De gebroken Bokaal Cor Blekemolen, de bekende oud-stayer, maakt een rondje op de Rijswijksche wielerbaan, die Woensdag voor de training der renners is opengesteld Flatteuze mode bij de R.A.C.-ralley, waarvan de start deze week te Londen plaats had Jong Nederland aan den arbeid bij de voorbereidingen van hf»f ;a, m bloemenfeest, dat te Noordwijk begonnen is. - De jeuqd als kunct het samenstellen van kleurrijke tafreelen e"ares in De haringvloot in de Scheveningsche haven ligt geheel gereed, om in afwachting van het besluit der regeering, uit te varen. Een over zicht De Lahn-brug in den nieuwen Duitschen auto-weg Frankfurt Keulen nadert haar voltooiing. Ze is 65 meter hoog en meer dan 500 meter lang bij een breedte van ongeveer 19 meter Voor de Noord- en Zuidhollandsche Redding Maatschappij^ zijn te Alkmaar twee reddingbooten in aanbouw, <Je .Prins Bernhard en da „President Steijn" Bloesempracht in de boomgaarden op Zuid Beveland. - Een interessant detail in de omgeving van Goes FEUILLETON 8) Naar het Engelsch van EDNA MURRAY. Zij slaakte een zucht van voldoening. Maar toch zullen er wel enkelen geweest zijn, insi nueerde zij, laten we zeggen meisjes, die op jou verliefd zijn geweest, Bruce. Dat zijn er vast een heeleboel geweest! Dus je wilt dat. ik opbiecht, is het niet zoo? Je moet me eens alles vertellen, Bruce. Ik ben niet jaloersch, want ik weet nu dat je van mij bent. Maar ik zou het afschuwelijk vinden als er iets gezegd werd nadat we getrouwd wa ren en je er met mij nooit over gesproken zou hebben. Daarom alleen is het dat ik het vraag. Zij vouwde haar handen met een aardige be weging in elkaar en hij legde er zijn hand over heen. Heusch, lieveling, vervolgde de jonge man na een oogenblik; ik heb mij nooit bezondigd aan flirtations. Maar één kleine geschiedenis heb ik gehad, die ik maar beter vind om je te ver tellen en 't is heel eigenaardig, dat ik er van morgen ineens weer aan herinnerd werd. Aan herinnerd? Hoe zoo? Doreen rilde en keek hem met haar groote oogen aan. Ilc zal je alles er van vertellen; dat is het beste. Hij haalde diep adem en krulde zijn lippen alsof hij niettegenstaande zijn luchtige manier van doen, er toch tegenop zag om er over te be ginnen. Maar Doreen stiet hem even aan en zonder aarzeling begon hij zijn verhaal. Het gebeurde vier jaar geleden. Dat was lang voordat je er over dacht op mij verliefd te worden, zei Doreen. Daar ben ik blij om- Wel, dom gansje, toen speelde jij nog in de kinderkamer, antwoordde hij op vaderlijken toon. Maar als je me telkens zoo in de rede valt, kom ik niet verder, Dorrie. Goed dan, zei ze gehoorzaam, ik zal het niet meer doen. Laten we dan aannemen dat het heel lang geleden is en dat je heel, heel jong en heel, heel dom was. Het gebeurde vier jaar geleden, herhaalde hij, toen ik mijn vacantie in Brighton door bracht bij Reggie Haines. Ik had daar een saaien tijd! Reggie was van de soort dat om den an deren dag op een ander meisje verliefd is en hij kende dan ook vreeselijk veel meisjes. In het paviljoen stelde hij mij aan een van zijn kennis jes voor. Daar ik in die weken met mijn tijd geen raad wist, heb ik dat kind herhaaldelijk ontmoet. Eerlijk gezegd, trok ze me toen ge weldig aan. Hij pauseerde even en vervolgde toen: Ilc zou er ook niet zoo gauw een eind aan hebben gemaakt, als ik haar familie niet had gezien. Haar vader was niet veel zaaks en de menschen, waarmee ze omging evenmin. Hij lachte in zichzelf. Ik vraag mij af, wat Moeder gezegd zou hebben als ze dat stel had gezien. Moeder leef de toen nog. En was daarmee de zaak uit? vroeg Doreen. Heb je later nog wat van haar gehoord? Zoo eenvoudig is het niet gegaan, zei Bruce. Ik heb er werkelijk ernstig over gedacht om alles op te geven voor Agnes. En dat heb ik haar ook gezegd, Dorrie. Hoewel ik achteraf be schouwd nooit écht van haar gehouden heb, was ik toentertijd tot over mijn ooren verliefd. Het ergste was dat zij wèl van mij hield. Ze huilde erg toen ik het uitmaakte, maar het heeft een haartje gescheeld of ik had mij zelf wegge gooid! En heb je niets meer van haar gehoord, Bruce? Heeft ze je nooit meer geschreven? Ja; ze heeft me geschreven dat zij mij al lerlei leugens over haar hadden verteld. Maar ik wist positief dat alles waar was dus heb ik haar brieven nooit beantwoord en deed mijn best om haar te vergeten. En daar ben ik uit stekend in geslaagd! Haar vader was een ad vocaat, die alle moeite had om de eindjes aan elkaar te knóppen. En heb je haar ook nooit meer terugge zien? Neen. Maar is het niet eigenaardig: al die jaren heb ik niets meer van haar gemerkt en vanochtend zag ik haar in eens weer. Daardoor schoot me de heele geschiedenis weer te binnen. Heb je haar vanochtend gezien? Er klonk iets angstigs in Doreens stem. Ja; ze schijnen er bovenop gekomen te zijn; ze zaten tenminste in een auto; de oude Mus- grave zoo heette hij en zijn