vanillesuiker er bij
doen. Het deeg minstens 15 minuten goed
kloppen.
15 kleine cake- of zandtaartvormpjes met
boter insmeeren en met wat bloem be
strooien. De vormpjes halverwege vullen en
zoo uitstrijken, dat in het midden een holte is.
De vormpjes op het bakblik zetten, laag in den
oven, zoodat ze eerst onderwarmte hebben en
kunnen rijzen. Ze in 15 a 20 minuten gaai-
bakken dadelijk nadat ze uit den oven zijn
keeren en als ze bekoeld zijn met poeder
suiker bestrooien.
Surinaamsche Teacakes.
Het deeg vermengen met Vz ons fijngehakte
oranjesnippers en 1 theelepel citroenrasp.
Gember Teacakes.
De 2 lepels melk vervangen door 1 lepel
gemberstsroop en Vz ons fijngehakte gember
door het deeg roeren.
Gevulde Teacakes.
Door de bovengenoemde bestanddeelen V«
ons rozijnen en Vz ons krenten roeren. De
vruchten in lauw water wasschen en voor het
mengen goed afdrogen.
mannenwijsheid over de vrouw.
Oscar Wilde:
De geschiedenis van de vrouw is de geschie
denis van de ergste tirannie, die ooit heeft
bestaan, n.l. van de tirannie, van de zwakke
over den steke: de eenige tirannie,die eeuwig
durend is.
Dien je vrouw van tijd tot tijd een tuchti
ging toe. Je weet misschien zelf niet waar
voor, maar zij weet het altijd wel.
Onbekend Hindoe:
Wilt u fijnheid van goud beproeven? Wrijf
het over een toetssteen. De kracht van een
os? Belast hem. Het karakter van een man?
Luister naar hem. De gedachten van een
vrouw? Daarvoor bestaat geen middel.
Alfred de Musset:
Alle mannen zijn leugenachtig, onstand
vastig, valsch, huichelachtig, trotsch, laf en
minderwaardig. Alle vrouwen zijn verdorven,
behaagziek, ij del, nieuwsgierigmaar het
heiligste en mooiste ding op aarde is de le
vensband tusschen twee van die afschuwe
lijke wezens.
Uitstekend passend bij het nieuwe kapsel!
Zelden zijn de nieuwe hoeden zóó origineel,
zóór gedurfd en schilderachtig geweest als
dit seizoen. Ze passen voortreffelijk bij het
nieuwe kapsel dat den nek vrijlaat.
Boven (v.l.n.r.): Origineele hoed van zwart
vilt, die van voren aan een muts doet denken.
Hij wordt van achteren vastgehouden door
een fluweelen lint niet. strik.
Daarnaast een hoedje dat niet iedereen
staat, 't Is van zwart vilt: een zeer klein, laag
bolletje en een zeer breede rand, van achte
ren opgeslagen en aan den onderkant ver-
De heer des huizes heeft in de meeste ge
vallen zijn vaste huishoudelijke taak, bijv.
de zorg voor de verwarming, 't Is een heel
gewoon verschijnsel, bijv. een professor voor
het naar bed gaan in den kelder te zien dui
ken om kolen te scheppen voor de centrale
en zich 's morgens als eerste plicht weer
daarheen te zien spoeden om te controleeren,
of er genoeg heet water is voor het bad.
De kinderen helpen met afwasschen en
verder heeft de familie misschien nog een
hulpje voor een paar uur, dat het huis stof
vrij maakt, 't eten kookt en tegen 7 uur ver
trekt.
De gezelligheid van een heel ander soort
dan bij ons! schijnt hier niet onder
te lijden. De Amerikaansche huisvrouw heeft
bovendien tot parool gekozen: schrik nergens
van!
Is ze op een middag alleen thuis en komen
er opeens laat ons zeggen negen gasten op
duiken, dan stelt ze nog tien tegen één met
een glimlachend gezicht voor, maar gezellig
thuis te eten. Ze maakt even een lijstje op,
een paar jongelui spoeden zich met hun
wagentje naar een warenhuis en een uurtje
later gaat men aan tafel. De disch is keurig
gedekt; bloemen en brandende kaarsen ont
breken niet.
En het eten? Wel, sardines, olijven en
andere hors d'oeuvre-ingrediënten zijn in
overvloed in blikjes verkrijgbaar, vleesch en
groente koopt men geheel klaar en bevroren,
ijs vindt men te kust en te keur in alle soor
ten; soep wordt in bussen geleverd, brood
gesneden en wel en verpakt in luchtdicht
papier. Na het eten helpen de gasten eventjes
vlug afwasschen, hetgeen zoo met z'n allen
een onnoozel karweitje is, temeer, daar de
vaat door middel van heele lucht wordt ge
droogd. Het allernieuwste zijn trouwens een
bordenwaschmachine en een apparaat, waar
bij de spijsresten chemisch worden vernietigd
zoodat het tijdroovende afspoelen vervalt en
geen vuilnisemmers neer noodig zijn.
