H.C.ANDERSEN
Duiroelijotje
fflAUTO EN BOOT DOOR ZUID-AFRIKA.
we voort» nu eens vast over-
brutale oplichtings-affaire.
Radio-uitzending met
sensationeele gevolgen
Bij het Kerstmannetje van Wankie.
Zebra's bij Wankie.
Dr. V/. C.
Door
N. VAN DER SLEEN
.„He is bekend, omdat het de grootste
van Rhodesia omvat, maar er is
Wankie Game Reserve, die iets der-
4.' „n worden als het Kruger Wildpark.
Ha Noorden van dat gebied woont een
Mr Robins, die. daar al tientallen
^fhPt'wild beschermt
en af en toe wel
cvSmdêiTngen toestaat, zijn pleegkinde-
tp bewonderen. Ik had een introductie
den ouden zonderling van den gouver-
Jentsopzichter der Victoria falls en bo-
Sen duidelijke aanwijzingen, hoe je hem
rrM moest.
braken we vol moed onze tentjes maar
eens af. pakten den aanhangwagen vol
.;.nen voor het laatst even langs alle mooie
?r en van de watervallen. En toen een
Vie er in. De eerste dertig kilometer ging
wlangs den grooten weg, dien wij ook ge
ren waren, toen moesten wij rechtsaf naar
Son Matetsi. Zoo'n weg naar een station zal
«iVd zijn, denk je dan. Wat den verderen
"betreft bad ik al zoo'n flauw vermoeden,
de aanhangwagen misschien niet heele-
mee zou kunnen en ik had de zaak dus
bepakt, dat we hem eventueel ergens bij
a boerderij of zoo zouden kunnen laten
L en dan alleen met wat eetwaar en de
Hies doorrijden. Maar de weg naar het
kon Matetsi was al van dien aard, dat ik
'ciit had, het zaakje maar niet meteen aan
'4 "rooten weg te hebben achtergelaten,
'een boer ons nog inlichtingen had gege-
En waarempel, wij rijden weer eens om-
■■,17 in een dip, zooals ze hier zeggen, door
wh regenravijntje heen. Er zitten een paar
«fherpen knikken in den weg, dus heel lang-
sam, anders kost het mij weer een stel vee
rs dan, als we beneden zijn, vol gas en de
:-'èngop. Kan je net denken. De wagen klom
drie meter omhoog en toen begonnen
•asielen door te slaan en ik achteruit te
ïiden en hou dan zoo'n aanhanger eens in
i5[ rechte pad! In een minimum van tijd
iïónd het geval dwars over den weg, de aan-
langer dwars op de auto. Weer probeeren,
Morzichtig gas, maar liet hoefde niet hoor!
IK wagen vertikte het. Dus afkoppelen
rader aanhangwagen verder. Gewoon aan
a kant gezet langs den weg. Een briefje er
ïogeplakt met de boodschap „Asjeblieft laten
aan, Ik kom hem halen", en toen met de
iito alleen verder over den steeds slechter
weg. Daar hadden we zeker stuk-
iea gemaakt!
Pech.
het station krijgen we een kaffer mee
ra'ons een eindje den weg te wijzen. Twin-
'j mijl verder ligt een boerderij en daar kunt
weer verder vragen. En daar woonde ook al
«er een beste kerel. Zoo, wilt u naar Robins?
dan eerst binnen voor een glas kwast,
fabrikaat! En ze was heerlijk, maar on-
dertusschen hoorden we, dat de eerste vijf
rijl goed waren, dan acht mijl zóó dat je be
is deed met naast den weg te rijden, als de
;hntengroei dat toeliet en verder ging het
hn wel weer. En goed uitkijken, want het is
'fier twee maanden geleden, dat er een wa-
is geweest! Mooie boodschap! En
et was net zooals hij gezegd had. Eerst ging
tiles best, maar toen wij het kafferdorp op
gepasseerd waren bleken de wagen-
roten door regen zóó uitgespoeld te zijn, dat
;e telkens gevaar liep, met de vooras van den
f.?en aan den grond te loopen. Dan maar
'ever op zij van den weg door het gras, dat
tnar een meter of drie hoog was. Verderop
weide dergelijk gras, ook op den weg en ver-
»fg de sporen bijna volkomen, zoodat je op
'<M geluk voortreed, hopende dat de wielen
'ar spoor zouden houden en er straks weer
fits weg te zien zou zijn. Zicht: geen tien
teler af en toe, maar leuk rijden!
