CONTRABANDE
De verduisteringsproeven, welke in de Noordelijke provincies werden gehouden,
hadden het gewenschte resultaat. Een Groninger sluit de vensters, terwijl de
groote Martini toeziet
In de hall der electrische centrale te Pradières werden de werklieden, die bij de Met have en goed vluchtten de Joodsche gezinnen uit Memel bij de komst der Duitsche troepen.
l j. tr /c j j i j uu* Een triest beeld der laatste dagen, waarop velen een goed heenkomen trachtten te vinden met het
law,neeataslrophe te Fo.x (Fr.) gewond werden, voorloop,g ondergebracht weinige, wal meegenomen kon worden
Generaal Franco verlaat het hoofd
kwartier te Burgos na de ontvangst
van maarschalk Pétain, die zijn geloofs
brieven kwam overhandigen als gezant
van Frankrijk
De luchtbeschermingsoefeningen, welke in de
afgeloopen dagen te Warschau werden ge
houden, hadden op groote schaal plaats
Met het herstel van den IJseldijk nabij den nieuwen Veerbal te Gouda, waarvan de vorige
week een groot gedeelte verzakte, is een aanVfePg Qsmaakt
Prof. dr. W. Nolen, oud-
hoogleeraar aan de Leid-
sche universiteit, die te Den
Haag is overleden
Het groote watervliegtuig van de
Jmerial Airways" de „Capella", dat in
de haven van Priok was gezonken,
verongelukte andermaal bij de bergings
werkzaamheden, tengevolge waarvan
de staart afbrak
FEUILLETON
Uit het Engelsch van
HEADON HILL.
(Nadruk verboden).
19)
Hector dacht ernstig na over wat hem ver
der te doen stond, terwijl hij deed alsof hij
luisterde naar de conversatie van den man
naast hem. Plotseling werd zijn oog getroffen
door een installatie boven hem in den mast.
Hij onderdrukte een plotseling impuls, daar
zijn instinct hem waarschuwde, dat hij niets
van eenige onrust mocht laten blijken. Maar
een uur 'later zei hij, zoo zakelijk als hem
mogelijk was; Ik heb juist ontdekt, dat ik
gisteren een belangrijke mededeeling aan mijn
hoofdredacteur heb vergeten. U heeft er zeker
geen bezwaar tegen, dat ik hem een draad
loos telegram stuur?
Hector meende een harden blik te ontdek
ken in de oogen, welke half verborgen lagen
door den rook van een pas aangestoken siga
ret. Het duurde eenigen tijd, vóór de toestem
ming werd gegeven, maar deze was overigens
zonder eenig voorbehoud.
Lord Purbeck richtte zich tot den steward,
die juist de zilveren lucifersdoos weer van
hem aannam: Vraag Collins hier te komen,
zei hij en tot Hector vervolgde hij: Dat is
de man, die het toestel bedient. Hij is geheel
tot uwe beschikking.
Een rossige jonge man, met waterige blauwe
oogen, kwam binnen en wachtte op verdere
orders.
Collins, zei Lord Purbeck. terwi.., hij
schijnbaar onschuldig met de vingers op
tafel trommelde, mijn gast, meneer Yeld-
Bian, wil zich in verbinding stellen met zijn
courant, de Daily Lynx in Londen. Wat is het
dichtstbijzijnde kuststation?
Portsmouth, mylord.
Misschien deed u beter even met Collins
mee te gaan, meneer Yeldman. Moet u ook
antwoord hebben?
Alleen maar dat mijn boodschap goed
is overgekomen, zei Hector. U vindt het
zeker wel goed, dat ik het bericht verzend in
de code, die wij altijd gebruiken?
Lord Purbeck keek vragend naar den mar
conist, terwijl hij voortdurend met zijn vin
gers op de tafel bleef trommelen.
Nu, dat maakt geen verschil, wel? vroeg
hij na een oogenblik, een beetje ongeduldig,
alsof hij antwoord verwacht had.
In het geheel niet. mylord.