Voor het stofvrij maken der huizen gebruikt
men natuurlijk de stofzuiger Centrale ver
warming soms nog met gemeenschappelijke
kachel voor een heel huizenblok heeft
overal de haarden vervangen, de wasch gaat
de deur uit, kortomeen eigenlijk dienst
bodenprobleem is er in Amerika al sinds lang
niet meer!
sierd met een groote strik, die op het achter
hoofd rust. Voile onder de kin.
Rechts een beeldige toque van fluweel in
twee kleuren, zeer hoog van boven en tame
lijk diep over 't voorhoofd vallend. Beneden
(v. 1. n. r.) Klein vilthóedje, dat een meer „ge
wonen" indruk maakt, 't Is van roestbruin
vilt, de nauwe bol neigt licht naar voren.
Daarnaast een hooge hoed van lila vilt, ver
sierd met grosgrain. Ter halver hoogte begint
de voile. Het origineele van dit hoedje is de
zeer hooge puntig toeloopende bol en de
stand, waarin het wordt gedragen, n.l. diep
in de oogen."
Amerika en de dienstmeisjes
Een groot tekort maar.... geen probleem!
Een poos geleden verscheen in een Ameri-
kaansch tijdschrift een merkwaardige sta
tistiek. In Amerika zijn rond 25 millioen
auto's die hun eigenaars gemiddeld ongeveer
500 dollar per jaar kosten, m.a.w. de Ame
rikanen betalen jaarlijks rond 12y2 milliard
dollar voor het onderhoud van hun wagens.
Maar(welk een voor ons frappante
tegenstelling!) er zijn in Amerika maar on
geveer 2 millioen dienstboden als dienstmeis
jes, koks, kameniers, bedienden en chauffeurs
en deze kosten hun werkgevers gemiddeld 900
dollar per jaar. Dit beteekent, dat de Ameri
kaansche huisvrouwen allemaal met elkaar
slechts 1.8 milliard voor de loonen harer
dienstboden uitgeven. Amerika betaalt dus
zevenmaal zooveel voor auto's als voor per
soneel!
Een „droge statistiek", die te denken geeft
en een helder licht werpt op het karakter
van de bewoners der nieuwe wereld. Er zijn
in Amerika genoeg auto's om er bijne ieder ge
zin mee te voorzien, doch slechts één op de 15
gezinnen houdt er een dienstbode op na.
Reeds in den tijd van de hoogconjunctuur,
toen de Amerikanen als 't ware „in hun
geld zwommen", bestond deze eigenaardige
verhouding, die nu, terwijl het in menige
huishouding zeer krapjes toegaat, nog vreem
der aandoet. Hoe komt het, dat de Ameri
kaansche huisvrouw er bijna nooit een dienst
meisje op nahoudt? Wel eenvoudig, omdat ze
er niet zijn. Van de 12 tot 14 millioen werk-
loozen, die Amerika toch altijd nog telt, heb
ben maar heel weinigen zin een onderge
schikte functie te bekleeden.
Dit heeft een zeer begrijpelijke oorzaak. Het
dienstbodenberoep is n.l. in Amerika niet
in tel, omdat er toch altijd nog een zekere
ondergeschiktheid mee verbonden is. In het
democratische Amerika voelt iedere fabrieks
arbeider en iedere kantoorbediende zich als
de volkomen gelijke van den chef. 't Is heele-
maal niets bijzonders als een directeur, die
bijv. 25000 dollar per jaar verdient en hon
derden menschen onder zich heeft, door een
arbeider of boekhouder, dien hij al jaren
kentbij zijn voornaam wordt genoemd en
natuurlijk houdt iedere chef de deur open
voor zijn secretaresse.
Slechts één groep van de Amerikaansche
arbeiders mag niet dit democratische vrij
heids- en gelijkheidsgevoel genieten en dat
is het huispersoneel en dit is dan ook de
reden, dat niemand voor die huiselijke
baantjes veel voelt.
Vooral de dienstmeisjes zijn dun gezaaid.
Een Amerikaansch meisje voelt zich te zeer
onafhankelijk om een serviele houding te
kunnen aannemen en ook bovendien is
zij als dienstmeisje onder haar vriendin
nen en vrienden veel minder in tel dan bijv.
een fabrieksarbeidster, naaister of modiste.
