De gebroken Bokaal
T
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
EDNA MURRAY.
6)
Nu. ik vind dat wij ook wel reden tot dank
baarheid hebben, zei Marian na een korte stilte.
Bedenk maar eens hoe aardig Papa geweest is
met betrekking tot Basil en Gregory. Hij heeft
gezegd, dat ik hem schrijven mag of hij ons
komt opzoeken, zoo gauw wij in Londen zijn.
En hij was heelemaal niet boos toen ik hem ver
telde hoe wij kennis gemaakt hebben.
Deze bekentenis had ook haar komische zijde
gehad. Natuurlijk mogen die twee jongeman
nen ons komen opzoeken, had Lord Paignton
zonder de minste aarzeling gezegd; vrienden
van Lady Westingford zijn mij welkom.
Maar het zijn geen vrienden van Lady
Westingford, had Marian gezegd. Wij hebben
hen ontmoet bij Madame Caïlleux, ze logeeren
in Verton Plage.
Dat komt toch op hetzelfde neer. Madame
Cailleux is Lady Westingfords vriendin.
Marian's geweten dwong haar de zaak verder
uit te leggen, maar Lord Paignton was tevreden.
Zijn lieve Marian zou heusch geen dwaasheden
uithalen. De jongelui mochten komen wanneer
zij wilden.
Een bediende verscheen met het theeblad en
een ander volgde, zwaar beladen met allerlei
lekkers. Theetijd was altijd een gezellig uurtje
op Charlton Park.
Lieve deugd, daar komt de thee al, riep
Amy. Het lijkt wel of we nooit eens rustig
kunnen praten. Papa zal ook wel komen en Mr
Mortimer. Zeg Marian, zij ging rechtop in haar
stoel zitten hoe vind jij mr. Mortimer?
Ik weet het niet, was het voorzichtige ant
woord. Ik geloof niet, dat ik hem erg mag.
Hij kijkt je zoo eigenaardig aan. En dan wel,
hij is eigenlijk niet van de soort, waar wij mee
omgaan, is 't niet? Misschien komt het omdat
hij in Amerika is geweest; misschien is hij een
beetje verruwd in de wildernis hij vertelde
mij aan de lunch zulke eigenaardige verhalen
en misschien heeft hij de manieren overgeno
men van de menschen, waar hij meestal mee
omging. Ik weet niet wat het is en ik kan het
ook niet uitleggen, maar er is een verschil.
En ik mag zijn oogen en zijn mond niet, zei
Amy. Ik heb het gevoel, dat hij niet te vertrou
wen is. Ik wilde maar dat Papa niet op zoo'n
intiemen voet met hem was.
Terwijl zij spraken kwamen Lord Paignton en
Owen Mortimer aanwandelen. Het was het eer
ste bezoek van mr. Mortimer aan Charlton Park.
Hij was 's morgens gekomen en een tijdlang met
Lord Paignton in de bibliotheek geweest; bij
de lunch was hij aan de familie voorgesteld; hij
had zijn best gedaan om een goeden indrsk te
maken en was een vlot causeur gebleken.
Lord Paignton was zeer goed geluimd en nie
mand zou het hem aangezien hebben dat hij een
week geleden zoo'n schok gekregen had. Hij
glimlachte tegen iedereen en alles.
De wereld behandelde hem best, dank zij
Owen Mortimer. Hij twijfelde er geen oogenblik
meer aan dat Mozeley zijn zaken schandelijk
verwaarloosd had. Hij had hem zijn congé ge
geven en een anderen advocaat genomen. Er wa
ren nu ook geen moeilijkheden meer over dat
huis in Londen. Hij zou nog eens millionair wor
den, dat had Mortimer hem beloofd. Het was een
heerlijke wereld.
De twee heeren wandelden langzaam in de
richting van den eik, waar Marian bezig was
met de thee. Zij zag er lief uit in haar witte ja
pon, terwijl het zonlicht door de bladeren heen
op heur haar speelde. Amy was niet opgestaan;
zij leunde achterover in haar stoel, haar gezicht
in de schaduw.
Toen Mortimer ongeveer bij den boom was,
legde hij zijn hand op Lord Paignton's schou
der. Dat is een knap stelletje, die dochters
van je, zei hij. Mooie meisjes, alle twee. De
oudste bewonder ik nog meer dan de andere.