h je leert gauw zien, hoe dik een boompje
K? mag zijn, wil het gemakkelijk ombuigen
wr den bumper! En zoo staat onverwacht
pJW een huis voor ons op een heuveltop, dat
s de tweede halte. Nu nog eens acht mijl en
zouden er geweest zijn als er niet tel-
wegsplitsingen waren geweest. Den eer-
•■3 keer, dat we verkeerd rijden, komen we
aen kwartier voor een groot moeras, waar
r3 spar doorloopt. Dus terug. Den tweeden
wr vinden we een weg, zóó mooi, dat we be
ften, dat dit de directe verbinding naar
''Mkie moet zijn. We rijden hem een eind
iw! en dan terug. Nu linksom bij de
^waadbare plaats in de rivier. Nu, dat was.
.«een weg, waar in geen twee'maanden een
p-o langs geweest was. Het eene oogenblik
■*jj ie duidelijk zien dat er eens iets gereden
mieLen la'er za^ ïe midden in een hoog
JWiWaar je op twintig meter afstand je
staan en moest je dan aan
boverkant van het graslandje gaan zoeken
L m ier^ens een weg uit kwam zetten.
lifj ei' eens een weg was geweest, dan,
iemand langs geloopen kon zijn met
ÈwitA een weS te laten maken. Tot onze
L,,fv ^dichting zagen we eindelijk op een
iwtieen Paar kafferhutten. Het begon al
namelijk, zoo tegen vijven, en
ö$e t^lllWer<^ steeds moeilijker voor onze
bwio, die zoo'n korte galop niet
V.'eni w ai'en" Helaas, de kraal was leeg, ver
ft» Misschien lag er een aanwij-
ïfemnol °°te van de omheining, waar het
t' zps m overPacbten. Palen van een meter
k hoiff nne^e aan mannetje, de beneden
rij ,met.doornstruiken versterkt en
Uil j..®" Prikkeldraad bevestigd dat hier
Ha nmh ■moet te die wildernis. Dat is
:^iwn 81nil?s-zooals ie ze alleen vindt, waar
-T kuiMavP i Paarden geregeld hun tol van
komen eischen. We kijken elkaar
Cummiwien denken aan de verhalen var
^g'°P vijf mijl van Matetsi, die verle-
K ZIin vierhonderd-zeven-en-dertig-
sten leeuw heeft gedood en vorige maand
bij een buurman twee olifanten heeft moeten
wegschieten uit een kudde van twaalf, die
eiken nacht een halve suikerplantage opaten.
De zon daalt en af en toe brengt de wind
geluiden aan, die sterk aan de jakhalzen van
Kruger-park herinneren, 't Wordt een beetje
ongezellig. Hier slapen in onze kleine
tentjes lijkt niet aanlokkelijk, verder gaan
lijkt haast onmógelijk, dusterug naar
het laatste huis, nog eens vragen, misschien
zijn er nu Europeanen in huis; de kafferbe
dienden, die wij er troffen, bleken niet veel te
weten. Wij kennen nu den weg, weten de diepe
gaten te zitten en racen door de groote gras
vlakten, in het laatste licht van de onder
gaande zon. Daarmenschen, jagers!.
Een Guesthouse.
Ja, we waren op den goeden weg geweest.
Het stuk tusschen de beide buren wordt druk
bereden en is dus zeer goed. Over de rivier
en dan rechts. Geen acht mijl, maar twaalf.
O juist, dank u zeer. En we rijden een grooten
boog door het hooge gras en suizen ten derden
male door de vlakten. De duisternis valt snel,
de koplichten moeten aan en werpen fantas
tisch licht op de onder den radiator verdwij
nende grasbundels. De rivier, een stuk bosch,
dan weer gras, een diep ravijn, remmen en
in de tweede. We plonzen het water in,
dat opspat voor wielen en bumper, aan den
anderen kant omhoog, tweede, neen eerste
versnelling, zoo steil is het. Een cross country
rit over een moeilijk traject in hardstikke-
donker. Nog eenmaal rijden we verkeerd maar
gelukkig houdt dat spoor dadelijk op. Dan
hooreh we vlakbij het doffe brullen van
een leeuw en meteen rijst voor onze verbaasde
oogen een torenhuis op, wel 20 meter hoog,
een baksteenen huis van drie verdiepingen
midden in het wilde bosch. Een hoog prikkel-
draad-hek omgeeft het open erf, waar twee
groote Deensc'ne doggen blaffend, aan komen
springen. Een kafferboy roept ze terug en
opent het hek voor ons. De deur gaat open en
daar staat in het matte licht van een petro
leumlamphet Kerstmannetje. Ik heb nog
nooit iemand gezien, die zóóveel leek op Santa
Claus uit de kleurenfilm van Walt Disney.