Waarom zou ze dan dit juk van schijnbare
minderwaardigheid op haar schouders laden?
Roeping? Gezelligheid? 't Eerste zal misschien
vooral in gezinnen met kinderen, zoo nu en
dan voorkomen; 't laatste is meer een fictie,
want de Amerikaansche huishouding is nu
1 eenmaal niet gezellig en zal het nooit worden.
In vroeger jaren werd in den nood voorzien
door Duitsche, Iersche en Scandinavische
meisjes, die dit onafhankelijkheidscomplex
niet zoozeer hadden, maar enkele jaren ge
leden net als bij ons werd de immi
gratie stopgezet en begon zich 't probleem
in al haar scherpte te doen gevoelen.
De oplossing werd gedeeltelijk gevonden
in de aanstelling van negerinnen; géén ideale
oplossing overigens, want de zwartjes zijn
weliswaar serviel, doch meestentijds niet al
te zindelijk en vaak oneerlijk (de „juweelen"
niet te na gesproken). I11 uitgesproken neger
steden als bijv. Harlem ging dit echter ook
weer niet, want een negerinnetje zal er niet
aan denken, bij een rijke negerfamilie te
gaan dienen. Ze zou als ze dit deed, door haar
vriendinnen beslist met den nek worden aan
gezien!
Van de 2.000.000 dienstboden in Amerika
zijn thans ongev. 900.000 negers of Chineezen
en stellig meer dan 600.000 in Europa geboren
blanken.
Alleen in de Zuidelijke staten bestaat geen
dienstbodenprobleem, want daar vormen de
zwartjes niet al te intelligente en ijverige,
maar daarentegen zéér onderdanige, trouwe
en goedkoope werkkrachten, die zich nog al
tijd min of meer „slaaf" voelen.
Ook zuiver financieel is het dienstmeisje er
in Amerika slechter aan toe dan andere wer
kende vrouwen. Slechts in enkele staten (niet
in New York o.a.) zijn ze tegen ziekte en in
validiteit verzekerd; ze hebben ook geen
achturendag en geen minimumloon. De mees
te protesten van dienstmeisjes gaan echter
op, omdat ze te weinig vrijen tijd hebben. In
het algemeen zijn ze met twee vrije Zondagen
in de maand en veertien dagen vacantie per
jaar niet tevreden, ofschoon dit bij ons vrij
wel als het maximum geldt, waarop
een meisje aanspraak kan maken.
De huisvesting der meisjes is naar Euro-
peesche begrippen zeer goed. In New York
eischt een meisje meestal een eigen kamertje
en een eigen bad en in een dienst, waar meer
personeel is, wordt een gemeenschappelijke
zitkamer verlangd en aparte badgelegenheid
voor het mannelijk en het vrouwelijk perso
neel. Wat de loonen betreft, deze wisselen
nogal eens. In New-Yorlc ontvangt een meis
je alleen ongeveer 70 dollar boven kost en
inwoning en dienstkleeding. In kleinere
steden daalt het loon tot 40 dollar. M.a.w.:
een Amerikaan moet minstens 5000 (foliar per
jaar verdienen, wil hij zich de luxe van een
dienstmeisje kunnen permitteeren (1000 dol
lar huur, 500 dollar voor de auto, 900 dollar
voor 't meisje, dan blijft er 2600 dollar over
voor de rest). En eigenlijk geldt te New York
7500 dollar als minimum om een meisje
te kunnen houden!
Slechts de best gesitueerden komen hier
voor in aanmerking en onder hen zijn er ook
nog verscheiden, die door bittere ervarin
gen wijs geworden het toch maar zonder
oersoneel doen.
Ja, dienstbodennood is er zeker in Amerika,
maar een dienstbodenprobleem? Och, de Ame
rikaansche huisvrouw heeft de moeilijkheden
eigenlijk reeds lang opgelost.
Het juiste eveniuicht in huiselijke
verhoudingen.
O wat is er toch veel ruzie, veel wrijving,
veel gehakketak in de wereld! Menschen, die
geen moment vrede kunnen houden met hun
huisgenooten, families die om een schijnbare
kleinigheid jarenlang met elkaar overhoop
liggen, echtgenooten, die na jaren van inner-
lijken, misschien ook uiterlijken, strijd maar
weer uiteengaan.
Is dat werkelijk noodig?
De zachte, vredelievende, ook wel wat ge
makzuchtige mensch is geneigd te zeggen:
„Welnee, heelemaal niet. Neem je eenvoudig
voor, dat je vrede wilt houden, schik en plooa
wat. neem de menschen, zooals ze zijn."
Een uitspraak, waaraan we ons in sommige
oogenblikken van ons leven, vooral als we erg
moe zijn van allerlei moeilijkheden met men
schen, gretig vastklemmen.