dochter. Het was een prachtwagen, maar ze kunnen haar natuurlijk ook wel geleend hebben. Ik was op weg naar Clayborough en ilc geloof niet dat ze me gezien hebben, want. ze hadden een reuzen- vaart; maar ik kan me toch niet vergist hebben. Denk je dat het in verband staat met jou, dat ze hier in de buurt zijn? vroeg Doreen. Ze hield de hand van Bruce stevig vast; alsof ze bang was dat ze hem verliezen zou. Hij lachte en verzekerde haar dat Agnes hem nu ook wel vergeten zou zijn, evengoed als hij haar. En nu praten we niet meer over dat onverkwikkelijke onderwerp, zei Bruce. Je hebt me dat gevraagd en ik heb je eerlijk ant woord gegeven. Je hoeft heusch niet bang te zijn, dat er iemand of iets zich tusschen jou en mij plaatsen kan. Het meisje glimlachte weer en ze bleven nog een poosje over alles en nog wat doorpaten. Even later kwam Amy snel het rotspad af- loopen. Zij riep haar broer en Doreen. Bruce, vader vraagt naar je. Er zijn on verwacht vreemde bezoekers gekomen en hij wil je voorstellen. Wat vervelend; zulke vreemde menschen, mopperde Bruce. Zeker de familie Manse. Ik wou dat ze maar weggebleven waren. Het zijn vrienden van Mr. Mortimer, legde Amy uit, terwijl zij het kronkelende rotspad te rugwandelden. Ze kwamen hem halen, maar vader heeft het heele stel te dineeren gevraagd. Vervelende hè! Maar ik geloof dat het vaders nieuwe advocaat is die hij voor Mozeley in de plaats heeft genomen. Hoe ziet hij er uit? vroeg Bruce. Ik heb hem nog maar even gezien. Maar hij staat me niet erg aan, antwoordde zijn zus ter, evenmin als die Mr. Mortimer en ik ben er van overtuigd, dat zijn docther, hoewel zij heel rijk gekleed is, niet ons genre is. Dat kan iedere vrouw dadelijk zien. Zij kwamen in een groote gele auto. Bruce vermoedde nog niet wat hem te wach ten stond. Toen hij echter op het grasveld stap te, waar het kleine gezelschap bijeen was en Lord Paignton hem op zijn luchtige manier voorstelde, had hij een gevoel alsof hij een klap in het gezicht kreeg. Mr. Musgrave, hier hebt u mijn zoon, Bruce. Bruce, het doet je zeker genoegen mr. Musgrave te ontmoeten, die tegenwoordig mijn zaken behartigt. Mr. en Miss Musgrave komen uit de stad met hun auto en doen ons het ple zier te blijven dineeren. Lord Paignton praatte maar door en het ont ging hem dat Bruce, met een ontstelde uitdruk king op zijn gezicht, een stap achteruit deed en ternauwernood een kreet van schrik kon in houden. Maar Mr. Musgrave gaf hem een hand en zei beleefd: Aangenaam u te ontmoeten, Mr. Paignton. Bruce moest de aangeboden hand wel aanne men; toen keerde hij zich naar het slanke, over dreven-weelderige gekleede meisje, dat naast haar vader stond, terwijl Mr. Musgrave hem formeel voorstelde, alsof zij vreemden voor elkaar waren. Een oogenblik keken zij elkaar in de oogen en Bruce mompelde iets hij wist ternauwer nood wat. Zijn hart klopte in zijn keel toen Doreen werd voorgesteld. Hij beet zich op de lippen. Waarom ter we reld had hij Doreen die geschiedenis moeten vertellen en waarom moesten de wegen van die twee meisjes elkander in 's hemelsnaam kruisen? HOOFDSTUK VIII. Het „geluk" Is gebroken. Bruce kon zich niet herinneren, dat hij ooit in zoo'n netelige positie was geweest. Het was ook wel afschuwelijk toevallig, dat hij juist dat verhaal aan Doreen had gedaan en dat zij direct daarop met zijn vroegere „vlam" van aange zicht tot aangezicht moest komen 'te staan! Doreen zag er ontdaan uit. Na een paar koude beleefdheidsbetuigingen had ze zich terugge trokken en was naar Marian en Amy gegaan, die wat terzijde stonden. Bruce voelde da* haar oogen onafgebroken op Agnes Musgrave gericht waren. Het verheugde hem, dat de Musgrave's klaar blijkelijk niet over hun vroegere kennismaking wenschten te spreken, maar hij was woedend dat ze, om welke reden ook, naar Charlton Park waren gekomen. Voor zoo'n onuitsprekelijke brutaliteit was geen excuus. Het was vooral hoogst onaangenaam na wat hij tegen Doreen ge- zegd had. Bruce nam zich voor om als ze weg waren een hartig woordje met zijn vader» spreken. Op het oogenblik kon hij natuurlij niets doen zonder op de wetten der gastvrynei een gruwelijk inbreuk te maken. Er was nog iets wat Bruce verontrustte, was deze Musgrave de man om zoo'n vertrouwensp - sitïe bij zijn vader te vervullen? vroeg Bnice zich af. Hij herinnerde zich dat vier jaar g den de reputatie van dezen heer verre van v - keloos was geweest. Dat moest zoo gauw m g lijk maar eens goed uitgezocht worden. De conversatie vlotte niet erg en het was opluchting, toen Lord Paignton voorstelde een wandeling door het park te maken voor net lemaal donker werd, Ik geloof dat onze rotstuin Miss Musgrave wel interesseeren zal, Bruce, opperde hij onschuld. Laat haar dien maar eens zi is nog tijd genoeg voor. {Wordt vervolgd!'

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

IJmuider Courant | 1939 | | pagina 10