Een klein manneke, maar breed geschouderd,
een flinke dikke buik en een lange, spierwitte
baard tot aan den gordel. Zelfs de slaapmuts
en groote bril ontbraken niet. Alleen was de
kleeding khaki in plaats van rood. De oude
baas keek zeer verbaasd, bijna verbolgen over
onze invasie. Ik overhandigde mijn brief, dien
hij ongeopend neerlegde en hij vroeg ons, wat
wij kwamen doen. We vroegen alleen een vei
lig plekje om onze tent op te slaan en de
vergunning, dan morgen een rit door het re
servaat te maken. „Zoo, zoo, dus jullie hebt
kampeergerei? Kan kan ik mijn guesthouse
tot uw beschikking stellen! Ik zie u dan mor
gen wel. Tot genoegen. Slaap lekker". En
daar stonden we weer buiten met den kaffer
jongen. Guesthouse? Een logeergebouwtje ze
ker zooiets als we in Indië een paviljoentje
noemden en ik dacht al aan luie stoelen
een groot bed met klamboe en een glas kwast
en 's ochtends thee op bed. De jongen ging
voor naar 'n paar rondavels, u weet wel, van
die kafferhutten in het groot, dieeen heel
eind buiten de omheining met de bulldoggen
lagen, net aan den rand van het bosch. Hij
wees ons twee van die hutten aan en ging
weg. Daar stonden we in het donker. Onze
autolampen verlichtten den witgekalkten
wand zonder ramen en het hoogopgaande
strooien dak. O, daar is de deur, een beetje
bukken, en vol verwachting richt ik mijn elee-
trische lantaarn op het inwendige. Een keu
rigewitgekalkte wand een mooi platge
stampte aarden vloer, een dronken- uitziend
bed op drie pooten, zonder matras of dekens,
en een dressoir, getimmerd uit een oude kist
en een paar plankjes! En we hebben er gege
ten en gelachen en geslapen en weer ge
lachen, vooral toen er om half zeven geklopt
werd en een van ons eerst drie broeken aan
trok alvorens zijn neus in de koude te wagen
en den kafferboy buiten vond met een keurig
presenteerblad, waarop een regiment kopjes,
een groote pot thee en een keurige kan heer
lijke melk. We kregen een kopje op onze lucht
matrassen, die keurig langs den wand ge
rangschikt lagen en we hebben er van ge
smuld ook. Geen geluid meer gehoord en toch
zijn er vannacht weer twaalf leeuwen rond
de kafferkraal geweest, die hier dichtbij ligt,
en het met strychnine vergiftigde aas, dat er
is neergelegd, is tot het laatste stukje opge
geten. Er komen te veel leeuwen, ook hier, en
zelfs vriend Robins kan niet dulden, dat ze
eiken nacht weer een paar stuks vee uit de
kralen wegrooven, want onze oude vriend be
schermt niet alleen de dieren van het woud,
maar ook de menschen, die in zijn gebied le
ven. Hij heeft ons beloofd, dat we met een van
zijn jachtopzieners het bosch in mogen gaan
en dus wachten we kalm af wat er verder zal
gebeuren. En het duurt niet lang, of de oude
baas komt ons opzoeken en kortaf mededee-
len, dat wij over een kwartier met een zijner
menschen kunnen gaan rijden en dat hij ons
daarna graag voor een babbeltje bij hem thuis
verwacht.
Dat kan gezellig worden, dus gauw de ca
mera's geladen, de wagens even nagezien en
er op uit!
(Nadruk verboden).
Kwitanties geïnd z.g. voor werk
verschaffing aan blinden.
Opbrengst ten eigen bate
aangewend.
De Bloemendaalsche recherche is er
in geslaagd de daders van een geraf
fineerde en ergerlijke oplichtings
affaire aan te houden en te arrestee
ren. Twee Amsterdamsche werkloozen,
de 30-jarigen P. en V., maakten er
hun werk van valsche kwitanties te
innen. De ontvangen gelden zouden,
volgens hun verklaringen, ten goede
komen aan de werkverschaffing voor
blinden. De beide mannen gebruikten
het geld echter ten eigen bate, terwijl
de werkverschaffing voor blinden
nooit iets van de bedragen, die dik
wijls aanzienlijk waren, heeft gezien.