„Neem de menschen, zooals ze zijn, dan
heb je kans, dat ze jou ook nemen, zooals je
bent. Wat hèb je aan ruzie? Is het leven niet
te kort om het zoo te verbitteren?"
Ja, ja, 't is alles volkomen waar. We gaan
het probeeren. We probeeren ons te beheer-
schen als 'n driftig woord ons wil ontsnappen,
we laten een aanmerking ongezegd. Een tijd
lang lijkt het, of de vrede in huis oppermach
tig heerschteen makkelijke, oppervlakkige
vrede, die wel even een opluchting geeft. Maar
ook evenwant dan komt het onbehagen.
Dat knagende gevoel: ik doe m'n plicht niet,
ik schiet tekort, ik wordt in geestelijk opzicht
lui en traag, ik raak verstikt onder de
gebreken van anderen èn van mezelf.
Er zijn huisgezinnen, waar men elkaar altijd
maar „neemt zooals men is", uit doodelijke
angst voor ruzie. De gezinsleden hangen daar
echter als los zand aan elkaar, er is geen
band, omdat er geen persoonlijkheden zijn en
omdat er geen moeizaam streven is naar hoo-
ger en beter. Er zijn ook huisgezinnen, waar
veel gekibbeld en vooral veel gedebatteerd
wordt. Daar worden aanmerkingen niet angstig
verstopt om der wille van den „lieven" vrede.
Daar „knettert" het soms, maar na het on
weer is de atmosfeer gezuiverd. En de onder
linge band in deze levenskrachtige, tempera
mentvolle gezinnen is heel vaak sterker en
blijvender.
't Is niet gemakkelijk om het juiste midden
te vinden tusschen „vrede en vriendelijkheid"
en „aanmerkingen voor je eigen bestwil".
Want heel vaak is dat, wat ruimheid en
vriendelijkheid lijkt, eenvoudig gemakzucht,
en gaan de aanmerkingen spoedig ontaar
dend in gevit vérder dan voor het bestwil
van den ander noodzakelijk is.
Ik geloof echter, dat we, wanneer we ernst
met deze zaak willen maken, een goeden maat
staf hebben in onze eigen stemmingen.
Het leven bestaat uit kiezen.
We kiezen voortdurend: werken of rusten,
ja zeggen of neen zeggen, zwijgen of spreken.
En op de keuze volgt het innerlijk oordeel; we
hebben een voldaan gevoel óf spijt.
Laten we dit eens controleeren; bij ons op
treden tegenover anderen zijn we geneigd om
a 11 ij d het spreken te kiezen, óók als we in
verbitterde stemming zijn, dan voelen we ons
na zoo'n uitbarsting nog meer verbitterd óf we
hebben spijt. En de ander stuift op of wat
nog erger is trekt zich verbitterd terug en
de afstand tusschen ons wordt vergroot. Heb
ben we een neiging om altijd te zwijgen,
ook als we ons voortdurend ergeren aan een
eigenschap of gewoonte van den ander, dan
nemen gaandeweg de beklemming en de span
ning toe, Er zit iets, er ontstaat een valsche
vriendelijkheid, die erger kan worden dan
ruzie.
Conclusie: spreek óf zwijg op 't juiste mo
ment. Zwijg, als je voelt, dat je zelf innerlijk
niet in evenwicht bent, dat naast het belang
van den ander ook zéér zwaar de eigen ver
bittering meetelt. Stel het spreken dan uit tot
een geschikter moment, Spreek, als je voelt,
dat zwijgen lafheid zou zijn. Breek in dat ge
val door de spanning heen enin de meeste
gevallen is een prettige opluchting, soms zelfs
een toenadering tusschen twee menschen, van
dit heilzame spreken 't gevolg.
Het leven is nu eenmaal strijd, een voort
durende strijd tusschen licht en duisternis.
Wie niet vecht, kan niet geestelijk groeien,
't Gaat er alleen om, dat we onverbiddelijk
leeren staan tegenover onze eigen gebreken.
Eerst dan kunnen we met liefde en met
succes anderen attent maken op hun tekort
komingen. En dan zal er zéker in onze ver
houding tot onze huisgenooten een oogenblik
komen, dat we niet meer in gemakzucht el
kander „nemen zooals we zijn", maar elkaar
„zien, zooals we worden moeten". We hebben
het ideaal voor oogen, de geestelijke groei is
begonnen en we strijden met en voor elkander
om het te bereiken. Van een „lieven vrede",
die stilstand beteekende, is onze verhouding
gegroeid tot een ,ygewapenden vrede" vol acti
viteit.