Op een knikje van zijn gastheer volgde
Hector den jongen man naar de kamer, waar
zich het telegraaftoestel bevond.
Collins dunne vingers begonnen te tikken
en bij de staccato geluiden schoot een flits
van begrijpen door Hector's brein.
Ik heb verbinding met Portsmouth, me
neer, zei de marconist. Wat wenscht u door
te zenden?
Ik heb het voor u opgeschreven, zei
Hector en gaf hem een enveloppe waarop hij
in code had gekrabbeld:
Ik ben aan boord van Lord Purbeck's
jacht de Meermin. Bevestig ontvangst. Yeld
man.
Collins tikte weer, schijnbaar het bericht
aflezend.
Zie zoo, zei hij, dat is weg. Het zal
wel een poosje duren voor de bevestiging ons
kan bereiken, omdat de mededeeling op de
gewone manier naar en van Londen moet
worden geseind. Misschien wilt u liever boven
aan dek wachten? Ik kom u het antwoord
dadelijk brengen.
Neen, ik wacht liever hier, zei Hector.
Wij journalisten, zijn altijd tuk erop onze
kennis te vermeerderen, misschien zou u me.
onderwijl een en ander van uw toestel willen
uitleggen.
Collins verklaarde enkele dingen heel uit-
gebreid, maar zoo omslachtig en met zooveel
technische termen dat Hector aan het einde
maar weinig wijzer was.
Eén ding had hij begrepen en dat was, dat
zijn belangrijkste vragen onbeantwoord waren
jebleven. Hij was dan ook niet in het minst
verbaasd, toen de kleine comedie plotseling
werd afgebroken door een beweging van den
marconist naar den ontvanger van zijn toe
stel.
Het antwoord, zei hij terwijl hij potlood
en bloc-note pakte. Hector keek aandachtig,
ter wijf hij twee teekens op het papier maakte
en toen plotseling opstond en zenuwachtig
morrelde aan een paar hefboomen en hij zich
eindelijk stamelend tot Hector wendde:
Het spijt me ontzettend, meneer, zei hij.
Maar er is iets niet in orde met het toestel.
Ik ben bang, dat ik het eerst heelemaal moet
nakijken voor ik weer contact kan krijgen. Ik
denk, dat me dat enkele uren zal kosten.
Dat hindert niet, zei Hector en hij wan
delde weer naar het dek met een groot gevoel
van spijt, dat hij nooit het morse-alphabet
had geleerd, waardoor hij in staat zou zijn
geweest Lord Purbeck's boodschap aan den
marconist te begrijpen. Hij had namelijk zoo
zijn eigen idee over wat die trommelende vin
gers te vertellen hadden gehad Toen Hector
de eigen code van zijn courant wilde gebrui
ken, was het eerste plan van Lord Purbeck
in duigen gevallen en een storing van het
toestel scheen de eenige uitweg te zijn ge
weest.
Hector voelde iets van bewondering voor
zooveel sluwe tegenwoordigheid van geest. Hij
was nu bijna geneigd Lord Purbeck openlijk
te beschuldigen, hem in een valstrik te heb
ben gelokt. Maar hij bedacht, dat, ofschoon
dit misschien een eind zou maken aan zijn
onzekerheid, het bijna zeker tengevolge zou
hebben, dat zijn vrijheid op het jacht zou
worden beperkt, als er geen ergere dingen
gebeurden. Het was verstandiger te blijven
veinzen en af te wachten.
Toen dus zijn gastheer zich bij hem voegde,
lachte hij om zijn mislukte poging en de kalme
trekken van Lord Purbeck drukten niets dan
beleefde spijt uit.
De loome dag ging langzaam voorbij. De
beide mannen rookten en praatten, lunchten
en rookten en praatten weer, en eindelijk na
het diner stonden ze den rooden nagloed te
bewonderen van de ondergegane zon, terwijl
de kust die den geheelen dag onzichtbaar was
geweest, opdoemde als een blauwe nevelwal,
mijlen voor hen uit.