Dat men niet met nieuwelingen te doen
had bleek al spoedig, want beiden waren in
September van dit jaar uit de gevangenis
ontslagen na resp. twee en een jaar gevange
nisstraf te hebben ondergaan, eveneens voor
oplichting. Als directeur der onderneming
fungeerde V. Toen hij uit de gevangenis ont
slagen was liet hij kwitanties drukken met
het opschrift „Werkverschaffing aan blinden,
opgericht 1895". Daar er inderdaad in ons
land vereenigingen bestaan, die zich op dit
gebied bewegen was het voor het edele twee
tal, dat bovendien nog over tal van adressen
van gevers en geefsters beschikte, een klein
kunstje de kwitanties te incasseeren. Hoewel
er niet vast staat hoe groot het bedrag is
dat op deze manier is binnengekomen mag
men toch wel aannemen dat dit in de hon
derden guldens loopt.
P. was degene, die zich met het innen der
kwitanties belastte. Hij was op alle eventuali
teiten voorzien, want „directeur" V. had hem
een fraaie legitimatiekaart meegegeven die,
het laatst restje wantrouwen, mocht dit al be
staan hebben, deed verdwijnen. Alleen in Aer-
denhout zijn op deze manier meer dan 60
kwitanties aangeboden.
De arrestatie geschiedde op een klacht van
een villabewoner uit Aerdenhout, die de po
litie waarschuwde, dat er waarschijnlijk weer
een valsche incasseerder voor de deur stond,
,De recherche trok er onmiddellijk op uit en
slaagde er in P., die op het laatste oogenblik
nog trachtte te ontsnappen, in te rekenen.
Hij bekende reeds vele bedragen te hebben
ontvangen zoowel in Bloemendaal als in an
dere gemeenten. „Directeur" V. werd in Am
sterdam gearresteerd. Deze ontkende aan
vankelijk hardnekkig, doch bij confrontatie
met P. op het politiebureau te Overveen raak
ten beiden slaags, wat de politie aanleiding
gaf, ook hem vast te houden.
Het is voor het verder Onderzoek van groot
belang, dat gedupeerden zich bij de politie
aanmelden. Ook zij. die meenen nadere in
lichtingen te kunnen verstrekken kunnen zich
tot den commissaris van politie te Bloemen
daal wenschen.
Intusschen is het onderzoek in deze zaak
zaak nog in vollen gang. Ook een derde Am
sterdammer, die zich met het innen van val
sche kwitanties ophield, is inmiddels door de
Bloemendaalsche recherche ingerekend. Het
is lang niet onmogelijk, dat bij het voortge
zette onderzoek nog meerdere arrestaties zul
len worden verricht.
Zonderling sterfgeval te
Bloemendaal.
HAARLEM Maandag.
Zaterdagavond laat bemerkten eenige voor
bijgangers, dat voor het raam van de eerste
verdieping van een woning aan den Kinheim-
weg te Bloemendaal een man stond, die het
klaarblijkelijk zeer benauwd had en probeer
de het venster te openen.
De politie werd gewaarschuwd en toen men
het huis met behulp van een sleutel van de
buren binnentrad kwam men tot de ontdek
king dat de man reeds overleden was. Een ge
neesheer kon niet onmiddellijk de juiste
doodsoorzaak vaststellen, zoodat men zich in
allerlei gissingen ging verdiepen. Naar wij
echter van bevoegde zijde vernemen is het
niet waarschijnlijk dat men met een mis
drijf te doen heeft. Het stoffelijk overschot is
door de politie in beslag genomen.
Naar; wij vernemen heeft de officier van
justitie het stoffelijk overschot hedenmorgen
vrijgegeven.
Copyright P.-l. B. Box 6 Copenhagen
Met meer dan gewone aandacht hekeek de vrouw de prachtige M pot in haai' handen, om eens van heel nahjj te zien, hoe mooi haar
bloem, welke uit de gerstekorrel gegroeid was. Zij nam de bloem- i nieuwe bezit wel was. En toen kón zij zich niet weerhouden om
de roode en gele blaadjes met haar lippen te beroeren.
Nauwelijks was de kus gegeven of de bloemknop opende zich.
Het was net of hij daarop gewacht had. De vrouw was wel even
geschrokken, maar dat was gauw voorbij. Nieuwsgierig bekeek zij
de bloem opnieuw. Ja, het was toch wel een tulp. Dat was nu
duidelijk te zien. Maar wat zat daar op den stamper? Een heel
klein, fijn meisje.........
Het meisje was stellig niet grooter dan de duim van een men-
schenhand. Daarom noemde de vrouw het ook dadelijk Duime- -
lijntje. Heel voorzichtig nam de vrouw Duimelijntje in haar
handen. Waar moest zij dit kleine meisje in te slapen leggen?