Hoe heet zij? Marian? Een mooie naam. Zij
moet een goede partij doen, die Marian van je,
ze moet een rijken man trouwen.
Meer zei hij niet, maar Marian voelde zich on
behaaglijk toen zij hem zijn thee gaf en den blik
opving, waarmee hij haar aankeek.
HOOFDSTUK VI.
Het geweten van een financier.
Het heele gezelschap bleef een tijdlang onder
de schaduw van den grooten eik bijeen en ge
noot van de heerlijke voorjaarswarmte. Lord
Paignton was jongensachtig vroolïjk; hij ver
klaarde zelfs dat hij wel zin had om een beetje
met Bruce te gaan tennissen.
Dat zou leuk zijn, zei Doreen. Ik zou het
wel aardig vinden om te zien dat Bruce versla
gen werd; hij heeft heusch een te grooten dunk
van zichzelf.
Bruce protesteerde natuurlijk, maar beweer
de toch dat hij niets verbaasd zou zijn als zijn
vader het spel won.
Mortimer moest lachen. Ik heb nog nooit
iemand gezien van jou leeftijd. Paignton, die zoo
jongensachtig kon zijn, zei hij. ik heb de
heele wereld rondgereisd.
Een jong hart. dat is het heele geheim, ver
klaarde Lord Paignton en wreef zich in het
minst niet beleedigd, in de handen. Wel
waarom zou ik niet gelukkig zijn? Ik heb im
mers alles wat ik me maar wenschen kan. Geen
zorgen; mijn kinderen zijn volwassen ik heb
een pracht van een jongen en een paar meisjes,
die menig vader me benijden zou mijn lan
derijen, waar nu het heerlijke voorjaarszonnetje
op schijnt. Verwonder je je er dan nog over dat
de zon ook mijn aderen verwarmt?
Je omstandigheden zijn zeker gelukkig,
Mortimer sprak met een peinzenden blik in zijn
oogen. Hij zat voorover in zijn stoel en liet zijn
ellebogen op zijn knieën rusten. Je bent in
sommige opzichten wel te benijden, Paignton.
Als wij allen de wereld in hetzelfde licht konden
bekijken als jij, zou er heel wat meer geluk zijn.
Niettegenstaande zijn bewering te willen ten
nissen, maakte Lord Paignton toch geen ge
bruik van de gelegenheid, die hem geboden
werd. Hij had geen tenniscostuum aan en geen
tennisschoenen, verontschuldigde hij zich en per
slot was het toch aangenamer rustig .onder de
boom en te zitten en naar het jonge volkje te
kijken, terwijl Bruce en Amy tegen Marian en
Doreen gingen spelen.
De twee mannen bleven een poosje zwijgend
toekijken. Mortimer keek naar de bevallige be
wegingen der meisjes, doch zijn grijze oogen wa
ren hoofdzakelijk op Marian gericht.
Zijn die twee meisjes van je al verloofd,
Paignton?, vroeg hij tenslotte. Zeker nog te
jong, hè?
Lord Paignton knikte. Marian en Amy leken
hem nog een paar kinderen, die pas van school
waren gekomen.
Ze zullen in Londen wel de aandacht trek
ken. meende Mortimer, vooral omdat het hun
eerste season is. Laat ze niet onder je neus weg
kapen. kijk uit naar de goede soort mannen!
Mijn meisjes zullen uit. liefde trouwen,
antwoordde Lord Paignton. Ze mogen zelf kie
zen, Het kan me niet schelenal zijn de
mannen waar ze mee aankomen maar twee dub
beltjes rijk: als het maar „gentlemen" zijn. Ik
heb immers ruim voldoende voor allemaal sa
men! Als de kinderen maar gelukkig zijn; dat is
het voornaamste.
Mortimer glimlachte veelbeteekenend. Je
hart is goed genoeg, zei hij droog, met een
lichten klemtoon op het woord „hart".
Er was een oogenblik stilte, die door Lord
Paignton verbroken werd. Be vraag me af
waarom je nooit getrouwd bent, Mortimer,
zei hij.
De ander was niet vlug met zijn antwoord.
Lord Paignton's opmerkingen schenen herinne
ringen wakker gemaakt te hebben. Mortimer
keek naar een klein gat dat hij met den hiel van
zijn schoen in het zachte gras had gemaakt.