Lord Purbeck nam zijn kijker en keek lang
naar de verre kustlijn. Toen richtte hij zijn
blik naar de brug en maakte een beweging
met zijn hand. Dadelijk seinde de kapitein iets
naar de machinekamer.' Hector begreep. Ze
hadden te snel gevaren. De man, zonder
initiatief voer met een snelheid, die hem
bij de Duivelskloof zou brengen voor het vol
komen donker was.
Is dat de kust van Dorset? vroeg Hector.
Ja, we varen regelrecht op de baai aan.
Neemt u den kijker en kijk maar eens, of u
de pier niet kunt ontdekken. Ze is voor mijn
oogen nog te ver. Hector nam den kijker en
stelde hem in op de kust.
Dat is een buitengewoon goede kijker, zei
hij, terwijl hij hem weer teruggaf. Ik kon
niet alleen de pier zien, maar ook de opening
in de rots boven de baai.
We zijn ongeveer twaalf mijl van de kust
en zullen over een uur aan de pier zijn.
We zouden daar over een half uur ge
weest zijn, als u daarnet geen bevel had ge
geven langzamer te varen, waagde Hector te
zeggen.
De graaf keek hem aan, maar gaf geen ver
deren uitleg.
En wat betreft de opening in de rots, ik
zou graag daar landen, want dat is de kortste
weg naar de Abby. We hebben daar een mand
aan den elevator. Als u lust hebt, kunt u dan
meteen eens een kijkje nemen in de groeven.
Heel vriendelijk van u, mylord, antwoord
de Hector. Ik had de hoop al opgegeven
ooit toegelaten te worden op dat verbóden ter
rein.
Hector dacht er inmiddels geen oogenblik
aan, om aan deze uitnoodiging gehoor te
geven. Hij verwonderde zich erover, hoe zulk
een geslepen man als zijn gastheer, zoo ontijdig
de valstrik kon toonen die voor hem gespan
nen was. Hij kon liet zich alleen verklaren uit
een verlangen om geweld te vermijden, bij het
overbrengen van hun gevangene naar den
ondergrondschen kerker. Van het standpunt
van Lord Purbeck zou het prettiger zijn de rol
van gastheeer te kunnen blijven spelen, tot
Hector veilig en wel binnen de groeve zou
zijn, waar hij kon worden vastgehouden zonder
dat het scheepsvolk er iets van bemerkte en
uit welken kerker men hem zou ontslaan;
waarschijnlijk op dezelfde wijze waarop zij
het den Ier Cassidy hadden gedaan. Dit was
dus het resultaat van zijn sentimenteele
dwaasheden om den vader van Madge St. Aid-
helm te ontzien!
En niemand zou er in slagen om zijn spoor
terug te vinden. Het plan zat prachtig in el
kaar!
Wolken kwamen in het Westen opzetten en
verhaastten het vallen van de duisternis.
Gaan we over de pier loopen of in een
van de trollies? vroeg Hector, schijnbaar arge
loos, zoo goed mogelijk zijn intense spanning
verbergend.
De trollies zijn niet al te schoon, ik loop
meestal, was het antwoord.
De Meermin lag aan de pier en de loop
brug werd neergelaten. Het was nu pikdonKer.
zelfs de rots was nauwelijks zichtbaar van net
dek van het jacht af, maar de geligs schyn
van een lantaarn was zichtbaar in de rots
opening.
Nu Yeldman, voorzichtig, volg mij inaar,
zei de Graaf. Ofschoon het misschien minder
erg zou zijn dan een val op de rotsen.
Hector dankte den hemel, dat het vloed wav
Voorzichtig daalde hij af langs de loopplan*
zonder leuning, achter den Graaf. Hij merkte
dat kapitein Bannister achter hem liep',
de pier stond een rij trollies, zoodat ze.acnter
elkaar moesten loopen, maar toen ze de
lies voorbij waren, bleef de kapitein acflter
Hector loopen.
(Wordt