Een bed was veel en veel te groot. Maar uitkomst was spoedig
gebracht. Een mooi gelakte notedop werd haar wieg, de blauwe
blaadjes van een viooltje haar matras en als deken kreeg zij een
rozenblaadje. Zóó zou zij voortaan den nacht doorbrengen. En
wat zij overdag deed? Spelen op de tafel, die zoo groot was, aat
Duimelijntje er zich moe op kon loopen
Wordt vervolgd).
Directeur van de H. A. C. O.
veroordeeld.
De directeur van de Haagsche Assurantie-
en Crediet Onderneming (H.A.C.O.) L. B., is
door de rechtbank te 's-Gravenhage in hoo-
ger beroep eveneens tot een boete van f3000,
subs. 3 maanden hechtenis veroordeeld, we
gens overtreding van de Loterij wet. De subst.-
officier van Justitie, mr. Cohen Tervaert, had
reeds bevestiging van dit vonnis van den kan
tonrechter geëischt.
De H.A.C.O. zal van het vonnis, waarbij de
directeur wegens overtreding van de loterij-
wet is veroordeeld, in cassatie gaan bij den
Hoogen Raad.
Sudetenland krijgt locomotieven
en spoorwagens terug.
Op grond van de Duitsch-Tsjcchische
accoorden.
Volgens de National Zeitung te Essen heeft
Tsjecho-Slowakije tot nu toe, op grond der
jongste Duitsch-Tsjecho-Slowaaksche overeen
komsten, Duitschland 6000 goederenwagons en
eenige honderden locomotieven en personen-
wagons geleverd. Dit spoorwegmateriaal, dat
toegehoorde aan den Tsjecho-Slowaakschen
staat, was uit het Sudetenland teruggetrok
ken tijdens de bezetting door Duitsche troe
pen.
Bovendien heeft Tsjecho-Slowakije den
Duitschen autoriteiten groote hoeveelheden
grondstoffen, textielproducten en machine
rieën geleverd.
De regeering te Praag heeft zich volgens
hetzelfde blad voorts bereid verklaard
archieven der Sudeten-Duitsche steden
dorpen over te geven.
de
Botsing met Mars bracht
ware paniek teweeg.
Honderden automobilisten op zoek
naar de „plaats des onheils"
Een radio-uitzending van het stuk
„Oorlog der Werelden", naar een ro
man van H. G. Wells, heeft Zondag
avond onder vele luisteraars in de
Vereenigde Staten een ware paniek
teweeggebracht.
Het stuk beschrijft een botsing tusschen
Mars en de Aarde. Marsbewoners doen een
ware invasie op onze planeet en terroriseeren
de bewoners met doodende stralen.
Om een suggestiever karakter aan de op
voering te geven had men de oorspronkelijke
namen van het boek door Amerikaansche na
men vervangen.
De uitzending had onverwachte ge
volgen. Talrijke luisteraars verkeer
den in de meening dat de catastrofe
in werkelijkheid had plaats gehad.
Velen kregen zenuwtoevallen en uit
sommige deelen van het gebied van
New York werd gemeld dat de bevol
king door een paniek bevangen haar
huizen ontruimde. In sommige geval
len vertelden de menschen aan de po
litie en de dagbladen dat zij de in
vasie hadden „gezien".
In enkele deelen van Atlanta, (Georgia),
dacht men dat het einde der wereld was ge
komen. Hier en daar kwamen de menschen
bijeen om te bidden. Te Indianapolis rende
een vrouw een kerk binnen, schreeuwend
„New York is verwoest. Het is het einde der
wereld. Wij kunnen beter naar huis gaan om
te sterven. Ik heb het zoojuist over de radio
gehoord". De dienst werd onmiddellijk ge
staakt en de gemeente naar huis gezonden.
Honderden automobilisten dwaalden door
de provincie, op zoek naar de plaats des on
heils. Berichten over een gasaanval verspreid
den zich zoo snel, dat dokters en verpleegsters
hun diensten aanboden en tal van menschen
moesten in de ziekenhuizen wegens zenuw
aanvallen worden behandeld. Vele luisteraars
in Canada overstelpten de dagbladbureaux
met telefonische oproepen, waaruit een pani
sche angst sprak.
De omvang der verwarring noopte de radio-
maatschappij, die het stuk uitgezonden had,
speciale uitzendingen in te lasschen, waarin
den luisteraars werd medegedeeld, dat de ge-
heele „ramp" fictief was geweest.