Misschien gebeurt het nog wel eens. Zoo
iets is nooit vooruit te zeggen. Ik heb een veel
te hard leven gehad om aan trouwen te denken.
Het is me niet altijd zoo goed gegaan als nu. Ik
heb harde klappen gehad en gegeven ook!
Hij sprak nu op een heel anderen toon dan
gewoonlijk het geval was en het was bijna alsof
hij vergat tegen wien hij sprak.
Er was eens een jong meisje, ging bij
voort. Zij leek sprekend op uw dochter Marian,
net zoo slank en elegant en zij had ook zulk
mooi krullend haar. Maar dat is allemaal zoo
lang geleden, dat ik het bijna vergeten ben. Zij
is gestorven; het was romantisch. Is het niet
eigenaardig romantiek in een zakenman als ik
ben, te veronderstellen? Maar toch, als zij was
blijven leven welmisschien....
Eensklaps brak hij zijn zin af. Zij was een lief
meisje en alles zou heel anders zijn gegaan als
zij niet gestorven was.
Lord Paignton voelde met hem mee. Hij hield
van romantiek en zou graag nadere bijzonder
heden gehoord hebben, maar het was een pijn
lijk onderwerp en hij wilde er niet naar vragen.
Toch veronderstel ik dat zij je leven be
ïnvloed heeft-, merkte hij op met die bijzondere
fijnheid, die hem kenmerkte. Dat doen alle goe
de vrouwen. Niemand weet dat beter dan ik- De
geloof zeker dat de herinnering aan het meisje,
dat je lief gehad hebt, je geholpen heeft de har
de jaren, waarvan je net sprak, dragelijk te *"a'
ken. Liefde maakt ons mild jegens onze mede-
menschen.
Owen Mortimer lachte, maar niet op zijü 2e"
wone luchtige manier. >i(
Mild tegen zijn medemenschen hij: Dat was
nu wel je reinste ironie. Als Lord Paignton, de»?
eenvoudige, goedhartige oude man, alles wist
wat er op het oogenblik in het brein van zijn
zoogenaamden vriend omging! Als hij wist van
welk hout de man gesneden was. in wiens iban
den hij zijn geld en zichzelf gegeven had. m
hij eens kon veronderstellen waarom het i
Owen Mortimer's kraam te pas kwam om hem.
Lord Paignton, zich een man van groot verm -
gen te laten voelen: voor een kort poosje, -
dat onveilige signalen zouden aanwijzen, dat
een eind aan de grap moest komen.
(Wordt vended)-
De verdedigingswerken langs de Nederlandsche
kust. Loopgraven in de duinenrij langs de
Noordzee
gebouwde jacht is Maandag te Amsterdam met de „Poelau Tello" naar Indië verscheeDU^
28 meter lange vaartuig wordt aan boord geheschen 6'
De Welsh Guards op weg naar Waterloo station te Londen, vanwaar zij ver
trokken naar Gibraltar ter versterking van de aldaar gelegerde bezetting
Rond de boomen van verschillende grenswegen in Nederland zijn trotyl-ladingen
aangebracht. De ontploffing daarvan splijt den stam en doet de boomen op den
weg vallen, waardoor een hechte versperring ontstaat
De groote deuren, die als versperring zijn aangebracht voor de bruggen over de
Nederlandsche rivieren, kunnen in tijden van gevaar in enkele oogenblikken ge
sloten worden
Gafencu bij zijn aankomst
te Londen, waar hij ver
welkomd werd door Lord
Halifax (rechts), den Engel-
schen minister van Buiten-
landsche Zaken
De toegangswegen tot de bruggen
over de groote rivieren in Nederland
zijn gedeeltelijk met zgn. „asperges"
bezet, welke palen een onoverkomen-
lijke hinderpaal voor gemotoriseerde
leger-afdeelingen beteekenen
^Het grootste deel van het Ned. Indisch eskader heeft ligplaats gekozen in de
haven Yan Priok met het oog op de voorgenomen manoeuvres
Ter herdenking van den geboortedag
van Prins Willem van Oranje zijn
Maandag bij het standbeeld voor het
paleis Noordeinde te Den Haag kransen
gelegd
